Na 7,5 maand dood op.

Ik kwam benieuwd lezen hoe het met je gaat, balen dat de dokter nu niet beschikbaar was. Dapper dat je toch met iemand gaat praten, laat je ook niet afschepen hoor, je bent zo moe en verdrietig, daar mag je echt wel begeleiding bij hebben! Sterkte nog!

 

Ow ik snap je spanning goed, zeg dat gelijk tegen hem / haar...ben je daar vanaf.

Laat je gewoon doorverwijzen, niet spannender maken dan het is. Je huisarts gaat die gesprekken niet doen, dus je hoeft bij hem ook niet je hele ziel en zaligheid bloot te leggen. Alles wat jij zo opsomt is een hele kluif...geen wonder dat je tegen je grens aan loopt. Depressief, burnout, oververmoeid...het maakt allemaal niet uit als je uiteindelijk maar geholpen wordt.
Laat evt even bloed prikken, schildklier enz.

 

Fijn dat hij zo reageerde! Ik hoop dat de gesprekken je gauw gaan helpen en dat je je weer beter gaat voelen.

 

Er kunnen heel veel verschillende complexe problemen zijn. Maar dat is niet in te schatten zo vanaf het computer scherm Tijd zal dat leren. De hulpverlening houd van stempelen dus ze zullen er vroeg of laat wel een naampje aan gaan geven. Dan kan je op internet uitzoeken wat het in houd.

Complex is meestal dat er spraken is van factoren op verschillende nivo's. Bijv situatie plus persoon. Of kenmerken van verschillende problemen die het moeilijker maken om een duidelijk beeld te krijgen. Daarbij kunnen zaken ook ingewikkelder worden door afweermechanismes. Maar goed zoals ik al zei lastig om er een duidelijk antwoord over te geven zonder de situatie etc goed te kennen.

 

Ik heb zelf geen ervaring met het ggz. Maar wel met wat andere instanties. Ze beginnen vaak met een intake en vragenlijsten. Aan de hand daarvan proberen ze het voorlopige probleem vast te stellen. Daarna hangt het af van het probleem. Dan kunnen ze verder gaan met gesprekken of een specifieke therapievorm. Zorg dat je je goed inleest over de stappen die ze willen nemen en de evt diagnose die je krijgt. Dan kan je goed in de gaten houden of je het er mee eens bent.

 

Ik heb 2 keer een depressie gehad met angststoornissen erbij. De eerste keer zwakte hij af en dacht ik dat het over was. Toen ik zwanger was van mijn tweede, na heel veel stress en lichamelijke problemen (HELLP, miskramen, kind in ziekenhuis met operaties etc) kreeg ik een tweede depressie met angststoornissen. Of eigenlijk was mijn eerste nooit weggeweest.

Ik denk dus dat als een depressie voortkomt uit persoonskenmerken en gedrags- en denkpatronen je hulp nodig hebt. Al is het alleen om te leren wat bij jou risico's zijn en welke gedachtenpatronen link zijn. Ik had veel baat bij cognitieve gedragstherapie. Het is uitzoeken wat bij jou past, maar ik zou wel om hulp blijven vragen. Anders is er een flinke kand op recidive.

 

Ik ben het met Juul eens. Als toevoeging nog. Je hebt voor de tweede keer een depressie of in ieder geval depressieve kenmerken en dat betekent dat je hier een bepaalde gevoeligheid voor hebt. De kans is hierdoor groter dat je later in je leven weer een terugval krijgt. Professionele hulp zal je niet alleen hebben om je klachten voor nu te overwinnen, maar zal je ook helpen om terugval tijdig te herkennen met een duidelijk plan wat je dan moet doen of zelfs terugval voorkomen.

Ik vind het ontzettend dapper dat je de eerste stap hebt gezet en deze tweede stap kun je vast en zeker ook zetten.

 

Is dit niet juist je valkuil? Of misschien wel een van de oorzaken van je klachten? Waar komt deze gedachte van en wat zegt dat volgens jou over jezelf als je wel hulp vraagt? Wat zou er kunnen gebeuren als je hulp vraagt?

Een nadenkertje, maar misschien helpt het je om voor jezelf een goede beslissing te nemen . Vaak zit er veel meer achter zo'n uitspraak dan dat jezelf beseft.

 

Wat goed dat je naar de praktijkonderteuner bent geweest meimama2015! Ik kan je geen tips en adviezen geven en wil dat ook niet, maar wil je wel even een hart onder de riem steken. Je doet er heel goed aan om hulp te vragen (en te accepteren ).

 

Hoe gaat het nu met je?

Ik herken wat je zegt over falen. Ik ben zelf drie maanden na de bevalling volledig ingestort. Juist omdat ik geen hulp wilde vragen en vond dat ik sterk moest zijn en alles zelf aankunnen. Ook daarvoor veel meegemaakt met meerdere miskramen en een heftige zwangerschap. Het belangrijkste wat ik daarna heb geleerd is dat vragen om hulp en mezelf bloot geven juist heel sterk was. Het beste wat je kan doen voor jezelf, maar ook voor je kinderen. Het heeft even geduurd voordat ik dat beseft, maar ik denk dat jij nu op een punt zit dat je de drempel over moet en echt goede hulp moet gaan inschakelen.

 

heftig voor je. even een dikke knuffel, hou vol en blijf goed communiceren wat je nodig hebt naar de huisarts of poh. dat is moeilijk op zo'n moment maar geef duidelijk aan dat 4 weken je veel angst geeft. hopelijk kunnen ze met spoed iets eerder regelen. Laat het niet erger worden je hebt het al zwaar genoeg. Veel sterkte

 

Wat vervelend dat er zo lange wachttijd is! Zijn er niet meer vrijgevestigde psychologen in de buurt die je kan bellen? Misschien dat deze een kortere wachtlijst hebben. Je kan ook degene waar je nu op de wachtlijst staat bellen en aangeven dat het echt niet meer gaat. Vaak kunnen ze dan nog wat regelen.

Wat mij altijd hielp bij paniekmomentem was het doen van ontspanningsoefeningen. Ik zocht dan filmpjes op internet en deed deze dan mee. In de eerste periode hielp mij dit om de scherpe randjes er wat af te halen, maar ook veel wandelen vond ik prettig. Dikke knuffel!