Hier mijn bevallingsverhaal waar ik soms nog boos van word (2011): s'morgens om half zeven voelde ik weëen, aangezien we op anderhalf uur van het ziekenhuis woonden (ziekenhuis van Alès, in Frankrijk) en dit mijn tweede bevalling was vertrokken we meteen. Ik wist wel dat het nog even kon duren maar ik had geen zin om later in de auto stevige weeen te moeten gaan opvangen. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis zijn we ons gaan aanmelden, de vroedvrouw controleerde eens en volgens haar was het nog niet begonnen (had 2 cm ontsluiting) en mocht ik weer naar huis (anderhalf uur terug dus, en dat wist ze). Ik ken mijn lichaam wel zo een beetje en ik was er zeker van dat ik weeen had die sterker werden, dus bleven we in de buurt van het ziekenhuis, in een parkje. Na een uur of zo, rond half tien, voelde ik echt serieuzere weëen. Ik had zin in een wat comfortabelere locatie (bed, douche etc) dus gingen we weer naar de kraamafdeling. Daar aangekomen bleek er GEEN PLAATS meer te zijn. Wij dachten eerst dat dit een grap ofzo was, maar nee, de deur van de beval-afdeling ging OP SLOT, en wij stonden dus op de gang. Er werd niet gecontroleerd of gekeken hoe ver ik al was, we mochten gewoon niet binnen. Zo heb ik zeker twee uur op de gang gestaan, met steeds heftigere weeen. Af en toe kwam er medisch personeel door de deur en steeds hebben we die mensen aangeklampt en gesmeekt, of boos geworden, alle mogelijke manieren, opdat ze me toch maar zouden binnenlaten. Mijn weëen gingen echt naar serieuze pijnlijke weeen over en we stonden daar dus nog steeds. We konden de situatie niet echt bevatten, het was zo absurd, onverwacht, we wisten niet wat te doen. Na twee uur wachten en met serieuze weëen heeft mijn vriend dan blijven op de deur bonken totdat er een verpleegster ons dan toch binnenliet, zeer slechtgezind over ons onbeleefd gedrag (hoewel ze wist dat we daar al meer dan twee uur stonden). Ik mocht in de gang op een brancard gaan liggen. (geen onderzoek of niks) Na daar een tijdje hebben liggen weëen opvangen, zag een toevallig langskomende verpleegster dat het precies toch serieus werd en gingen ze me eindelijk onderzoeken in een appart kamertje waarin alleen een bed stond. 8 cm ontsluiting had ik op dat moment. Enkele weeen later kreeg ik persweeen. Probleem: ik lag niet in een verloskamer, er was niks van materiaal ofzo. Dus moesten ze me nog snel verhuizen met mijn blote billen door de gang. Naar een andere kamer die ook geen verloskamer was maar ze brachten snel alle benodigdheden over naar deze kamer. Ondertussen lag ik daar bij elke wee te gillen van de pijn met ik denk wel 10 mensen rond mij heen. (dit kan overdreven zijn maar ik had dit gevoel). De vroedvrouw wou nog een katheder steken (voor de urine) maar toen heb ik gezegd STOP laat mij mij nu eens proberen te ontspannen in godsnaam (in het frans), die baby is er binnen 2 weeen. Gelukkig heeft die vroedvrouw dat dan gelaten en inderdaad, om 12u30, 2 weëen later, is Nina geboren, 4kg, 3 hechtingen. Achteraf gezien was het dus een vlotte bevalling, maar ik heb nog altijd spijt dat ik mijn woede nooit heb geuit tegen dat medisch personeel. Ze hebben zich nooit verontschuldigt of er zelfs maar met een woord over gerept. Integendeel, toen ik de volgende dag, 24u na de bevalling, weer naar huis wou, (wat in frankrijk zeer ongebruikelijk is, hier blijft iedereen minstens 4 nachten) hebben ze het ons enorm moeilijk gemaakt. We zijn werkelijk gevlucht uit dat ziekenhuis. (Ik had een attest van een vroedvrouw dat ze elke dag ging komen controleren bij ons thuis, dus medisch was het verantwoord) Nu, zwanger van ons derde kind, ga ik in een ander ziekenhuis bevallen (we zijn sindsdien verhuisd) met slechts 200 bevallingen per jaar. Ik hoop echt dat ik deze keer een iets ontspannener bevalling mag beleven. We vertellen dit verhaal af en toe aan vrienden, en dan doen we het steeds als een grappig verhaal af en lachen we erom. Maar diep vanbinnen voel ik nog veel woede en onmacht over deze situatie. Het enige echte grappige is dat ik niet gedoucht had voor we naar het ziekenhuis vertrokken (ik dacht dit in het ziekenhuis te kunnen doen) en ik op al mijn kraambed-foto's met pikzwarte voeten in bed lig.
Wow weet bijna niet wat ik zeggen moet. Wat een *** ziekenhuis eerst niet binnenlaten en vervolgens bijna niet laten gaan Ik hoop dat je dit keer een fijne bevalling hebt met fijne dokters om je heen
Hier voor mij genant. Ik werd ingeleid. Na 1uur niets gevoeld te hebben kreeg ik plotsklap een weeenstorm. Om de minuut kwamen ze. De ene nig niet weg of de andere kwam alweer lachend de hoek om. na 1 uur gezegd dat dit niet vol te houden is als ze zo snel blijven komen. Zuster gebeld en mocht een ruggenrprik. Uiteindelijk na 1,5uur mocht ik naar boven naar de verkoeverkamer (of hoe je dat schrijft) daar gaven ze me een ruggenprik. Heeft misschien 10 minuten wat gedaan maar ownee vreselijke rugpijn wist niet hoe ik moest liggen. Het Was daar muisstil het enige wat je hoorde waren voetstappen en naar mij idee mijn vreselijke gepuf Uiteindelijk riep ik kei hard door die kamer heen: ik schijt hier dalijk heel me bed onder Nou ik zal je vertellen dat er een paar zusters vliegensvlug werden en ik in 1 klap direct terug moest naar de verloskamer waar mijn vriend zat te wachten. Hij wist niet wat zich overkwam toen we terug kwamen. Verloskunidge stond al klaar zoals ook 3 zusters. Na 30 minuten persen werd onze dochter geboren. Uiteindelijk duurde de bevalling nog geen 6 uur. Vrij vlug voor een eerste zeiden ze.
Nou goed, nadat ik de laatste twee weken van mijn zwangerschap mijn tijd heb uitgezeten met het lezen van al deze prachtige verhalen voel ik me soort van verplicht de mijne ook op te schrijven. Na 42 weken zwangerschap was het welletjes. De kleine maakte absoluut nog geen aanstalten om te komen en ik was er inmiddels goed klaar mee. Na een doorverwijzing van de VK op naar het ziekenhuis. Inleiden d.m.v. een ballonkatheter, dat moest hem gaan worden.... dag 1: plaatsen van de ballon, hele avond fikse voorweeën die toch wel serieus leken te worden. Toch maar naar het ziekenhuis.... niks, nada, noppes en weer naar huis. dag 2: op naar het ziekenhuis, vandaag is de dag! Maar nee, weer niks. 0 cm alles potdicht... toch maar de ballon iets verder opblazen. Inmiddels aan het eind van al mijn geduld en klaar met alle pijntjes heb ik hysterisch huilend gevraagd of hij er niet gewoon uitgesneden kon worden. ( meende ik niet echt maar toen even wel ) Dat kon logischerwijs niet.... ik mocht wel lekker in het ziekenhuis komen slapen met man met een lekkere slaapprik. Van die slaapprik kreeg ik de slappe lach. Ik heb een kwartier hysterisch liggen lachen voordat ik K.O ging. Gebeurde wel vaker zei de verpleegkundige. dag 3: Na het ontbijt maar eens kijken hoe het ervoor staat. 5 cm maar liefst! Die heb ik toch maar mooi even "gratis" gekregen. De vliezen worden gebroken en het is wachten op weeën... je raadt het al... niets, niks... gewoon niet. Meneer wil er echt nog niet uit! De moed zakt me alweer in de schoenen. Infuus aangekoppeld en de hel brak los. Direct een enorme weeënstorm. Mijn man wist niet wat hij met me aan moest, probeerde heel lief over mijn hoofd te aaien, mijn rug te masseren, me onder de douche te zetten en mee te puffen. Alles was natuurlijk helemaal fout. Het enige wat ik kon doen was in zijn arm bijten, slaan en huilen dat ik niet meer wilde, dat de baby wel in mijn buik mocht blijven, hij hoefde er toch maar niet uit. Toch maar onder de douche, daar zowel de Vk als man ondergekotst. De Vk dacht dat ik onderhand wel wat opgeschoten zou zijn. Maar nee nog altijd die 5 cm. Toen werd ik zo kwaad, op de vk, mijn man, de zuster en iedereen die het waagde de kamer in te komen. Het was allemaal hun schuld! De opwekkers moesten omhoog en ik mocht gelukkig iets tegen de pijn. Ik heb de superheld die mijn ruggenprik kwam zetten de hemel in geprezen. Ik zat binnen 10 minuten helemaal gezellig in het ziekenhuisbed terwijl de weeën van de monitor afschoten. Na een uurtje kreeg ik al persdrang, ik was als de dood dat ik nog altijd 5 cm had dus ik durfde niets te zeggen uit angst dat inderdaad zou blijken dat ik nog lang niet zover was. Gelukkig zag de VK aan mijn hoofd dat het toch echt wel zover was. Eindelijk kon ik wat gaan doen, wat een heerlijk gevoel was dat. De oerkracht die loskomt is onvoorstelbaar machtig. Tijdens het persen voelde ik iets dus ik bleef roepen "Is dat zijn hoofd! Is zijn hoofd er al!" Waarop de VK doodleuk zei: "ik zie inderdaad al haar, ik veeg even de ontlasting weg en dan wil ik een enorme pers! " Dat was dus overduidelijk geen hoofdje.... uiteindelijk maar een kwartiertje hoeven persen toen onze kleine vent eindelijk ter wereld kwam. Na de bevalling mocht ik onder de douche, ik voelde me redelijk goed dus dat leek me een fijn idee. Even schoon en fris voordat opa en oma komen kijken. Ook tijdens deze douche de zuster en manlief ondergekotst en flauw gevallen. Toen ik bijkwam schijn ik iets gezegd te hebben als: "nou nou jongens wat een avontuur! Zit ik dan in mijn blote kont jullie onder te kotsen" Ik voelde me echt een hoogbejaarde, de adrenaline verdween langzaam uit mijn lijf, en dan heb je pas door hoe doodop je eigenlijk bent en wat een aanslag zo'n bevalling op je lijf is. Maar dan kijk je naar dat kleine mensje op je borst en dan is het het allemaal waard!
Oh wat een heerlijke verhalen om te lezen tijdens mijn nachtdienst... Bij mij begon de bevalling 's ochtend rond 4.45. Ik stapte uit bed omdat ik moest plassen en toen was het flats......vliezen gebroken. Ik stond daar dus naast bed, na een keer of 10 mijn man zijn naam geroepen te hebben werd hij eindelijk wakker. Ik: "mijn vliezen zijn gebroken" Hij: "niet waar, je hebt gewoon in de broek gepiest" ( de week daarvoor in het ziekenhuis geweest met verdenking gebroken vliezen, maar toen had ik idd in mijn broek geplast ) Ik: "doe het licht nou even aan" (op 1 of andere manier durfde ik niet meer te lopen, haha) Hij het bed uit en het licht aan gedaan... Hij: "oh, dat is wel een beetje veel" toen hij zag hoeveel water er op de grond lag. Kwartier later begonnen mijn weeën, ziekenhuis en mijn zus gebeld. Aangekomen in het ziekenhuis had ik al 8 cm ontsluiting. Na 20 minuten kon ik gaan persen. Daar weet ik niet veel meer van, maar mijn zus vertelde dat ik op een gegeven moment naar mijn moeder vroeg en ik schijn ook gezegd te hebben: "ik weet niet wat jullie doen, maar ik ga slapen" Ik bleef tussen mijn persweeën door pijn in mijn onderbuik houden, ik heb op een gegeven moment dan ook de hand van de verpleegkundige weggeslagen die steeds dat ding op mijn buik drukte om de hartslag te meten van de baby, want dat deed zeer, haha. Na 50 minuten persen en 4 x vacuümpomp is Joey met een spoedkeizersnee gehaald. Meneer zat vast met zijn hoofd achter mijn schaambeen, vandaar de pijn in mijn buik tussen mijn persweeën door. 7.43 uur was hij er
Hier geen gênante bevalling, maar wel een heel mooie (met wat hilarische momentjes ertussen). Ik zou thuis bevallen, maar liep twee weken overtijd van onze zoon waardoor ik werd ingeleid in het ziekenhuis. Het wachten duurde ontzettend lang, zo lang dat ik uiteindelijk 2 dagen voor de inleiding in elkaar stortte op de bank en huilde dat 'die baby noooooooooooit meer zou komen' en 'dat ze me voor altijd en eeuwig zwanger zouden laten zijn' en 'dat de baby niet kwam omdat hij mij stom zou vinden'...... (ja hoe kom je erbij hahahaha). De volgende ochtend had ik een afspraak voor een intake voor de inleiding. Ik had een hele aparte Gyn met sarcastische humor. Ze zei met een stalen gezicht 'dat onze zoon een fijne BROEDKIP had gevonden'... mijn man en ik wisten niet of het nou een grapje was of niet... Uiteindelijk moest ik op de bank gaan liggen en zou ze wel even kijken of onze baby wel gehaald kon worden (?!?!?!). Echt... je had mijn gezicht moeten zien... -------> hahahha Er werd een afspraak gemaakt voor de volgende ochtend (ik zou precies 42 weken zijn). Uiteraard hoopte ik vurig dat de bevalling zichzelf in werking zou zetten, maar helaas. De volgende ochtend stonden we dus in alle vroegte in het ziekenhuis. (trouwens, ook een raar moment dat je in de auto stapt met de gedachte dat je nooit meer met zijn 2en thuis zult komen, maar voortaan met zijn 3en). Nu heb ik een zeer makkelijke zwangerschap gehad, dus ik huppelde bijna de kraamafdeling op. Ik klopte op de deur bij de dokters/zusters en riep vrolijk: Goedemooooooorgen ik wil graag bevallen vandaag!!! Dus ja, al die mensen lagen in een deuk... . Ze vroegen hoe ver ik al was, dus toen ik vrolijk riep dat ik al 42 weken was, kreeg ik zulke gezichten ----------> Afijn, ik kreeg een mooie kamer toegewezen. Ik grapte nog dat ik wel met zeezicht had besteld etc. (op dat moment liep er een jong koppel voorbij en dat meisje was echt 'toe aan bevallen'. Dik opgezwollen rood hoofd oefffff). Algauw kwam er een verpleegkundige binnen die net nachtdienst had gehad. Ik moet alvast omkleden naar 'bevallingskledij'. Ik had voor de toepasselijkheid een shirt gescoord bij de Zeeman met 'TODAY IS A GOOD DAY' erop. Komt er ook een Gyn binnen (ook net nachtdienst gehad) en die kijkt mij zeer chagrijnig aan en zegt: nou, straks denk je daar anders over hoor! (was ik ff blij dat zij lekker naar huis ging, poeh). Gelukkig kreeg ik een zeer lieve zuster, ze komt uit Amsterdam (heerlijk accent ook) en was mijn man in vrouwelijke vorm. Gek op gereedschap en voetbal etc. Dus die klik tussen ons was top. Algauw werd ik aangesloten aan het infuus en de ctg. Omdat ik tijdens de zwangerschap 3 keer ben gestript, konden ze meteen mijn vliezen doorprikken. Strippen zorgde namelijk voor 2 cm ontsluiting. Na mijn vraag hoeveel tijd dit scheelde met de bevalling, was het antwoord: 48 uur $). Rond 8.15 zette ze het infuus in werking en de weeën kwamen meteen vrij snel. Leuk detail: bij de ctg-scan werd algauw duidelijk dat mijn weeënactiviteit/harde buiken gewoon 0 was voordat het infuus werd aangezet... en dat bij 42 weken gewoon he...... ik denk dat ik anders nu nog zwanger was geweest..pff. Na een paar uur weeën gehad te hebben werd het toch allemaal wat pijnlijker dus we gingen even met de zuster overleggen voor pijnmedicatie. Omdat het allemaal vrij snel ging, dacht ik dat ik een enorme aansteller was. De Gyn ging even checken hoeveel cm ontsluiting ik inmiddels had (de stagiaire dacht 8 cm, maar dit was 4-5 cm). Met die informatie besloten we in overleg met de zuster om de weeën nog gewoon proberen weg te puffen en later medicatie te nemen. Helaas werd het mij na een minuut of 5 á 10 toch teveel en vroegen we een ruggenprik aan. Het zou een half uur duren voordat ik er één kon krijgen, dus afwachten dan maar. Ik inmiddels weer puffen.... <Nog even detail: Ik raakte tijdens de bevalling helemaal in trance.. ik heb niet gesnauwd, gegild of geschreeuwd HELEMAAL NIKS. sterker nog... ik ben nog nooit zo lief geweest. (op een gegeven moment vroeg de zuster of ik een koud washandje wilde en ik zei alleen maar: doe maar hoor lieverd, lekker) hahahahahhaha. Het enige wat er gebeurde was dat de weeën zo zeer deden dat ik op den duur in paniek raakte omdat ik niet wist hoe ik ze deze keer moest opvangen. Ik was zo blij en dankbaar dat mijn man naast mij stond. Ook tegen hem was ik poeslief (mag ik wat drinken lieverd? Ja doe maar met een rietjes, dank je wel mop) . Uiteindelijk hebben ze vanuit het ziekenhuis helemaal gebeld naar mijn vk om te vertellen dat ze nog nooit zo'n bevalling hebben meegemaakt... ik was een 'model bevaller'> terug naar de bevalling. Ik zou dus een ruggenprik krijgen en had 5 cm ontsluiting. De Gyn had haar hielen nog niet gelicht of ik kreeg persweeën. Ik raakte compleet in paniek omdat ik naar mijn weten pas 5 cm ontsluiting had en ik het persen met geen mogelijkheid kon tegenhouden. Ik gilde naar mijn man: DRUK OP DIE KNOP!!!!!!!!!. Gelukkig kwam de zuster vrij snel binnen en ik riep meteen: IK MOET PERSEN!!!! Zegt ze heel droog: nou, dan ga je toch persen! Gyn dr bij gehaald en die keek zeer verrast in mijn 'gat' en zei: huh ik zie haartjes... je hebt 10 cm!!!!!!! (ik was dus serieus binnen een kwartier van 5 naar 10 cm gegaan). Dus ze ging snel haar spullen halen. Ondertussen kreeg ik snel 'pers les' van de zuster. Gyn was ondertussen terug (had alweer 3x geperst) en wij dus aan de bak. Nou ik raakte weer in paniek want het lukte niet. Ik was zo ontzettend doodsbang dat ik uit zou scheuren en zou poepen. . De zuster haalde een spiegel erbij maar toen ik mijn 'dikke doos' zag raakte ik echt gedemotiveerd. Ik bleef maar roepen dat ik het niet kon en durfde. Dus al die vrouwen (en mijn man) maar roepen dat ik het voorbeeeeeeeeeeldig deed en 'gemaakt was om te baren'. NIET WAAR NIET WAAR!!! gilde ik. WEL WAAR WEL WAAR!! riepen zij echt te hilarisch voor woorden. Nou uiteindelijk 'stond' het hoofdje (jeetje mina wat doet dat zéér).. en toen vielen de weeën dus weg. Ik lag daar met mijn ogen gesloten en al die vrouwen dus om mij heen (en mijn man).. en ik doe mijn ogen open, kijk ze één voor één aan en begin te grijnzen en zeg heel rustig: tja....dr komt niks meer.... wordt ik echt zo aangekeken --------------> Op dat moment kijkt mijn man naar de CTG scan en ziet dat er weer een wee aankomt en zegt: O jee dat komt een WEE......... nou en bij dat woord WEE begon ik toch te PERSEN PLOF zo mijn baby dr uit!! Ondertussen kwamen ze van de andere afdeling mij halen voor de ruggenprik. Nou zeiden ze, dat hoeft niet meer, want mevrouw is zojuist bevallen D). Helaas pindakaas moest ik wel gehecht worden en ze deed er een uur over.... potverdrie dat deed ook wel vreselijk zeer hoor IEKS. Maar goed, ons wondertje was er en dat maakte alles dubbel en dwars waard. Na 4.5 uur bevallen is dus ons zoontje geboren. Volgens de dokters en zuster was ik gemaakt om te baren (nee hoor, ik kom nooooooooooooit meer zei ik). Ze begonnen te lachen en zeiden dat ze me over 2 jaar wel weer terug zouden zien. Al met al waren we om 7 uur 's ochtends in het ziekenhuis en 15.30 uur weer thuis. Ik ben dus echt 'ff bevallen'. Voor de zekerheid kwam een voedingsassistent het menu opnemen voor 's avonds, maar dat was niet meer nodig dus. (ik lag daar te puffen in trance terwijl zij het menu opratelde. Ik zei toen ik klaar was: doe maar spinazie) dat gezicht van haar Eenmaal thuis belde ik gelijk mijn moeder. We hadden niemand ingelicht over de bevalling. Sterker nog: we hadden 'gelogen' dat we twee dagen later pas terecht konden ivm ruimtegebrek. dit om de verassing erin te houden en om ongewenst bezoek te voorkomen. We wilden gewoon in alle rust bevallen en twee schoonzussen en 1 zus werken in dat ziekenhuis en toevallig ook alle drie die dag. (leuk detail: als ik een ruggenprik had gekregen, moesten we langs de afdeling van mijn man zijn zus.... dat was echt hilarisch geweest). Wat zal ze dan raar gekeken hebben hahahhaha. Maar goed. Mijn moeder nam de telefoon op en ik probeerde normaal te praten en niet meteen te huilen. Ik zei: luister luister! En ik hield de telefoon bij onze zoon die een beetje huilerig was. Ze dacht eerst dat ik haar voor de gek hield (arme vrouw was bloedzenuwachtig van het wachten) en een speeltje had die ik afspeelde ofzo. Dus ze werd pissig en zei: IK VIND HET NIET LEHEUK!! dus ik zei: NEE HIJ IS ER! DE BABY IS ER! Nou ze werd helemaal hysterisch..... HEB JE EEN BABY! HEB JE EEN BABY!!! HEB JE EEN BABY!!!! . Nou ik natuurlijk huilen hahahaha (begin nu weer hihi). Inmiddels is onze zoon alweer bijna 8 weken en het gaat supergoed. We hebben nog een taart gebracht naar het ziekenhuis en de VK om te bedanken. Werd ook met vreugde ontvangen natuurlijk Ik denk dat de zusters in het ziekenhuis wel gelijk krijgen en dat ik daar inderdaad over een tijdje weer ben....
Ik loop al een paar dagen te denken om hier ook mijn laatste bevalling te plaatsen, toch maar eens doen nu Wij hadden net 4 weken renovatie aan ons huis achter de rug (nieuwe badkamer, toilet en keuken) en hebben die 4 weken ook alleen thuis geslapen en de weekenden een soort van gekampeerd in een huis zonder water en toilet e.d. Dat is niet leuk als je hoogzwanger bent! Na die renovatie zouden we nog zo'n 2 weken hebben om even bij te komen en dan zou ik uitgerekend zijn. Maar daar dacht zoonlief heel anders over. Door alle stress werd eerst onze oudste ziek, bleef spugen en een dag later liep onze kat weg. Gek genoeg sliep ik de nacht daarna voor het eerst in maanden heerlijk en de hele nacht door, ik wist niet wat me overkwam. Daarna meteen op zoek naar de kat, elk pijntje in mijn buik negerend. Lief was aan het werk en de jongens hadden herfstvakantie dus die speelden lief binnen. En ik maar zoeken naar de kat, buren en bouwvakkers (die nog met andere huizen bezig waren) aanspreken om toch vooral mee te zoeken. En nog steeds negeerde ik elke steek in mijn buik, waarvan ik dondersgoed wist dat dat beginnende weeën waren maar ik had wel even wat anders aan mijn hoofd. Dus ik vond dat ik niet kon en mocht bevallen op die dag. Het was ook nog eens de trouwdag van mijn ouders dus we zouden 's avonds daar frietjes eten om dat te vieren. Maar ik werd hoe langer hoe chagrijniger tegen de jongens, kon niks hebben en moest toch steeds vaker een kramp weg zuchten. Toen 's middags de tegelzetter kwam om nog wat af te werken grapte ik nog dat ik maar vlug ging zitten omdat baby er misschien wel uit wilde. En ik nam mijzelf eigenlijk helemaal niet serieus. Ondertussen bleef ik maar appen met Lief, dat ik me zo raar voelde en niet wist wat er nou aan de hand was. Ik moest immers nog zo'n 2 weken. Maar toen ik rond een uur of 4 wat bruinverlies ontdekte begon het me te dagen dat ik toch best wel eens kon gaan bevallen. Lief was gelukkig net klaar met werken en is maar meteen naar huis gekomen. Toen hij er eenmaal was kon ik alles loslaten en begonnen de krampen echt goed op te komen. De vk maar gebeld en die kwam voor alle zekerheid toch maar even kijken, al beweerde ik nog steeds dat er wel niks aan de hand zou zijn. Nou goed, zij controleren en zegt de doodleuk dat ik al 4 cm heb en dat ik echt wel aan het bevallen ben. Dus snel mijn ouders gebeld om het feestje af te zeggen en in plaats daarvan de jongens naar hen te sturen tot de baby er was. Mijn moeder zou bij ons blijven, ze zou weer bij de bevalling zijn en mijn vader dus met de jongens naar hun huis. Oudste weer helemaal van slag want eerst zou de baby nog zeker 2 weken in mijn buik blijven, toen ging het feestje ineens niet door, toen zou hij blijven logeren bij opa en toen toch weer niet. Arm kind snapte er niks meer van. Middelste ging gewoon mee in wat er gebeurde, die had er geen moeite mee. Maar de vk zou met een half uur terug zijn want ze wist hoe snel ik beval. Jammer genoeg haalde zij het niet (we wilden allebei graag dat juist zij erbij zou zijn) en kwam haar collega. Ook een heel lieve vk hoor en zij kende mijn bevalplan heel goed. We zijn rustig naar boven gegaan en hebben een tijdje liggen wachten tot het echt zou doorzetten. Ik denk dat de vk hier rond kwart voor 6 was en na een poosje vroeg ze me of ze mijn vliezen mocht breken, zodat het wat sneller zou gaan. Ik vond het prima en toen ze dat eenmaal had gedaan kreeg ik al snel persweeën. En 20 minuten na het breken werd M geboren. Het ging zó snel dat ik het amper kon bijhouden, ik voelde wat aankomen, het hoofdje staan en hem geboren worden, voor mijn gevoel binnen 10 seconden. Dus nog geen 2 uur nadat de vk die 4 cm had geconstateerd lag ik al met een baby in mijn armen. Het was de mooiste bevalling van de drie, deed iets meer zeer dan die andere twee (die ik qua pijn ook nogal vond meevallen) maar was zó sereen en rustig, precies zoals we het wilden. De andere twee jongens kwamen snel genoeg naar huis en waren erg blij met hun broertje. Maar oudste spuugde daarna weer heel zijn bed onder, gewoon weer van alle spanning en verandering (en twee dagen later wéér en toen was hij gewend en weer rustig). Dus toen kon Lief samen met mijn moeder een heel bed gaan verschonen terwijl ik verliefd naar mijn baby lag te staren. De kraamweek was dan weer heel wat minder, op de eerste 2 dagen na, want de renovatie was nog niet klaar. Er moesten in het hele huis nog nieuwe ramen en kozijnen in en dat is niet echt prettig als je net een baby hebt. Ik vergeet mijn bevallingen niet maar deze zéker niet!
Hahaha Waxinelichtje ik heb hardop zitten lachen. Wat zullen de verpleegkundigen een heerlijke dag hebben gehad met jou gefeliciteerd hoor met de geboorte van jullie zoon!
hihi, leuk al die bevallingsverhalen! Ik was 25 sept. 2014 uitgerekend, maar toen hij de 30e nog niet geboren was afgesproken dat ik 2 oktober ingeleid zou worden. 1 oktober zat ik lekker met manlief bij m'n zus in de tuin, 't was lekker weer en we zouden mee eten. Ik had m'n moeder even aan de telefoon en liep een rondje door de tuin: ''nee mam, niks aan de hand hoor! Gaat echt niet meer uit zichzelf beginnen..'' ik hing op en ineens PLONS! Dus ik rende ineens met m'n hand in m'n kruis door de tuin: MIJN VLIEZEN, MIJN VLIEZEN'' Iedereen (zus, zwager, hun kids en manlief) stond verbaast te kijken, huh? Je vliezen? Ik rende als een malle, tot zoverre een hoogzwangere dat nog kan , naar het toilet en mijn zus kwam allemaal maandverbandjes brengen, en plakte ze in mn broekje! hahah! Wij naar huis, thuis even goed verband in mn broekje gedaan want man man man, 't is niet weinig dat eruit komt!! de weeën zetten nog niet echt door, en dus in manlief 's avonds gewoon nog lekker gaan voetballen. Hij kwam om 11u thuis en prompt begonnen de weeën.. rugweeën de vk kwam, 2.5 cm ontsluiting dus we hadden nog een lange weg te gaan. De nacht vond ik onwijs pittig.. liep continu rondjes weeën weg te puffen. 's ochtends was ik bekaf, om 7u kwam de vk weer even langs: 3 cm ontsluiting. Dat viel tegen!! Dus ik wilde naar het zh voor pijnbestrijding. Was ongeveer 20 minuutjes rijden naar het zh, het ziekenhuis waar we eigenlijk zouden bevallen zat vol (dus die inleiding was sowieso niet doorgegaan). We waren onbekend in dat ziekenhuis dus wisten niet zo goed waar we moesten parkeren enzo, uiteindelijk in de parkeergarage beland. Maar dat was 10 minuten lopen vanaf de ingang, drama!! Uiteindelijk via de personeelsingang naar binnen, nog een paar idiote reacties van verpleegkundigen: ''jullie moeten omlopen hoor, dit is personeelsingang'' terwijl ik daar weeën loop op te vangen! grr! Waren gelukkig ook een paar lieve meiden die met ons meeliepen naar de kraamafdeling. Eenmaal daar om 10u weer gemeten, nog steeds 3 cm. Dus ik zeg, ik wil een ruggeprik. zegt die co-arts: ''maar mevrouw, u bent zelf zo goed opweg en de weeën zijn nog helemaal niet heftig. Zonde om het niet zelf te proberen..'' gelukkig vond de gyn het onzin en zei ''direct ruggeprik zetten en wee-opwekkers toedienen!'' Wat is zo'n ruggenprik zetten een rot gevoel zeg!! Heb echt zeker nog tot een halfjaar na m'n bevalling last gehad van dat plekje, alsof er een blauwe plek zat!! Maar sjonge, die ruggeprik deed z'n werk wel hoor! Voelde de weeën nog wel goed, maar het was draagbaar! Ze waren alleen vergeten te vertellen dat je af en toe op het knopje moet drukken zodra het meer pijn gaat doen.. even man op pad gestuurd voor een zuster! om 12u 6cm, om 14u 8 cm en om 16u 10 cm! Ik mocht eindelijk gaan persen (met ruggeprik nog aan!?) 20 minuutjes geperst, en toen was ons prachtige mannetje geboren!! Hij werd op me gelegd maar hij had een hele korte navelstreng waardoor hij maar tot op mn buik kwam dus snel afgeknipt! Helaas was het maar even met elkaar genieten, want de placenta wilde niet loskomen en de navelstreng was afgescheurd van de placenta.. dus moest direct naar de OK.. 2 uur later kwam ik terug op kamer en toen waren onze ouders er al, dus ik heb het wel een klein beetje gemist om even met z'n 3tjes te genieten en bij te komen.. Ik had 2 liter bloed verloren. Nee, m'n bevalling vond ik zelf best pittig en heb ook best veel last gehad van de hoeveelheid bloed dat ik was verloren.. 11 dagen kraamhulp gehad en pas na een dag of 7 kon ik zelf m'n zoontje in het badje doen, en dan nog krom staand omdat ik misselijk werd van het staan. Maar ik vond het wel de meest bijzondere dagen van mijn leven! Dat je lichaam dit toch maar even voor elkaar heeft gekregen!
Hoi hoi, Ik volg dit al een tijdje, wat een superleuke verhalen! Hierbij mijn verhaal: Na een nacht weeën en een inleiding de volgende morgen volgde er een weeën storm, die ik helaas op bed moest opvangen omdat de baby elke wee dipte met haar hartslag, heb ik gesmeekt om een ruggenprik. Hierna gelukkig weer wat ademruimte. Helaas bleef de baby dippen (weeën waren er natuurlijk nog wel...) dus werd vrij snel besloten tot en KZ. Op de OK werd er een nieuwe ruggenprik gezet (de vorige was te laag). Direct nadat ze me teruggedraaid hadden op bed werd er een katheter ingebracht. Hiervoor moesten ze mijn benen natuurlijk even wijd leggen maar tegen de tijd dat ze klaar waren werkte de prik al dus ik had het idee dat mijn benen nog uit elkaar lagen. Tijdens de KZ heb ik mijn man tig keer gevraagd of mijn benen echt bij elkaar lagen.....noem het maar een soort fantoompijn. Alsof iemand zou willen dat ze uit elkaar lagen.......lekker praktisch ook. Ik hoorde later van hem dat ze achter het doek ik een deuk lagen om me.....
ISO, dat herken ik wel van m'n moeder. Die kreeg een ruggeprik bij haar knie operatie. Zag ze ineens "een" been boven dat doek uit, ze vroeg dood leuk van wie is dat been?
Heerlijk dit topic! Bij onze 1e braken mijn vliezen en kreeg bijna direct weeen ben toen gaan douchen wat het alleen maar erger maakte en dus nat op bed gaan liggen. De vk kwam inmiddels kijken hoe het ging 5 cm dus direct naar het zkh! Gingen ze ruzie staan maken over welke broek ik aan moest heb geroepen intereseert me niks al ga ik in mn blote reet! Eenmaal in het zkh werd ik in een rolstoel gesleept en liep mijn schoonmama al het zkh in ik riep heel hard neeee wacht op F! (Die was aan het parkeren) toen samen met ml naar de afdeling maar het was midden in de nacht dus niemand te zien.denk dat ik de hele afdeling wakker heb gegild want waarom was er niemand die mij hielp! Eenmaal op de kamer alles weer rustig tot ik mocht persen... Ik heb gezegt :zo en nu stop ik ermee want dit heeft geen zin dat kind komt toch niet! Hier was de vk het overigens niet mee eens!
heerlijke verhalen. Omdat ik zo graag meelees, niet meer dan eerlijk om ook maar eens een bijdragen te leveren. Ik wilde van mijn dochter graag thuis bevallen. De ontsluiting verliep voorspoedig en mocht al vrij snel gaan persen. Daar wilde het maar niet vlotten, er gebeurde gewoon niets. Ze verschoof met geen millimeter. Maar Door al die druk kwam er wel steeds een randje van een cm terug waardoor ik moest stoppen met persen en de persweeën moest weg puffen. Dat ging het best in de douche. Dus ik daar naartoe, en weer terug naar bed, en weer naar de douche. En dat ging maar Door. De kraamHulp bleef me maar een kraamverbandje geven, omdat ik naakt was begreep ik de bedoeling daar niet van dus gooide ik die steeds net zo hard weer weg. Waarop ik op een gegeven moment de kraamhulp steeds op dr knieën zag zitten om te grond te boenen als ik weer eens van locatie gewisseld was. Mijn vliezen waren gebroken en ik lekte dus behoorlijk als ik liep. Later realiseerde ik me dat ik dat kraamverband tussen mijn benen had moeten klemmen bij het lopen om lekken op de vloer te voorkomen. Had ze het maar moeten zeggen hoor!
Ik heb de hele zwangerschap geroepen dat ik in het ziekenhuis wilde bevallen, maar toen de weeën eenmaal begonnen waren, wilde ik al nauwelijks meer omdraaien in bed, dus wilde echt m'n bed niet uit om in de auto te stappen. En het was ontzettend koud buiten, die nacht waarna ze op de straten aan t schaatsen waren. Die kou wilde ik niet in. Maar ik durfde de keuze niet te maken om thuis te blijven, dus de vk bleef maar vragen wat ik wilde. Op een gegeven zei ze, ik ga m'n spullen maar klaarzetten, dan zien we het wel. Om 5 uur waren de weeën begonnen, om kwart voor 8 zat ik op 5 cm ontsluiting. Om 10 uit kwam de vk terug en zat ik op 7 cm. De vk ging naast het bed zitten nadat ze alles had klaargezet en ik zag haar leuk spelletjes spelen op haar iPad. Op een gegeven moment werd ze gebeld dat er nog een bevalling begon, dus moest ze gauw een collega bellen. Toen ze terugkwam begonnen de persweeën. Na een half uur op mn rug persen, half uur op m'n zij, haalde ze de baarkruk erbij. Daar kon ik helemaal niks mee, dus gauw het bed weer op. Vanaf toen begon ze me duidelijk te maken dat t niet lang meer mocht duren anders zou ik toch naar t ziekenhuis moeten en dan wel met de ambulance. Katheter om m'n blaas leeg te maken, helpt soms schijnbaar, nou bij mij niet helaas. Bij elke perswee dacht ik toen, ik wil niet naar t ziekenhuis. Uiteindelijk knip, maar zelfs dat was niet genoeg. Dus expressie op m'n buik. Eerst de kraamhulp drukken als een gek. Maar tijdens het op m'n buik drukken gooit ze per ongeluk een glas water om van m'n nachtkastje. En ik met m'n gekke kop denk alleen maar, shitttt m'n telefoon!! Weg wee. Daarna ging de vk zelf op m'n buik meedrukken. Was helaas ook niet genoeg. Uiteindelijk vroeg ze of m'n man het aandurfde om te doen. Ondertussen waren m'n weeën door de verdoving van de knip en het schrikken door het omgooien van t water weg. Na ruim anderhalf uur persen is met behulp van m'n man en het persen zonder weeën m'n zoon geboren. We hebben dus echt samen de bevalling gedaan.
Ik lees overal verhalen dat vrouwen gelijk verliefd zijn op hun kindje als ze het op hun buik krijgen. Mijn dochter was 8 pond bij de geboorte en ik ben niet zo groot. Ik heb een uur en een kwartier geperst voor ze geboren was. En ze heeft aardig klem gezeten tijdens de geboorte. Toen ze bij me lag kon ik alleen maar denken:"Haar neus staat scheef, als dat maar goed komt " Later bleek ze ook nog een hele dikke lip te hebben. Gelukkig is alles goed gekomen, haha. Waar je je druk om kan maken hè?
Fristie, wat een verhaal! Hoe heb je het ervaren? Je klinkt er nog redelijk positief over! Klinkt toch als een hele toestand!
Met 41 wk mocht ik me 's ochtends melden voor een inleiding. Zoonlief lag in stuit en ondanks 3 cm ontsluiting maakte hij nog geen aanstalten om eruit te komen. Eerst een half uur ctg, daarna infuus en vliezen breken. Na een half uurtje beginnen de eerste harde buiken, die langzamerhand sterker worden. Ml merkt op dat ze op een gegeven moment toch wel snel achter elkaar komen (2 min tussen de harde buiken) en vind dat ik toch maar even moet bellen. Straks gaat het tehard. De verpleegkundige komt binnen, werpt 1 blik op het ctg en zegt, oh daar mag wel een tandje bij. Waarop ze het infuus een tandje harder zet. Op het moment dat ze weg is zegt ml: sorry 😬! Nu werden de harde buiken wel wat pijnlijker. Mooie boogjes op het ctg. Ml had van een kennis gehoord dat die boogjes wel tot helemaal boven de bovenste lijn kunnen komen. Hij werpt een blik op de uitdraai: oh, ze komen nog maar tot halverwege, dan kan ik mooi nog even weg om een sigaretje te roken. En weg was ie 😳 Omdat de weeën nog niet lang genoeg duren word het infuus nog wat hoger gezet en dan gaat het hard. Ml heeft het eerder door dan ik en roept: ik denk dat we 11 uur niet eens gaan redden (ik had ingezet op half 2). En ik sta hem verdwaasd aan te kijken. Volgende wee is idd een perswee die ik niet als zodanig herken. Na nog twee persweeën herken ik ze wel en de verpleegkundige roept de vk en gyn op. Na toucheren blijk ik 8 cm te hebben. Wil ze even voelen wat een wee doet. Dus met een bern op haar schoot, haar hand tussen mijn benen en liggend op mijn rug moet ik een perswee wegpuffen. Ik heb haar vlgs mij bijna van het bed afgeschopt. Ik ging wel in 1 keer naar 9,5 en moest er nog 1 wegpuffen. Dit lukte maar tot halverwege waarop ik de gyn heel opgetogen hoor zeggen: kijk daar komt het kontje. Na een perswee half en een perswee volledig te hebben meegeperst krijg ik te horen dat hij er bij de volgende wee is. Dat betekend dat het hoofdje geboren gaat worden. Ik doe mijn ogen open en zie een baby op zijn kop tussenmijn benen vandaan komen, maar voel dat zijn hoofd er nog in zit. Voor mijn gevoel duurde dat minuten maar manlief vertelde dat dat maar een paar seconden was. En 2 uur en 40 minuten nadat het infuus aangezet was, lag daar een jongetje op mijn buik.