Liever een kind een leven geven dan het kind het leven afnemen alleen omdat hij niet welkom is in JOUW gezin. Er zijn zat andere ongewenst kinderloze stellen die hartstikke gelukkig zouden zijn met dat kindje.
Buiten dat... leef je liever verder met de gedachte dat je je kindje hebt laten weghalen of dat je kind ergens een gelukkig leven leidt? Ik zei al, ik weet dat het geen makkelijke keuze is. Respect voor beide keuzes iig Zomersproet.
Adoptie is echt helemaal geen optie voor mij! Dat zou ik het kind (en mijn andere kinderen) op geen enkele manier kunnen uitleggen later, hoezo hij/zij werd weggegeven en de anderen wel bij mij mochten blijven! Dat is dus totaal uitgesloten voor mij - denk ook niet dat ik mijn kind na de geboorte zou kunnen afstaan! Totaal ondenkbaar!
Daar zeg je eigenlijk ook wat... Ik weet niet hoezo hij er met een abortus Emotioneel geen probleem denkt te hebben... Het thema wordt hier momenteel een beetje doodgezwegen. Woensdag gaan we samen naar de gyn. Daar krijgen we een echo en - denk ik- ook een gesprek over de opties. Ik weet niet of die afspraak iets gaat veranderen in zijn houding maar daarna wil ik iig wel een gesprek met hem. Veel reacties, dank jullie wel allemaal voor je steun en tips en woorden!
Toch fijn dat jullie samen naar de gyn gaan hopelijk geeft dat een kans om er samen goed over te praten. Ik hoop voor jou dat hij echt bijdraait.
Ach lieve Zomersproet, wat een heftige situatie! Alles is eigenlijk al gezegd. Het enige dat ik wil toevoegen is dat ik ook onverwacht zwanger ben van een derde (hadden het niet verwacht ivm vruchtbaarheid man). Ondanks dat we er wel voor open stonden, moest ik zo ontzettend wennen in het begin. Als je gaat voor een zwangerschap, dan doorloop je een proces en is de positieve test een opluchting en ontlading. Maar als je onverwacht zwanger bent, dan ben je van het ene op het andere moment zomaar zwanger. Hele omschakeling. Nu ben ik superblij, maar dat heeft echt wel even geduurd. Was gewoon in shock. Dus die gevoelens zijn normaal, vind ik. Verwar jouw gevoelens van shock dus ook niet met "het kindje niet willen". En tegen je zin in abortus laten plegen heeft nog nooit een relatie goed gedaan, denk ik. Heel veel sterkte, geluk en wijsheid! En natuurlijk stiekem ook gefeliciteerd met dit koppige wondertje
Hij probeert zichzelf in bescherming te nemen voor weer verdriet, maar met een abortus is er enkel verdriet. Mijn mk's vond ik ivm de zwangerschapsafbreking echt vele malen beter te handelen. Maar die zwangerschapsafbreking, man, daar kan ik nu 8 jaar later nog wakker van liggen. En zij was niet levensvatbaar, dus ze had sowieso geen enkele kans gehad. En toch, bij een mk regelt je lijf het zelf, bij een abortus of zwangerschapsafbreking op medische gronden (al zijn die twee niet hetzelfde!) zijn de keuze van de ouders. Zelfs als je kind geen enkele kans maakt, is die keuze zo goed als onmogelijk te maken. Bij een gezonde zwangerschap lijkt me dit nog moeilijker te verkroppen, omdat ik bij elke mijlpaal zou denken: nu had hij/zij kunnen kruipen, kunnen lopen, naar de kleuterschool gegaan. Ik zou mezelf dat nooit vergeven. Ook kijkende naar de kinderen die je al hebt, kun je het je voorstellen dat zij er niet waren geweest? Dat zij letterlijk stuk getrokken waren in je baarmoeder? Ik denk dat veel mannen zich dat niet realiseren, hoe een abortus in zijn werk gaat. Hoewel ik niet denk dat een foetus daar op jonge leeftijd iets van merkt, het blijft een gewelddadige ingreep. Ik wil het je echt niet moeilijker maken dan het is, maar ik voel aan alles dat dit jouw keuze niet is. Ga je dan toch mee in een abortus, wetende dat dit waarschijnlijk jullie gezinsleven heel veel zal beinvloeden? Als mijn man zou eisen van mij dat ik, in mijn lichaam, een slangetje in laat brengen om ons kindje eruit te zuigen, dan zou er bij mij iets breken dat niet meer gerepareerd kan worden. Bij meisjes van 16 zeg ik a la mits ze het zelf echt niet willen, maar jullie zijn volwassen mensen, hebben waarschijnlijk een eigen huis, een baan, een inkomen. En al twee mooie kindjes. Voor die kindjes zou je in een oogwenk je leven geven, toch? Dit kindje heb je nog niet gezien noch vastgehouden, maar als moeder heb je al een band. Dat hij die niet heeft, maakt dat hij koud kan reageren. Maar als moeder weet je dat die band en liefde er is. Sorry voor mijn geratel, maar ik zou het zo triest vinden als je je mee laat slepen in zijn crisis en achteraf spijt krijgt. edit: overigens was ik pas 23 en mijn man (toen nog vriend) 21. En dan kun je ook een ernstig ziek of niet levensvatbaar kindje krijgen...
Ik heb ook echt wel begrip voor zijn reactie... Je bent niet voor niks gesteriliseerd... Dit om te voorkomen dat er geen kinderen meer komen.. Dus kan hem niet kwalijk nemen dat hij niet staat te springen... Weet niet hoe oud je man is? Ik vind het altijd lastig om advies te geven in zulke situaties.. Je hebt altijd te maken met gevoelens, en die zijn bij iedereen anders.. Ik ben vrij nuchter en zou zelf kiezen om de zwangerschap te beëindigen... En als ik die keuze maak dan maak ik die weloverwogen en zou ik dat niet heel makkelijk vinden, maar zou daar zeker niet maanden van ondersteboven zijn... Want dan heb je denk ik niet achter je beslissing gestaan... Maar nogmaals, dat zijn mijn gevoelens.. En niet iedereen is zo nuchter als mij... Ik had overigens ook nog geen band met mijn kindje met 7 weken zwangerschap... Ik vond mijn zwangerschap erg mooi, en vreselijk bijzonder maar de verliefdheid op mijn kindje, dat was liefde op het eerste gezicht... toen mijn kindjes geboren waren...
Lieve zomersproet, zo veel mensen, zo veel meningen.. Iedereen weer anders. Ik geloof echt dat je bij zulke levensbepalende beslissingen niet beïnvloed moet worden door wat mensen denken. Alleen jij, samen met je man, moeten hierover beslissen. En als het gewoon te moeilijk is, dan zal ik eerder samen in gesprek gaan met iemand die jullie samen vertrouwen of een professional .. Zodat echt duidelijk wordt wat de gevoelens en consequenties zijn. Want je bent samen een gezin en familie en daar moet je samen sterker uit komen. Ik zou zelfs willen adviseren om even van het forum af te gaan om zo beter op je eigen gedachtes en gevoelens te kunnen concentreren .. Zo iets heftigs is jullie overkomen en alleen jullie moeten de beslissing maken .. Heel veel sterkte gewenst en ik hoop dat jullie hier samen als familie sterker uit komen. Liefs
Jeetje Zomersproet, wat moeilijk! Zelf ben ik ook gesteriliseerd een jaar geleden, en ben bijna jouw leeftijd. Dus ik kan mij je gevoelens goed indenken. Wij hebben hier bij voorbaat afgesproken als ons dit zou overkomen dat het niet kan komen. Maar ik heb daar ook medische redenen voor. Mijn laatste zwangerschap was een hel en ik ben nog steeds niet volledig hersteld. Buiten dat vind ik dat we door te kiezen voor sterilisatie eigenlijk al die keuze ook gemaakt hebben, maar ik kan mij best voorstellen dat emoties en hormonen in het moment je op andere gedachten kunnen brengen... Ik ben het eigenlijk wel eens met Eiffel, ik zou hulp zoeken voor jullie samen, buiten het forum. Jullie zijn een gezin, en het klinkt alsof jullie een goede relatie hebben. Samen praten met een hulpverlener is denk ik de beste manier om er samen goed uit te komen wat jullie keuze dan ook is! Sterkte meid.
+1. Daarbij denk ik dat je relatie als jij het kindje wel wilde houden, dan al helemaal gedoemd is. Hoe zou het met hem gaan? Heeft hij al mama gezegd tegen zijn adoptie moeder? Kan hij al lopen? Zijn eerste verjaardag. Bij het pakken van de quote had ik nog niet jouw reactie gezien.
Wat een ontzettend nare situatie is dit voor jullie beiden, en dit is iets waar jullie beiden niets aan konden doen. Je hebt een ingreep laten doen, omdat je gezin compleet was en nu ben je onverwachts zwanger geworden. En nu staan jullie voor een o zo zware beslissing. Dit is een situatie die jullie gezin kan ontwrichten, want als je het kind houdt dan kan dit gevolgen hebben voor je relatie en daarmee je kinderen. Maar als je het kind laat weghalen, zonder dat onderzoeken hebben uitgewezen dat je kindje daadwerkelijk ongezond is, kan dit gevolgen hebben voor jou als persoon. Het weghalen van een kindje kan namelijk jou als persoon dusdanig veranderen en dit kan ook weer gevolgen hebben voor de relatie die je krijgt met je partner daarna. Dit is iets dat tussen jullie in kan komen te staan. Wellicht is het een optie om via de gynaecoloog een spoedgesprek met een (medisch) psycholoog te krijgen, zodat jullie beiden kunnen praten over de gevoelens, angsten en problemen die jullie nu hebben. Een psycholoog kan jullie helpen om alles goed op een rij te zetten, zodat jullie samen een beslissing kunnen nemen. Volgens mij zijn er niet zo heel veel uitkomsten hier, jullie gaan samen voor dit kindje, jullie besluiten samen om het kindje te laten weghalen, of jij gaat alleen voor dit kindje. Ga voordat je in gesprek gaat met de psycholoog dan ook diep in jezelf kijken en voel wat jij wilt en ga daarover praten. Als laatste wil ik je adviseren om via hier, internet of mensen bij je in de buurt te gaan lezen/praten om te bekijken hoe het is om 3 kinderen te hebben. Zelf hoor ik vaak mensen zeggen dat de derde minder energie etc. kost omdat ze inmiddels weten hoe ze de verzorging moeten doen, maar kunnen er wel praktische problemen zijn geldgebrek, nieuwe auto die gekocht moet worden of ruimte in huis. Daarnaast vind ik persoonlijk dat je in ieder geval genoeg liefde aan elk kind moet kunnen geven, maar dat lijkt me als ik jouw verhalen lees geen probleem voor jou. Welke beslissing je ook neemt, neem deze uit liefde voor je kind(eren). Sterkte gewenst.
Oei wat een moeilijke situatie! Je hebt je natuurlijk niet voor niets laten steriliseren. In jouw situatie (maar dat is natuurlijk je eigen beslissing) zou ik er voor gaan. De reden daarvoor is dat je nu een groot leeftijdsverschil (8 en 1 jaar) tussen beide kinderen hebt zitten. Een derde kindje komt qua leeftijd kort op de 2e te zitten en dat zou mij wel aanspreken. Dan hebben ze meer aan elkaar, groeien samen op. En je zit nu toch al in het ritme van een kleine baby. De jongste zou daar zo in meekunnen. Je oudste is al heel zelfstandig en zit daarnaast overdag op school. Adoptie zou ik in deze situatie ook absoluut geen optie vinden! En het weg laten halen zou mij heel erg moeilijk lijken. Dat zou ik alleen doen als jullie het kind echt niets te bieden hebben (dus financieel geen enkele mogelijkheden, zwangerschap of kind lichamelijk niet aankunnen etc). Daar lees ik hier niets van. Wel zou ik dit kindje uitvoerig medisch laten testen (daar heb je boven de 36 ook al automatisch recht op). Je hebt op latere leeftijd al een gezond kind gekregen van dezelfde man. Volgens mij heb je dan nu ook een grotere kans op een goede zwangerschap en gezond kind. Dit zou je natuurlijk ook door kunnen spreken met de gynaecoloog. Succes met je besluit!
Erg heftig voor jullie.. helemaal omdat jullie echt al de keuze hadden gemaakt om het te houden bij 2 kinderen. Het meeste is al gezegd en ik denk dat het nu vooral aan jou en je man is wat jullie gaan doen, evt. met iemand erbij die jullie verder kan helpen als jullie er niet uitkomen samen. Wat ik zo lees aan jouw eigen reacties merk ik dat jij het diep van binnen graag wilt houden. Ik begrijp de geschrokken reactie van je man, maar hij moet ook zich inleven in jouw gevoelens. Gooi je gedachten en gevoelens er maar uit voor hem want het leven na een abortus kan voor jou nog veel zwaarder worden dan wanneer je moet leven met een 3e kindje erbij. Dat denk ik omdat je het er nu al zo moeilijk mee hebt en er liefde genoeg is in je hart voor nog een kindje. Ik wil je heel veel sterkte en wijsheid toewensen. Ik hoop echt dat je man wat bijdraait als de eerste schrik voorbij is. Denk aan jezelf meid en aan dat kleine vechtertje in je buik!
Ben ik toch niet de enige die er zo over denkt Wij willen echt niet nog meer kinderen. Mocht ik door de AC heen zwanger raken, dan ga ik toch voor een abortus. Hoe zwaar die ingreep dan ook is. Ik gebruik niet voor niks AC. Dus ik snap de man van TS wel.
Veel medeleven hier op het forum, dat doet goed! En vooral ook het lezen van verschillende meningen en de redenen daarachter. Vandaag werd ik gebeld door de gyn die de Essure heeft geplaatst begin Juni. Ze had het van haar collega gehoord en al herhaaldelijk geprobeerd me te bellen maar nu pas hoorde ik de telefoon overgaan en had ik dus een gesprek met haar. Waar zij me op wees is dat er door de Essure spiraaltjes bij de ingang van de eileiders complicaties kunnen opleveren tijdens de zwangerschap. Zo kunnen bv de vliezen beschadigen. Pff. Daar had ik niet aan gedacht. Ik ben nu aan het kijken naar info op internet maar las daar weer ergens dat er dus geen complicaties zijn tijdens een Essure zwangerschap. Er is kennelijk een gyn die vakman is voor Essure en zwangerschappen na Essure en daar krijg ik morgen wat artikelen en teksten mee. Ik zal me dus even goed inlezen in wat een Essure zwangerschap met zich mee kan brengen- of niet. Ik hoorde bv ook eerder dat Essure soms juist wordt toegepast bij vrouwen die niet zwanger kunnen worden door problemen in de eileiders, en die via IVF alsnog een kindje krijgen. Dus dan zouden die ook complicTies moetn hebben door de uitstekende veertjes? Het blijft heen en weer praten, morgen hebben we de afspraak en dan zien we verder. Ik vind het trouwens goed advies hier om professionel hulp te vragen door een psycholoog of zo. Ik zal dat morgen bespreken.
Ik wil je even zeggen dat ik veel bewondering voor je heb, hoe je erin staat en hoe je je verwoord!! Succes morgen.