Jeej wat een situatie heb je op dit moment het lijkt indd op een prenatale depressie waar ik geen ervaring mee heb wel met een postnatale depressie dus ik weet hoe bizar je je zelf kan voelen en hoe onwerkelijk de wereld dan even is mijn omgeving zat ook net als mij in een hel waar geen eind aan leek te komen tot dat ik de goede hulp had gekregen en waardoor alles weer goed kwam heeft je psycholoog niets gezegd over een prenatale depressie?
Ik ben bekend met een postnatale depressie na mn 2e, ben jaren bezig geweest maar uiteindelijk er weer sterker uitgekomen ! En nu allang medicatie vrij ! Verder werk ik zelf in de psychiatrie en is wat jij omschrijft soms dagelijks werk voor mij. Zoiets kan heel je persoonlijkheid veranderen ... laat je goed helpen, adviseren en steunen. Persoonlijk denk ik dat abortus doen nu, jou in de toekomst nog erger psychisch zieker zal maken... ik denk dat je beter kunt focussen op hoe je nu van je baby leert te houden en het te accepteren. En oprecht ... ik heb totaal niks met zwanger zijn. Erger nog ik haat het... maar het resultaat is echt zo bijzonder ... dat besef je pas na dat alles gebeurd is... het is ook 'eng' dat je je lichaam & hormonen niet onder controle hebt meer... ik wil je veel kracht toewensen ! En toch ook wel een digi hug geven. Je zit in een hele zware periode... Ps pas ajb op voor zwangerschapspsychose.. als je ook maar iets opmerkt wat niet reeël is of kan zijn (gedachten, dingen die je ziet of droomt of hoort). Trek extra hard aan de bel !
Wauw, wat een emotionele rollercoaster moet dat zijn voor jou Roever... ik wil je heel veel sterkte wensen. Veel mensen begrijpen simpelweg niet wat zoiets met je psyche kan doen. Supergoed van je dat je hulp inschakelt, zet dat door en geef jezelf wat tijd!!! Dikke digitale knuffel
Ik begrijp dat je je verschrikkelijk slecht kan voelen. Na de geboorte van mijn tweede dochter heb ik een postnatale depressie gehad. Bizarre gedachtes had ik toen. Dat mijn dochter het lelijkste kind was, dat ze niet van mij hield en ik niet van haar, dat ik mijn kinderen beter kom weggeven, dat ik zou vertrekken en nooit meer terug zou komen... Dat waren, dagelijks, mijn gedachtes. Heb ik dit gedaan? Nee , gelukkig niet. Dus ik wil graag een splitsing maken. Begrijp jij ook dat jouw gedachtes niet reëel en ongezond zijn? Dat ze voortkomen uit een depressie? Ik begrijp dat het je het gevoelsmatig ervaart, dat dit kindje voor jou niet welkom is. En dat je daarom een abortus overweegt. Alleen is de abortuskliniek niet de plek waar je moet zijn. Meld je bij je huisarts, vraag een verwijzing naar een psychiater. Dit wil ik je dringend vragen, want jouw situatie is zorgelijk.
Precies dit! Ik heb een beginnende postnatale depressie gehad en had ook gedachtes van; ik wil dit niet, ik geef hem weg, als ze hem nu meenemen vind ik dat helemaal niet erg. Ik leg hem in de kast, want dan kan ik slapen etc. Ik heb veel gehuild en was erg ongelukkig. Heb gesprekken gehad met psycholoog en mijn moeder heeft hem de eerste weken een paar keer snachts genomen zodat ik bij kon komen. Ga echt met iemand praten! Ik kan je zeggen dat ik me nu niet meer kan indenken dat ik m'n zoon weg zou doen! Mijn leven is pas echt begonnen na de geboorte van mijn zoon, onvoorwaardelijke liefde die ik iedereen zou gunnen! Ook jou!💐💐
Net als een aantal andere moeders hier heb ik te maken gehad met een postnatale depressie. De gevoelens/gedachten die ik had waren zo heftig: het zou beter zijn voor mijn gezin als ik er niet was. Ik kon nooit een goede moeder zijn, ik had geen idee wat mijn kinderen nodig hadden. Goed dat je hulp hebt gezocht, hier kom je alleen niet uit. Ik denk echt niet dat een abortus de oplossing is. Hoe ontzettend moeilijk dit is, je zult er doorheen moeten. Ik denk dat je vanuit zelfbescherming een bepaalde afstand van je kindje hebt genomen en dat, onder invloed van hormonen, dat is doorgeslagen. Mijn postnatale depressie begon tijdens het laatste deel van de zwangerschap: veel piekeren over allerlei akelige dingen die mijn gezin zou kunnen overkomen. Dat is volledig doorgeslagen naar de gedachte dat ik mijn kinderen niet kan beschermen tegen akelige dingen en dat ik dus een waardeloze moeder zou zijn. Heel veel sterkte gewenst en ik hoop dat je je snel beter gaat voelen!
Ik kang niet echt iets toevoegen wat nog niet gezegd is, ik sluit me bij de meesten aan dat ik denk dat het slim is externe hulp te zoeken. En ik hoop heel erg dat je er uit komt, want ik denk ook dat abortus niet de oplossing is, al voelt dat nu wel zo. Ik vind het heel erg knap van je dat je je verhaal zo eerlijk hier neer durft te zetten. Dat is denk ik ook al een heel grote stap! Veel sterkte joh.
Het is of ik m'n eigen verhaal lees. Ik ben met zware prenatale depressies opgenomen omdat ik ook een abortus wilde. Met therapieen en medicatie heb ik m'n zwangerschap uitgezeten. Daarna ging het gelijk goed met mij met een paar hobbels. Bij de tweede kreeg ik er pas last van bij week 35 en heb een paar weken echt zwaar gehad. Ik hield m'n kind niet vast en alleen als het drinken moest werd het aan de borst gelegd. Verder keek ik er niet naar om. Ik heb 3 weken kraamhulp gehad en daarna ben ik paar weken geen moment alleen geweest met de baby. Gestopt met bv en ik werd mezelf weer. Maar de eerste 3 wk na de geboorte waren heel naar voor mij en m'n gezin. Maar we wergens enorm goed opgevangen. Nu weer pril zwanger en heb al een paar maanden medicatie ( setraline) wat me goed doet. Al ben ik nu al onder strenge toezicht van het POP kliniek voel ik de gedachtes weer iets opkomen. Ik durf er nu over te praten, maar het blijft een gevecht. De hormonen maken mij zo. Nu daarom ook gelijk besloten om geen borstvoeding meer te geven. Ik kan dan gelijk aan de aanvullende medicatie en ik krijg weer hulp na de bevalling zodat ik niet alleen ben. De zorgverzekeraar geeft namelijk 450 euro om m'n kraamhulp langer te laten blijven. Het is en blijft een gevecht. Het is een zware weg maar zorg dat je in een pop traject komt van het zh. POP is speciaal voor vrouwen met een prenatale en postnatale depressie. Van begin tot eind helpen ze je. Als je me privé wil benaderen stuur dan een pb. Dan mag je me altijd prive benaderen als ik je op weg kan helpeniet of een uitlaatklep voor je zijn. Weet dat je niet alleen hierin bent. Knuffel