Het is hier nu 00.39. Laat. Een uur later dan in Nederland, waar we morgenochtend weer naar terug vliegen. Terug van een ruime week weg. Loslaten op Lanzarote, zal ik de vakantie bijna noemen. Want zo voelt het ergens wel.mmaar of het echt zo is, zal as maandag pas blijken, als ik weer naar het ziekenhuis moet voor een HCG controle. Als ik mijn blogje hier teruglees, zie ik dat mijn laatste berichtje van eind november stamt. En dat ik eigenlijk geen update meer heb gegeven van mijn bezoek aan Tessa. Laat ik daar dan maar mee beginnen, al maak ik er wel een samenvatting van . Het was weer een bijzonder bezoek. Dat blijf ik het eigenlijk altijd vinden. Tessa is een hele lieve, warme, gevoelige vrouw. Eerlijk en oprecht. Voor mij ook niet zweverig, ik kan eigenlijk altijd wel iets met wat ze zegt. Het is net hoe je je opstelt denk ik. Ze verbaast me ook iedere keer weer een beetje door me dingen te zeggen die ze eigenlijk niet kan weten. Zo omschreef ze dit keer de eileider en waar volgens haar het vruchtje zat. Als een verdikking. Dat de eileider als een soort trompet in de baarmoeder uitkomt en dat het vruchtje echt op de grens zat ingenesteld. Echt op het randje. Dat was haar verklaring ook waarom het niet gescheurd was. Ook voelde ze dat ik op dat moment vruchtbaar was (klopt, de gyn had me immers net verteld dat er twee grote follikels waren). Ook voelde ze dat voor haar gevoel de eileider nog toegankelijk was. En, dat er nog een kindje zou kunnen komen, als wij daarvoor zouden gaan. Een wenskindje noemde ze dit kindje, omdat het een hele bewuste keuze van ons zou zijn. Ze zag een beeld van ons elfje (nog geen vier, met nog bolle wangetjes en twee staartjes) en mij met een baby. De baby had een mooi rond gezichtje, maar een wat spitser neusje dan ons elfje. Ze dacht een jongetje. Ze had zelf het idee dat het niet heel lang zou duren en dat het op natuurlijke wijze nog zou moeten kunnen. Maar anders met IVF. Als wij ervoor zouden gaan, zou het nog een keertje mogen lukken... Daarna nog over een werk gerelateerd dingetje gesproken. Terug in de auto had ik een goed gevoel. Ik was benieuwd en koesterde lichte hoop dat er misschien zomaar nu al een wonder zou kunnen gebeuren.... Maar, dat was wel wat teveel van het goede. De afgelopen weken bleek mijn HCG niet te willen zakken. Na een bloedcontrole waar het HCG 220 was gemeten, was dit twee weken later nog precies hetzelfde. En enkele dagen later zelfs weer hoger. Voor de zekerheid liet de gyn mijn progesteron nog bepalen, maar dat was niet hoog genoeg voor zwangerschap. Het leek er voor een moment op dat onze vakantie (die we nog moesten boeken) niet door zou kunnen gaan. Er woekerden nog cellen en de gyn neigde toch naar opereren. Maar de eileider eruit... Ik weet het niet, misschien zou het allemaal wel beter zijn, maar voor mij voelde dit zo niet goed. Op de een of andere manier maakte de gedachte aan geen eileiders meer te hebben me zo intens verdrietig... Alsof ik daarmee (slaat natuurlijk nergens op) mijn vrouwelijkheid zou verliezen. Of de ultrakleine kans op een gewoon toch nog een keer een wonder... Ik knakte toen ze dat zei en voorstelde en ik wilde het niet... Toen ze zei dat ze ook echt alleen een kijkoperatie zou kunnen doen, om te zien hoe de eilder erbij lag, twijfelde ik. Wat was daar dan de van? Uiteindelijk pleegde ze weer overleg met een collega, die voorstelde om anders alsnog een MTX injectie te geven (Google maar eens op MTX en buitenbaarmoederlijke zwangerschap). Omdat mijn HCG niet meer torenhoog was, zou in principe 1 injectie volstaan. Dinsdag 7 december zou ik in de ochtend weer HCG prikken en daarna naar de gyn voor de uitslag. Indien toch gezakt: geen MTX nodig. En anders, door voor de spuit... Die ochtend bleek dat mijn HCG weer was gestegen. Gezien mijn lage progesteron was een nieuwe zwangerschap uitgesloten en het echobeeld liet wel een duidelijk geel lichaam zien, wat wel betekende dat er een eisprong had plaatsgevonden. Maar dus door boor MTX. Ik moest naar de (andere) afdeling Gynaecologie en onze gyn liep zelfs mee. Ze gaf aan dat we op vakantie mochten, maar dat ik dan wel zodra ik terug was mijn HCG moest laten bepalen. Normaal gesproken moet dit 4-7 dagen na de MTX gebeuren en moet de HCG waarde dan met minimaal 15% gedaald zijn. Ik mocht iets later terugkomen, want de gyn verwachtte nu geen acuut gevaar meer, helemaal niet na de MTX. Een vriendelijke verpleegkundige zette de spuit in mijn bil. Het viel me mee, een Pregnyl-prik kan erger zijn.. En na een uurtje mocht ik weer weg. Plan was die regenachtige middag een vakantie te gaan boeken. Het maakte ons niet zoveel uit wat. Zon, zwembad of zee, mooi weer en een speeltuin voor de kleine meid. Uiteindelijk boekten we de dag voor het vertrek, inmiddels 10 dagen geleden. En as maandag dus weer terug... Ik duim en hoop dat het mooi aan het dalen is.... En de afgelopen week, anderhalve week... Hebben we eigenlijk amper wat gedaan. Geluierd en gelezen, in het zwembad gedobberd, gezwommen en met ons meisje gespeeld. Heel veel van dat laatste. En de derde dag, in de avond zelfs ook, in stilte, toen de kleine meid sliep, nog ruzie gemaakt. Alle vermoeidheid kwam eruit: van de BBZ, de onzekerheid, mijn cursus en werkontwikkelingen, maar ook bij mijn vriend, die Eem leuze moet gaan maken vwb werk, ivm een interessante job opportunity die voorbij is gekomen. Niet leuk hoe naardig je tegen elkaar kunt doen op momenten van moeheid, waar eigenlijk vooral verdriet en onzekerheid aan ten grondslag ligt. Uiteraard maakten we het uiteindelijk weer goed en de lucht was daarna weer geklaard. En de rest van de vakantie weer net zo lui doorgebracht... Vijf boeken uit kunnen lezende ook een stuk of 5 tijdschriften. Dus nu is het weer spannend. Wat zal mijn HCG maandag zijn? Lekker wrang om te zeggen, maar ik hoop nul 😉. Ik hou jullie op de hoogte en tot maandag! X
Bedankt voor je update juul... Wat klinkt het bezoek aan Tessa toch fijn... Ook al weet niemand wat de toekomst brengt met een positief gevoel vooruit kijken is zoveel fijner dan geen hoop meer hebben.. Vind t supr stoer dat je niet gekozen hebt voor de operatie.. Ik denk dat ik me snel had laten overrompelem door een gyn.. Bij mijn bbz wilde ik echt geen operatie alles schreeuwde nee maar t moest natuurlijk.. Dat gevoel van onmacht is killing.. Dikke knuffel en alvast dikke duimen voor maandag
Poeh weer heel wat meegemaakt. Maar ook mooie dingen gelukkig zoals het bezoek aan Tessa en de heerlijke vakantie. Ruzie maken is soms even nodig om alles uit te spreken en het daarna weer fijn te hebben samen. En heerlijk genoten van de kleine meid, goed zo! Nu spannend afwachten hoe je hcg gedaald is. Hopelijk snel op 0 om weer vooruit te kunnen kijken.
Hoop op goed nieuws vandaag Juulz! En bemoedigende woorden van Tessa. Dat is altijd fijn in tijden waarin onzekerheid de boventoon voert. Knuffel!
Snelle update en dank voor jullie lieve woorden... De MTX heeft gewerkt, HCG is nu 26! Vandaag nog wel echo gehad en de baarmoeder was mooi leeg (blijft dubbel), beide eierstokken zagen er mooi uit en er lagen ook al enkele follikeltjes klaar. Leek het begin van een cyclus zeg maar. Was nog een klein 'vreemd ding' te zien waar op de vorige echo's wat groters te zien was. Het leek wel bovenin de eileider te zitten. Maar was erg klein vergeleken met vorige keer, dus gyn was tevreden. Plan voor nu: Volgende menstruatie (januari) FSH prikken op dag 3 en een echo (hoe staan mijn kansen ervoor gezien mijn leeftijd?) In februari HSG en afhankelijk van doorgang van de eileider en bloeduitslag nog weer met clomid proberen en anders toch weer IVF. De gyn was echt zo begaan. Echt een supermens! Kon vandaag gewoon komen, had gisteren gebeld. Had ik me - domme doos - ook nog eens verslapen vandaag (wekker vergeten te zetten, spokend meisje wat tot diep in de nacht wakker was omdat ze De Berg, De Waterval en De Schildpadden en de Zee (beetje eng) heel erg miste van de vakantie en er de hele tijd naar vroeg (zo schattig) ...), maar kon toch gewoon terecht en ze zei van het verslapen: dan had je het nodig, maakt niet uit en informeerde gewoon uitgebreid naar vakantie en werk etc. Dat zie je echt bijna nergens meer! Ben wel blij dat we straks toch weer verder kunnen... 2016 moet gewoon ons jaar worden.... Later weer meer... En mocht ik tot die tijd toch te druk zijn , alvast een hele fijne kerst gewenst met jullie dierbaren. X
Lieve allemaal, Inmiddels is het alweer 2016 en is 2015 achter de rug. Een jaar waarin wij mbv clomid weer gingen voor een brusje. Waarin we verblijd werden met een positieve test in oktober, maar waarin de blijdschap helaas ook weer eindigde, omdat de oh zo gewenste zwangerschap opnieuw buitenbaarmoederlijk bleek. Een periode van onzekerheid volgde, omdat we er alles aan wilden doen om de laatste eileider te besparen. Na uiteindelijk een MTX-injectie wilde mijn HCG dalen en we mogen in principe in het nieuwe jaar weer van start. Het zal pas in februari zijn dat we verder mogen en eerst moet ik nog deze maand bloedprikken op dag 3 van mijn menstruatie en een echo plannen om te zien hoe mijn kansen en hormonaal nog uitzien (ben per slot van rekening al 39...) en dan plannen we de maand erop een HSG in... Afhankelijk daarvan (is de eileider toegankelijk of niet, that is the question), zullen we nog enkele natuurlijke pogingen (ok, met clomid) ondernemen en anders gaan we op voor IVF. We zijn zo benieuwd wat 2016 ons mag gaan brengen. We hopen intens op een brusje voor ons prachtige elfje. Het komende jaar hoop ik jullie weer mee te mogen nemen op mijn pad der pogingen, hopend op nog een wonder. Want wat ervaar ik de steun die ik hier vind toch als fijn en prettig, mooi en bijzonder. Daarvoor wil ik jullie nog heel erg bedanken. Want het betekende veel voor me, jullie meeleven in mijn onzekere tijd het afgelopen jaar! Hopelijk wordt 2016 voor ons allemaal een jaar waarin wensen en dromen mogen worden verwezenlijkt, in goede gezondheid, omringd door liefde, vriendschap en geluk! Liefs en een nieuwjaarsknuffel, X
Super veel succes Juulz!! Ik blijf voor je duimen, ook in 2016, het moet gewoon jullie jaar worden. Het jaar dat jullie mooie Elfje een grote zus zal zijn... Knuffel, Dees
Voor jullie ook een geweldig mooi nieuw jaar gewenst met als klap op de vuurpijl: een tweede wondertje voor jullie. Ik blijf erin geloven lieve Juulz! Dikke knuff
Het is alweer bijna een maand geleden dat ik hier weer een update gaf. Doordat er nu op het brusje-front niet zo heel veel te melden is, ben ik ook wat minder actief geweest hier op zp. Dus stort ik me maar even op mijn nieuwe baan. Waarbij ik wel heel erg merk dat ik moet wennen aan de nieuwe organisatie en de andere manier van werken. Hierdoor ben ik nog wat zoekende naar het plezier in mijn werk en dat gaat met af en aan. En verder is het volop genieten van ons peutertje. Zo grappig en zo leuk hoe ze nu alles in zich opneemt, liedjes zingt, je napraat, zelf speelt en hoe haar fantasie ook werkt. Daarnaast is zo ook duidelijk aan het uitproberen en grenzen aan het aftasten. Ook probeert ze je al te bespelen met een schuine blik met haar grote ogen en een zoet stemmetje met vragende toon. Zo grappig! Tegelijkertijd al een heel karaktertje met eigen willetje. Helaas lukt het met het potje nog voor geen meter, al weet ons dametje wel wanneer ze moet poepen. Maarja, poep in het potje is 'een beeeeeeetje eng', zegt ze zelf. Op 7 januari ben ik weer ongesteld geworden en het was de bedoeling dat ik op dag 3 mijn FSH zou moeten laten prikken en er zou een uitgangsecho gemaakt worden. Nog niet voor een punctie uiteraard, maar wel om in kaart te brengen wat de kansen zouden kunnen zijn. Omdat dag 3 op een zaterdag viel, moest ik op de vrijdag, dus dag 2 komen. Er lagen niet heel veel follikels klaar, vier aan de ene kant en aan de andere kant (rechts) kon ze het niet goed zien door een mogelijke cyste of een niet gesprongen follikel. Het zou passen bij mijn leeftijd. Twee weken later zou ik pas gebeld worden voor de bloeduitslag... Maar, onze lieve betrokken gynaecoloog belde diezelfde middag al! Om te vertellen dat de FSH-waarde 4,5 was, wat prachtig was voor mijn leeftijd. Dus, so far so good. En nu afwachten hoe de staat van de overgebleven eileider is. Ik vind dat eerlijk gezegd wel heel, heel, heel spannend. Immers, er hangt op zich wel wat van af. Of er nog een kansje is op een natuurlijke zwangerschap...of zullen we toch weer echt het ivf-traject in moeten gaan? Ik hoop met heel mijn hart dat we nog een natuurlijke kans maken, na de HSG... Nu is het weer afwachten tot ik ongesteld wordt. En dan mag ik bellen om de HSG in te plannen.... Ik verwacht zelf dat ik eind volgende week ongesteld ga worden. Heb deze maand niet gecheckt wanneer mijn eisprong was, mocht hem immers toch niet benutten . Hou jullie weer op de hoogte! X
Lieve Juul, Ik kom niet zo vaak meer op ZP, maar ben bewust even op je gaan zoeken. Verrast was ik toen ik bij "al je geplaatste berichten" keek en zag dat je weer een eigen topic had geopend sinds vorig jaar zomer. Dus heb ik de afgelopen 1.5u alle berichten van je uit dit topic gelezen. Lieve Juul, wat heb jij weer in een rollercoaster van hoop en wanhoop gezeten de afgelopen maanden! Heel bijzonder dat je weer spontaan zwanger hebt mogen worden, maar o zo verdrietig dat deze zwangerschap weer een bbz bleek. Ik hoop dat de hsg de boel weer goed doorspoelt, zodat dromen weer werkelijkheid mogen worden. Dat het verhaal van Tessa werkelijkheid mag worden. En jullie kleine Pippie met haar 2 staartjes en bolle wangetjes uuuuren mag gaan knuffelen met haar broertje. Ik hun het je zo! Ik herken je gevoel over een 2e. Ik ben ook zó blij dat ons wondertje is geboren maar ik gun haar het geluk van een brusje in de toekomst. Maar mocht dit niet lukken, dan heb ik haar en daar ben ik God nog elke dag dankbaar voor. Heerlijk hè hoe leuk die kleintjes kunnen zijn, heerlijk hoe ze zich ontwikkelen en hun eigen willetje krijgen en steeds meer beginnen te babbelen. Elke dag genieten! Ik heb me weer geabonneerd op jouw topic, dus ik zal je blijven volgen! Heel veel succes lieve Juul!
Thnx Chantal! Lief! Ik vanmorgen wakker, zeurende pijn in mijn buik: na 32 dagen (eindelijk) ongesteld. Mag nu bellen om de HSG (voor de eisprong) in te plannen. Vind het erg spannend. Zou de eileider nog doorgankelijk zijn? Dan is er nog een kleine met behulp van Clomid-kans... Of zijn we straks afhankelijk van IVF? Weet het over een paar weken....
Hoi Juulzon, Succes met de HSG!! Misschien zou je kunnen overwegen nog eens op Hidden C te testen? Zelf heb ik voor productsel 2 een tweede test en tweede maand antibiotica geslikt. Daarna moest ik 3 maanden lang elke eerste 7 dagen 2x per dag azitromycine slikken. En ik slikte 2 bolletjes van 100 mg progesteron per dag. Plus de dosis van eutirox gooide ik gelijk 4 dagen na ovulatie met 25% omhoog. Plus nog wat dingetjes en met resultaat! (Ik was 40,5 toen ik weer zwanger raakte) en nummer 2 is nu bijna 6,5 maand. Succes! Mocht je nog iets nodig hebben, dan heb ik nog wel wat dingen liggen. Ik mag niet zeggen wat geloof ik op dit forum maar anders stuur je maar een. PB of mailtje. Groetjes mamavanh(enT)
Thnx MamavanH&T, hou het even in mijn achterhoofd... Inderdaad heb ik destijds de hele bups antibiotica geslikt voor de hadden-c. Mijn gyn heeft me nu weer op de gewone chlamydia e.d getest, just in case, maar kwam niets uit. Ik PB je nog wel even... Enne, productsel voor je ongetwijfeld perfecte kindje, vind ik wel heel fout klinken hoor (met vette knipoog, ik weet het!!). Maar wel super dat het gewoon toch is gelukt uiteindelijk. De aanhouder wint en wat was jij een volhardende volhouder! Wow! Heb daar altijd wel heel veel bewondering voor gehad. Nu ik dit schrijf zit ik op de bank. Haardvuurtje aan, kleine meid ligt lekker te slapen. Ondanks haar loopoortje... Ik ga er ook zo in, want voel me gewoon niet zo fit. Heb echt onwijze last van mijn buik. Daarbij merk ik dat ik vanaf vrijdag toch weer een beetje down bij. Weer een zwangerschapsmelding van een tweede spontaanontstaan kindje. Heel fijn en een groot wonder uiteraard weer, maar toch doet het me pijn. En dan vind ik me eigenlijk een grote egoïst, omdat ik me verdrietig voel, terwijl in dat app-groepje waar ik in zit nog twee kinderloze meiden zitten, die nog altijd wachten op hun adoptiekindje / op een zwangerschap... Het blije bericht van die ene kwam voor mij gewoon op een pijnlijk moment, ook omdat het me weer aan het denken zette over de BBZ, de vraag of er überhaupt nog een spontane zwangerschap mogelijk is. Ook als ik dan kijk naar die andere twee wachtende meisjes, voelt de hele medische malle molen - het blije nieuws van de een confronteert vaak de ander met leegte en gemis - zo oneerlijk. Misschien ben ik overgevoelig hoor, dat zegt mijn vriend ook wel eens. Begrijp me niet verkeerd hoor. Ik tel iedere dag mijn zegeningen als ik in de liefste, mooiste ogen van de wereld kijk, mag knuffelen met mijn lekkere krullenbolletje met haar schattige wipneusje. Zo dankbaar als ik voor haar ben. Een wonder dat nooit went. Een wonder wat ik echt iedereen gun. Ook heus voor een tweede keer. Maar ik mis het kindje dat niet mocht komen, wat nu op de juiste plek had horen te groeien in mijn buik. Morgen bellen voor de HSG. En nu, met harde wind en regen buiten, de lampen, de haard uit en lekker slapen...