Palliatieve sedatie zal alleen starten als je in een palliatieve fase zit, dus je sterft binnen een korte periode(< dan 2 wkn). Is de verwachting dat je nog langer leeft is er dus ook geen sprake van palliatieve sedatie. Deze patiënten kwamen hiervoor ook niet in aanmerking. Iemand met achteruitgang door ouderdom of beginnend dementie(als enige ziekte) komen hiervoor ook niet in aanmerking, je moet echt stervende zijn.
In principe is de scen-arts niet bij de euthenasie aanwezig. De scen-arts beoordeeld als onafhankelijke arts of patiënt aan alle criteria voldoet.
Klopt, maar de post boven deze, zei de schrijfster dat ze 2x sederen heeft meegemaakt. Ik probeerde duidelijk te maken dat het twee heel verschillende dingen zijn. Sedatie en euthanasie.
Klopt. Ik ken het onderscheid. Ik heb echter geen euthanasie meegemaakt. Voor sommigen is zelfs palliatieve sedatie onbespreekbaar, vandaar dat ik het meenam in de discussie.
Heftige docu. Ik vond die situatie van die demente vrouw lastig, maar als ik moet er ook niet aan denken om zo te moeten leven. Mocht het ooit zover komen dan hoop ik dat iemand ook rekening houdt met mijn wens. Edit: mbt psychisch lijden. Volgens mij kun je dan net zo erg lijden als wanneer je bijvoorbeeld doodziek bent. Het is alleen veel lastiger te diagnosticeren. Ik heb liever dat deze mensen dan zo bewust kunnen kiezen voor hun dood dan dat ze nergens gehoor vinden en vervolgens voor de trein springen of zo.
Ik vond de situatie met de dementerende vrouw wel lastig. Aan de ene kant had ze voordat ze ziek werd duidelijk vastgelegd dat ze niet verder wilde leven in geval van erge dementie. Die wens moet je respecteren. Aan de andere kant had ze volgens mij geen besef van de euthanasie zelf en wat er stond te gebeuren. Ze had het steeds over Huppakee weg. Maar als haar gevraagd werd wat er zou gebeuren, wat het plan was, dan wist ze het niet eens te benoemen. Ik zag geen besef dat ze zou sterven. ik vond het Huppakee weg meer een standaard zinnetje, wat ze steeds zei. Ik zag geen duidelijk besef bij haar wat betreft Huppakee weg en de dood. Misschien was dat er wel, maar ik vond het in de documentaire niet duidelijk zichtbaar. Ze had met Huppakee weg ook kunnen bedoelen: Ik wil deze situatie niet meer, ik wil terug naar vroeger, toen ik nog gezond was. Dat is niet hetzelfde als dood willen. Ik vind het daarom heel logisch dat veel artsen het niet wilden doen.
Deze mevr had een semantische dementie, wat als eerste haar spraak aantastte. Als je weet dat deze vorm van dementie inhoudt, kan de Mw wrs niets anders zeggen, omdat de juiste woorden niet meer gevormd worden in haar hersenen. Ik werk met cliënten met deze dementie, en het is echt heel zwaar voor de patiënt zelf, want ze kunnen vaak nog veel denken, maar niet meer verwoorden. Maar onze arts zou ook geen euthanasie uitvoeren in haar geval denk ik. Ik vond juist de Mw van 100 in een grijs gebied vallen. Hoe lullig het ook is, klachtjes en eenzaamheid horen er een beetje bij als je die leeftijd bereikt. Als dit een standaard gaat worden voor euthanasie, dan zullen ze veel aanvragen krijgen.
@mel78 ow nee dat vond ik juist niet. Op een gegeven moment dan is je leven toch genoeg? Alles om je heen wat je dierbaar is valt weg en je takelt alleen maar verder af (terwijl je nog wel bij bent). ik kan me juist voorstellen dat dan op een gegeven moment het "klaar/genoeg" is.
Zo zie ja maar weer waar een ieder zijn grens ligt. Voor de Mw was het in ieder geval klaar, en ze mocht het leven loslaten.
Ja klopt en daarom is het ook zo complex, omdat het een enorm gevoelige materie is en daarnaast is het niet iets wat je weer kunt terugdraaien.
Wat betreft de dementerende vrouw..ze kon het niet anders verwoorden dan alleen maar huppakee weg.. dat komt puur door haar ziekte. Maar ze wist wel degelijk wat eraan zat te komen. De oude vrouw..die vond ik wel lastig. Aan de ene kant snap ik wel dat ze klaar was met het leven maar aan de andere kant vind ik dat haar situatie niet ernstig genoeg was om haar leven te beëindigen. Maar goed wie ben ik...
Tja, als je gaat dementeren kan het dus ondraaglijk lijden zijn, maar als je met een gezond verstand 100 wordt, kan het leven blijkbaar ook te zwaar zijn. Ik blijf het heel lastig vinden.
Ik heb het gezien, ik vond mw Goudriaan ook erg moeilijk.. Ik vond de andere artsen een stuk leuker overkomen dan de arts van mw Goudriaan, het was wat dwingend..nors, ik weet niet..
Ik heb de docu gezien, en ik moet de hele tijd denken aan die arme man met zijn dwangneuroses... Die man heeft zo'n indruk op me gemaakt, vooral toen hij aan die arts vroeg van: Gelooft u mij?, en daarna zo opgelucht was dat hij moest huilen. Wat een zwaar leven moet die man gehad hebben. Hij was zo opgelucht dat hij eindelijk mocht gaan..Zelden iemand op tv gezien, die me zo wist te raken. Ik hoop dat hij eindelijk zijn rust gevonden heeft.
Mel78 Ik snap dat haar spraakvermogen aangetast werd door de dementie, dat werd ook uitgelegd door de arts in de documentaire. Dus ze kan niet goed verwoorden wat ze wil zeggen en denkt. Maar zo op het eerste gezicht leek het in mijn ogen ook alsof ze ook niet echt goed besefte wat er stond te gebeuren. Het kwam een beetje over alsof ze geen besef had dat Huppakee weg betekende dat ze zou sterven, of het leek in ieder geval alsof het geen enkele indruk op haar maakte. Misschien was dat in het echt wel zo, we hebben natuurlijk maar een heel klein stukje van haar gezien. Dus voor een buitenstaander moeilijk te beoordelen. Ik kan me wel voorstellen dat het voor artsen daarom moeilijk te beoordelen is wat ze wil en bedoelt. Want hoe moet je nu oordelen over hoe iemand erin staat, hoe erg het lijden is, hoe groot de doodswens is, als iemand het niet meer kan verwoorden? Dat lijkt me heel erg lastig... Wat de oude mevrouw van 100 jaar betreft: Ik heb zelf nog een oma, ze is 93 jaar. Ze is al een aantal jaar helemaal klaar met het leven. Man, broers, zussen en vrienden zijn allemaal al lang gestorven, dus ze is eenzaam. Lichamelijke klachten waardoor ze een hoop niet meer kan. Het leven bestaat alleen nog uit de hele dag binnen zitten, uit het raam kijken en eens een klein eindje lopen, elke dag hetzelfde. Ze is dement aan het worden en heeft dat zelf door. Dat levert een hoop frustratie, angst, onzekerheid, verdriet en schaamte op. Afgelopen zomer moest ze noodgedwongen naar een verzorgingshuis, waar ze zich totaal niet thuis voelt. Ik zie mijn oma voor mijn ogen wegkwijnen. Lichamelijk is ze er nog, maar als persoon is ze al weg. Natuurlijk zijn er ook nog wel leuke momenten. Maar over het algemeen is het een lijdensweg geworden. Ik denk dat ze elke dag bidt om te vragen of ze eindelijk richting de hemelpoorten mag. Ik kan me heel goed voorstellen dat sommige oude mensen op een gegeven moment niet meer willen leven. Mijn oma zou nooit voor euthanasie kiezen, uit geloofsovertuiging. Maar ik kan me wel voorstellen dat anderen het wel doen.
Vond het een boeiende docu, het zijn naar mijn idee ingewikkelde casussen die daar komen. Kreeg de indruk dat ze de mensen die er komen serieus nemen en heel nauwkeurig hun situatie beoordelen. Zoeken contact met de andere hulpverleners, trekken voorgeschiedenis na, wat er eerder is vastgelegd, hebben meerdere gespekken, SCEN arts, enz. Ik zou deze verantwoording niet aan durven en ik denk dat veel anderen hun handen er van af trekken. Omdat ze er niet achter staan, omdat ze het niet aan durven, wat dan ook. Dat is ook hun goed recht. Maar het is fijn dat deze mensen dan toch nog ergens terecht kunnen met hun vraag.