Hoi allemaal, Sorry voor de wat puberale titel, maar het verklaart wel een beetje hoe het is. Onze meid is vijf en heeft een sterke wil, ze is supergrappig, slim en lief.... En wil mij meestal niet in de buurt. En dat is al best lang zo. Ik probeer het niet persoonlijk op te vatten, maar een greep uit de laatste maand. "Ik ben de lelijkste mama van school, met de stomste kleren. Ik lees niet goed voor. Ik kan niet koken. Ik ben heel streng. Ik zit niet lekker." Knuffelen met papa gaat prima, knuffelen met mij is met tegenzin. Als ik vraag hoe haar dag was, weet ze het niet. Ze duwt me vaak fysiek weg. Zeker als papa er is. Bijvoorbeeld, daarnet komt ze beneden met keelpijn en hoest, ik neem haar op schoot en ze begint meteen te huilen en te duwen dat ze papa wil. Papa zegt ook dat hij het raar vindt en neemt haar niet over, maar ik merk aan alles dat ze eigenlijk geen zin heeft om te blijven zitten. Toen ik haar handje aaide trok ze terug. We hebben onze momenten wel hoor, maar vooral al we alleen zijn of als het mijn voorleesavond is. We kunnen goed samen grapjes maken, ze houdt ervan als ik verhalen vertel of als we samen naar school fietsen. We kunnen goed tikkertje spelen. Maar het zijn korte momenten. Het voelt soms alsof ze het al snel opgeeft of saboteert. Ineens is het leuke voorbij. Slaan, boze blikken en verwijten zijn aan de orde van de dag. Veel minder naar papa natuurlijk. Het is ook geen fase, dit heeft ze eigenlijk al best wel lang. Papa is een held, mama is op zijn best tweede keuze. Ik weet hoe zeikerig het klinkt, maar ik word er echt een beetje onzeker van. Ik heb - om allerlei redenen - geen goede band met mijn eigen moeder. Mijn grootste nachtmerrie is dat mijn dochter zich straks ook zo over mij voelt. En daar begint het steeds vaker best op te lijken. Dreigementen dat ze bij de lieve mama van een schoolvriendinnetje gaat wonen komen ook net wat te vaak voor om er luchtig over te doen. En ik merk dat het lastig is om een leuke mama te blijven als dit langer aanhoudt. Soms duurt het weken en mag ik daarna weer "meedoen", soms een paar dagen. Maar helemaal is het onbezorgd is het voor mij eigenlijk nooit. Ik hoef ook geen "eerste keuze" te zijn, hoor. Maar een gedeelde eerste plaats zou fijn zijn. Of in ieder geval niet weggeduwd worden. Iemand tips? "Hoort dit erbij"? Moet ik gewoon even slikken en het me niet zo aantrekken?
Ik herken alles in je verhaal. Ik heb ook geen goede band met mijn moeder en ben ook bang dat het met mij en mijn dochter het zelfde gaat eindigen, hoe graag ik juist een goede band wil. Mijn dochter is 3,5 en al sinds ze een baby is heeft ze een voorkeur voor papa. Ik ben idd nooit leuk of soms voor een dag of 2. Knuffelen en kusje voor het slapen gaan met papa is goed, met mama geen sprake van. Ik heb helaas geen tips voor je, ik voel me er zelf ook vaak verdrietig over maar je bent iig niet alleen. Mijn enige troost is dag ze heel gelukkig is met haar vader en dat heb ik vroeger ook nooit gehad, ben blij dat zij dat wél heeft. Maar had het liever ook met mij gezien.
Wat naar Melaniie! Het voelt soms (oké, meestal) wel echt rot he? Zeker als ik mijn dag sowieso al niet heb, dan komt het echt wel binnen. En nu maar hopen dat er in de reacties gouden tips zitten. Ik hoop in ieder geval dat onze meiden weer bijdraaien!
Mijn oudste was een mama's kindje En dat was juist voor me man niet leuk hij wou toen klein was zelfs niet eens mee Alleen 24/7 aan mij geplakt De rest hebben dat nooit gehad Elk kind is anders En ik heb nooit een goede band met me moeder gehad nu ook nog niet echt. Ben opgevoed door me oma meer Maar probeer er altijd voor me kids te zijn Lijkt me heel moeilijk als je kind zo afzet tegen je Me oudste is bijna 9 en lijkt wel alsof die aan puberen is wang hij doet zo lelijk vaak en ik ben niet lief ik houd niet van hem zegt die Hahah zo dramatish
Jeetje word gewoon verdrietig van je verhaal Is het niet een idee dat als ze zo tegen jou doet en ze naar papa wil, dat je man haar dan op haar punten zet? Juist op het moment dat ze jou aan de kant wil zetten dat ze van papa ook geen positieve aandacht krijgt.
Ik weet het niet Babylove, het voelt dan een beetje alsof ik haar "ook nog haar papa afneem", snap je wat ik bedoel? Ik ben eigenlijk wel blij dat ze samen zo goed kunnen knutselen en loltrappen. Aangezien ze nogal een sterke wil heeft en gevoelig is, heeft ze al best veel dingetjes. Vaak boos op school en daar weer onzeker over, binnenvetter, perfectionisme. Het klinkt allemaal wat zwaar voor een kind van vijf, maar ik zie het wel terug bij haar. Dus als papa nou ook al moet terugtrekken als ze zo tegen mij doet, dan staat ze helemaal alleen. Aan de andere kant begrijp ik ook wel dat ze nu misschien het gevoel heeft dat ze dit wel kan maken omdat papa het "toestaat". Hij zegt er wel eens wat van, maar ze kunnen samen ook wel erg in hun eigen wereldje zitten. Dan roept hij "ik breng haar wel even boven en poets haar tanden" als ik altijd zeg dat ze zelf pyjama aan kan doen en naar de wc kan. Of zijn ze samen een boek aan het maken, waar manlief en ik eerst een verhaaltje voor zouden verzinnen (oftewel, in plaats van een project van ons voor haar is het een weer een project waar mama achteraan mag rennen). Misschien is dat wel iets waar ik het met hem over moet hebben, maar of ze mij daar leuker door gaat vinden .... Geen idee. Zoals vanavond zegt hij er wel wat van hoor, maar goed, ze is ook ziek, dus heel streng zijn we dan niet. Hij maant haar vaak om "ook met mama te knuffelen", wat volgens mij de weerstand alleen maar groter maakt. Je weet wel, een beetje zoals "eet je spruitjes" in plaats van "joepie, ijsjes"
In hoeverre wil je heel graag dat ze met je knuffelt en komt dat uit haarzelf, of vraag jij het haar? Ik weet van mijn moeder dat die altijd iets van me wilde (knuffelen en kusjes) en dat ik dat nooit wilde. Nog steeds geef ik haar met tegenzin een knuffel of een kus. Als ze me meer zelf had laten bepalen was dat wellicht heel anders geweest. Ik probeer er bij mijn dochters goed op te letten dat ik ze alleen knuffel of kus als ze dat zelf willen. Ze kunnen al heel vroeg goed aangeven wat ze willen in lichamelijk contact. De volgende link is wat dat betreft misschien interessant, al is het vooral voor buiten het gezin beschreven; Lichamelijke integriteit: begin in je eigen gezin - KROOST De strekking is ook voor de ouders van belang. Dus laat het vanuit haar zelf komen, uit wel je waardering voor haar, maar niet lichamelijk en vraag of je haar mag knuffelen/ kussen op bepaalde momenten ( hier is dat naar bed brengen, of als we samen onder een dekentje Op de bank zitten bijv., maar alleen als ze mij opzoekt voor nabijheid, nooit andersom.) Ik hoop dat je haar op deze manier meer naar jou toe kan laten groeien, in plaats van dat je haar wegduwt door teveel te willen, zonder dat ze nog autonomie ervaart. Dit soort dingen vooral niet forceren door er aandacht op te leggen of te besluiten dat jij ook knuffels moet idd... Dat zal de weerstand alleen maar groter maken, omdat ze geforceerd wordt, in plaats van dat ze het uit zichzelf mag doen... Ik hoop dat ze je uit zichzelf gaat toelaten of vraagt om te kussen en te knuffelen binnenkort!
Nooit uit jezelf je kind knuffelen of kusjes geven klinkt nou ook niet evht liefdevol hoor... Je begrijpt dat je kinderen je dit later misschien kwalijk kinnen nemen...? Ik denk dat je er beter een goede balans in kan zoeken ipv of het een of het ander
Jeetje wat een moeilijke situatie zo. Weet je misschien waardoor dit is ontstaan? Ik trok ook meer naar mijn vader toe maar dit kwam doordat hij een zwaar ongeluk heeft gehad toen ik een jaar was. Hierna heeft hij drie jaar in het ziekenhuis, met kleine periodes thuis, in het ziekenhuis gelegen. Hierna trok ik zoveel meer naar mijn vader omdat ik hem echt gemist had. Moet wel zeggen dat ik daarnaast nog steeds geen goede band hebt met mijn moeder maar er is ook heel veel gebeurt tussen ons wat nooit meer goed zal komen. Ik ben dan ook doodsbang dat ik geen goede band zal krijgen met onze tweede als dit een meisje zal worden... En zeker nu de bevalling nadert denk ik hier wel meer over na... Misschien is het voor jullie een idee dat als dit gebeurt papa bijvoorbeeld vraagt waarom ze niet bij jou wilt zitten? En daarnaast echt mama dochter tijd inplannen, zonder papa? Misschien dat je zo meer een band opbouwt?
Dat staat nergens, dat ik nooit uit mezelf knuffel of kusjes geef, (goed lezen!) Ik ben zelf dol op knuffelen met ze, maar ik kijk wel ALTIJD of zij het willen ipv dat ik het vanuit mijn eigen behoefte doe...
Kinderen voelen hun ouders feilloos aan, sommige kinderen doen dat nog meer dan anderen. Als ik jouw verhaal lees, lees ik over een moeder die erg bang is dat ze geen band krijgt met haar dochter. Kinderen kunnen waanzinnig goed spiegelen, ze laat daarmee eigenlijk het spanningsveld zien wat jij voelt. Misschien kun je je eens inlezen over spiegelen. Ik denk dat het heel belangrijk is dat jij je verleden accepteert. Er klinkt een hoop oud zeer door in je verhaal en dat heeft altijd effect op je eigen oovoeding en kinderen. Ik denk dat als jij gaat voelen dat jouw pijn van je moeder geweest is, en dat het nu ok is, je bent namelijk geen kind meer die afhankelijk is van zijn moeder, je kind ook mee verandert. Doe vooral juist die dingen die jullie samen leuk vinden, ik lees daar wel veel van! En probeer het wat los te laten. Je kind hoeft jouw verleden niet goed te maken.
Dat wat hierboven staat, idd! Dl hangt hier behoorlijk aan mij, maar ook ik ben regelmatig stom, niet lief, etc. Ik laat haar dan gewoon met rust. Als je er maar bent voor haar. Heb zelf ervaring met een onterecht onzekere moeder, dat snap je niet & daar kan je niks mee als kind
Heel herkenbaar. Uiterlijk gericht niet, daar is hij niet zo mee bezig iig. De rest is idem mijn zoon van 5. Ik laat het gaan. Schenk het geen aandacht meer. Dwing hem ook niet. Ik ben gewoon wat strenger als zijn vader en ben er heel de dag door als zijn vader thuis komt van werken is het feest.. Merk wel dat als mijn man er niet is het beter gaat.. immers kan hij dan nergens anders heen. Ik denk dat het een fase is. Daarom nogmaals, ik probeer de momenten wanneer hij wel naar me toe komt extra te belonen en het nare gedrag zoveel mogelijk te negeren (wel tot op zekere hoogte natuurlijk)
Helemaal eens met Carino. Daar moest ik ook gelijk aan denken. Wel lijkt het me heel erg moeilijk als ouder.
ook dit is ontzettend goed beschreven! ik heb dat ook, ik wil teveel, daardoor voelt ze zich onder druk gezet! dit gaat mij volgens mij goed helpen!
Het is ook een moeilijk iets hoor! Iedereen neemt bagage mee vanuit zijn eigen jeugd. Goede dingen en ook minder goede dingen. Dat betekent niet dat je een vreselijke jeugd gehad moet hebben om toch vroeger iets gemist te hebben. Als je dat nog niet inziet of accepteert (in het verleden laat) dan ga je wat je gemist heb, alsnog zoeken, vaak onbewust. Veel volwassenen zoeken nog bevestiging en onvoorwaardelijke liefde. vaak zijn kinderen hierin de belangrijkste speler. Zij zijn afhankelijk van de moeder, dus zullen ze altijd liefde of bevestiging geven. Moeders vragen knuffels, kussen, intimiteit. Ze willen de liefste zijn, onvervangbaar gevonden worden. Sommige kinderen doen dat (wat uiteraard niet goed is) en sommigen voelen die spanning en keren zich naar een ander, zoals bij TS. Kinderen zijn ook vaak symbool van iets wat vroeger speelde. Wanneer kinderen bijvoorbeeld niet luisteren, kunnen sommige ouders vreselijk boos worden. De frustratie is dan heel hoog en niet passend in de situatie. Het kind staat als ware symbool voor iets van vroeger, dat je wellicht niet serieus genomen werd of er niet naar je geluisterd werd. Die frustratie vertaalt zich naar het uitoefenen van macht ( negeren, slaan, kind wegzetten, schelden, schreeuwen) of naar afhankelijkheid (je kind ik alles zijn zin geven, grenzeloos zijn) e.d. Ouders realiseren zich maar weinig hoe veel hun oud zeer meespeelt in de opvoeding en de gemoedstoestand van hun kinderen, daar valt zo veel winst te behalen. Ik heb het zelf gemerkt bij mijn kinderen en wanneer je zelf inziet wat er speelt, veranderen je kinderen mee. Dan kun je eerlijk reageren ipv vanuit je eigen onverwerkte emoties.
Poeh, dat gaat ineens wel heel diep. Heb zelf niet het gevoel dat het oud zeer nog erg meespeelt, maar dat is waarschijnlijk een onbewust proces. Mijn moeder is wie ze is, daar is weinig aan te doen. Mijn meisje hoeft ieder geval inderdaad niks goed te maken ofzo. Maar ik vermoed dat ik in mijn wens om een heel andere relatie met haar te hebben dan ik met mijn moeder, ik misschien wel te ... Tja, iets.... ben. Misschien té gestresst dat het goed moet zitten. Of te makkelijk. Of te onzeker. Dat moet ik echt even uitvogelen. Ze is een huilbaby geweest, dat hakte er qua onzekerheid wel in. Bij haar is dat nu helemaal weg, maar misschien moet ik ook nog een stapje zetten. Ben in ieder geval heel blij dat jullie zo lief en invoelend reageerden. Van de mama's die het zelf herkennen tot de goede tips. Ik denk dat ik het iig niet moet zien als "ze mag me niet". Samen leuke dingen doen, de goede momenten opzoeken en benadrukken, slecht gedrag negeren waar het kan (met grenzen, want slaan mag bijvoorbeeld echt niet). Het lijkt me een goed startpunt; nu nog iets aan die onzekerheid doen. Die tip raakte wel een snaar!