ik moet het gewoon ff kwijt... Om te beginnen wil ik zeggen dat ik 2 dochters heb van ondertussen 13 en 16 jaar uit een vorige relatie waar ik heel veel van hou. Eind 2012 besloten mijn man en ik om nog voor een kindje van ons samen te gaan en een maand verder was het al zo ver. We waren in de zevende hemel, maar het was van korte duur. Bij ongeveer 7 weken zwangerschap kreeg ik licht bloedverlies. De gynaecoloog heeft mij hier bijna 3 weken mee laten rondlopen, maar het vruchtje kwam niet mee. Uiteindelijk heb ik dan een curretage gekregen met als gevolg Asherman (verklevingen in de baarmoeder). Omdat deze gyn. ons aan het lijntje bleef houden, zijn we uiteindelijk naar een ander ziekenhuis gegaan waar ze dit hebben kunnen oplossen. En snel was ik weer zwanger, maar weer een miskraam. Dat jaar heb ik nog 2 miskramen gehad. In december was ik de 5de keer zwanger en alles leek goed te gaan. Op de echo van 6 weken en een paar dagen was een kloppend hartje te zien. bij de 12 weken echo was het alweer gestopt. weer een curretage. In mei vorig jaar ben ik de laatste keer zwanger geweest, weer een miskraam. Mijn man en ik zijn allebei binnenstebuiten gedraaid, maar ze hebben niets kunnen vinden dat een oorzaak van al die miskramen kan zijn. Ondertussen was ik bijna 39 jaar, lichamelijk is dat niet allemaal te onderschatten (ondertussen 3 curretages en verschillende behandelingen voor de verklevingen gehad), maar psychisch is het nog veel erger. elke zwangerschap was ik doodongerust dat het ging mislopen (terecht blijkbaar), telkens over het verlies heen moeten komen, allemaal vervelende reacties uit de omgeving (je hebt er toch al 2, het zal nog wel eens lukken,...). Uiteindelijk kon ik het niet meer aan en hebben we besloten er mee te stoppen, ook al omdat dit een enorme impact op ons gezin had. In augustus vorig jaar heb ik dan ook een spiraaltje laten plaatsen, omdat ik dan ook zeker was dat ik niet meer zwanger kon worden. Weer opnieuw die hoop, en dan misgaan, ik kon het niet meer aan. Mijn man stond ook volledig achter deze beslissing. Alleen, een jaar na het stoppen van het hartje, kan ik dit nog altijd geen plaats geven. Vooral ook omdat we alles erop ingesteld hadden dat er nog een kindje kwam. Nu is die droom voorbij en ervaar ik alleen maar leegte. Ik voel mij schuldig naar mijn man toe, zit in de put en nu een jaar later gaat het nog niet echt beter. Ik ga ondertussen naar een psychiater en neem medicatie, maar het helpt niet echt. Wat ik vooral mis (zonder verwijtend te zijn), is dat ik er met mijn man niet meer over kan praten. Hij heeft zich erbij neergelegd dat er geen kindje meer komt en gaat verder met zijn leven. Ik blijf met schuldgevoelens achter, maar hij verwacht (net als iedereen) dat ik gewoon doorga en de draad terug opneem zoals voor al die zwangerschappen. Ik wil zelf ook wel verder (en ik ga ook gewoon werken en zo), maar ik kan het niet van mij afzetten en ik ben bang dat als ik hier nog lang in blijf hangen, dat ik alles kwijt ga raken. Wat kan ik doen om hiermee om te leren gaan?
Jeetje meid, wat enorm zwaar. Ik kan maar een deeltje meevoelen met mijn voorgeschiedenis, maar ik heb na mijn eerste miskraam bij een psycholoog gelopen omdat er PTSS de kop op stak (vanuit mijn jeugd en vorige relatie). Daarbij kwam mijn onvervulde kinderwens ook ter sprake natuurlijk. De psycholoog begon mij al voor te bereiden om het mogelijk moeten gaan accepteren kinderloos te blijven. Daar werd ik erg boos om in de eerste instantie, maar alles wat ze me zei zette me wel aan het denken. Mijn ervaring, niet om jouw psychiater te ondermijnen, is dat psychiaters vaak te oppervlakkig blijven en te weinig met je meebewegen. Die grijpen al snel naar medicatie zonder naar de kern van het zeer te gaan. Misschien ben je meer gebaat bij een psychotherapeutische behandeling. Sowieso wil ik je aanraden je aan te melden bij Freya (organisatie voor vrouwen met een onvervulde kinderwens). Daar heb ik destijds veel steun gevonden. Je hoeft niet met lotgenoten in contact te komen, maar je kunt wel lezen, horen, ervaren, dat er meer vrouwen zijn die heel goed weten hoe jij je voelt en misschien kan dat de eenzaamheid wat bestrijden. En ondanks dat je 2 kinderen hebt, ben je daar gewoon welkom, want je hebt immers een onvervulde kinderwens met grote impact. Dikke knuffel en heel, heel veel sterkte en hopelijk oprecht geluk voor de toekomst toegewenst!
Hi lieverd. Ten eerste dit is een zware opgaven. Je moet jezelf opeens aanpassen aan een droom / situatie die totaal veranderd is. Ik raak ook moeilijk zwanger. Net op het moment dat ik ook dacht van ik laat het los (niet dat je het ooit voor de volle 100 procent kunt los laten), bleek ik zwanger te zijn. Helaas ... Ik ontdekte pas dat ik zwanger was toen het eindigde in een miskraam... Dit gebeurde vorig jaar in oktober. Sinds dien naar het ziekenhuis gestapt voor onderzoeken maar iets houd mij tegen dit traject in te gaan.Heb al een verleden van vele ziekenhuisbezoeken namelijk. Ook ik woord soms gek van de reacties het komt wel goed, je hebt nu bewezen dat je zwanger kunt worden bla bla , jaa waarom duurde het in de eerste instantie dan 5 jaar ? En loopt het ook nog eens niet goed af? Om even op jou terug te komen Ik denk dat het moment vanzelf komt. Dat je het een plekje gaat kunnen geven , momenteel zit ik ook weer steeds met mezelf in de knoop en ook al wil ik het graag, langzaam aan komt toch ook het gevoel weer terug van gaat het niet lukken dan is dat ook goed. (ik weet niet of de hoop weg is , of dat het echt gewoon een plekje krijgen is) Vaak val ik nog wel terug en lig ik keihard te janken. Er is geen wondermiddel hiertegen. Wat je eventueel kunt doen is blijven praten en iets voor jezelf zoeken waar je oprecht gelukkig van woord. bij mij zijn dat bijv mijn hondjes, wandelen in de natuur enzv... Maar je gevoel moet er ook echt uit. Krop het niet op laat het gaan. Het is ook kut en oneerlijk. Als jij er mee zit , dan zit je ermee je hoeft het gevoel niet weg te stoppen voor een ander of omdat je er na een bepaalde periode al overheen hoort te zijn...Het kost tijd hoeveel tijd, dat verschilt per persoon. Je bent min of meer in de rouw.. En iedereen rouwt anders. Zorg er alleen wel voor dat het rouwen je uiteindelijk helpt. Sta hier een beetje bij stil. Wat heb jij nu nodig? Denk daar is over na. Wat wil jij nu het meest? Op een kindje na natuurlijk.. Misschien toch nog een goed gesprek met je partner? Zou hij is mee kunnen naar je gesprekken? Een reis maken? Een cursus doen? of iets totaal anders ..Probeer in elke dag iets goeds te blijven zien en al snel zul je merken dat niet elke dag 'zwart' is. Probeer de wereld opnieuw te kennen en ontdekken je sluit een deur maar er gaat er altijd een open. Je lijkt me een geweldige vrouw. Een zorgzame moeder die houd van zorgen voor haar kids. Verlies jezelf niet uit het beeld.