Het ene kind voelt een ander sterker aan dan een ander. Veel baby's die veel huilen zijn gevoelig, ze hebben wat sterkere antennes. Goed mogelijk dat jouw dochter ook zo is. Ik herken dat. Mijn dochter is ook een meisje dat gevoelig is en ik kreeg/krijg vaak terug wat ik voel. Een tijd na haar geboorte las ik daarover en kwam het besef. Mijn besef wat er nog in mij zit en opspeelt. Ik ben daarmee aan de slag gegaan en lees er veel over. Iedereen heeft bagage dus voel je niet schuldig hoor. Maar je bent nu volwassenen en je kunt wat met dat gevoel doen. Je zal zien dat je dochter anders op jou reageert wanneer jij je beter over jezelf voelt.
Ik weet niet waar je woont maar misschien kan je ondersteuning krijgen van zo iemand als in de link die ik erbij zet. Home
Misschien is het een optie om je er een tijd niet op te focussen? Neem je bijvoorbeeld voor dat je er de komende vier maanden niet mee bezig bent. Tuurlijk zie je de dingen dan wel gebeuren, maar probeer je daar niet aan te ergeren of je er door afgewezen te voelen (niet eenvoudig, maar goed). Probeer vervolgens dingen met je dochter te ondernemen, maar laat het vrijblijvend. Ga bijvoorbeeld iets knutselen wat ook leuk voor jou is (bijv porseleinen bordjes versieren met porseleinstift, een tekening op het raam maken met speciale raamstiften van de hema, een leuk uitje, iets koken...) Probeer het zo te doen dat het leuk is voor jou, maar ook voor je dochter. Je kunt bijvoorbeeld met een activiteit beginnen en als je dochter even komt kijken vraag je of ze mee wil doen. Als ze ja zegt super, bij nee geldt 'volgende keer beter'. Misschien lukt het zo om op een luchtige manier een band te creëren.
Als ik het me goed herinner, Zilvervosje, was de beginperiode ook best moeizaam. Ook omdat ze zoveel huilde. Had je toen ook niet het gevoel afgewezen te worden? Volgens mij heb je in de babytijd ook wel eens zoiets geschreven. Ik sluit me wel aan bij de anderen; probeer het niet bij bij haar te zoeken maar kijk eens goed wat er bij jou speelt. Misschien toch iets wat je wilt 'inhalen'. Dat kan de band met je moeder zijn. Maar omdat de babytijd van je dochter ook zwaar was, zit daar misschien nog iets wat voor jou 'wringt'? Ik hoor dit soms ook van moeders die een pnd hadden, dat de band dan soms wat gespannen blijft zolang dat niet goed verwerkt is.
Zilvervosje, wat moet dat lastig zijn en rot voelen. Ik sluit me aan bij carino. Ik denk ook dat het proberen loslaten dat het zo is, al veel kan helpen. Bewust of onbewust ligt de focus hierop en dat voelen kinderen vaak heel goed aan. Daarnaast zou ik proberen met je man op 1 lijn te liggen en afspraken te maken over hoever jullie hierin mee gaan. Slaan of duwen hoef je niet te accepteren. Leer haar dat rustig nee zeggen genoeg is. Dan is het wel heel belangrijk om haar grens daarin ook helemaal te zien, aanvoelen en accepteren. Maar wie haar naar bed brengt (bijvoorbeeld), daar misschien geen keuze in laten. Lukt het zelf niet, dan zou ik hier ook zeker hulp bij zoeken.
Wow, wat heftig, Zilvervosje. Ik snap heel goed dat je hier verdrietig van wordt. Je kindje is het meest belangrijke in je leven en als je het gevoel hebt afgewezen te worden door iemand waar je zoveel van houdt dan steekt dat. Is het misschien zo dat je man en jij sterk verschillen in hoe streng jullie zijn of in hoe jullie naar je dochter toe communiceren? Mocht dat het geval zijn dan zou ik eerst proberen dit aan te pakken, door samen te proberen meer op één lijn te zitten. Als jullie het niet goed eens kunnen worden, kun je misschien kiezen voor een compromis in hoe streng je bent? Verder twijfel ik tussen het laten voor wat het is, wat hierboven ook al gezegd wordt of toch eens proberen de dialoog aan te gaan... Ik zou zelf denk ik toch het laatste doen, vooral omdat ik het zelf zo moeilijk zou vinden om het zo even te laten eigenlijk en misschien niet eens omdat dat objectief het beste zou zijn. Ik zou dan op een moment dat alles rustig is en er geen duidelijk zichtbare heftige emoties spelen en wanneer ze geen honger heeft/ moe is etc (want een 5 jarige heeft natuurlijk nog niet zo'n goede zelfregulatie... ) heel voorzichtig een gesprekje beginnen. Je zou kunnen beginnen met haar vragen wat ze thuis leuk vindt en wat minder leuk en als ze iets kon veranderen wat dat dan zou zijn. Wellicht komt ze dan zelf al met waardevolle informatie. Daarna zou je iets sturende kunnen zijn en meer specfiek vragen naar personen, misschien niet meteen met jezelf beginnnen. Wat is er leuk aan die persoon of wat vindt je leuk om met die persoon te doen en wat is er niet zo leuk of zou je anders willen? Niet ieder kind staat natuurlijk even open voor zo'n gesprek en je moet ook een beetje geluk hebben met je timing, maar wie weet levert dit je wat meer inzichten op of handvaten waar je iets mee kunt om jullie relatie te veranderen. Ik zou wel mn uiterste best doen om te "graag"of "pushy" over te komen en het zo natuurlijk mogelijk laten verlopen. Werkt het niet dan zou ik het voorlopig maar even zo laten. Kleuters kunnen natuurlijk gewoon heel onredelijk zijn en misschien verandert de situatie vanzelf over tijd. Veel sterkte en succes!
Wat een fijne tips allemaal! Die spiegelfamilie klinkt wel interessant Frannie, daar ga ik eens wat meer over opzoeken. Gefeliciteerd met nummer twee Tupp! Wat leuk! Die eerste periode was inderdaad heftig. Ik weet nog goed dat ik het gevoel had (wij beiden, trouwens, manlief misschien nog wel erger) dat we met open armen klaar stonden en vervolgens niks konden doen voor onze meid. Volgens mij - we hebben inmiddels wat meer mensen ontmoet met een huilbaby - is dat wel een ervaring die herkenbaar is. Het voelde - heel irrationeel - inderdaad wel eens als afwijzing. Vandaar dat ik me daar wel zorgen over maak. Zij is omschreven als stevig gehecht (kdv, school), ik hoop dat dat van mijn kant ook geldt. Wat ik uit deze thread haal is dat 1) het wel vaker gebeurt, maar niet gemiddeld is 2) ik vooral even bij mezelf te rade moet gaan. Wat is mijn motivatie, hoe sta ik erin 3) dat spiegelen... Pffff.... als ik onzeker ben over onze band, wat moet zij wel niet voelen. Tja, onontkoombaar. 4) het gesprek eens positief voeren. Wat vindt je leuk aan tante of juf of die lieve mama? Dat praat vast makkelijker. Ik denk dat haar frustratie ook nog niet goed onder woorden te brengen is voor een vijfjarige. 5) Loslaten... Dat wordt een lastige, maar van moment tot moment moet het wel lukken. Ruimte geven. Er vallen wel wat dingen op hun plek, een perfectionistische mama is ook niet makkelijk! Mooie tips; ik ga ermee aan de slag. Gelukkig kreeg ik vandaag spontaan ineens een paar dikke knuffels.... Die kinderen, alsof ze het aanvoelen, he?
Mooi om te lezen die laatste zin! Dat gun ik je zo ontzettend! En als zij stevig gehecht is aan jou kan het niet anders dan dat jij ook stevig aan haar gehecht bent, anders kan zij namelijk niet aan jou hechten... Jullie komen er samen wel 😘
Dank je wel! Ik ben even flink aan het denken gezet en dat is goed. Waar een forum al niet goed voor is. Ben echt heel blij met alle lieve reacties. Ik denk ook wel dat het goed komt, maar ik moet er even op letten
Heel heftig om te lezen Zilvervosje en dat je je onzeker of verdrietig voelt snap ik heel goed. Ik denk dat je al hele goede adviezen hebt gehad, ik heb alleen een kleine toevoeging of voorbeeld: Al sinds mijn meisje een baby is bepaalt mijn stemming ook haar stemming. Ik dacht echt dat het onzin was, want wat kan een baby / klein kind nou weten wat ik voel? Maar het is te toevallig allemaal. Ben ik gestrest? Dan is zij die dag jengelig, vervelend, druk. Ben ik verdrietig? Dan wil ze de hele dag alleen maar bij mij hangen, knuffelen, kusjes geven. Ben ik gewoon rustig cq normaal? Dan is zij die dag super lief. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Wat ik dus hiermee bedoel is dat je kind onbewust jouw stemming voelt en aangezien een kind nog niet weet hoe er op te reageren uit zich dat in negatief gedrag.
Ooh, ik reageer maar af en toe op het forum maar ik moet nu toch echt even kwijt dat ik het zo verschrikkelijk knap vindt hoe je de tips uit het topic oppakt! Je bent echt aan het ontvangen en durft je kwetsbaar op te stellen. Daar heb ik nou echt respect voor!
Een bekende van mij had elke keer een soort misverstanden samen met haar kind ze leken elkaar niet te begrijpen en met hulp van spiegelen en de coach heeft ze handvatten gekregen om er anders mee om te gaan. Zelf ook een keer geweest voor mij en mijn eigen kind. Dat was meer in relatie tot een van de oma's maar ze liet me zien dat mijn dochter zich dus spiegelde aan mij en hoe ik met oma om ging. Confronterend maar heel waardevol! Succes zilvervosje!
☺️ Dat doen jullie ook hoor! Dit had makkelijk een topic kunnen worden waarbij andere moeders in de aanval gingen. "Stel je niet aan" of "wat doe je fout dan?", zoiets. Maar ik kreeg echt heel waardevol advies. Heb het er meteen met zilverman over gehad en die zag er ook wel iets in. Hij vond dat ik in ieder geval niks verkeerd deed met haar, maar snapte wel dat ik onzekerder was dan hij en dat dat misschien effect heeft op onze meid. Kortom, kleine aardverschuiving hier thuis Als het goed is hebben jullie mij en onze kleine meid enorm geholpen!
Fijn dat je handvatten hebt gekregen waar je mee verder kunt. Hopelijk bouwen jullie een hele mooie en ongedwongen band op.
Helemaal mee eens. @Zilvervosje: wat fijn om te lezen dat dit topic misschien wel een positieve verandering teweeg heeft gebracht. Veel geluk en succes met zn drietjes!
Ik wilde even zeggen dat ik ook veel aan de reacties heb gehad! We zitten met onze oudste soms ook echt met onze handen in het haar. Zij is ook een huilbaby geweest, eerste jaar was echt heel erg zwaar, maar daarna bleef het eigenlijk zwaar omdat ze meteen een pottige dreumes en vervolgens peuter werd. Maar dat spiegelen heeft me aan het denken gezet, veel gelezen ook, en nu proberen we haar heel anders te benaderen als zij negatief of afwijzend reageert. En dat werkte vandaag al heel erg goed! Dus heel erg bedankt voor dit topic!
Ik begrijp dat je haar papa niet wil afnemen maar ze mag toch echt zulke dingen niet zeggen. Hier hebben we hetzelfde maar dan omgekeerd. Zoontje is volledig voor mama. En wil zelfs geen kus geven aan papa, keert zich volledig tegen papa etc. Maar hij krijgt van mij wel op zijn donder als hij zo doet tegen papa, krijgt toetje of geen tv als hij geen kus wil geven aan zijn papa en ik probeer hem ook uit te leggen dat papa van hem houdt etc. Ik bedoel gewoon maar dat ik niet denk dat het slecht is dat je man er mee tegen in gaat. Zo ben jij niet altijd de slechte. En voor je dochter is het ook beter want ze mag weten dat papa er niet mee akkoord is dat ze lelijke dingen tegen mama zegt.
Een kind reageert alleen uit eerlijkheid, uit gevoel. Ik vind het heel slecht om dat te bestraffen. Je geeft dan eigenlijk aan dat een kind niet het juiste voelt, ze leren dan niet te vertrouwen op hun gevoel. Het kind is eerlijk, de ouders vinden dat eng en het kind moet veranderen? Waarom zou een kind dat niet mogen? Kijk liever naar waarom een kind zich zo gedraagt, net als TS doet. Alle communicatie en elke relatie is een wisselwerking. Ik vind het echt stoer dat TS naar zichzelf durft te kijken. Er is geen goed of fout, maar reflectie is zo belangrijk en versterkt elke relatie.