Hoi lieve meiden, Mijn dochter is 3. De eerste 2 jaar van haar leven zijn erg gespannen geweest, ze is een fikse huilbaby geweest en eigenlijk is ze dat nu nog. De spanningen waren de spanningen tussen mijn ex, haar vader, en ik. De relatie was ongezond, en wij zijn er voor onze veiligheid uitgestapt. Echter heb ik heel hard moeten vechten om hem een vader te laten zijn, wat de tijd daarna (we zijn weggegaan toen ze 8 maanden was) nog voor veel spanningen heeft gezorgd. Sinds januari vorig jaar ziet ze hem een stuk minder (1x per maand) en sinds augustus vorig jaar zit hij in de gevangenis en ziet ze hem helemaal niet. Sinds dien zijn de spanningen weg en gaat het een beetje beter. Echter heeft het volgens mij allang zijn gevolgen. Ze is onzeker, angstig, kan slecht tegen spanningen en verandering, is snel boos en huilt snel, en veel. Ik word er inmiddels moedeloos van. Met periodes huilt ze voor mijn gevoel de hele dag. Als ze haar zin niet (direct) krijgt, als een ander niet doet wat ze wil, als ze sorry moet zeggen of als ze dankjewel/doei/wat dan ook moet zeggen. Als iets niet lukt, als ze niet kan doen wat ze wil. Een ander persoon kan niets tegen haar zeggen, als een vriendin bv tegen haar zegt "wat heb je een mooie knuffel" word ze boos. Ik schaam me dan soms voor haar, hoe erg ook. Inmiddels vermoed ik dat dit voortkomt uit haar onzekerheid en geen houding weten te geven. Zeker weten doe ik het natuurlijk niet. Daarnaast heb ik het sterke vermoeden dat ze (net als ik) hoogsensitief is. Omdat ze als baby bijzonder veel gehuild heeft, heb ik een totale aversie tegen huilen. Niet het huilen omdat ze gevallen is maar het huilen zoals bovenstaande. Zodra ze begint te piepen staan mijn nekharen overeind, en na een dag als vandaag dat ze dit de hele dag doet, doet het fysiek pijn, mijn oren beginnen te suizen en mijn zenuwen doen zeer. Het is een heel apart gevoel, niet goed uit te leggen. het voelt als stroomstoring door m'n hele lijf. Het gevolg is dat ik vaak boos op haar word en ik wil daar vanaf. Ik merk dat we in een vicieuze cirkel zitten en op deze manier komen we er niet uit. Ik dreig imo veel te snel en te veel, ik zeg wel 100x op een dag dat ik haar wat af ga pakken, tot 3 tellen, op de trap zetten, naar bed. Ik ben zelf het overzicht kwijt en doe dus maar wat zonder echt een straf te geven. Negeren kan ik ECHT niet. Ik heb het geprobeerd maar ik heb zo'n weerstand tegen dat gepiep dat ik het echt niet kán negeren, of in ieder geval niet vol kan houden en dus mijn doel mis. Echter wil ik van deze situatie af. Soms gaat het eventjes beter maar dit is vaak van korte duur. Brand me alsjeblieft niet af, dat doe ik zelf echt al meer dan zat. Ik ben er zo vaak verdrietig om, maar zie niet meer hoe ik het om kan draaien. Ik hoop dat iemand me kan helpen met tips! Mochten er onduidelijkheden zijn hoor ik het graag. Als laatste wil ik zeggen dat we ook een heleboel geweldige momenten hebben, maar dit drukt voor mijn gevoel inmiddels een grote en zware stempel. Liefs insomniac
He wat vervelend voor je meis! Geen leuke situatie. Mijn zoontje is ook een huilbaby geweest en kan nog steeds vrij snel jengelen. Of tenminste, ik vind dat. Toen hij Eem huilbaby was ging het met mij niet zo goed en nu heb ik een trauma aan huilen ofzo. Precies zoals jij omschrijft: niet het huilen om pijn of ziek zijn maar het jengelen driftbuien etc. Ik spring direct in het gelid om het huilen te laten stoppen, op te laten houden. Volgens mij voelt hij dan mijn stress want vaak wordt het erger terwijl het bij mijn man wel stopt. Ik herken ook dat ik echt stress ervaariepen, koppijn, kloppende aderen en ik moet me dan ook inhouden. Nu heeft mijn zoontje niet te vaak die buien en woon ik samen met kn man. Dat heb jij niet. Jij kunt dus minder goed een break nemen. Ik denk zelf dat er misschien instanties zijn waar je hulp of tips kunt vragen? Ik hoop dat een mede forummer je kan helpen. Ik kan alleen zeggen: sterkte en ik hoop op goede en bruikbare tips voor je! En Oh ja: het is vrij menselijk
Ik krijg een brok in mijn keel van je verhaal, wat krijg jij veel voor je kiezen!! Mijn enige tip is: zoek hulp! Ga naar de huisarts of Cb en wees eerlijk. Er zijn zeker mensen die bij jullie mee kunnen kijken en je tips kunnen geven. Heel veel sterkte!!
Wat rot voor je dat je dit hebt. Gezien de omstandigheden kan ik het me wel levendig voorstellen dat je het gewoon even niet meer ziet zitten op deze manier. Ik weet niet of je gebruik maakt van kinderopvang; maar misschien zou je haar een paar uurtjes per week extra kunnen brengen om echt even zelf bij te tanken? Zodat je echt die rust voor jezelf pakt en wat gaat doen waar jij energie van krijgt, i.p.v. inlevert? Misschien kan een buurvrouw/vriendin/familielid een avondje oppassen of haar te logeren nemen zodat jij naar de stad kunt of naar de bioscoop of ik noem maar even iets. Ook zou ik voor jezelf een schriftje bij houden en afturven hoe vaak je met wat dan ook gedreigd hebt. Op die manier krijg je meer inzicht hoe vaak je eigenlijk zoiets zegt waarbij je daar een volgende keer toch meer bij stil staat en er positiever probeert in te gaan. Ze hebben bij het consultatiebureau (hier althans wel) gratis cursussen van hoe je met peuters en kleuters om leert gaan en hoe je die driftbuien/jengelbuien een beetje onder controle kunt krijgen. Dat is gewoon vrijblijvend en zonder oordelen ofzo; maar misschien wel een steuntje in de rug? Ik heb het zelf nog niet geprobeerd, maar ik zit er wel aan te denken; gewoon omdat het er toch is. Soms is het best fijn om een andere insteek te krijgen en verhelderende inzichten op te doen. Ik zou zeggen; probeer even 'lucht' te creëren voor jezelf, een alternatief voor het dreigen (wat werkt wel, wat niet etc.) en dan toch met de gekregen ademruimte de energie op proberen te brengen om door te pakken. Sterkte ermee!
Sommige dingen zijn, denk ik, ook wel typisch te omschrijven voor normaal peuter gedrag. Alleen klinkt de mate waarin wel erger. Als je een goed gevoel hebt bij het cb kan je daar aankloppen, anders wellicht een gesprek met de huisarts? Ik denk dat het goed is om begeleiding te krijgen hoe je om kunt gaan met de buien en haar gedrag. Maar ik denk ook dat het goed is om voor jezelf hulp te zoeken. Niet alleen zij, maar ook jij heb afgelopen periode te veel meegemaakt. Zo klinkt het. En je bent niet zwak als je om hulp vraagt, maar juist sterk. Verder kan je beter 1 manier kiezen om ergens mee om te gaan en niet meerdere manieren te gelijkertijd. Dat is te onoverzichtelijk en niet begrijpbaar.
Idd op zoek naar hulp via het CJG bijvoorbeeld! Daar kunnen ze je goed doorverwijzen. Het lijkt me heel moeilijk, de situatie waar je inzit. Het gedeelte van t huilen herken ik wel. Hier geen echte huilbaby maar heb er wel een klein traumaatje aan overgehouden. Ik pak haar ook bij elke kik op en als mijn vriend haar even laat jammeren word ik heel onrustig. Heb een enorme afkeer tegen haar gehuil, kan het niet aanhoren.
Hier had ik ook een huilbaby en inderdaad zoals meerdere voor mij al zeggen het kruipt je echt onder je huid! Bij pijn en vallen sta ik meteen in het gelid maar bij jengelen en miepen dan kan je mij opvegen! Ik voel het gewoon kriebelen onder mijn huid en word er zelf naarmate de dag vordert heel erg moe van letterlijk en een barstende koppijn. Nu ook met die driftbuien, het niet willen luisteren en het uitdagen (ik ben 3 en ik wil het lekker nie!!!) dan is het bij mij al gauw error op mijn voorhoofd. Wij hebben eerst het CJG hier gehad maar heel eerlijk niets aan gehad. Waren ook echt geen doortastende types en mijn zoon hebben ze maar 1x 2 uur gezien en daarna alleen gesprekken met ons als ouders. Daarna naar de HA gegaan die mij uitlegde dat zijn kinderen precies zo waren en HB bleken te zijn en dat mijn zoon verdacht veel op hun lijkt qua karakter maar ook een behoorlijk druk manneke is en vermoeden van ADHD (Zeg niet dat HA gelijk heeft maar ADHD is een mogelijkheid omdat dat erfelijk kan zijn) Doorgestuurd naar een KA die gespecialiseerd is in kinderen met ADHD en aanverwante stoornissen en uiteindelijk terecht gekomen bij Fornhese waar hij nu onderzoeken krijgt. Gelukkig krijgt hij daar ook een driftbui en word boos. Onze enige hulpvraag daar is dan ook hoe kunnen we zoon helpen met zijn driftbuien en welk onderwijs is zo meteen passend voor zoon. Hier heb ik goddank nog wel vaak hulp in de zin van papa of soms zelfs opa en oma die willen helpen (heb ook nog een jongere dochter die ook haar aandacht moet hebben) Maar als je er alleen voor staat is dat helemaal niet makkelijk! Is er niemand die bijvoorbeeld een keer een half dagje desnoods iets wil gaan doen met jouw dochter? Naar een binnen speeltuin, heel stuk wandelen ga maar door. Dat zij even haar energie kwijt kan en jij even iets kan doen voor jezelf al is het maar heel dom bank hangen en voor je uit staren?
Klinkt zwaar! Ik kan me ook voorstellen dat je soms samen met je kind in een negatieve cirkel terecht kan komen. Heb je misschien een vriendin met kind(eren) die erg consequent is in opvoeding naar haar kind(eren)? Misschien dat zij dan een keer een hele dag bij jou op bezoek zou willen komen, zodat ze mee kan kijken en denken hoe zij dingen zou aanpakken bij je dochter? Lastige van alleen zijn is dat je nooit dingen kan overleggen met je partner van pakken we het zus of zo aan. Dus soms ook wel fijn om dan met andere moeders te kunnen sparren.
oh meis. Ik weet dat je een super mama bent. Wat jij en je dochter hebben ( en nog steeds) meemaken is niet niets. Je kan even bij CJG aankloppen of bij de huisarts ivn hoog sensitief. Ik wil je een hele dikke knuffel geven
Jeetje wat heftig! Misschien helpt het om elke dag samen met haar de leuke dingen van die dag te belichten. Als je haar naar bed brengt nog even de dag op een positieve manier afsluiten. Geef haar een complimentje dat ze zo goed zelf gespeeld heeft, zo goed haar jas aan heeft getrokken, zulke lekkere kusjes geeft etc. Zo kom je hopelijk een beetje uit de negatieve spiraal. Sterkte!
Wat ontzettend zwaar! Je moet even een paar stappen terug doen. Iemand zoeken waar je het over kunt hebben (vrienden of liever dokter). Wat je zegt moet je doen,duidelijke regels en heel veel complimenten.daar leeft je kindje van op dus jij ook. Dag na bespreken om gezellig af te sluiten. Zoek optijd hulp als je het niet red.succes!
Lieve, lieve meiden. Ik ben echt tot tranen geroerd. Dank jullie wel, voor de bemoedigende woorden en tips! Ik zat nagelbijtend te wachten op de afbrander. Maar echt, wauw.. Ik ben er stil van. Er is inderdaad heel veel gebeurd. Niet alleen met mijn ex maar ik heb ook een rot jeugd gehad, waar ik vorig jaar januari voor in therapie ben gegaan omdat ik het anders wilde doen dan mijn ouders. Dit heeft absoluut geholpen! Ik ben er nog niet, maar in een jaar zo ontzettend veel verder gekomen dan de 25 jaar daarvoor. Maar dit stukje met m'n meis kom ik gewoon niet uit. Ik ben langzaamaan veranderd in een boze, machteloze, gefrustreerde mama en dat moet nu klaar zijn. Dat gaat niet direct, maar ik heb nu wel weer handvatten om er uit te komen. Ik ben geen voorstander van hulpverlening, ik ben sph afgestudeerd (erg genoeg, voor mij voelt het mede daardoor als falen. "juist ik" zou dit moeten kunnen) en heb te veel sh*t gezien in mijn stages en werk wbt hulpverlening dat dat echt mijn laatste redmiddel zou zijn. In dit geval denk ik dat ik, mede met jullie tips, zeker verder kan! De tip oa van Joycey ga ik onderzoeken, of ze hier ook zo'n cursus geven. Verder zijn er een aantal meiden geweest die een pbtje hebben gestuurd met hele waardevolle tips en ga ook daar eens naar kijken wat bij me past. Ik besef dat het tijd nodig heeft, maar het begin is er. Nogmaals, super lief!!! Mocht er nog iemand zijn met tips of goede ideeën, heel graag!
Ik wil vooral even zeggen hoe moedig ik het vind dat je je verhaal hier zo eerlijk en kwetsbaar hebt gedeeld. En dat ik het van begin tot eind helemaal herken, inclusief het hoogsensitieve gedeelte. Ik ben aan het einde van de dag niet helder genoeg meer om echt iets nuttigs te kunnen bedragen, gelukkig is hier al veel geschreven. En daarnaast hoop ik vooral dat het al wat muren doorbreekt nu je dit hier hebt opgeschreven en je ziet dat jij niet slecht of raar bent, maar keihard aan het knokken bent en dat dit loodzwaar is om alleen te dragen. Die erkenning naar jezelf toe is denk ik ook een belangrijke stap. Ik wil je heel veel sterkte wensen!
Wat vreselijk voor je... En ook zeker voor jullie kindje. Natuurlijk heeft dit een flinke uitwerking op haar. Ik zou zeker hulp gaan zoeken voor haar, en misschien ook voor jezelf om alles een plaatsje te geven. En juist het zoeken van hulp maakt je sterk en wijs. Het is pas falen als je niet toegeeft aan wat er werkelijk aan de hand is of als je niet toegeeft aan dat je het even niet meer alleen aan kunt. Daarnaast zou ik je eens inlezen over hooggevoeligheid bij kinderen. Misschien herken je daar wat in. En wat ik ook een ander goed boek vond is: Kijk luister en begrijp van Jantine Peters. Meid, veel sterkte!! Ik weet hoe zwaar een pittige baby/kind is. Stress en slaaptekort hebben bij mij tot een burn out geleid en ik heb daar te lang mee doorgelopen en dus erg lang iver gedaan om er weer bovenop te komen. Denk aan jezelf en ook zeker aan jullie dochtertje.
Juist mensen die hun probleem inzien en daar hard aan willen werken ( en dus ook hulp zoeken) vind ik hele goede ouders en juist heel sterk. De leeftijd van 3 is ook echt een hele pittige...sowieso. En als je ook nog eens een hooggevoelig kind hebt waarschijnlijk nog even extra moeilijk. Meestal is het rond 4 jaar weer over en zal het minder heftig worden. Het gaat je vast lukken..neem genoeg tijd ook voor jezelf...zo kun je weer opladen.
heftig joh! Wat ik al eerder las adviseer ik je ook; schakel hulp in. Ga bij het JGZ eens babbelen over je meisje en naar de huisarts om te kijken of er mogelijkheden zijn om jezelf weer beter in je vel te voelen. En nog beter misschien : samen met je dochter de communicatie verbeteren (maar hoe dat weet het jgz misschien wel). Wat mijzelf helpt in situaties dat ik me machteloos voel is grip krijgen op de zaak. Zou het helpen als je je meer gaat verdiepen in haar belevingswereld en hiervoor ook voor jezelf de ruimte geeft (en dus jezelf oplegt: ok, niet te snel en driftig reageren, even mijn eigen emoties aan kant nu ga ik kijken waarom mijn dochter zo reageert ) , zodat je haar beter gaat begrijpen waarom ze zo doet. Er zit vast een grote frustratie achter en misschien zou ze het juist fijn vinden als je hier aandacht geeft en met haar praat, en luistert, gevoel gaat benoemen en met haar in gesprek wat voor haar zou werken. Doel is om uit het 'hysterische' gevoel nu te komen en down to earth daar waar het om gaat. Positieve dingen benaderen, negatieve dingen kort benoemen maar niet in blijven hangen, vooral positief dat stimuleert en daar groeit hun zelfbeeld van (dit zeg ik altijd in mijn hoofd als mijn peuter of dreumes weer eens uittest ) . Oja en wat hier ook helpt als mijn dochter hysterisch gaat doen en ergens een groot drama van maakt ; er een grapje van maken. "nou zeg, heb jij ze gezien, die oren van jou? ik ben ze kwijt hoor!, weet jij waar ze zijn? kom we gaan ze zoeken' . Omdenken zegmaar. En daarna als ze weer rustig is benoemen wat ik niet ok vond en daarna een kus omdat ze laat zien dat ze wel goed kan luisteren. Meid.. ik weet het ook niet zo goed.. maar misschien heb je hier iets aan... sterkte! O en zoek iets voor jezelf om te ontladen al die spanning. S avonds thuis sporten, ok vraagt discipline maar zo fijn om contact te hebben met je eigen lijf. Vind ik wel
Allereerst wil ik je heel veel sterke wensen, het is heel wat wat je zo voor je kiezen krijgt en helemaal het vervelende gevoel dat je nu hebt bij de relatie tussen ou en je meisje. 3 jaar kan sowieso een erg moeilijke leeftijd zijn, de meeste kinderen zijn dan zoekende en zetten zich meer af. Wat je zou kunnen proberen is inderdaad vooral bezig zijn met het positieve, schrijf dagelijks 3 of 5 dingen op in een schrifje waar je die dag van hebt kunnen genieten. Mooie momenten met je dochter of bijvoorbeeld positieve dingen die je zijn opgevallen aan haar gedrag die dag. Soms moet je er even over nadenken en zo ga je meer stilstaan bij wat wel goed gaat ipv bij wat niet goed gaat. Benoem het ook richting haar, geef complimenten en vertel haar dat je het fijn vindt als ze bijvoorbeeld even naar je luistert of mee opruimt of je ergens mee helpt. Zo zal zij langzaamaan ook groeien, haar zelfbeeld zal verbeteren en ze zal meer van het positieve gedrag gaan laten zien want dat levert haar iets op. Namelijk een mama die leuker is en liever is in haar ogen en waarmee ze het fijn kan hebben. Als zij minder spanningen merkt bij jou, minder stress dan werkt dat door op haar. Denk ook echt aan jezelf, zoek je afleiding. Iets waar jij helemaal weer op kan bijtanken. Voor iedereen is dat wat anders, ga ernaar op zoek en gebruik dat om de volgende dag of de rest van de dag er beter tegenaan te kunnen. Succes! De wil is er en dat is al heel belangrijk!
Ik heb al veel goede tips voorbij zien komen. Knap dat je je zo durft open te stellen en hulp vraagt voor jezelf en je meisje. Zelf hoor ik goede verhalen over home-start, juist doordat het geen "hulpverlening" is... Wellicht Kun je hier iets mee? https://www.home-start.nl/pages/Home-start/Home LFS!