Zo, dat moet zeker schrikken geweest zijn voor je! Hoever ben je dan nu in je zwangerschap? Ik vind het moeilijk om een advies te geven zonder mijn mening over abortus daarin door te laten schemeren. Maar goed, dit is een forum met verschillende meningen, dus ik geef je gewoon mijn visie en natuurlijk is het aan jou om ermee te doen wat je wilt. Het is wel een dapper kindje wat denk ik heel graag wil leven, als het zich zo naar je baarmoeder geknokt heeft Ik denk dat je heel goed in staat bent om voor dit kindje te zorgen. Ja, je zult er misschien dingen voor moeten laten, en het zal soms echt wel pittig zijn. (Dat is het ook voor een mama van 31, kan ik je uit ervaring vertellen ) Maar of je nu echt spijt gaat krijgen om het kindje te laten leven? Dat heb ik nog nooit van een moeder gehoord. Wel andersom. Denk niet alleen na over de gevolgen van een extra kindje, maar ook over de gevolgen van een bewuste abortus en of je daar mee wil en kan leven. Heel veel sterkte en wijsheid met je keuze!
Wat je keuze gaat zijn samen met je man, ik wil je sowieso kracht en moed toewensen Wat de keuze ook wordt, zorg dat je er samen achter staat, het zullen lastige gesprekken worden Wel een heel kleine durfal in ieder geval!
Zeker schrikken, maar ook iets heel moois! Succes met je keuze. Wat het ook wordt, houden of niet, dat maakt niet uit als jullie er maar beide achter staan.
Stiertje73 (ik ben trouwens ook een stiertje van 73 ) wat fijn dat je op die leeftijd ook nog 2 gezonde kids hebt gekregen. Ik zou zeker een NIPT doen. Bij C die nu 1 is hebben we alleen de combinatietest gedaan maar dat vond ik achteraf toch wel vaag. We zijn er nog niet uit , ML is terug van zakenreis maar ontwijkt het thema een beetje (is ook lastig een rustig moment alleen te vinden met een 7,5 jarige in huis trouwens), maar testen wil ik zeker.
Hee, wat grappig, nog een stiertje Die combinatietest is ook heel vaag idd. Bij onze oudste kregen we best wel slechte uitslagen van die test (1 op 46 kans op Down bijvoorbeeld). Toen heel erg gedubt of we nog voor de NIPT zouden gaan. Uiteindelijk niet gedaan. Bij de tweede kregen we juist boven verwachting goede uitslagen uit de combitest. Dus toen ook geen verder onderzoek laten doen. Mocht ik door een wonder van de natuur nog spontaan zwanger raken (we gaan sowieso niet meer IVF/ICSI doen), dan zou ik zeker de NIPT laten doen. Nogmaals sterkte, meis, en hou ons op de hoogte.
Ik kan me niet voorstellen hoe het moet voelen als je er vanuit gaat je geen kinderen meer kan krijgen en dan toch zo onverwachts zwanger raakt. Hier wel bewust zwanger van de 3de en denk dat het vooral belangrijk is of het kwa ruimte en financiën te doen is en dat de rest (als de testen goed zijn) vanzelf wel losloopt wbt. het aankunnen. Erg vervelend je man het onwijkt maar misschien zit hij voor zich zelf te bedenken wat hij ermee moet en kan bij er niet over praten puur omdat hij het zelf niet weet Ik ben niet tegen abortus maar persoonlijk zou ik als de testen goed zijn het financieel/ruimte lukt altijd aan blijven denken dat het kindje wel erg veel moeite heeft gedaan toch op de wereld te kunnen komen Succes met jullie keuze x
Het is heftig, maar ook wel een geweldig mooi verhaal! Een zwangerschap is sowieso een wonder, maar dit!? Wat akelig dat je man er nu nog niet over wil praten terwijl jij juist je hoofd helder wilt hebben. Wellicht dan maar goed dat je hier af en toe kunt spuien. Ik wil je veel kracht wensen bij het maken van een keuze. Het is een behoorlijke dilemma. Heb je een duidelijke reden om de zwangerschap af te willen breken? Want, hoe erg is het nou echt om op jouw leeftijd nog een klein wondertje er bij te hebben? Wat is voor jouw man nou echt het bezwaar? Als daar eerlijk antwoord op geeft ben je denk ik al heel ver bij je uiteindelijke beslissing. Succes!
Het is miss ook wel een man-vrouw-dingetje dat hij er (nog) niet over wil praten en jij wel. Gaat bij ons ook vaak zo.
Zo veel lieve en ook heel veel goede en wijze woorden hier! Ik vind mezelf in heel veel van jullie meningen terug. Dat het kindje er wel heel veel moeite voor doet. En dat het best een wondertje is. En dat mijn leeftijd niet zo veel uitmaakt wat betreft de extra stress ( die heb je ook als jonge moeder en overleef je ook) behalve het hogere risico dan, maar idd kun je tests doen. Ook al moet ik niet aan denken om nog eens 33 weken zwanger te zijn, toch zegt mijn gevoel dat dit kindje er kennelijk is om een reden en ik daar niet omheen kan. Alleen, ML is inmiddels wel heel duidelijk geweest . Ik wil ab-so-luut geen derde kind! Ik wilde al geen tweede laat staan een derde! Ik ben er klaar mee. Ik wil die stress niet. Ik wil dit niet! Punt uit! En hij geeft aan er dan ook helemaal geen probleem mee te hebben, emotioneel, om de zwangerschap te beeindigen. Ik sta er best versteld van dat hij dat leven erachter niet waardeert en zo kil reageert. Ik had tenminste verwacht dat hij het zou overwegen, en met redenen komt zoals ruimte in huis of zo, maar voor hem is Er absoluut geen discussie. Het is absoluut nee. Ik zei dat ik er een probleem mee heb om het weg te laten halen, en toen zei hij dat we een probleem hebben. Ik weet het ook even niet meer. Ik hoop dat het zich vanzelf oplost maar eigenlijk weet ik dat dat niet gaat gebeuren. Volgende week naar de gyn, kijken of het hartje klopt en gesprek aangaan. Het is een verschikkelijke situatie zo en ik vrees dat het kindje niet gaat komen. Het is gewoon zo oneerlijk dat wij als vrouw zo anders voelen en betrokken zijn. Voor een man is het makkelijk praten, afstandelijk. Hier zullen we nog even mee bezig zijn vrees ik. Nou ja, morgen ben ik 7 weken, heel lang tijd is er niet natuurlijk en ik wil me ook niet onnodig kwellen. We zullen zien, ik ben er nog niet uit, maar alleen trek ik dit natuurlijk ook niet! Dus eigenlijk heb ik hier helemaal geen keuze en dat vind ik echt verschikkelijk.
Ga vooral af op je eigen gevoel en laat je hierin niet verleiden door je man. Je moet zelf met de uitkomst kunnen leven. Anders loop je het risico dat je de rest van je leven spijt hebt of je af gaat vragen wat als. Heel veel sterkte met deze hele moeilijke beslissing.
Jee zomersproet ik schrik wel n beetje van je laatste bericht. Weet ook even echt niet hoe ik erin zou staan zeker niet als ml zo tegen is. Verder wil ik ook niet veroordelen. Maar los van alles; een keuze heb je wel. Je kunt het kindje krijgen of niet. En beide opties hebben hun consequenties. En het is een gezamenlijke verantwoordelijkheid, maar ook nog altijd jouw lichaam waarin het gebeurt! Dit is gewoon even wat er in mijn hoofd omgaat na het lezen van jouw laatste bericht. Verder wens ik jullie samen veel sterkte!!!
Jeetje Zomersproet, wat een verschrikkelijke situatie..... Het lijkt er op dat jij een beslissing gaat nemen waar jij niet achter staat. Dat moet vreselijk zijn! Ik ben een jaar ouder dan jij (!) en ook zwanger (ongepland) van de 3e. De andere twee zijn geboren toen ik 39 en 41 was. Toen ik er achter kwam toen ik zwanger was moest ik er echt heel erg aan wennen. Ook al had ik 3 kinderen altijd leuk gevonden, maar gezien leeftijd en allerlei toestanden die ik mbt zwangerschappen heb gehad vond ik t goed zo. Vriend wilde er 2. Ook bij hem moest het nieuws landen. Ik had dezelfde reactie verwacht als bij jouw man (vriend). Maar t tegengestelde was waar. Nadat t nieuws een beetje geland was, was hij echt dolenthousiast (en ik was nog steeds aan het nieuws aan het wennen). Hield zelf ondertussen al rekening met een miskraam (bloed etc), dus dacht er eerst eigenlijk niet echt aan dat t wellicht echt zo zou zijn.... Maar nu zijn we weken verder en het gaat allemaal goed. En ik kan je niet zeggen hoe leuk ik het vind. En nog leuker dat vriendlief ook zo enthousiast is. Ik gun je echt dat t tij bij jullie ook zo gaat keren. Het kindje is toch uit liefde ontstaan (daar ga ik dan van uit). Dan is het toch nog moeilijker om anders te beslissen lijkt me... Succes in deze roerige tijden!
Pff wat enorm lastige situatie. Probeer je er alles aan te doen om een zwangerschap te voorkomen, glipt er toch net een eigenwijs zaadje langs.. De kans dat er met zo'n sterilisatie zoiets gebeurt is echt minimaal natuurlijk en misschien de schrik voor je man daardoor ook zo groot. Misschien dat hij ook kwaad is in het falen van de operatie.. Maar dan nog loop ik hier echt heel erg tegen aan : waarom moet je er als vrouw alles aan doen om niet zwanger te worden als de man absoluut geen kinderen meer zou willen..?! Dan had hij er een knoop in moeten leggen. Nu heb je deze operatie achter de rug, als je dus echt mee gaat met de keuze van je man ook een curettage voor de boeg. Wanneer je als vrouw dus een positieve test in handen hebt, begint er onbewust gelijk al een emotionele band waar mannen zich helemaal niet in kunnen plaatsen. Het enige wat jullie vooral moeten doen is er over blijven praten. Maar hè ik ben maar een meisje van 22.. Je staat voor een lastige keuze en ik wens je echt het allerbeste en de meest wijze beslissing.
Wat heftig zeg om na zo'n ingreep er achter te komen dat je toch zwanger bent. Ook lees ik je laatste bericht. Het spijt me als ik je kwets maar zo zou mijn vriend er echt niet over hoeven praten. Ik zou hem de deur wijzen en zeggen dat hij heel goed na moet denken wat hij zegt. Ja, ik zou de relatie beïndigen want mijn kids zijn mijn alles... ook als er een ongepland kindje ineens zou zijn. Wel zou ik even de echo afwachten natuurlijk maar ik zou echt niet zomaar mee gaan in zijn beslissing. Verschrikkelijk dat hij er zo over praat. Voor een man is het in de meeste gevallen wel wat anders maar zoiets zeggen en ook nog menen... nee dat komt er bij mij niet in.
Pfoe heftig deze situatie! In je laatste bericht zeg je dat je er een probleem mee hebt om de zwangerschap af te breken. Dat zegt dus al genoeg. Ik begrijp dat je je man niet kwijt wilt, maar denk je niet dat, als je het omwille van hem laat weghalen, je hem dat voor altijd kwalijk blijft nemen. Dat is ook een behoorlijke druk op je relatie. Oh als ik mijn bericht zo lees klinkt het misschien wat bot, zo is het zeker niet bedoelt. Weet alleen even niet hoe ik het anders moet verwoorden.
Een man die op zijn ononderbouwde strepen blijft staan, volgens mij wil/durft hij niet eens de overweging te maken Dit was ook de reden dat ik moed en wijsheid wenste voor jullie, het gaat lastig worden om samen op een oplossing te komen als hij vast blijft houden aan het gaat sowieso absoluut weg, en ik voel er geen emoties voor, want voor jou is dat duidelijk wel een lastiger geval Nodig hem uit om betere argumenten te geven... Al heb ik geen enkele 'openingszin' die ik je kan geven ervoor
Wat een lastige situatie! Maar ik zou nooit voor mijn vriend/man abortus laten doen! Ik zou mijn hele leven spijt hebben en het me vriend kwalijk nemen. Als jij dit wondertje graag bij je wilt hebben, dan zou ik er voor gaan. En je vriend is er net zo verantwoordelijk voor, hij was er tenslotte ook bij. Heel veel succes, want het blijft een lastige situatie wat de keus ook gaat zijn! Maar volg je hard .. X
Jeetje wat een lastige situatie. Zoals ik lees in je laatste post, heb jij je keuze al gemaakt. Je man duidelijk ook. Jullie hebben er samen voor gekozen om geen kinderen meer te willen krijgen dus het is logisch dat je man dat nu nog steeds niet wilt. Waarschijnlijk als ze jou hadden gevraagd 8 weken geleden of je nog een kindje had gewild, had je ook keihard nee geroepen. Alleen zit dat kindje nu wel in jouw buik, het groeit in jouw lichaam, dus het is ook logisch dat jij veel makkelijker een andere kijk op de situatie krijgt. Voor jouw man is dat duidelijk een stuk lastiger en ik weet niet of je hem dat kwalijk kan nemen. Wat ik wel een kwalijke zaak vind, is dat hij jou een soort van verplicht om een abortus te laten plegen. Jij bent toch de vrouw waar hij van houdt, dan moet hij tkch beseffen wat voor een verdriet hij hier jou mee aandoet. Een gesprek om de voors en tegens met elkaar te bespreken en om zo samen tot een beslissing te komen, vind ik wel gepast. Heel veel sterkte en ik hoop dat je man een beetje bij draait zodat het in ieder geval een beetje bespreekbaar wordt
Wat een moeilijke situatie zeg. Maak gen keus waar je niet achter staat om je man. Wat ik niet begrijp is als het voor je man zo belangrijk was nooit meer een kind te krijgen waarom hij zichzelf ook niet heeft laten helpen. Hij heeft de verantwoording compleet bij jou gelegd en nu jij een van de vrouwen blijkt te zijn die ondanks sterrelisatie toch zwanger is geworden gaat hij je zo onder druk zetten. Soms is het leven niet te plannen en overkomt het je gewoon. Dan moet ie er maar het beste van maken toch? Als jij de zwangerschap af wil breken om welke reden dan ook is het je goed recht en niemand heeft daar over te oordelen. Maar ga alsjblief niet aan jezelf voorbij. Zeker als je het geborl hebt dat het dan wel met een reden is dat je nogmaals zwanger bent. Want stel je zelf eens eerlijk de vraag. Wat als jij voor je man en tegen je eigen zin een abortus ondergaat hoeveel is jullie huwelijk dan nog waard, kan je nog van hem houden zoals je nu doet of zal je voor altijd boos op hem zijn? Ik ben veel jonger dan jij bent maar heb een zoontje van mijn ex die ook wilde dat ik hem niet zou krijgen. Na veel wikken en wegen voor de baby gekozen. En ben dol gelukkig ook al ben ik alleen met hem en hebben we best een zware start gehad op sommige vlakken. De pappa ziet hij elke week een ochtend bij ons thuis en ze zijn echt gek op elkaar. Al zie ik wel pas sinds een maand of 3 verandering. Voor die tijd wilde hij niet eens een fles geven.
De dames voor mij zeggen eigenlijk allemaal hetzelfde, maar het stukje wat ik hier quote is echt precies hoe ik het ook wilde typen. Ik wens je enorm veel sterkte in deze vreselijk moeilijke situatie, hoe de zwangerschap ook verloopt (de kans op een miskraam is er natuurlijk sowieso ook nog)...