Ik denk dat jij voor jezelf nu heel duidelijk moet krijgen of JIJ dit kindje nu wel of niet wil. Niet wat je man wilt, niet wat de buitenwereld wil, nee, wat JIJ wilt, ongeacht wat de gevolgen hiervan voor je relatie zullen zijn. En dat klinkt heel egoïstisch op het eerste gezicht maar is dat niet. Want als jij een kindje op de wereld zet wat jij zelf niet wenst, is dat vreselijk, maar als jij een kindje weghaalt wat eigenlijk wel door JOU gewenst wordt is dat een catastrofe. Niet alleen voor jou, maar ook voor je relatie, want dit zal altijd tussen jullie in blijven staan als jij er niet achter staat!! Hoe dan ook: ga bij jezelf te rade wat JIJ wilt. Ga alleen in gesprek met je huisarts/hulpverlener om dingen helder te krijgen voor JEZELF, zonder druk, blikken of wat dan ook van je man. heel veel succes
Ik wil je een digitale knuffel geven en heel erg veel sterkte wensen Zomersproet.. Zo'n positieve test zet als het ware je leven en relatie op zijn kop. Ik vind het wel heel erg knap dat jullie na zo'n heftig gesprek bij een psycholoog ook thuis nog hebben gesproken, zijn moeilijke gesprekken en je wordt zo met je neus op de feiten gedrukt.. Blijf in ieder geval dicht bij je zelf en nogmaals heel erg veel sterkte!
Ook ik wil je een digitale knuffel geven want het is enorm heftig wat jou nu overkomt.. Eerst de schrok van het zwanger zijn ondanks sterilisatie, dan de confrontatie van je mans mening, dan wellicht misschien een miskraam ( spreek uit ervaring en mijn idee is dat je misschien wel opluchting voelt maar dit ook verdriet zal geven wat je moet verwerken en zo te lezen zonder steun van je man) en dan ook nog relatie issues die opgebouwd zijn. Ik snap dat je man recht heeft op zijn mening maar elkaar steunen door dik en dun zou op nummer 1 moeten staan.. Wees lief voor mekaar .. Luister naar elkaar en gooi niet met verwijten en oude koeien. En weet dat het je moeder instinct is wat nu eenmaal krachtiger is dan wat dan ook en dat dat helemaal niet raar is. Je mag je een toekomst met nog n kind voorstellen want die is er op dit moment nu eenmaal... En alle reden op de wereld maakt dat niet anders.. En je mag je ook verdrietig voelen als het toch mis gaat.. Ik hoop echt dat je man je wat meer gaat steunen want dat verdien je echt .. Jij hebt hier ook niet voor gekozen .. Sterkte samen! Ik hoop oprecht dat jullie hier sterker uit komen! Maar ga altijd op je intuïtie af
Wat ik zo lastig vind om te lezen is dat jouw man zegt: dat hij het kindje niet wilt en als jij het wel wilt, hij niet weet of hij bij jullie wilt blijven. tenminste, dat maak ik uit t verhaal op. Dus dan laat hij liever zijn gezin in de steek? Of jij raakt je man kwijt of je kindje? Beseft hij wel wat voor keuze hij aan jou voorlegt? hoop dat jullie er samen uit komen en tot een oplossing komen!
Wouw wat een vent heb je toch. Sorry dat ik het zeg maar ik heb ook zo'n lamstraal in mn leven. De vader van mijn zoon had overigens achteraf een hele goede reden waarom hij de baby niet wilde maar hij gaf bijna precies dezelfde redenen als jou man. En probeerde op bijna precies dezelfde manier in te spelen op mn gevoel. Die durfde met 16 weken zwangerschap nog te beweren dat het hetzelfde was als een kies trekken. Ik wordt weer boos als ik er aan denk, zeker als ik zie hoe lief en leuk hij nu met de kleine is. Wat hier boven staat is iets om over na te denken. Wat wil jij want ik kan je een ding zeggen als jij de baby wel wil maar je laat overhalen tot een abortus dan staat je man binnen een week met gepakte koffers op straat want je zal hem niet meer kunnen luchten of zien. En wat dan? Dan sta je daar alleen met twee kids en heel veel verdriet van de stukgelopen relatie. Maar ook een gemis en een enorm verdriet van de baby die wel wilde maar van je man niet mocht. Hoe zat het ook al weer met het in voor en tegenspoed? Wat ben je voor Lamstraal als je het je vrouw zo moeilijk maakt omdat je denkt dat je het zelf niet aankan of er geen zin in hebt. Het is niet alsof je van plan bent al je geld in het casino te vergokken, inclusief je auto en huis. Hij heeft toch ook gewoon sex gehad? Nee natuurlijk verwacht je het niet maar er is helaas een heel heel heel klein percentage waarbij zo'n operatie niet helemaal lukt. En dan dreigt hij maar om weg te gaan als je niet doet wat hij zegt? Want het wordt iets mooier verpakt dan dat het daadwerkelijk is. Nogmaals als jij denkt dat het afbreken vd zwangerschap de beste keus voor jou en je gezin is en als je daar 100% achter staat is dat jou goed recht. En anders zal je man toch echt aan het idee moeten gaan wennen dat er nog een kindje komt.
Wat ik me toch afvraag is wat is nu eigenlijk echt de reden is dat je man wilt dat er een abortus komt want hier kan ik in jou verhalen niet achter komen? Ik krijg hier zon gevoel bij dat het eigenlijk niet uitmaakt wat jou keuze zal zijn en je uiteindelijk alleen achterblijft met je kindjes. Kies je ervoor om het weg te halen (eigenlijk meer voor je man) zal dit zeker tussen jullie in gaan staan met alle gevolgen van dien en besluit je het te houden dan vertrekt je man en laat je achter met zijn 3 kinderen???? Heeft hij daar weleens over nagedacht dat omdat hij geen kind meer wil hij zijn andere kinderen hier de dupe van maakt! Ik zou willen dat ik je kon helpen met je keuze......
Ik ga misschien iets raars zeggen maar ik hoop echt dat je het kindje houdt want ik krijg bij al jouw posts heel sterk het gevoel dat dat is wat jij zelf echt wilt.. Maar ik snap dat het voor jou niet zo simpel is als dat ik het nu zeg. Sterkte met alles, ook met de echo, spannend..!
Wat een lastig dilemma zeg! In hoeverre klopt het wat de psych zegt, wil je het kindje houden omdat je vind dat je het niet kan maken om abortus te plegen of wil je het kindje? Dat zijn twee compleet verschillende uitgangspunten. Het is denk in de tussentijd ook geen slecht idee om jezelf af te vragen in hoeverre jij met je man verder kan als je het kindje echt wilt houden. Wrok over een genomen besluit gaat twee kanten op. Dat gezegd, als papa echt niet wil kunnen er ook tussen de kinderen scheve verhoudingen ontstaan. Straks kijkt hij wel om naar de oudste twee, maar niet naar de jongste. Overigens ben ik het niet eens met een aantal die aangeven dat je je man zijn mening maar weg moet wuiven. De gevolgen zijn tenslotte niet alleen voor jou, die zijn voor heel je gezin. Heel veel sterkte de komende tijd, ik hoop dat jullie er door veel te praten uitkomen en anders eerlijk gezegd dat de natuur voor jullie besluit, hoe cru ook.
Wat een duivels dilemma! Heel veel kracht en wijsheid gewenst voor het maken van de juiste keuze. Zoals hier boven gezegd: het gaat erom wat JIJ wilt en waar JIJ voor staat. Beide keuzes hebben nu eenmaal hun consequenties die je zal moeten aanvaarden.
Hij zegt niet dat hij weggaat als ik het kind krijg. Zo zit hij niet in mekaar, hij houdt van zijn kinderen en van mij. Het was nav vragen van de psychologe, die wilde weten wat de situatie voor hem is als het kind wel komt. En toen zijn antwoord min of mer dat het allemaal zo tegen zit, dat hij niet weet of de relatie - van zijn kant - het zal overleven. Ik bedoel, vooral de eerst maanden met een baby zijn ook heftig. Dat is vaak ook de tijd dat vooral kersverse stellen het niet redden en uit elkaar gaan. Ik weet dat je een goed team moet zijn als je de eerst maanden/ het eerste jaar goed wil doorkomen. De situatie is natuurlijk ook erg beladen, stel het kind komt. Hij is denk ik bang dat hij anders gaat voelen voor dit kind vanwegen alles eromheen. Bij mij komt af en toe de gedachte op of hij misschien een beetje in een midlife crisis zit... Het idee om ' weer 2 jaar te worden terug geworpen' terwijl we - met de oudste- eindelijk eens wat andere vakanties konden doen. Stedentrips, hiking. Camperen. En dingen ondernemen die nu met de tweede alweer niet kunnen volgens hem. En straks dus weer 2 jaar achteruit. Camperen bv, denkt hij is met 2 zo kleine kids niks. Ik weet niet waar dat vandaan komt. Hij was altijd meer van de verzorgde pakketvakanties. 2 jaar geleden voor het eerst gecampeerd en dat beviel heel goed, maar toen was de kleine er nog niet. En ineens begon hij - tijdens mijn zwangerschap met de tweede- te informeren naar kanoevakantie in Zweden voor de zomervakantie. Ik zei- eh, hallo, ik denk niet dat ik met een baby van 5 maanden op kanoetour ga...? En nu zit hij helemaal op een hiking trip maar gaat dat sowieso met vrienden doen. Ik zei tegen hem dat ik vind dat hij dan maar met onze grote dochter dat soort trips moet doen! Maar ja, dat zijn zo'n beetje de dingen. Hij denkt dat hij te veel moet opschuiven en niet kan doen waar hij eigenlijk nu aan toe denkt te Zijn. En de verantwoordelijkheid: het is een verantwoordelijkheid voor het leven, en je wil je kinderen alle kansen geven voor de toekomst, en met een derde is dat weer zo veel meer en gaat alles alleen nog maar om de kinderen. Ik kan ook niet zeggen dat ik die redenen niet snap. Natuurlijk verschuiven je prioriteiten totaal vooral als je een leven met 1 kind vergelijkt met dat met 3. En door onze leeftijd is het natuurloijk ook niet dat je even zegt, als de kids uit huis komen doen we het allemaal wel. Want als dit ukkie er zou komen zijn we 60 en 61 als die 18 is. Maar ja, ik zet het dan in relatie tot wat het nu is: als onze tweede 18 is zijn we maar anderhalf jaar jonger, haha. Niet echt zo veel verschil natuurlijk. Ik heb het gevoel dat we voordat de kids er waren goed hebben geleefd en gereisd. We zijn immers al 18,5 jaar samen waarvan bijna 11 zonder kinderen. Ik heb dus helemaal niet zo'n gevoel dat we 'inleveren' met de kids. En ik zie ook niet zo veel verschil tussen 2 en 3 in dat opzicht. Maar vandaar dat ik denk dat een kleine midlife crisis meespeelt. Hij zegt dat het niet zo is maar ja, is misschien ook lastig zelf te zien. Het is dus niet zo dat hij gewoon een broodzak is die dwars zit. En hij wil me ook niet kwetsen. Hij ziet alleen de levenskwaliteit met 3 kids ontzettend dalen, en de afhankelijkheid toenemen, plus de verantwoordelijkheid voor nog een kind. Plus- en dat is denk ik meest cruciaal hier- dat het leven dat er is ontstaan nog zo pril is en voor hem nog absoluut niets te maken heeft met een kind. Er zijn voor hem nog helemaal geen emoties aan verbonden (zoals ik zei, was de vorige keer ook pas bij rond 20 weken). En dat is gewoon het grootsye verschil, dat hij niet kan begrijpen hoe dat voor mij wel al anders voelt. Want 'kwa wet is het gewoon ook nog geen kind' . En dat maakt het zo lastig. Dat verschil tussen hoe we aankijken tegen dat leven dat er nu in mij zit. En ja, mijn gevoel zegt dat ik het kind zou houden. Maar ik ben ook niet 100% zeker! Absoluut niet. Ik ben heel onzeker, en bang. Ik ben bang dat het kind ziek is. En dat het ineens erg zwaar wordt met de derde - en de tweede van maar net anderhalf jaar ouder. Ik ben ook bang dat ML het echt niet trekt en dit dus uiteindelijk ten kostte gaat van het hele gezin. Noem maar op, er zijn veel redenen. Ik weet ook dat als ik een man had die zou zeggen 'ach, dat redden we ook wel, 2 of 3 wat maakt het uit' ik het kind gewoon zou krijgen. Maar misschien is het ook gewoon omdat ik niet alleen wil kiezen maar steun nodig heb in mijn besluit.
Dat geeft niet. Het is jouw topic, dus doe vooral je verhaal. Wat enorm lastig zeg! Maar dat je wat meer afhankelijk / beperkt bent is vooral de eerst 2-4 jaar. Daarna kan je al veel meer doen. En het is ook hoe makkelijk je zelf bent denk ik. En dus gewoon gaat proberen te kamperen, misschien eerst dichtbij huis, mocht het niet werken dan ben je weer zo thuis. Of tussen oplossing een sta caravan nemen of een bungalowtent oid. En dat jullie misschien afspreken 1 keer per jaar een weekje samen weg te gaan en de kids ergens onder te brengen. Ik denk je kunt van alles van te voren bedenken en plannen, maar uit eindelijk weet je toch niet hoe het uit pakt. En voor alles is een oplossing denk ik dan weer. Ik ben bezig om alleenstaand mama te worden. Sociaal netwerk, financiën en werk is niet 100% stabiel. Maar ik weet niet wanneer dat wel stabiel wordt. Dus ik heb toch de stap genomen om mijn kinderwens te realiseren. Iets andere situatie, maar hopelijk begrijp je wat ik bedoel... Veel sterkte! En hopelijk komen jullie er samen uit! Ga je het kindje nog laten testen op afwijkingen?
Wow, dat is idd ook een dappere stap! Ik begrijp wat je bedoelt! Is het dat wat BAM moeder betekend? Ik denk ook dat we vaker iets moeten doen samen, zonder kids. Ook nu al, met 2 kids. We doen dat eigenlijk nooit- hij heeft heel af en toe een weekend met zijn vrienden en ik moest wel eens een week op zakenreis ergens ver weg. Maar samen weg zonder kids hebben we nooit gedaan. En ook niet zo vaak uit alleen. Allemaal dingen om zeker aan te werken, vooral als ik zie dat ML daar mee zit. Ik wens je veel sterkte en succes vooral met je plannen!! Ik kan me voorstellen dat je niet eindeloos wilt wachten.
Ja dat is bam mama inderdaad En ik vind als je kinderen hebt is tijd voor jezelf en tijd voor jullie tweetjes ook erg belangrijk. Dat komt alleen maar ten goede voor de kindjes en voor je relatie Misschien nog een ander ideetje. Ik weet niet of je met mindmappen bekent bent? Misschien kan jij en je man ieder voor zich een mindmap maken waarbij nummer 3 er bij komt. Dus ieder op aparte plek in huis eentje maken en daarna samen om tafel jullie mindmap bespreken. En dan misschien nog een gezamenlijke maken. Bij een mindmap neem je een centraal thema en daaruit kan je allerlei dingen op schrijven wat in je komt qua gedachten en gevoelens. Is weer eens wat anders dan een rijtje voor -en nadelen
Wat een lastige situatie zeg.. Heel eerlijk zou ik je man wel begrijpen als jullie jongste nu een jaar of 8 zou zijn en je dus in een heel andere fase van je leven zit en al heel andere dingen kunt doen. Kamperen, kanoën, hiken.. Maar jullie jongste moet nog 1 worden. Tuurlijk worden dan de spannende plannen even op hold gezet, maar dat moet toch sowieso? Dus daarin begrijp ik het niet zo goed vanuit zijn kant.. Wel wens ik je veel sterkte in het nemen van een beslissing. Hoe ver ben je ondertussen?
Ik zit niet in dezelfde situatie als jou. Maar mijn vriend is tegen de 40 en wij krijgen binnenkort een tweede. Waarbij er minder dan anderhalf jaar verschil is. Ik herken wel een beetje dat terug gezet worden in de tijd. Er zijn toch dingen die je mist om te doen. Ik was een fanatiek kampeerder en ik houd van het doen van looptochten. Maar dat uitstel is slechts anderhalf jaar langer. En de kinderen kunnen zoveel aan elkaar hebben met zo'n leeftijdsverschil. Waardoor je misschien juist ook je handen wat minder vol heb naarmate ze ouder worden. Dat ze elkaar lekker bezig houden. Het is niet zo dat je niks meer kunt doen tot ze 18 zijn. Op een gegeven moment gaan ze bijv toch lekker de camping verkennen samen. Voor het doen van evt looptochten heb je ook hele mooie draagzakken etc. En lopen is ook zeker te combineren met huisjes. En als ze hetzelfde geslacht hebben scheelt dat ook nog enorm in de financiën.
Pff... Wat een ontzettend moeilijke situatie waarin geen enkele keuze "goed" is maat ook geen "fout". Heel veel sterkte!!!