Dat is dus juist wat ik probeer te doen, ik schrijf niet voor niets "gelukkig heb ik een lieve man, sommige hebben dat ook zelfs niet" en "het doet me goed wekelijks contact met 2vriendinne uit nl te hebben".. Geintegreerd ben ik al, daar heb ik genoeg hulp bij gehad uit eigen initiatief, gelukkig, maar nu is er een punt dat ik mijn eigen gewoontes vanuit mijn cultuur moet gaan opgeven om ware vriendschappen te sluiten? Dat is niet wat ik wil, een vriend accepteerd namelijk jou zoals je bent en niet zoals je volgend diegene moet zijn, snap je? Ik heb nergens gezegd dat het allemaal aan andere ligt, in tegendeel, lees me berichte maar terug, ik zeg juist mischien ligt het ook wel aan mezelf, maar ik weet gewoon niet zo goed hoe ver ik door moet gaan in het proces van jezelf veranderen en aanpassen.. Tot een tijd gelede ging dat nog goed, maar ik wil niet een volkomen ander mens worden, dat is nooit mijn bedoeling geweest toen ik ging emigreren. Mischien klink ik alleen maar negatief, zo ben en denk ik echt niet altijd, alleen op dit gebied zie ik niet zo goed een uitweg en zeg ik gewoon eerlijk wat ik ervan denk. Ik kan wel zegge oh ja leuk gaan koken om elkaar te leren kennen, inderdaad dat zei ik toen ik hier pas was, maar die vriendschappen zijn dus niet werkelijke vriendschappen geworden. Andere activiteiten worden niet ondernomen, al zet ik mij daar wel voor in. Maar nogmaals bedankt voor je goedbedoelde advies.
He meid,wat ontzettend rot voor je om je zo alleen te voelen..ik heb een half jaartje Spanje gewoond en had ook echt last van heimwee.. Ik zal proberen terug te gaan naar Nl en daar idd fulltime aan de bak zodat je man hierheen kan komen.. Daar heb je nu niks aan maar dan heb je wel een leuk vooruitzicht.. Misschien kan er zolang iemand garant staan voor je man in financieel opzicht. Misschien ouders of derg..zodat hij wel meekan naar nederland..aan zijn instelling zal het niet liggen
Dankjewel voor je steun. Ik denk ook dat dat de beste oplossing zal zijn, en kijk er enorm naar uit. Zal geen makkelijke onderneming worden want we weten hoe vele hun verblijfsvergunning niet word verleend, maar gaan er alles aan doen het te laten lukken!
Hoe zal hij zich gaan voelen als jij hem uit zijn wereld trekt? krijgt hij dan niet dezelfde gevoelens? Wordt het dan voor jou beter, maar voor hem zoals voor jou nu? Je klinkt niet erg optimistisch, maar na verloop van proberen snap ik dat ook wel. Ik zou voor nu niet meer zoveel proberen, je bent al bijna uitgerekend (die laatste weken vliegen om!). Na de geboorte krijg je kraamvisite en wacht maar eens af hoe dat verloopt. Onze sociale contacten zijn na de geboorte van onze zoon enorm veranderd. Je bent ineens niet meer de jongere, maar de jongvolwassene...
hoi, Ik heb je verhaal gelezen ik herken het heel erg. Ik woon n u 5,5 jaar in Spanje en heb er nog steeds wel eens last van. Het duurde heel lang voordat ik me echt thuis ging voelen (ook al vind ik sommige dingen nog steeds ontzettend stom hier!!), wel ruim 3 jaar. Mijn beste vriendinnen heb ik nog steeds in Nederland zitten, die zijn echt onvervangbaar. Ik heb vaak gedacht "waar ben ik mee bezig?" maar ik wist somehow dat ik hier wilde blijven. Ik heb ook een hele lieve man die ook heel veel werkt om voor ons te zorgen. Ik heb me ook heel vaak alleen gevoeld, en nog steeds wel met periodes. Ook ik deed erg veel om contact te leggen, buiten lopen met de hond (ik kende de hele buurt), naar een internationale kerk en activiteiten daarvan. Echt genoeg! Ik kende ook genoeg mensen, maar het gevoel van alleen zijn bleef. Ik heb "nog steeds" geen "beste vriendin" hier, wat ik wél graag wilde. Veel vriendinnen mist er tóch iets. Of kan ik me niet helemáál bij thuis voelen. Maar ik denk dus nu dat dit erbij hoort. En: het heeft tijd nodig. Ik heb me tijdens de zwangerschap van de eerste ook heel alleen gevoeld, moest altijd alleen naar afspraken want mijn man werkte. Ik had veel mensen om me heen (bijv van de kerk) maar niemand die écht echt mijn vriendin was. Ik denk dat je alles al heel goed doet en dat het een stukje accepteren is. En dat dingen wel beter worden met de jaren. Ook al zijn mijn beste vriendinnen niet hier, ik wil hier toch niet weg en heb nu wel een stuk of 2,3 waar ik me wel meer thuis voel. Maar tis niet zoals bij mijn vriendinnen in Nederland. Het is anders. Soms heeft het "gewoon" tijd nodig... probeer de kleine stapjes te zien die je al doet/ die goed gaan, en jezelf de tijd te geven. Emigreren is echt niet makkelijk... probeer bij jezelf te blijven (soms effe niét dat huis spik en span als er bezoek komt; jij bent ten slotte nederlandse!) Je mag me altijd pb-en hoor. ps: kun je regelmatig naar Nederland of eens een vriendin uitnodigen om te komen logeren? En toch proberen eens af te spreken met andere Ned moeders in de buurt, ook al is het dan maar heel weinig. Hou vol! Ik denk echt dat het beter wordt. Succes met je zwangerschap! liefs C
NiHeJa , klopt daar heb je ook een goede in. Omdat mijn man turks is, en we dan in a'dam willen gaan wonen, waar dus ook veel turken en mensen met andere afkomsten zijn denken we dat hij daar wel zou wennen na een tijd. Tot slot is er veel van zn eigen cultuur te vinden/doen, en omdat in nederland het aantal werkuren voor hem minder zullen zijn (hier 12uur, 6dagen) zal hij ook meer fut en tijd hebben dingen te ondernemen en een vriendenkring op te bouwen (en deels heeft hij die al door mijn familie en vrienden, wat ik hier niet heb omdat zijn vrienden en familie allemaal ontzettend ver weg wonen). Maargoed het risico blijft natuurlijk en de twijfels ook heel sterk. Wel/niet die stap gaan ondernemen. Ieder geval zoals je zegt voor nu hoop ik dat het gevoel na de bevalling mindee gaat worden. Conejita, wat fijn om te lezen dat ik niet de enige emigrant ben die zich zo voelt. Ik hoor inderdaad meer dat het wel jaren nodig heeft om erover heen te komen, en het misgevoel altijd wel zal blijven. Tja dat was nou eenmaal mijn keuze om te trouwen met een buitenlander haha. Knap van je dat je vol hebt gehouden en niet terug bent gegaan. Denk dat ik op dat punt zwak in elkaar zit en snel op geef, maaarrr zover is het nog niet! 😀 Mn vriendinnen studeren nog dus druk druk in nl, ik hoop deze zome met de kleine een paar weken daarheen te gaan. Bedankt voor je bericht
Hallo, ik ben ook geemigreerd, naar frankrijk dan. En hoewel ik hier al 10 jaar woon voel ik me hier nog steeds niet 100% thuis. Mijn echte vriendinnen blijven mijn vriendinnen van vroeger, met hen heb ik niet zoveel contact maar toch weet ik dat ze er altijd voor me zullen zijn. Ik ga ook wel regelmatig terug; een weekje of twee, 2 keer per jaar en daarna ben ik weer helemaal opgeladen. En in de zomer staat ons huis op stelten van alle vrienden die op bezoek komen. Ik merk gewoon dat dit intergreren echt veel tijd vraagt, ik heb met niemand tot nu toe een echte hechte vriendschapsband opgebouwd. Dat komt ook wel denk ik omdat ik als ik jonger was toch veel meer open stond voor nieuwe vriendschappen. Nu heb ik dus in de eerste plaats mijn gezin. Leuk is wel dat ze nu wat groter zijn, nu ga ik op stap met de kids! Ook aan de schoolpoort worden er langzaam vriendschappen aangeknoopt... Maar alles gaat zooooo traag. Toch zou ik het zo weer doen, ik ga niet meer terug. Ondanks de eenzaamheid soms kan ik ook zo genieten van mijn leven hier. Elke plek heeft zo zijn positieve en negatieve kanten, waar je ook woont.
Even los van al het andere (kan me voorstellen dat het een moeilijke situatie is!!), ik las in je beginpost dat je zei dat het moeilijk was om een verblijfsvergunning te krijgen voor je man. Maar als jij een Nederlands paspoort hebt, en je bent met iemand getrouwd, dan krijgt diegene volgens mij automatisch een verblijfsvergunning voor Nederland? Ze zullen allicht controleren op schijnhuwelijken (afhankelijk van het land van herkomst), maar als jullie al jaren samen leven en samen een kind hebben etc, dan zul je daar volgens mij zonder problemen door komen?
Aube, dat klopt zeker. Zowel hier als in nederland zijn er leukere en mindere dingen op te noemen.. Ik ben juist wel nog jong en vind niemand van mijn leeftijd, die zitten allemaal nog op school. Vind het niet erg hoor om vriendinnen te hebbe die wat ouder zijn, kan veel van ze leren maar verschil in denkwijze en doen en laten is wel groter dan met leeftijdsgenoten. Leraje, wou dat het zo makkelijk was, dan hadden we denk ik nog tijdens de zwangerschap verhuisd. Maar helaas , ik moet namelijk voor hem kunnen zorgen om hem in nederland te krijgen. Dat wil zeggen minimaal een jaarcontract met een minimaal inkomen. Nou probeer dat maar even te vinden met enkel een vwo diploma, weinig werkervaring en net terug van 2 jaar in het buitenland zijn... En dat is niet de enige eis hoor, is een heel lijstje haha