hoi allemaal. Ik zit best wel in een dilemma. Van de week na de eerste echo van de verloskundige heeft mijn vriend het aan zijn ouders vertelt dat ik zwanger ben. Zijn ouders flipte hem volledig en toen is mijn vriend zowat aan zijn haren mee getrokken door zijn vader en boos naar mijn ouders en mij toe gekomen om verhaal te halen (hij woont nog thuis en ik woon nog thuis) Mijn ouders hebben gewoon heel normaal gezegt Hoe het er dadelijk aan toe gaat en dat het bij ons thuis gewoon kan zijn. Nu bijna een week verder zijn ze nogsteeds niet gekalmeerd en mijn vriend zijn ouders blijven op hem in praten dat hij dit niet wilt en niet aankan en zelfs dat mijn ouders hem gehersenspoelt heeft. Mijn vriend weet dus nu totaal niet wat hij moet. bij mij blijven of naar z'n ouders luisteren. Mijn band met zijn ouders is nooit goed geweest. Zijn band overigens ook niet en ook kom ik al een tijd niet meer bij hem thuis. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet. ondanks dat hij er is voel ik me zo onzeker en alleen.. al die stress en m'n vriend die helemaal in de knoop zit. moest het even kwijt maar als iemand tips heeft of iets dergelijks. alles is welkom.
Hoi, gefeliciteerd met je zwangerschap en wat rot voor jou en je vriend dat zijn ouders zo reageren! Het verbaast mij dat zij graag willen dat je vriend bij jou weg gaat. Het kindje groeit in jouw buik maar hij is net zo verantwoordelijk voor dit kindje als jij bent! Maargoed, je vriend ziet het op dit moment even anders. Kan ik me ook wel een klein beetje voorstellen, hij woont nog thuis dus zijn ouders hebben alle tijd om op hem in te praten. Je zegt dat de relatie tussen hem en zijn ouders niet goed is. Die tussen jou en je vriend wel neem ik aan. Dus ik zou hem even de tijd geven. Dat is moeilijk voor jou maar in mijn ogen wel het beste. Dan kan alles even bezinken en kan hij weer helder nadenken. Als hij met je wil praten, probeer dan positief te zijn maar wel eerlijk. Laat ook wel weten dat je hem nodig hebt, maar klamp je niet vast, als je snapt wat ik bedoel. Wij zijn ook onverwacht en best jong ouders geworden. Na de positieve test was het echt even chaos. Heel de toekomst is ineens anders dan je dacht en alles is zo onzeker. Dit onzekere gevoel verdween bij ons na ongeveer 1-2 maanden. Mijn man heeft wel lang nodig gehad om te beseffen dat hij vader werd. Toen ik rond de 30 weken zwanger was begon hij ineens veel meer interesse te tonen en merkte ik dat hij echt blij was met de komst van de kleine. Ik hoop voor je dat je vriend snel weer zichzelf is en voor zichzelf kan denken. Wel super moeilijk voor jou, jij hebt juist ook steun nodig. Hopelijk krijg je die wel van je ouders en misschien ook van vrienden/vriendinnen. Heel veel succes en probeer toch zoveel mogelijk te genieten van het kindje in je buik!
Ik zou zeggen je bent nog heel pril zwanger, laat iedereen even aan het idee wennen. Als jullie er samen voor hebben gekozen zal de vader van je kindje hopelijk bijdraaien. Misschien had hij van tevoren niet bedacht wat voor een inpact dat zou hebben op jullie leven. Geef iedereen de tijd om het even te laten bezinken Ik had een erg déja vu gevoel toen ik je verhaal zo las, alsof ik al meerdere topics van je heb gelezen. Maar ik heb me kennelijk vergist. Misschien kun je tips krijgen van andere jonge moeders op dit topic, hier is bijvoorbeeld een jonge dame die ook een vriend heeft die nogal wispelturig is. Voor haar familie en die van haar vriend is het ook alles heel erg wennen. Even haar naam vergeten maar je kan haar wel herkennen, ze gebruikt dezelfde afbeelding met baby en hond als jij.....
Dat ben ik inderdaad. Was net het verhaal aan het lezen en klonk me bekend in de oren. Echter heb ik al een paar topics aangemaakt omdat ik met het zelfde verhaal zit. Zijn ouders waren er fel op tegen maar zijn nu erg bijgedraaid. Ook zo voor mijn vriend, we hebben maandag onze eerste echo en horen we ook of het hartje klopt. Na mate dat we de cadeau's hebben gekregen van mensen, krijgt hij meer besef. Zijn ouders wennen nu langzaam aan het feit dat ze opa en oma worden. Hou er rekening mee, wat ik ook in een korte tijd moest leren beseffen, we zijn nog maar vroeg zwanger en er is nog tijd zat om het besef op te wekken! Proficiat met je zwangerschap, alles komt goed...
Mijn schoonouders reageerden soortgelijk. Ook met de opmerking 'ik zou willen dat zoon zo'n lafaard was die er van weg liep'. En bedankt. Voordat iemand het wist, was vl positief en zouden we het wel redden. Nadat zijn ouders het wisten moest ik het maar weg laten halen, want het ging ons nooit samen lukken. We zouden uit elkaar gaan, schulden krijgen, een onvoltooide studie en gewoon een slechte start in de volwassen wereld. Na een week of 10 was iedereen aardig gewend en geaard en toen leek ik te gaan bevallen met 23 weken. Dat was een dubbele klap. Iedereen was er net aan gewend en had er zin in, leek hij niet bij ons te mogen blijven. Gelukkig is hij nog eventjes blijven zitten en niemand zou meer zonder hem kunnen. SO zijn gek op hem en in de wolken dat we nu heel gepland en gewenst een tweede kindje mogen krijgen . En guess what, vl en ik zijn nog steeds dolgelukkig samen, hij is cum laude HBO afgestudeerd, schulden hebben we niet, we wonen in een mooi huis.. Ik vind dat we het aardig goed voor elkaar hebben gebokst ondanks de vele tegenslagen . Blijf praten met je vriend en geef je schoonouders ook de tijd om aan het idee te wennen. Voor hun is het ook een flinke klap, de toekomst die zij voor hun zoon voor ogen hadden, ligt in eens in duigen. Ik kan me haast niet voorstellen dat ze straks niet alsnog gek op hun (toekomstige) kleinkind gaan zijn!
Krijg hier gewoon kippevel van. Wat mooi om te lezen! TS houdt moet. Het komt allemaal goed. Hoe gaat het nu?
Ik kan niet zo goed tegen schoonouders (of ouders) die zich bemoeien.. Sorry, heb niet echt een tip..word er een beetje fel van.. ook niet de oplossing natuurlijk.. Ik zou ze voor nu in gedachten even de vinger geven en lekker op jezelf, je kleintje en je vriend richten . En natuurlijk alle positieve reacties van anderen..want die zijn er vast!
Precies hetzelfde gehad. Alleen woben mijn vriend en ik al een hele tijd samen Toen we het vertelde aan mijn familie waren hun helemaal positief en vonden het helemaal leuk. Mijn vriend zag het ook al zitten. Hij had Dit toen verteld aan zijn moeder en ik kreeg me een reactie. Er werd maar even opgedrongen of ik een abortus wilde doen. Ik was echt met stomheid geslagen. Ik ben door hun familie uitgemaakt voor weet ik het allemaal en dat ik het express heb gedaan. Uiteindelijk had mijn vriend zelf niet eens de tijd om aan het idee te wennen want hij werd zo gemanipuleerd en beïnvloed dat hij het ineens ook niet meer wilde. Deze zwangerschap eindigde helaas in een miskraam. Iedereen was opgelucht aan mijn schoonouders ze kant en zeiden we steken een kaarsje aan. Nou die kaars mochten ze ergens steken waar de zon niet schijnt. Sindsdien heb ik geen contact meer met hun. Nu ben ik alweer 8 weekjes zwanger bijna. En alleen mijn familie weet het. Die zijn hartstikke blij voor ons. Mijn vriend is ook hardstikke blij. Hij heeft het nog niet aan zijn familie verteld en ik denk dat dit ook maar beter is. Aankomende donderdag hebben we de 2e echo . Bij de 1e echo klopte het hartje al. Maar als bij de 2e echo nog alles goed is dan gaat hij het wel vertellen. Ik heb al tegen mijn vriend gezegt dat ik mij niet voor een 2e keer zo laat behandelen en uiteindelijk is het ons leven en keus om het te houden en om ervoor te gaan. Ik vind best dat iemand een mening mag hebben maar opdringen om een abortus te doen vind ik veel te ver gaan. En kan je nagaan dat voor mijn eerste zwangerschap ik nooit problemen heb gehad met mijn schoonfamilie. En het is niet zo dat we maar een jaar bij elkaar zijn en nog tiener zijn. Mensen kunnen raar in elkaar zitten. Ik hoop voor je dat jou schoonfamilie nig bijdraait net als die van mij. Mensen die fijne schoonouders hebben kunnen zich echt gezegend voelen. Want diegene die miet zo'n leuke schoonfamilie hebben kan het echt een hel zijn. Desalniettemin probeer echt van je zwangerschap te genieten. Dat doe Ik ook en zolang jullie er achter staan en het kindje een goed leven kunnen geven dan zou ik er vooral niet teveel bij stilstaan wat andere er van vinden.
Gefeliciteerd met je zwangerschap allereerst Was de zwangerschap gepland of niet? Kan het zijn dat je vriend/zijn ouders nog wat in shock zijn bijvoorbeeld? Zelf heb ik in de zwangerschap van mijn zoon en de tijd daarna heel erg veel aan mijn ouders gehad, omdat de relatie met de vader van mijn zoon niet goed ging en ik heb dus ook nog tijdelijk bij mijn ouders gewoond in de zwangerschap en de periode daarna (wij zijn gescheiden). Ik wil je dan ook echt adviseren: probeer je te omringen met mensen die helemaal achter te je staan en die je steunen. Je hebt het nu meer nodig dan ooit. Hoop ook echt dat je veel steun bij je ouders kan vinden! Ik snap dat je je nu heel rot en alleen voelt. Echt heel begrijpelijk. Ik hoop dat je vriend en zijn ouders bijdraaien, zou het inderdaad even de tijd geven. Maar stel dat zij niét bijdraaien, is het wel belangrijk dat jij je volledig richt op jezelf en je kindje. De rest doet er dan niet meer toe. Probeer je dus vooral te omringen met mensen die er écht voor je zijn; ouders, familie, vriendinnen, enz. want dat is zo belangrijk! Hoop dat alles goed komt voor je en wil je veel succes wensen...en vooral: geniet van je zwangerschap!!
Dank jullie wel voor de lieve reacties. mijn vriend is op zekere hoogte bijgedraaid alleen mag ik er niet te veel over praten. (Hij ff pech hihi) zijn nu ongeveer 7 weken verder nadat hij het zijn ouders verteld heeft en nogsteeds wordt er geen woord over gesproken bij hem thuis. En als er gesproken word is het alleen maar negatief zoals: 'als het dalijk niet naar haar zin gaat en het gaat uit dan gaat ze je helemaal kaalplukken' 'we laten haar een brief ondertekenen dat ze dat niet doet' (jammer voor.hun teken helemaal niks, achterlijk gedoe) 'waar ga je het geld vandaan halen' alles is zo gebaseerd op het geld daar. en dat is iets waar ik nog wel het minste over inzit. Ze hebben ook nog geen 1 moment gevraagd hoe het met mij gaat. iedergeval. Ze zijn nog steeds niet bijgedraaid en ik weet bijna zeker dat dat niet zal gebeuren ook. Terwijl als ik met de ouders van onze vrienden praat die dezelfde leeftijd hebben als ons er wel positief instaan, die ook zoiets hebben van: het is er dus het komt gewoon. meest lullig vind ik het gewoon voor mijn vriend, dat hij in z'n huishouden en negatieve sfeer zit. Maar hij houdt zich gelukkig ook wat meer vast aan de positieve verhalen. Zijn tenslotte alleen zijn ouders', opa&oma & tante die zo doen/denken. Ik heb heel veel aan mijn ouders en familie. Iedereen staat achter ons en zeggen dat het heus wel goedkomt. Daar bouwen wij op en moeten we het gewoon mee doen. Met z'n ups en downs komen wij er wel
Waarom woont je vriend nog in hemels naam bij die mensen thuis? Ik mag hopen dat hij zich nief laat beinvloeden door zijn ouders. Soort gelijks meegemaakt maar dan met mn eigen vader die een abortus eiste (ik ben ook jong moeder geworden). Sinds dien niet meer met hem gesproken ook niet na de bevalling hoor nu via via dat ie spijt van heeft etc. Ik denk dat als je SO niet veranderen dat ze achteraf dikke spijt gaan krijgen, het blijft toch hun kleindkind. Maar dat is dan hun verlies. Zou trouwens de stress besparen en je aandacht focussen op je eigen familie die jou wel goed steunt.
ik vraag het mezelf ook af waarom hij nog daar woont. maar ik snap hem ook wel, hij kan nergens heen. voorderest heeft hij helemaal niemand. bij ons kan hij niet wonen omdat ons huis veelste klein daarvoor is. een baby kan er nog net bij. voor mij was het met mn schoonouders al klaar toen ze zeiden dat het nog weggehaald kon worden. hun gaan het kindje nooit zien. Hoop zelfs dat ze spijt krijgen en dat het zeer gaat doen maar dan is het echt veel en veelste laat. laat mijn kindje niet in z'n huis met z'n sfeer en zulke mensen. bah
Besef je wel dat jou vriend de papa is en hij er ook wat over te zeggen heeft. Als hij zijn kind mee wilt nemen naar zijn ouders is dat ook zijn recht. Als je daarom zou besluiten niet bij hem te willen blijven heeft hij recht op omgang met zijn kind en dan kan hij alsnog naar zijn ouders. En dan heb je er helemaal geen zicht meer op. Snap je nu emotioneel bent en boos, dat zou ik ook zijn. Maar slechte so hoeven nog geen slechte grootouders te zijn, ondanks de belachelijke uitspraken van hun nu. Richt je op je kleine en je vriend en familie en laat de rest even voor wat het is. Zodra hun inzien dat je vriend echt voor jou en jullie kind kiest, moeten ze wel na gaan denken. Doen ze dat niet tja dat is dan hun keuze en hun pech.
Behalve dan dat beiden no thuis wonen, dus ouders hebben er (on) gewild mee te maken. Topicstarter; Ik hoop dat je steun krijgt van schoonouders en vriend!
daar heb je gelijk in... alsnog... ik kan er niets mee... komt ook wat TS zegt, zo negatief allemaal.. bah.. snap haar helemaal..