Hallo allemaal, Hoop dat jullie even met me willen meedenken, ervaringen willen uitwisselen. Al meerdere keren na de geboorte van mijn tweede heb ik gedacht aan een eventuele derde en ook tegelijkertijd ook zeer regelmatig gedacht van toch maar niet.. Dit kwam dan voort uit irritaties of vermoeidheid als de kinderen zaten te "klieren" rondom t slapen of als t me even teveel werd in t algemeen.. Elke moeder ongeacht t aantal kinderen zit er vast wel eens even doorheen of heeft t gehad. De een misschien wat sneller als de ander maar dat even terzijde. Nu heeft mijn man eigenlijk pas de laatste keren t gevoel over gezinsuitbreiding met mij gedeeld, hiervoor was t echt pertinent van ik wil het houden bij twee. Maar echt helemaal 100% erachter staat ie nog niet, en dit met oog op t inleveren van de vrijheid die we steeds meer krijgen om ook eigen dingen te doen, het makkelijker geworden van alles kwa erop uit, omgang ed maar ook op t richten op carrière. Nu is de wens er dus van zijn kant wel steeds meer omdat hij in de toekomst gezien toch wel graag n groot gezin wilt maar de vraag is dan meer van wat is dan t juiste moment? Nu? Als ze op de basisschool zitten? Mijn gevoel zegt, ik wil er voor gaan, als hij er ook achter staat. Ik probeer ook tot m door te dringen dat ie er niet zo makkelijk over moet denken. Ik wordt 33 van de zomer, het was bij onze twee zoons snel raak maar wie zegt dat t nu weer zo is, laat staan over paar jaar. Plus de band onderling. Ik denk niet dat er n vierde komt, en als ik er lang tussen laat (wat voordelen heeft mbt de zelfstandigheid van mijn zoontjes nu) denk ik tegelijkertijd dat de band dan anders zal zijn als de leeftijden dichter op elkaar liggen? Kwa spelen en omgaan met elkaar? M'n jongste twee schelen maar 13 mnd en zijn echt dikke vrienden. Ik wil graag jullie ervaringen, meningen, tips alles is welkom Dat kan ik dan allemaal meenemen in m'n uiteindelijke beslissing Want t allerbelangrijkste is voor mij toch ook wel dat m'n zoontjes er ni onder zullen lijden, kwa zwangerschap en eerste periode erna.. Maar man wat zegt m'n gevoel sterk, spiraal eruit, ga ervoor. Voel me echt verdrietig en ellendig als m'n man t wilt uitstellen..
Ja, het is altijd zo dubbel! Ik heb ook twee jongens en die zijn inmiddels alweer 8 en 10 jaar. Ik ben nu 38 en ik heb al die tijd wel getwijfeld over een derde (ml was al die tijd tegen), maar nu pas willen we er echt voor gaan. Het was ook erg lastig om eerder voor een derde te gaan want ik kreeg een geweldig project -fulltime uiteraard- onder mijn hoede (die nu in rustiger vaarwater terecht komt). Mijn carrière heeft een enorme boost gekregen, waardoor ik me nu geen zorgen hoef te maken over werk. Ik kan altijd en overal aan de slag, ook als ik een pauze neem. Dat geeft erg veel rust en ook financieel gezien is alles makkelijker. Mijn man zegt ook dat ik in die tijd enorm gegroeid ben in een zelfverzekerde vrouw. Ik ben achteraf blij dat ik niet meteen voor een derde ben gegaan, want dan had ik dat gemist (en was mijn man het er niet mee eens geweest). Ook hebben we in de tussentijd echt genoten van het gezin (zonder dat het to much was) en hebben we veel gereisd. Mijn kinderen hebben nu heel bewust aangegeven dat er best wel ruimte is voor een zusje of broertje en dat ze dat heel leuk lijkt. Mijn man is nu ook 'om'. Alles valt op zijn plek nu, het klopt. Of ik nu te oud ben en of het wel zal lukken; daar maak ik me geen zorgen om, want dat heeft geen zin. Ik doe er wel alles aan om fit en gezond te zijn. Ik begrijp dat het (nu nog) een dilemma is....praat er veel over met je man, wees bewust wat jou gelukkig maakt (ook in termen van tijd) en volg je hart. Soms loont het te wachten tot het troebele water weer helder geworden is, om te weten hoe diep de plas is. Sterkte!
Goed blijven praten erover!! Ik heb altijd gedroomd van een "groot" gezin. Ik ben gezegend met 2 mooie gezonde dochters, en natuurlijk ben ik daar heel gelukkig mee. Maar ik kreeg na een paar maanden al na de jongste, hele erge babykriebels. Ik wilde nog wel een keer. Mijn (inmiddels) ex had dat absoluut niet. Terwijl mijn verlangen naar nog een kindje alleen maar meer werd, werd het bij hem alleen maar minder. Ik begreep hem ook wel, maar als je zo erg de behoefte hebt... Wij zijn inmiddels al ruim een jaar uit elkaar, ben een nieuwe man tegengekomen en die wil net zo graag als ik. Zo fijn!!!
Bedankt voor jullie waardevolle reacties.. Jullie ervaringen zijn zinvol voor mij om te lezen.. Heeft ntl ook voordelen wbt wachten in de zin van reizen met z'n vieren, in november al ervaren n t kan naarmate ze groter worden alleen maar makkelijker worden ntl maar een carrière zal er alleen voor ml in zitten voor mij hoeft dat niet.. Vraag me dan af.. Of t kwa vakanties ed veel uit maakt hoe oud de oudste twee "moeten" zijn tov de baby zodat j andere twee zich ook zelfstandig genoeg kunnen vermaken zonder jou als ouder zo intensief nodig te hebben als bijv nu.. Gister er nog wel over gehad, en lijk met elk gesprek dichterbij te komen.. Time Will Tell
Hier hetzelfde verhaal hoor, wat is wijsheid? Onze situatie is wel enigszins anders omdat onze oudste zwaar gehandicapt is. Tegelijkertijd is dat een van de belangrijkste redenen dat ik graag voor een derde kindje wil gaan, zodat de jongste er later niet alleen voor zal komen te staan en dat zij het 'hebben' van een grote zus met problemen kan delen met een broertje of zusje. Maar ja wanneer is dan een goed moment? Het liefste zou ik er niet zo veel tijd tussen willen laten zodat ze echt iets aan elkaar hebben. Mijn man denkt er ook zo over mede ook het idee van als je uit de luiers bent er weer volledig in teruggaat. Anderzijds heb je wel meer tijd voor de baby als de jongste wat groter en zelfstandiger is. We gaan waarschijnlijk na de zomer voor een derde, maar nog zo veel tijd om erover na te denken dat het misschien nog wel zal veranderen Kortom: ik snap je dilemma
Je moet vooral naar je eigen gevoel luisteren. Jij bent namelijk degene die zwanger is, bevalling etc. Ik kom zelf ook uit een gezin waar een leeftijdsverschil tussen zit, ik was 9 toen mijn broertje kwam (wel van zelfde ouders) Toen vonden wij het geweldig maar mijn ouders vinden het nu toch zwaarder. Nog een keer die pubertijd etc. Mijn moeder was 37 toen ze mijn broertje kreeg.
Ja dat bedoel ik.. Daar denk ik ook steeds aan.. Weet ni of ik dat wil.. Stiekum ergens vind ik nu al weer te lang er al tussen omdat heel kort alle drie op elkaar me echt heel erg leuk lijkt al is t druk n pittig de eerste tijd... Als j eenmaal meer vrijheid krijgt en dan weer alles opnieuw moet doorlopen lijkt me best moeilijk al heb j dan wel meer tijd om van j kleintje te genieten.. T heeft beiden goede voors en tegens hoor echt.. Snap jou ook echt shart86, mooie gedachte zit achter jullie overweging.. Heb alvast wat afspraken gepland waaronder de neuroloog ivm m'n medicatie voor m'n migraine die zal eerst moeten worden afgebouwd, en m'n spiraal.. Die moet er uit.. Zowiezo.. Voordeel is dat ik nooit meer ongesteld ben maar ben er n vreselijk mens van geworden bah
Lastig. Aan beide kanten zitten voor- en nadelen denk ik. Met mijn jongste zusjes scheel ik vrij veel, 8 jaar. Vond ze altijd wel lief, maar een echte band kreeg ik pas met ze toen ze rond de 20 waren. Daarvoor was het leeftijdsverschil te groot, zat echt in een andere fase. Mede daarom wilde ik graag een klein verschil tussen onze kinderen, als dat mocht lukken. Tussen de oudste en middelste zit 16 maanden. Tussen de middelste en jongste zit 19 maanden. De oudste 2 hebben een hele goede band met elkaar. Maar ze zijn nu ook gek op hun broertje! Zwangerschap ging prima, maar scheelt misschien dat het bij mij vrij makkelijk ging. Alleen tillen werd op het laatst zwaar. Tot nu toe ben ik erg blij met het kleine verschil, al zullen we nog moeten wachten hoe het op de lange termijn zal uitpakken. Succes met jullie beslissing!
Interessant onderwerp, heeft bij ons ook gespeeld al snel na de geboorte van onze 2e. Mijn man riep sowieso al voordat ik zwanger was van de 1e: "Ik wil er 3!" Zelf zei ik toen ik pas van de 2e was bevallen: "Ik denk dat ik er wel klaar mee ben!" Maar het ging hoe langer hoe erger kriebelen voor een derde. Ik denk dat het ook scheelt dat onze meiden zo 'makkelijk' zijn: bijna nooit ziek, goede eters en slapers, vrolijke dametjes. Wat daarnaast bij ons meespeelt is mijn leeftijd, ik ben bijna 36 dus wil niet al te lang meer wachten. Afgelopen najaar hebben we definitef besloten voor een 3e te gaan. Dood- en doodeng als je eenmaal die knoop hebt doorgehakt!!! Ik weet niet eens zeker of ik na juli nog werk heb, en daarnaast weet je sowieso nooit hoe een nieuwe zwangerschap gaat zijn, of het kindje wel gezond is enz. En bijna iedereen in mijn omgeving met wie ik het krijgen van een 3e kindje weleens bespreek reageert met "Oh, ik moet er niet aan dènken! Veel te druk! Dan heb je nooit meer tijd voor jezelf!" Maar onze wens is zó enorm sterk dat ik zeker weten eeuwig spijt zou hebben als we er nu niet voor zouden gaan. Plus, alles is betrekkelijk en ooit wordt alles weer rustiger als het goed is. Volg dus echt je gevoel!! Het is voor iedereen anders, elke gezinssituatie is anders, maar luister daarnaast echt naar jullie gevoel. Wat betreft het leeftijdsverschil: ik snap je twijfel over nog even wachten of er dit jaar al voor gaan. Weinig leeftijdsverschil is echter geen garantie voor een goede band (net zomin als veel leeftijdsverschil overigens een garantie is voor een slechte band). Je kunt -net als ik- meerdere miskramen krijgen waardoor het nog langer duurt. Je kunt nu eenmaal niets afdwingen, zwanger worden en een gezond kind krijgen is van zóveel factoren afhankelijk... Succes met jullie keuze!!
Bedankt dames voor jullie reactie! Missm wat n rijkdom drie van die kleintjes ❤️ Wat fijn dat t tot nu toe goed gaat! Ik heb in m'n tweede zwangerschap veel migraine gehad en op t eind isschias, dat viel ntl niet mee want ik had al n kleintje maar met hulp van partner en familie me er toch goed doorheen geslagen De bevalling tov de eerste was korter en minder pijnlijk (ben ingeleid) dus ben daar niet heel bang meer voor.. Ook de ervaring die ik heb ook gedaan als moeder maakt ook dat ik t wel aandurf, uitzonderingen daar gelaten ntl want t is nie gezegd dat ik weer een gezond/makkelijk (vul maar in) kindje krijg Ntl Enige wat wel door m'n hoofd gaat is dat ik soms t ouderschap wel even pittig vind maar dan meer als ik in strijd kom met eigen behoeften/rust die op bepaalde momenten in mijn leven wat zwaarder kunnen wegen als op andere momenten Maar die herkent elke moeder toch wel? Bedankt brabomama ook voor je zinvolle input Helemaal waar. Ik herken ook zeker de opmerkingen vanuit m'n omgeving die niet altijd positief zijn maar die kan ik gelukkig wel naast mij neer leggen T gaat uiteindelijk toch om ons.. Ons als gezin, wat ons gelukkig maakt! Heftig drie miskramen, dat is vast geen makkelijke periode geweest Knuffel
Eens met brabomama; je weet nooit hoe lang het zal gaan duren voor je zwanger bent en een goede zwangerschap hebt. Helaas spreek ik uit ervaring met 2 miskramen en 1 doodgeboorte bij 26 weken zwangerschap. Je hebt het niet in de hand. Wij hebben ook heel lang getwijfeld en vorig jaar eindelijk de knoop doorgehakt en toch voor een derde gegaan. En nu 5 weken zwanger, had niet verwacht dat t zo snel zou gaan maar ook blij natuurlijk mede door mijn leeftijd want ik zal in juli 37 jaar worden en wou ook niet te lang meer wachten. Bij ons zit er dan tussen alle 3 de kinderen bijna 3 jaar leeftijdsverschil. Suc6 met jullie keuze!
O palmboompj wat heftig allemaal Dat moet n moeilijke tijd voor jullie zijn geweest.. Wat fijn dat j nu zwanger bent, en t zo snel mocht gaan! van Harte gefeliciteerd!
Dankjewel, lief van je! Wat jullie als gezin gelukkig maakt is inderdaad uiteindelijk het enige dat telt, wat iedereen daar ook van vindt. De periode waarin ik m'n drie miskramen heb gehad (eigenlijk waren het 2 MK's en 1 MA) was zeker niet makkelijk, ik was echt bang dat we nooit meer een 2e kindje zouden krijgen. Ook nu speelt de angst voor wéér een miskraam door m'n hoofd, maar ik weet ook dat we er samen wel weer bovenop komen als het weer fout mocht gaan. En ik weet ook dat we gezonde kindjes kunnen krijgen, dat is al 2 keer gebleken. Dus we gaan vol voor de 3e! Ben benieuwd wat jullie uiteindelijke beslissing zal zijn. Want begrijp me goed, ook al klinkt mijn reactie misschien als 'pro-3e kind-propaganda', er is natuurlijk helemaal niets op tegen als jullie op een gegeven moment samen tot de conclusie komen dat jullie het toch hierbij laten!! Knuffel terug!
Ah dat is ook lief van jou.. Dankjewel..ik zal dat zeker hier laten weten m'n gevoel zegt nu iig nog steeds ja.. Maar ml moet ik nog 100% om krijgen.. T moet wel n keuze van ons samen zijn.. Nou idd hoopvol er in gaan! Je komt op mij over als n sterke vrouw, en denk dat je relatie ook de nodige ruggengraat biedt wanneer dit nodig is! Ik ga voor je duimen!
Wat betreft reizen... Tja, als ze een jaar of 4 zijn dan pas begint het kunnen inleven in de ander en kan er steeds beter worden samengespeeld. Ook wordt het steeds makkelijker als de jongste 4 jaar (en ouder) wordt. Vanaf die tijd kan je op zondagochtend de televisie aanzetten, een klein ontbijtje erbij zetten om vervolgens nog even uit te slapen. Dan hoef je niet bang te zijn dat ze van de trap afvallen. Wij (lees mijn man) hebben overigens de kinderen direct aangeleerd om 's ochtends te fluisteren, zodat anderen eventueel nog wat langer kunnen slapen. Als die tijd aanbreekt; dat is echt een verademing! Ik denk dat het urenlang zelfstandig kunnen spelen vanaf een jaar of 6-7 begint en dat is natuurlijk handig op vakanties. Wij huren altijd een huisje op vakantie en de kinderen vermaken zichzelf prima. Ook nemen wij (tijdens vakanties) de kinderen mee naar de beste restaurants, ze zijn gek op lang tafelen en lekker eten. De jongste at met 2 jaar al een driegangen menu met smaak op. We hebben ze ook aangeleerd om netjes te eten, niet door restaurants te rennen en beleefd te zijn. Dat alles maakt dat wij geen "kinder" vakanties hebben, maar zij doen alles met ons mee. De derde zal -verwacht ik- gewoon meedoen.
Herkenbaar..!! Hier ook twijfels voor een derde. De oudste is 4 en zit net op school en de jongste is 2. Ik vraag mij ook af of het niet heel druk gaat worden. Dan moet ik straks met een peuter en baby naar zwemles met de oudste. Dat lijkt me allemaal erg hectisch. Ook heb ik 2 zware zwangerschappen gehad. Bij de eerste al erg misselijk en veel overgegeven, maar bij de tweede kreeg ik HG en ben ik 3 keer opgenomen geweest in het ziekenhuis. Aan het einde ernstige bekkeninstabiliteit en ben ik uiteindelijk ingeleid met 39 weken. Dat maakt de keuze er niet bepaald makkelijker op uiteraard. Zeker omdat ik er al 2 heb rondlopen, waar ik eigenlijk niks van wil missen!! Het gevoel voor een derde wisselt bij mij ook enorm. De ene keer zie ik allemaal problemen voor me en de andere keer dan denk ik ach dat komt allemaal wel goed! Lastig hoor. Overigens heb ik toch het gevoel nog niet helemaal compleet te zijn en heb tijdens de zwangerschap van de tweede ook niet kunnen uitsluiten dat het de laatste zou zijn. Soms zeiden mensen tegen me dat ik er maar van moest genieten omdat het misschien wel de laatste was, maar daar heb ik altijd op geantwoord dat ik dat nog niet zo zeker wist, ondanks de beroerde zwangerschap. Mijn man heeft ook sterke twijfels en vond het eigenlijk altijd wel prima zo met z'n 4en. Nu ik er weer over begonnen ben bespeur ik toch enige twijfel. Nu wil ik hem alleen niet over moeten halen, maar dat het een keuze is die wij samen maken en beide met de volle 100% achter staan. Maar oeehhhh wat is het lastig om niet tegen de ''terechte'' argumenten en twijfels in te gaan, die ik overigens zelf ook nog heb.
Bedankt weer dames voor de zinvolle reacties Ze helpen me enorm alles af te wegen terwijl t tegelijkertijd voor m'n gevoel toch ook echt n gevoelskwestie is en blijft (How ironic) Dat hebben jullie goed aangepakt allemaal lalune En wat j zegt friesland90 herken ik ook Over niks willen missen van diegene die j al hebt Ik ben bang voor weer die extreme moeheid en toename in migraine aanvallen waardoor ik ze tekort doe Dat is meer voelbaar wanneer ze nog heel jong zijn dan want lalune zegt wanneer ze wat zelfstandiger zijn maar voor t zelfde geld heb ik er nu minder tot geen last van.. Kon j soms maar een beetje vooruit kijken he? Zucht T laat me iig niet meer met rust... Verlang er zo naar weer zwanger te zijn en heel de periode er om heen en alles wat er bij komt kijken maar tegelijkertijd dat gevoel van als ik m'n kinderen er maar nie te veel mee raak.. Probeer me ook n voorstelling te maken van hoe t dan gaat als de oudste voor t eerste naar school gaat. Dan zit de jongste nog op de psZ. Iemand ervaring met dan een baby erbij van ong 0-6? Uitgaande van dat t weer zo snel raak is als bij de eerste twee..
Ik heb t kennelijk verkeerd begrepen maar mijn man twijfelt juist steeds minder en vind het eigenlijk wel goed. Pff dilemma😢 ik heb zo het gevoel alles nog 1 keer mee te willen maken en wij hebben bewust gekozen jonge ouders te willen zijn. Dus mocht t nog komen wil ik dat over 5 jaar niet meer denk ik. Dan zijn we al volledig uit de luiers en wordt het leeftijd verschil ook erg groot. Maar ja... ik kan wel blijven twijfelen maar als mijn ml de deur dicht zit houdt het op denk ik😣
O schat knuffel.. dat vind ik toch wel n ding hoor Want in t dagelijks leven wordt mij nog wel eens naar t hoofd gegooid dat "t niet alleen om mij gaat" maar als ik m'n dromen opgeef dan gaat t toch juist om de ander en waarom zou dat zwaarder wegen? Wil t egt niet te snel er bij laten iig.. Dit is echt zo iets wat niet terug te draaien is noch te herstellen Zoveel jaar later n zie t dan echt gebeuren dat ml dan spijt krijgt of zegt laten we t toch maar doen.. Ik wordt 33 vd zomer.. En wil ook geen te groot leeftijdsverschil..