Dochter van 4,5 is heel perfectionistisch en wordt heel boos of huist verdrietig als iets niet lukt. Ook wil ze nieuwe dingen niet proberen bijvoorbeeld op school omdat ze niet weet hoe het moet. Al tig keer uitgelegd dat ze juist op school zit om nieuwe dingen te leren. Voorbeeld is dat ze nog nooit op de computer of tablet is geweest op school. Dt vermijdt ze omdat ze zegt dat ze niet weet hoe het moet. Dit aangegeven bij de juf en die zegt dat als ze het vraagt ze zelf steeds 'nee' zegt. Thuis is ze heel behendig met de iPad en dat heeft ze ook zelf geleerd eigenlijk.. Ze is dus eeuwig aan het kleuren en komt meerdere keren met klei onder haar nagels thuis. Ook de poppenhoek is favoriet. Thuis vroeg ze me een bloem te knippen dus ik knip blaadjes en een rondje zodat zij er een bloem van kan plakken. Zegt ze dat ze niet weet hoe het moet om vervolgens ontzettend hard te huilen. Uiteindelijk knipt ze strookjes groen en plakte ze een super mooi grasveld en had ze zelf een zonnetje met zonnestralen gemaakt! Hoe begeleiden we dit nou goed? Want ik merk dat het mij irriteert als ze zo'n houding heeft. Ik heb zoiets van probeer het nou zo leer je het door het te doen!
Ik zou nog eens in gesprek gaan met de juf... Naar mijn mening moet ze dingen op een gegeven moment nier meer vragen, maar gewoon zeggen 'jij gaat vandaag dit-of-dat-doen, wil je 's ochtends of 's middags?' en dan samen met haar gaan zitten om te kijken/uit te leggen hoe het werkt. En zelf en op school de aandacht leggen op het proberen, doorzetten, enz. ipv op het resultaat (dus op het proces ipv op het product, zeg maar). Dus ook bij dingen die ze al wel doet. En haar vooral ook fouten laten maken en dan aandacht te hebben voor hoe je daar mee om gaat (dit ook doen bij eigen fouten). Uitleggen werkt vaak niet, ze zal moeten ervaren dat fouten maken niet erg is en dat ze van proberen kan leren. En dan nog blijft het lastig, zit soms zo diep in een kind...
Heel herkenbaar, mijn oudste heeft hier ook last van. Als ze iets niet begrijpt of het niet lukt leg ik het uit, maar in plaats van het te proberen gaat ze dan huilen 'ik kaaahaaan het niet' . Niet altijd overigens, ligt er ook aan hoe moe ze is etc. Ik ga het dan samen met haar doen, bij haar werkt het wel haar een beetje te motiveren het nogmaals te proberen en te laten zien hoe het wel kan. En sommige dingen, zoals veters strikken, laat ik ook gewoon en zeg ik dat het niet erg is als ze het nu nog niet kan. Hier is het op school ook herkend. Inderdaad bij sommige activiteiten hebben ze dan net even een extra 'duwtje' nodig. Als het goed is, zullen ze dat sowieso wel doen.
Hier ook herkenbaar. Onze meid wilde leren fluiten, papa het voorgedaan en toen brak ze het af. Twee weken later komt ze beneden om te laten zien dat ze het kan, die had dus stilletjes zitten oefenen. Hetzelfde met fietsen, stonden we klaar om een dag achter het fietsje aan te rennen... Kon ze het al! Doei papa, mama, hoeft niet. Vorige week waren we woordjes/letters aan het oefenen. Ze zijn er op school nog niet zo mee bezig, maar ze is wel heel nieuwsgierig. Dus ik schrijf een woordje en zij schrijft het na (op haar verzoek). Mooi.... Ze herkent de M en de O en samen komen we tot "mooi". Dan Lief, lukt ook nog wel, de herkent de F. En toen schreef ik "slim" en ze raakt in paniek bij de S, gooit het krijtje weg en beent de keuken uit. Met geen mogelijkheid aan het verstand te brengen dat je dingen leert omdat je ze nog niet kan. Pffff..... Het hoort enerzijds een beetje bij haar, maar we willen het wel begeleiden. Ik heb het boekje "breinleren" gekocht. Dat is voor wat oudere kinderen, maar er staat mooi in beschreven hoe je wel en niet complimentjes moet geven. Dus niet "wat heb je dat mooi gedaan" of "wat ben je slim" en wel "wat doe je goed je best, jij hebt echt doorzettingsvermogen!". Als je je richt op het proces in plaats van de uitkomst zou het - theoretisch - zo moeten zijn dat het kind leert zich meer te richten op de weg dan op het resultaat. Kan alleen niet zeggen dat het al veel verschil maakt (zo eerlijk ben ik dan ook wel weer ) Sterkte, ik lees in ieder geval mee!
Ik heb hier ook een soortgelijk iets. Opa heeft laatst met mij oudste dochter gekleurd en het ging over 'netjes binnen de lijntjes kleuren'. Nu wil ze niet meer kleuren, omdat ze vindt dat ze het niet kan. Omdat ze nog niet binnen de lijntjes kan kleuren. Man... ze is net 3! PS: nergens op internet is een boek te vinden dat breinleren heet?
Oh, ik zie het! Het boek is BreinLink bol.com | BreinLink voor ouders, Gerjanne Dirksen & Hulda Moller | 9789055948208... Het concept is volgens mij breinleren. Hier is een leuk overzichtje met filmpjes en voorbeelden Brein leren - een overzichtsartikel over brein leren .
oudste heeft er behoorlijk last van gehad wat op school weer leidde tot faalangst. met cito's ed wilde ze het zo graag goed doen dat ze juist helemaal dicht klapte en het niet meer wist. ik zeg heel vaak tegen haar dat ze dingen nog moet leren en als je het nog moet leren is het niet erg als je fouten maakt. en zolang ze maar haar best doet het mij niet uitmaakt wat het resultaat is. ik heb liever dat ze een 5 haalt waar ze haar best voor heeft gedaan dan een 8 die ze op haar sokken heeft gehaald. als ze teleurgesteld is in iets vraag ik haar of ze haar best heeft gedaan, ja dat heb ik, nou meid dan is het goed want meer kun je niet doen. ze snapt nu dus dat foutjes maken niet erg is omdat ze het nog leren moet en zolang ze haar best heeft gedaan het resultaat voor ons onbelangrijk is
Lijkt me echt iets waar school wat aan moet doen, eigenlijk. Maar misschien is dat pas vanaf latere leeftijd. Sommige scholen werken hiermee: http://www.dewijswijzer.nl/images/Mindset_Signaal_49_November_2015.pdf
Vandaag oudergesprek gehad en hetnis toch echt een groot probleem. Ze blokkeerde volledig met de Cito toets en zei bij alles op voorhand dat ze het wist. Toen ze dreigde in paniek te raken is de juf gestopt. Ze heeft haar zoveel als kon door te taaltoets geloodst en kennelijk is dat al niet de bedoeling. De juf weet dat ze het wel kan want in de klas laat ze het wel zien! Ook gaf ze aan dat het tempo dat ze heeft te laag ligt en dat als dit zo blijft ze in groep 2 problemen krijgt met werkjes. Juf geeft aan dat zij heel erg het gevoel heeft dat het faalangst is. Wij denken dat ook. Vraag is waar dat vandaan komt. Geen idee.
Die juf moet een andere aanpak Uitgaan van dat ze het kan en dat ook uitstralen. En niet vragen maar gewoon zeggen wat ze gaat doen. "Jij mag vandaag op de computer. Ga maar zitten en als het lukt, moet je eerst zelf wat proberen en DAARNA pas roepen. " En het allerbelangrijkst... Prijzen dat ze het zo goed geprobeerd heeft in plaats van op dat ze het zo goed gedaan heeft. Door continu te zeggen dat wat ze doet zo goed is.. Leg je onbewust de lat steeds een stapje hoger want de volgende keer wil ze het perse minstens zo goed doen. Door te prijzen dat ze zo goed dr best heeft gedaan, zo lekker bezig is geweest, vragen wat ze er zelf van vindt en trots zijn op dat ze zichzelf zo lekker vermaakt heeft... Doe je precies hetzelfde. Ze is niet trots op dr tekening die steeds beter doet... Ze is trots dat ze dr best doet en wil dat vaker. En zelf het goede voorbeeld geven... Ouders doen altijd alles goed... Dus wil zij dat ook. Ze moet leren dat andere mensen ook fouten maken en dat je soms iets vaker moet proberen voordat het lukt. En dat het dus niet erg is als het niet lukt. Ik geef bijles op school en daar zitten ook zulke kindjes bij. Ze proberen liever niks dan dat ze het MISSCHIEN wel fout doen. Vaak kunnen ze het prima en ben ik bovenal bezig ze te overtuigen dat ze het best weten en dat als dat niet zo is... Ze het gewoon NOG EEN KEER moeten proberen ipv hun boek weggooien of onzin opschrijven.
Aan de ene kant snap ik de beslissing van de juf, aan de andere kant is het een groot risico: best kans dat je dochter het stoppen van de juf ziet als bevestiging van het niet kunnen. Juist op dat soort momenten is doorzetten belangrijk. En misschien is de cito daarin een te groot iets, omdat er voor het kind vaak ook een zware lading op rust (in mijn ogen ook een fout van de leerkracht, maar goed). Misschien kan de juf eens met de intern begeleider overleggen hoe ze het beste met je dochter om kan gaan? Google ook eens op fixed en growth mindset, dat is erg interessant.
Waarom het zelfvertrouwen van je kind niet groeit door complimentjes - Ontspannen Opvoeden Heb je hier iets aan? Weet niet in hoe jullie haar thuis benaderen? Je kunt ook zoeken op zelfvertrouwen en faalangst, dan kom je nog meer tegen...
Ik denk dat we de mist in gaan door haar wel complimentjes te geven door te zeggen dat ze het zo goed doet!
Hier een dochter die ook faalangstig kan zijn en sowieso niet wilt dat iemand op haar vingers kijkt. Er speelt dan angst en schaamte terwijl ze heel veel kan en weinig dingen niet meteen kan. Wij voeden haar vanaf haar geboorte al op zonder duidelijke complimenten, meer in de lijn zoals hierboven beschreven wordt. Ik ben heel bewust hoe ik haar benader maar het zit echt in het karakter. Wat hier helpt is inderdaad weinig aandacht leggen op het resultaat maar op de weg ernaartoe. Ook durft ze veel meer te proberen wanneer niemand meekijkt, de druk is dan aanwezig. Misschien kan je dochter op school wat meer doen zonder dat de juf meekijkt? Zeker als de juf zich niet goed bewust is van wat zij voelt, kan de druk nog hoger zijn. Ook werkt het soms goed om daarna heel luchtig een grapje te maken. Beetje relativeren zeg maar. Ik leg zelf ook veel nadruk op wat ik zelf niet meteen kan. Ik vertel dat heel duidelijk en laat het zien. Ook weer vaak er zelfspot. Verder zou ik je dochter vragen naar manieren waarop zij zich meer op haar gemak voelt. Beetje aftasten en haar oplossingen serieus nemen en proberen uit te voeren. Gevoelige kinderen worden geboren met een karakter waarmee ze sneller faalangstig kunnen zijn, moeite hebben met mensen die op hun vingers kijken en zijn zich heel erg bewust van wat anderen van ze verwachten. Ze willen graag aan de verwachting voldoen en kunnen blokkeren als ze denken dat dat niet lukt. De benadering van een leerkracht is wel heel essentieel, wat er nu gebeurt werkt denk ik niet.
De juf geeft aan dat ze juist niet start met een werkje als de juf haar aan het werk heeft gezet. Ze komt dan niet tot handelen. Bijvoorbeeld iets nabouwen. Ze zit dan met andere kinderen aan tafel die hetzelfde doen. Pas als ze terug komt en aangeeft dat ze wil dat ze gaat beginnen dan begint ze maar het gaat heel traag (te traag volgens de juf) Ik heb mijn dochter al grvraagd waarom ze dan niet begint en ze zegt zelf omdat ze het nog nooit gedaan heeft en niet kan. Toen wel al gezegd dat het niet erg is want dat het nieuw is en ze het op school juist mag leren. Dat ze de juf ook om hulp mag vragen als ze het lastig vindt.
Daar dan meteen mee stoppen Kind is niet altijd gebaat bij een complimentje Hier wordt het nog eens goed uitgelegd hoe het werkt. Je kunt wel benoemen wat je ziet dat ze doet, dat werkt vaak wel goed; Je hebt de kleuren gemengd en nu krijg je een groene kleur! Je bent een toren aan het bouwen! Je hebt jezelf aangekleed! Daarna vertellen kinderen vaak zelf wat ze daar dan van vonden etc. Of het moeilijk was of niet, en dat is fijner als dan dat wij gaan invullen hoe het voor het kind geweest moet zijn. Succes het is niet makkelijk om bestaande uitspraken van jezelf om te moeten zetten naar een andere manier van communiceren.
Mwah het is natuurlijk ook een stukje aanleg... En als je als ouder zelf ook niet graag fouten maakt ziet ze dat natuurlijk ook. Maar wel complimentjes geven hoor... Alleen meer op het proces dan op het resultaat. Moet wel zeggen... Wij zijn inmiddels 4 jaar verder en je merkt wel regelmatig echt het verschil. Maar als je even niet oplet valt ze zo weer terug in dr oude patroon Het is geen quickfix wat dat betreft.