Ik lees er niet veel over en durf het ook bijna niet te delen,maar misschien dat er toch iemand is die me hierbij kan "helpen". 2jaar terug hadden we een mega kinderwens, uiteindelijk nov 2jaar terug positieve test in handen, we waren zooo mega gelukkig!!! Helaas is dit een ma geworden met 10weken,uiteindelijk gecurreteteerd. De pijn erna was niet te verdragen en weer wilden we weer graag een kindje. Tot ik afgelopen november weer positieve test in handen had... De eerste paar dagen super blij. Daarna werd het minder en minder. Bij de eerste echo werd in eerste instantie weer een ma geconstateerd. Paar dagen laten afspraak gemaakt in ziekenhuis voor Nog n echo en afspraak curretage. In de 2 dagen tot nieuwe echo, voelde het alsof ik er mega klaar mee was! Het is ons niet gegund dus laten we ons op andere dingen focussen... ik werd gewoon blij van deze gedachtes!! Eenmaal weer in het ziekenhuis waar ik alleen heen was gegaan... bleek er ineens een goed gegroeid kindje te zitten met sterke hartslag. Ik werd overrompeld en wist niet goed wat ik er mee aan moest.. heb daarna wezen touren met auto enz en later aan mn vriend verteld bij thuiskomst. Hij was verrast maar ook mega blij! week erop weer echo en toen pas geloofde hij het ook echt. Ik wordt nog steeds niet gelukkig van het idee en bij 12 weken echo was er misschien hoop dat hartje toch gestopt was? Maar nee, t is zo sterk als maar niet kan!! Ondertussen ben ik 16,5 week zwanger en echt zwaar ongelukkig! Ik zie een kindje niet meer zitten..... Mijn vriend wel. maandag ga ik voor het eerst naar een psycholoog want dit gaat niet goed natuurlijk... Hoe kan het toch dat je eerst sterke kinderwens hebt, en zo plots er echt niets mee te maken wilt hebben???? Ik type dit met tranen in mn ogen want weet me gewoon geen raad. Moeten we het dan toch afbreken? Kan het echt zijn dat je zo definitief van gevoel veranderd?? wist ik maar wat ik echt wilde ....
Wat naar dat je je zo voelt. Maar wat goed dat je hulp gezocht heb. Ik herken wel stukjes uit je verhaal helaas en weet dus heel goed hoe je je voelt. Kan me bijna niet voorstellen dat je het kindje echt niet wil, ik denk eerder dat er gewoon heel veel angst is voor wat komen gaat. Ik wil je sterkte wensen en blijf er goed over praten!
Meid, wat ellendig dat je niet kunt genieten. Dit klinkt mij in de oren als een prenatale depressie. Hier krijg je onder meer zeer irrationele gedachten van richting je zwangerschap en je kindje. Dit kan in de hand gewerkt zijn door het onverwerkte trauma van de MA en de schok die je aanvankelijk bij deze zwangerschap ook nog voor de kiezen kreeg. Misschien is de aanleg voor depressie of psychische kwetsbaarheid bekend in jouw familie? Hoe dan ook, heel goed van je dat je hiervoor hulp zoekt. De zwangerschap afbreken kan volgens mij met deze termijn niet meer zonder medische reden, maar sowieso is dat iets wat je op dit moment niet kunt beslissen. Je kunt eigenlijk niet objectief denken. Bovendien wil jouw vriend wel graag dat jullie kindje er komt en zijn stem mag niet vergeten worden. Meid, met de goede hulp kom je hier uit. Ik hoop van harte voor je dat je van je zwangerschap mag gaan genieten en dat je straks je kindje met een warm hart zult vasthouden. Heel veel sterkte!
Ter info: Prenatale depressie Niet alle vrouwen voelen zich goed tijdens de zwangerschap. Er wordt weinig geschreven over de prenatale depressie (depressiviteit tijdens de zwangerschap), maar bekend is dat 1 op de 20 vrouwen depressief of neerslachtig is gedurende enkele weken of zelfs maanden. De vrouw kan zich al somber of depressief voelen zonder dat zij weet dat ze zwanger is. De hormoonopbouw om het kind te laten groeien wordt de eerste 11-12 weken gereguleerd door de eierstokken. Na die tijd neemt de placenta (moederkoek) de hormoonproductie over. Veel vrouwen zijn de eerste drie maanden van hun zwangerschap emotioneel labiel, moe, snel geïrriteerd, onzeker en soms ook somber. Meestal gaan deze klachten na de eerste drie maanden vanzelf over, dit is wanneer de placenta de productie van progesteron overneemt. Dit is dan ook geen prenatale depressie. Is de vrouw prenataal depressief dan kan dit zelfs tot negen maanden duren. De klachten zijn dan vele malen heviger. Deze vorm van depressiviteit kan bijvoorbeeld vanaf de vijfde maand ontstaan en duren tot de achtste maand, of alleen in de eerste vier maanden voorkomen. Zo zijn er in de praktijk diverse varianten gesignaleerd. Symptomen Vermoeidheid Somber zijn Niet blij zijn met de komst van de baby Depressiviteit Nervositeit Denken gek te worden Bang om gek te worden Angst om rare dingen te gaan doen Suïcidale dreigementen (eigenlijk een noodkreet) Slecht slapen Slecht kunnen denken Het kind niet meer willen Het gevoel hebben niet in je lichaam te zitten Uitgeput zijn Paniek Rugpijn Hoofdpijn Misselijkheid Braken Flauwvallen Deze symptomen zetten zich meestal voort en ontwikkelen zich na de bevalling tot PND of zelfs tot een kraambedpsychose die opname in een ziekenhuis vereist. Slechts in sporadische gevallen ziet men na de bevalling de depressiviteit verdwijnen. Het is interessant om te weten dat prenatale depressies vaak familiair zijn (niet verwarren met erfelijk, familiair betekent dat je deze aandoening in sommige families vaker ziet). Behandeling Een prenatale depressie kan goed behandeld worden met vitamine B6 en visolie. Als dit onvoldoende blijkt te helpen wordt ook hormoontherapie toegediend, eventueel in combinatie met antidepressiva toegediend, voor de duur van de zwangerschap. Dit laatste is ook hier alleen symptoombestrijding. Het is heel belangrijk om met de aanstaande moeder in gesprek te blijven en haar te ondersteunen. Vooral een stuk erkenning is van onschatbare waarde.
Goed dat je het geplaatst hebt dpbovenkamp. Herken je bovenstaande Roever? Wat een akelig verhaal meid. Ik hoop dat je snel hulp krijgt. Ik kan je alleen maar heel veel kracht toewensen. Dikke knuffel!
Het probleem is, dat ik niet weet of ik wel echt nog een kindje wil,hoe raar dit ook is! tijdens gesprek vd week is abortus wel ter sprake gekomen. .. Mijn vriend zou er heel verdrietig om zijn, maar kan het ook niet aanzien Hoe ik mij voel... En ja, ik herken bovenstaande. alleen heb ik deze gevoelens al sinds eerste echo. alsof er een knop is omgezet!!
Hey wat vreselijk dat je je zo naar voelt. Wel heel goed dat je hulp hebt gezocht. Het klinkt toch echt als een prenetale depressie in mijn oren en zoals je hier boven leest kunnen die vreselijk zijn. Maar goed het is natuurlijk aan dr psycholoog om een diagnose te stellen. Denk ook dat het goed is om je zorgen te delen met mensen en daar is dit forum natuurlijk ook voor. Ik heb geen idee of het een optie is maar op een 3d echo kan je nu je kindje al heel mooi zien. Wie weet helpt dat een beetje om je aan je kindje te hechten.
Zou het zo kunnen zijn dat je er misschien al helemaal op was ingesteld dat er geen kindje ging komen en dat je nu gewoon die knop niet meer om kunt zetten? Dat je niet durft om te genieten, omdat je bang bent dat het je weer wordt afgenomen? Ik denk dat als je de trappels gaat voelen en ook zeker wanneer de baby er is, je het niet meer weg wilt denken. Ik heb het zelf nooit meegemaakt maar herken wel een deel van je gevoel. Je schakelt het gewoon uit, ik denk omdat de angst nog overheerst. Goed dat je hulp hebt!
Hoi Roever, wat klinkt het verdrietig wat je schrijft. Overduidelijk zit je niet lekker in je vel. Klinkt echt als een depressie. Je moet echt hulp zoeken, want depressieve gedachtes hebben vaak niet te maken met het werkelijk krijgen van een kindje, maar meer met hormoonwijzigingen naar aanleiding van de zwangerschap. Ik denk dat je nog meer problemen krijgt als je de zwangerschap afbreekt. Mijn schoonzus heeft ook een prenatale depressie gehad en zij zegt ook dat ze gewoon heel onwerkelijke gedachtes had. Dat ze het raam uit wilde springen ed. Nu ze erover heen is weet ze werkelijk niet hoe het kwam dat ze zulke gedachtes had. Het is denk ik heel belangrijk om tegen jezelf te zeggen dat die onredelijke gedachtes niet echt van jou zijn. Dat je vecht tegen de gedachtes dat je dit kindje niet zou willen. Dat je tegen jezelf zegt dat je dit kindje wel wilt. Maar echt, zoek hulp!
Ik zou toch contact opnemen met de huisarts. Die wijst je waarschijnlijk door naar mam kidz. Ik loop hier zelf ook. Heb waarschijnlijk mijn miskraam niet verwerkt (wist niet dat ik zwanger was, en toen wist ik het en ging het mis). Deze mensen helpen je met het verwerken en je nieuwe zwangerschap. Ik denk dat abortus een manier is om de controle terug te krijgen. Maar waar je uiteindelijk ook niet goed bij gaat voelen. Je bent denk bang om weer teleurgesteld te worden, en waarschijnlijk durf je er misschien niet in te geloven of hechten. Dit proces duurt bij mij ook lang. Tot je de baby echt gaat voelen, dan denk je wow het is er echt. Bij mij is het een prenatale depressie en het schijnen echt hormonen te zijn. Ik had al heel snel depressieve en sombere gedachten in de zwangerschap Ik zou je echt adviseren om toch eerst bij de huisarts langs te gaan.
Ehh. Een gezond kindje na 17 weken nog weg laten halen? Nee natuurlijk niet, daarbij ben je toch bewust zwanger geraakt.
Goed dat je hulp hebt gezocht TS. Hopelijk kan de psycholoog jou helpen met je gedachtes. Wat nu als je echt niet van het kindje kan houden? Als het niet alleen maar angst is? Heel moeilijk dit. Sterkte!! Hoop dat alles goed komt.
Wat vervelend dat je je zo voelt! Bij ons duurde het ook langer om zwanger te worden en veel mensen worden ondertussen ook zwanger mijn zusje zelf twee keer achter elkaar na 1 maand. Je leeft er zo naar toe en dan is het er eindelijk en dan lijkt het toch weer mis te gaan. Bij ons was het waarschijnlijk na 2x mk dat het kindje nu niet levensvatbaar was. En op gegeven moment denk je dan inderdaad dat het je niet gegund. Tot de 20 weken in spanning gezeten maar alles gelukkig goed, maar daarna heb ik nog niet echt kunnen genieten en voelde me daar echt erg schuldig over. Maar neem van mij aan het is het mooiste wonder wat er is en heel diep in je hart moet je weten dat je dit echt niet wil doen en dat je er dol gelukkig mee bent! En het is echt pas voorbij als je kleine geboren is. Het is soms allemaal te veel en onbewust blijf je bang en onzeker totdat je uiteindelijk je kleine in de armen kan sluiten en je weet het zit goed! Praat erover en erg goed dat je hulp het gezocht! Het komt echt allemaal goed hoe moeilijk het ook is het is het dubbel en dwars waard! Heel veel sterkte en schrijf hier vooral lekker van je af!
Wat verdrietig dat je je zo voelt. Ik vind het super stoer dat je je verhaal hier durft te zetten respect hoor. Ik ben het eens met de andere meiden dat je waarschijnlijk in een enorme dip zit. Heel veel sterkte en ook voor je partner!
Wat naar dat je je zo voelt. En wat goed dat je al hulp hebt gezogd. Het lijkt mij ook als een prenatale depressie. Vergeet niet dat jij hier dus niks aan kunt doen! Voel je niet schuldig over deze gevoelens. Veel sterkte en ik hoop dat je snek kunt genieten.
Allereerst vind ik het super knap van je dat je je verhaal doet! En wat ontzettend rot dat je je zo voelt. Het klinkt mij als enorme zelfbescherming je bent onderbewust zo bang dat je in een soort verdediging schiet.... Super van je dat je hulp hebt gezocht ik hoop dat dit je kan helpen bij je gevoelens! Sterkte!
Als er tijd 1 fel tegen abortussen is geweest, dan ben ik dat wel! Heb altijd gewalgd van verhalen als de mijne nu... of mensen zonder pardon per ongeluk zwanger worden, terwijl anderen nooit ouders zullen worden... Maar vriendelijke vrouwen als jou, waarbij alles waarschijnlijk van een lijen dakje gaat, beseffen niet , dat je je soms echt heel naar kunt voelen!!! Dat besef je pas, wanneer het je zelf overkomt! en dan nog heb je het niet in de hand... Maar geloof het of niet, zowel ik ( en geliefde om mij heen) verkeren zich momenteel in een ware hel! Tuurlijk hebben we bewust gekozen voor een kindje in het verleden... maar betekend dat dat ten kosten moet gaan van meerdere volwassenen?
Hoewel ik het lastig vind alles te lezen waardeer ik jullie medeleven... ik heb enorm steun aan jullie berichten! Het is allemaal mega onwerkelijk Hoe je je kunt voelen zeg, zo bizar! Fijn dat er nog zat vrouwen zijn die de situatie "begrijpen " voor zover als dat mogelijk os.. liefs
roever, Zoals ik het lees balanceer je tussen verlies en blijde verwachting. Het is lastig als je met beide emoties moet omgaan, zeker in zo'n korte tijd. Ik denk dat mensen soms op een soort 'overlevingsstand' gaan om om te gaan met verlies, en misschien heb jij dat ook gedaan toen je hoorde dat het niet goed zat. Toen later bleek van wel moest je ineens weer omschakelen, wat moeilijk is. Persoonlijk denk ik dat het krijgen van een kindje iets heel wonderlijks is maar heel veel verantwoordelijkheid bij komt kijken. Die drukt soms op je schouders, en weegt zwaar. Ik herken in mijn zwangerschap zowel positieve en negatieve gevoelens, soms erg extreem. En weet je, ik heb al twee kinderen, maar die blijven soms beiden aanwezig. Veel succes meid! Als ik het zo lees denk ik dat jij een heel goede moeder kunt worden en dat je emoties heel 'normaal' zijn.