Hoi allemaal! Even mn verhaal hier delen, misschien dat er mensen zijn die het herkenen. Zoontje van net 3 is ongelooflijk met de zwangerschap bezig. Helemaal top natuurlijk dat hij het beseft (ik zie weleens anders) maar hij begint nu gedrag te vertonen die wij niet herkennen en zijn aangesproken door het kdv. Hij is thuis ontzettend de katten aan het pesten/plagen. Ze worden echt al bang van hem. Hier treden we streng in op en als het de spuigaten uitloopt mag ie 5 minuten op de trap als straf.. Maar het lijkt hem helemaal niets te doen (wel op de trap zitten, dan is hij verdrietig maar hij gaat daarna weer vrolijk verder met vervelend doen) Op het kdv ben ik vorige week aangesproken dat (bij voornamelijk kleinere) kindjes erg van het afpakken van speelgoed is (nou oke, hoort erbij denk ik dan) Maar ook dat hij nogal hardhandig is en ze ruw wilt knuffelen e.d. en dat ze dat niet van hem kennen. Ze geven aan dat ze zien dat het niet gemeen bedoelt is maar dat hij ook niet goed weet hoe hij lief moet doen??? Ze gaven aan dat bij dit soort gedrag er vaak wat dwars/spanning zit bij kinderen maar dat hij goed kan vertellen en het dus zou moeten oplossen. Wij erg geschrokken natuurlijk en met hem erover gaan praten. Nu komt de aap uit de mouw (denken we) Hij is heel blij met zn baby broertje wat eraan komt maar vind het heeeeeel spannend hoe hij nou uit mama's buik gaat komen, hij vraagt er nu ook dagelijks naar. Hoe mama dat gaat doen en wat er dan gaat gebeuren.. Tsja en wat zeg je dan als ouder? Hij vind zelf poepen op de wc nog heeeeel spannend dus die vergelijking wilde ik eerst maken maar lijkt me in zijn situatie niet handig.. Ligt het nou aan mij of "hoort" een 3 jarige hier nog helemaal niet op deze manier mee bezig te zijn?? En wat moeten we nou in hemelsnaam vertellen? Ik ben echt van het open zijn en op dingen goed antwoord geven, maar dit???
Nou, onze dochter was ook drie toen ik zwanger was van de jongste. En natuurlijk wilde zij ook weten hoe de baby eruit kwam (lijkt me een vrij logische vraag eigenlijk). Ik heb verteld dat mama's een speciaal babygaatje hebben (naast het plas- en poepgaatje). Maar goed, ik ben vrij recht voor zn raap en vertel liever alles gewoon zoals het is. Dit was voor haar trouwens antwoord genoeg. Enne, het verband tussen poepen op de wc en baby's krijgen heeft ze nooit gelegd. Ik heb sowieso precies uitgelegd wat er ging gebeuren. Waar zij naar toe zou gaan tijdens de bevalling. Dat haar zusje in het ziekenhuis geboren zou worden, dat er een kraamhulp zou komen enz..
Ik zou hem vertellen dat mama's een babygaatje heeft waar een baby doorheen komt. En dat mama daarna weer gewoon mama is, en dat hij zelf ook door babygaatje naar buiten is gekomen.
Lijkt me helemaal niet onlogisch dat hij zich daar vragen over stelt. Heb je al boekjes met hem gelezen over de zwangerschap een bevalling?
Mijn dochter was tussen 2 en 2.5 en was ook bezig en ik was altijd uitleggen en lezen over etc. Ze begreep alles ook dat na ks zal mama in hotel blijven en dat het baby is en moet ze stil zijn etc. Is echt top gegaan ze is deliefste zus die er is..
Onze oudste zoon was ook 3 toen hij grote broer werd. Hij was heel erg geinteresseerd in de zwangerschap. Ik heb hem uitgelegd dat hij met een keizersnee is geboren ('de dokter heeft een snee in mama's buik gemaakt') en hij kent het litteken daarvan. Ook uitgelegd dat het ook kan zijn dat een baby uit de vagina van de mama komt en dat we nog niet wisten hoe zijn broertje eruit zou komen. Vooral ook benadrukt dat ze in het ziekenhuis goed op mama zouden letten. Ongeveer een uur na de geboorte kwamen de opa's en oma's met onze oudste zoon naar het ziekenhuis. Het eerste dat hij vroeg was hoe de baby was geboren!
Mijn dochter vroeg ook hoe de baby eruit zou komen, en heb ook gewoon verteld hoe het gaat. Ze vroeg ook dingen of dat het pijn doet enzo, en hoe lang het duurt enzo haha en natuurlijk hoe de baby erin kwam
Mijn kinderen waren 5 en 3 toen ik zwanger was van mijn 3e. Zij waren zich ook bewust en vooral mijn dochter (van 3) had ook veel vragen. Het is ook vreselijk spannend . Ik zou zo veel mogelijk uitleg geven cq vragen beantwoorden, passend bij leeftijd. Ik geloof dat ik het ook mama's babygaatje heb genoemd. Ze hebben ook beide veel 'nagespeeld', mijn dochter heeft duizenden baby's in haar buik gehad die om de zoveel tijd werden geboren . Ik had bij mijn 3e hyperemesis gravidarum (vanaf 5 wkn al) en ik wilde wachten met vertellen aan kinderen tot na eerste trimester, maar... kinderen waren niet blind . Ze zagen en hoorden mij spugen, wisten dat ik te ziek was om iets te doen, dat ik de hele dag in bed lag. Ze vroegen er nooit naar. Tot we opeens vragen kregen van verontruste juffen van school en leidsters van kinderdagverblijf. Wat bleek? Ze vertelden (beide onafhankelijk van elkaar!) heftige horrorverhalen, dat mama zo'n buikpijn had, dat mama dood ging, dat mama naar ziekenhuis moest. De kinderen maakten zich vreselijk ongerust en hadden er hun eigen interpretatie aan gegeven. Wat een opluchting voor ons en hun toen we ze gewoon de waarheid konden vertellen en hun konden verzekeren dat mama niet doodging en vanzelf weer beter zou worden als de baby uit de buik kwam. Vergeet ook niet dat er ongemerkt ook veel dingen veranderen, nog los van hoe jij eruit ziet. Er is een kamertje voor baby, straks gaat je bed opeens omhoog (klossen), grote mensen praten veel over baby, mama gaat naar de 'baby-dokter' (verloskundige). Voor een kind dat zich geen echte voorstelling kan maken van hoe het zal zijn met een baby erbij, kunnen dit ook bedreigende dingen zijn. Je zou ook heel bewust samen de foto's/filmpjes van zijn geboorte/kraamtijd kunnen bekijken en vertellen wat er allemaal gaat gebeuren. En je oudste bewust meenemen naar controles.
Mijn dochter is nu bijna 4. En wordt binnenkort ook grote zus. Alleen dat gedoe van de kat herken ik. Maar dat doet zij sowieso in periodes. Mijn dochter weet dat een baby uit de buik gesneden kan worden of uit mama's doosje komt ( zo noemen wij het). Ik heb haar gewoon een animatie filmpje op youtube laten zien. (Was toen 11 weken zwanger ofzo) Je moet toch eerlijk er over zijn als zijn gedrag daar van komt.
mijn zoon van 3 had hier ook veel vragen over laatst, en ik ben niet zwanger. een aantal vriendinnen van mij wel, en die komen hier geregeld over de vloer. hij vroeg, mama hoe komt die baby eigenlijk er in? (dat vond ik een lastige vraag, ik heb gezegd dat die langzaam groeit in de buik van de mama, dat vond hij een goed genoeg antwoord) oke, zei hij, en hoe komt ie er dan weer uit? (toen heb ik precies hetzelfde geantwoord als andere hier, mama's hebben een speciaal babygaatje waar de baby uitkomt) Hij associeerde het zelf wel met uitpoepen. Ja daar lijkt het natuurlijk ook wel een beetje op.
Bedankt voor alle reacties! We hebben hem op (bijna ) alle fronten goed voorbereid en veel verschillende boekjes e.d. gelezen. In mijn omgeving herkende niemand alleen die specifieke vragen, dus vandaar dat ik het me afvroeg! Ik ga idd gewoon het babygaatje uitleggen! Voor de rest zit het echt wel goed, kan luiers verschonen bij zn pop, heft een poppendrager (ben draagconsulent dus daar is hij ook al mee bezig haha). Denkt mee over namen en noem maar op! Dat van die katten zal en de kleinere kinderen zal dan wel een periode zijn, niet gerelateerd aan de geboorte van broertje denk ik!
Hier waren ze 6 en 8 jaar en waren er niet heel erg mee bezig moet ik zeggen. Ze hebben het weleens gevraagd en toen verteld dat wanneer je mama bent je een baby luikje hebt van onderen en daar komt de baby uit. Ik heb wel altijd gezegd dat kinderen niet zo'n luikje hebben dit om te voorkomen dat ze rare dingen zouden gaan denken.
Ook hier is de vraag gesteld door onze toen nog 3-jarige zoon.. ging op een grappige manier, want hij ging zelf ook manieren bedenken. Of mijn buik gewoon open ging, of de baby dan door mijn mond eruit kwam..? Uiteindelijk verteld dat de baby door het plasgaatje kwam. Het gedrag klinkt mij wel bekend in de oren van beide zonen. Jongste is nu net 2 en daar kregen we gisteren ook te horen dat hij andere kindjes had geduwd en dat straffen door op het stoeltje te zetten weinig effect had. Toch denk ik dat je in elk geval wel iets moet doen, dus het gedrag zeker niet negeren. Als je zoontje dus inderdaad al goed praat, zou ik dat blijven doen. Vragen waarom hij de kat pijn doet, vragen of hij snapt dat het voor een ander kindje niet fijn is als hij zo hardhandig knuffelt.. En benadrukken dat je het gedrag stout/niet fijn vindt, maar dat dat niets afdoet aan je liefde voor hem. Ik merk bij onze oudste dat hij dat heel belangrijk vindt. Hij zegt ook vaak dat ik niet boos/verdrietig mag worden.. dan benoem ik dat zijn gedrag me op dat moment boos maakt, maar dat ik nog steeds heel veel van hem houd.