Hoi dames, Ik weet niet waarom ik dit erop zet, en misschien dat het bij sommige dames verkeerd overkomt, dat is absoluut niet de bedoeling.. Het zijn gewoon mijn gedachten. Samen baalden we elke keer enorm als ik ongesteld werd, en o wat zijn we blij dat het eindelijk zover is en dat ik zwanger ben!! Maar nu... Slaat de angst toe, wat als het hartje straks niet klopt? Wat als we het allemaal niet gaan redden, wat als ik straks niet meer wil, war als ik straks niet weet hoe ik voor mijn kindje moet zorgen. Het slaat allemaal nergens op, en het ene moment ben ik zoo blij en weet ik zeker dat alles goed komt, en het andere moment ben ik zo bang en angstig.. Heeft iemand hier ook last van of van gehad?
Gefeliciteerd met je zwangerschap! De eerste weken zijn altijd heel spannend Het is heel normaal om 'bang' te zijn. Niemand kan jouw garantie geven dat alles goed blijft gaan, maar heb vertrouwen in je lichaam. Ik ben ook onzeker geweest toen ik net zwanger was, maar het hielp mij heel erg om constant in mijn hoofd af te draaien dat er een 'superguppie' in mijn buik zat. Geniet er maar van
Oh joh dat is echt heel normaal hoor Ik had ook van die angstige gedachtes, wat als ik er niet voor kan zorgen? Ik kan nog geen cactus in leven houden! Maar met de geboorte van je kindje, wordt ook een mama geboren, heel zoetsappig maar het is echt zo
Heel normaal en waarschijnlijk wordt je angst alleen maar groter naarmate de komst van je kindje dichterbij komt. Probeer er over te praten met de verloskundige en familie en relativeer
Als je je er nu al zorgen over maakt of je wel voor je kindje kunt zorgen, vind je het dus ontzettend belangrijk en komt het vast helemaal goed!
Normaal! Eerst was het het hartje, toen de termijn echo en combinatietest, vervolgens de 20 weken echo met als grand finale zorgen over de bevalling en wat er allemaal mis kan gaan/zijn met baby. Die gedachtes moeten echter niet gaan overheersen en je moet ook gewoon kunnen genieten van je zwangerschap! Inderdaad veel praten dus en relativeren: het gaat vaker goed dan fout en het gaat zoals het gaat, met of zonder gepieker/angst
Is heel herkenbaar hoor. Heb het bij allebei de zwangerschappen gehad in die eerste weken. Opeens kun je niet meer terug en tegelijkertijd ben je bang dat het mis gaat. Er veranderd opeens heel veel maar je weet ook nog niet wat precies. Komt echt weer goed.
Ik kan je begrijpen. Ik ben onverwachts zwanger geraakt (wel gewenst) maar ik heb ook 1001 gedachtes gehad en kan je vertellen die zijn niet altijd positief geweest..... Veel gedachtes heb ik nu soms nog, maar ik denk dat er dat bij hoort. Geniet ervan!
Ik vind het idee van een kindje in je buik hebben zo abstract dat ik me geen zorgen maakte qua miskraam. Maar aan het einde waren er wel een paar dingen waar ik bang voor was: - bevalling - aangeboren afwijkingen - dat ik niet van de kleine zou houden - dat ik zou gaan klunzen (laten vallen etc) - dat ik niet voor de kleine zou kunnen zorgen Achteraf gezien heb ik mezelf gewoon gek lopen maken. Ik vind de tweede zwangerschap ook een stuk ontspannender dan de eerste. Al mijn angsten bleken ongegrond. Nu weet ik ook wat het is om moeder te zijn en zo'n guppy in mn handen te hebben. Af en toe vraag ik me wel af hoe het zal gaan met 2 guppies en of de bevalling weer goed genoeg zal gaan. Maar dat gevoel van het eindelijk vast houden van je kleintje wint het van alles.
Ik zou zeggen komt allemaal goed. Ik wilde heel graag zwanger worden, heb er van alles voor geprobeerd o.a. met eten/ drinken etc. Na 2 miskramen eindelijk zwanger en blij tot ik 6 weken was en 24 uur per dag misselijk. Ik vond er helemaal niks meer aan. Ik wilde niet eens meer zwanger zijn en hoe had ik dit kunnen willen, en nog meer vervelende gedachten, het was een heel donkere wolk. Met 13 weken is dit gelukkig langzaam weggeebt. Toen wist ik wat hormonen met je kunnen doen.
Heel herkenbaar.. Ik heb het nu zelfs bij de tweede zwangerschap. Bang dat ik het niet aan kan, een peuter en een baby. Bang dat ik het niet leuk vindt. Bang dat ik van de één meer houdt, dan ik van de ander doe. Bang dat we niet rond kunnen komen met zn 4en. etc, etc, etc... Belachelijk natuurlijk, het gaat allemaal goed komen!!! Het komt allemaal op zijn pootjes terecht, ondanks dat je moet wennen aan het totaal andere (maar o zo mooie) leven waar je straks in terecht komt. Probeer te genieten meid!
Oh wat een super lieve reacties!! En wat fijn om te lezen dat dit iedereen wel overkomt. Ik maakte me echt zo druk dat het niet normaal was. Dit betekent echt veel voor me, pfoe.. Zo fijn om even te delen hier!! Nu ik dit weet heb ik het gevoel dat ik nu langzaam aan kan gaan proberen te ontspannen en genieten.
O, o wat had (heb) ik hier ook veel last van. Ten eerste natuurlijk gefeliciteerd met je zwangerschap! ik herken me helemaal in je zorgen. En die zorgen gaan nooooit meer weg. Je word nu moeder en een moeder zal altijd ongerust zijn en zorgen hebben, al zijn je kinderen 50! De eerste weken van mijn zwangerschap lag ik huilend van paniek op bed. Gaat alles wel goed, eet ik wel voldoende om de baby goed te laten groeien, al zulke dingen. Ik zal vol angst te wachten tot mijn miskraam zou beginnen. Ik was ervan overtuigd dat het niet goed zou gaan allemaal. Zo bang en onrustig. Mijn moeder kalmeerde me dan altijd; de baby is geen pakje boter die smelt. Dat hielp allemaal niks. Na de magische '12 weken' kon ik nog niet genieten. Ik dacht als ik 17 weken ben dan zal het wel goed zijn. Met 17 weken werd ik nog ongerusder, ik voelde hem nog niet. Tuurlijk niet! Ik was nog maar 17 weken! Ik leefde uit naar de 20 weken echo, want als die goed was kon het niet meer fout dacht ik! 20 weken echo gehad, alles was goed. Nog niet gerustgesteld. Ik kan pas genieten als ik 25 weken ben, want dan is hij levensvatbaar, als er wat gebeurd kan hij overleven! Zo denk ik nu. Maar als de 25 weken gepasseerd zijn ben ik bang voor de bevalling. Daar kan ook nog van alles gebeuren, navelstreng om nek, baby te weinig zuurstof tijdens bevalling, te veel bloed verliezen noem maar op. En als dat alles goed is gegaan, en een gezond kind op de wereld hebben gezet, zal hij niet stikken vanacht, krijgt hij genoeg adem. Zal ik wel een goede moeder worden, kunnen wij dit allemaal wel aan? Een kleine baby, ga ik het allemaal wel leuk vinden? Lieve Braam0 Tuurlijk word ook jij een goede moeder. Dat jij nu al die zorgen hebt is een teken dat je moedergevoelens al een grote rol spelen bij je, al ben je nog zo pril zwanger. Het hoort er allemaal bij, en die zorgen houd je heel je leven. En later als je kleine wondertje geboren is, en lekker op bedje ligt te slapen, weet ik zeker dat jij het gevoel krijgt dat je het goed voor elkaar hebt en super blij bent met het moederschap. Want daar zijn we moeders voor! Ik hoop dat je een voorspoedige zwangerschap mag hebben en straks een wolk van een baby in je armen mag nemen, Ook jij kan het! Liefs
Lijkt me volslagen normaal dat je een van de grootste veranderingen in je leven aan de ene kant leuk, spannend en geweldig en tegelijkertijd angstaanjagend en benauwend vindt.
O wat fijn om dit te lezen! Mijn 3de zwangerschap en zie ineens alleen nog maar bergen.. Hoop zo dat het na de 13 weken over is en m'n hormonen me weer gewoon normaal laten voelen..
Hier ook nog steeds bang. Had het bij de eerste minder omdat nooit bij mij opgekomen was dat het mis kon gaan. Nu weet ik veel meer en dus ook de risico's. Maar als je kleine straks geboren is heb je ook zorgen. Te warm/koud? Krampjes? Huilt hij niet te veel? Is die groene poep normaal? Krijgt hij vriendjes op school? Lijkt mij een hel als ze voor het eerst alleen naar school gaan. En als ik oma moet geloven, zijn er zelfs nog zorgen als je kids op zichzelf wonen. Heel normaal en eigenlijk alleen maar goed. Je zal straks goed voor de kleine zorgen. Je houd nu al heel veel van je kleine uk. Je wilt graag het allebeste voor hem of haar.
Heel logisch inderdaad dat je ineens heel angstig kan worden. Ik wou ook zo graag zwanger worden, kon op bepaalde momenten nergens anders meer aan denken. Maar op het moment dat ik die positieve test in mijn hand had was het ineens écht. Dan is het ineens écht zo ver en dat was best heel beangstigend en dat is het nu soms nog. Soms dan kan ik me ineens heel druk maken of alles wel goed komt en of we het goed gaan doen enzovoort. Maar dat hoort er allemaal bij