Hier twee meiden en nog een zwangerschap zit er lichamelijk helaas niet in, ik vind het gewoon goed zoals het nu is. Geen idee of ik daar ook zo naar had gekeken als ik twee jongens/een jongen en een meisje zouden zijn. Maar toch zou ik het een raar idee vinden om nog niet "klaar" te zijn totdat je een kindje van het andere geslacht krijgt.
Ik ervaar dat helemaal niet zo. Wij hebben twee knullen en waren eigenlijk klaar. Ik heb tijdens de zwangerschap van de tweede in het begin wel gedacht: een meisje zou ook wel leuk zijn, en verwachtte dat ook een beetje omdat mijn zwangerschap heel anders verliep. Dus daarom wel even omschakelen. Maar ik ben dolblij met mijn zoons. Deze jongste kwam stiekem tussendoor. En ik hoop heel erg op een jongetje. Het lijkt me een hele vreemde omschakeling om na twee jongens een meisje te krijgen. Alle mannen in huis hopen op een meisje en als het toch een meisje is ben ik daar ook dolblij mee, maar toch iets liever een jongetje. Na deze is het voor ons trouwens echt klaar, onafhankelijk van of het een jongen of meisje is.
Onze zoon en dochter kwamen tegelijk. Nou, dan ben je volgens de buitenwereld klaar. Wijzelf niet. Onze derde is een dochter maar ik moet bekennen dat ik allang niet meer bezig ben met geslacht maar met het verheugen op nog een individu, karaktertje, uniek mensje erbij. Wat mij betreft blijft het niet bij 3, ben alleen niet zo vruchtbaar dus heb ik al meer gekregen dan verwacht.
Hmm ik voel dat niet zo! Ik dacht altijd dat ik een meisjes moeder was. Geen idee waarom. Maar ik heb een zoontje en voel me nu echt een jongensmoeder. Ik heb ook sterk het idee dat mijn volgende weer een jongetje zal worden als ik ooit weer zwanger mag zijn. Sterker nog een meisje kan ik me niet voorstellen, maar ik weet zeker dat ik wat het geslacht ook is niet voor een derde zal gaan.
wij hebben 2 kinderen. Een jongen en een meisje. Maar als de 2e ook een jongetje was geweest dan was het ook klaar hoor. Sterker nog, ik hoopte bij de 2e ook op een jongen. Niet omdat ik geen meisje wou. Maar het leek me voor onze zoon leuker om een broertje te hebben en ik kon me niet voorstellen om moeder te zijn van een meisje. Nou ze was dus toch een meisje. Maar voor ons had het helemaal niks uitgemaakt.
Wij hebben twee jongens en helemaal compleet. Ook niet als iemand mij met 100% zekerheid zou kunnen zeggen dat een derde een meisje zou worden. Ik krijg over 15 jaar vast schoondochters die dan lelijke verhalen over mij vertellen op fora.
We hebben binnenkort twee jongens. Voor de komende jaren zijn we compleet. Alleen vind ik knip knip nu toch nog een te grote stap omdat ik stiekem toch graag een dochter erbij zou willen over een jaar of 10.
Ik verlang wel naar een meisje. Vriendin van mij kreeg een derde omdat ze graag een jongen wilde na twee meiden en was blij dat dit lukte. Nu krijgen we geen derde meer maar het voelt wel een beetje als een gemis.. Enerzijds omdat we altijd van een groot gezin droomden maar ook omdat ik altijd dacht ooit een dochter te hebben.
Ik zag mezelf altijd voor me met twee kinderen en vond mezelf echt een jongensmama. De eerste was een meisje, even schakelen maar prachtig. Toen kwam nummer twee, en we dachten allebei vast nog een meid leek ons leuk een meidenhuis whahah en dat voor iemand die zichzelf een jongensmama vond, het werd een prachtig ventje, weer even schakelen maar wat zijn we blij. Compleet! maar in welke samenstelling dan ook hadden het er geen meer dan 2 geworden/gaan worden.
Hier precies hetzelfde verhaal. Meisje, jongen toen nog een meid. Toen voelde we ons compleet. Maar ook hier een knul die besloot erbij te moeten zijn . Nu met 2 meiden en 2 knullen toch echt compleet.
Dat had ik dus helemaal niet. Ik moest zelfs even schakelen toen we hoorden dat het een meisje was, ik vond het super leuk natuurlijk, maar jongetjes vond ik ook zo leuk! Ik heb echt nooit een voorkeur gehad.
Ik weet zeker dat dat hier niet het geval was geweest. Maar ik zie ook wat je bedoeld om mij heen en zal verder maar in het midden laten wat ik daarvan vind.
Doe dat maar dan, het is een feit dat veel mensen het WEL zo ervaren, of dit nou goed is of niet. Er rust al een enorm taboe op en het is jammer dat je door deze opmerking dat weer bevestigd. Ik wil het juist wat opengooien, het taboe!
Klopt wat je zegt Ahava. En de meeste mannen willen ook gewoon dolgraag een zoon blij met 4 meiden natuurlijk maar die wens is er heus wel. Maar het is een taboe inderdaad, waar je je voorzichtig mee moet uitdrukken
Wij kregen die opmerkingen ook. Als je een zoon en dochter hebt, dan ben je klaar?! Ik vond dat zo raar. Voor mij was de kinderwens niet afhankelijk van het geslacht van het kindje. En als ik 2 kindjes van hetzelfde geslacht had gekregen, was de kinderwens na 2 kindjes ook vervult Kan me echter wel vinden in sommige opmerkingen. Ik vind het nml super om twee kindjes op te voeden van verschillende geslachten. Voel me daar heel gezegend om. Maar ik had niet minder gehouden van 2 dochters of 2 zonen. En ik kan me ook voorstellen als een vrouw alleen zoontjes krijgt, dat er wel iets blijft "knagen" rondom de wens voor een dochter. Ik heb in mijn omgeving heel vaak gehoord dat vriendinnen zeiden na 2 zoontjes, we zijn compleet, maar ik had toch stiekem ook wel graag een dochtertje gewild. Ik snap dat eigenlijk wel....
Ik weet eigenlijk niet wat 'compleet' is. Hoe voelt dat? Wanneer weet je dat je compleet bent in je gezin? En is er dan nooit meer ruimte voor een aanvulling? Tellen huisdieren ook mee? Pleegkinderen? Aanlopers? Schoondochters en schoonzonen zijn toch ook een beetje kinderen die toevoegen aan je gezin. Mogen kleinkinderen dan ook of heb je dan ook een maximum? Stel je nou voor dat je jongste kind al een jaar of tien is en je blijkt toch ineens zwanger - ben je dan overcompleet? Wat als je in dezelfde situatie zit maar er ineens een klasgenootje ernstig mishandeld of verwaarloost wordt en opvang nodig heeft; heb je dan geen ruimte meer en moet je hem/haar de deur wijzen? Ik vind het 'compleet' voelen zoiets niet-statisch. Ik denk dat je je nu misschien wel compleet kunt voelen, maar dat het over een jaar of wat wel anders kan zijn. Als je jezelf als mens compleet voelt, de ruimte en (financiële) middelen hebt, maakt het toch niet uit? Hier zijn zoveel kinderen welkom als dat we psychisch, lichamelijk, emotioneel en financieel kunnen koesteren en laten opgroeien tot leuke fijne volwassenen om trots op te zijn. Dat is zo'n beetje het streven en of dat er 2 zijn, 3, 8, zevenentwintig... We zien het wel. We hebben niet echt een afgekaderd plan. Of althans; ik niet. Ik ben gewoon blij met elk kindje dat ik mag ontvangen. Ik geloof dat mijn partner een keiharde streep onder 3 wil zetten - maar wat mij betreft mag er nog best een vierde bij en als dat een tweeling wordt, zie ik daar ook nog wel de humor van in. Ik zit er echt niet mee. Ik kan alleen maar denken: wow, wat een geluk! (ook al zie ik ook heus wel nadelen en is het niet zaligmakend; ik ben ook wel realistisch en zie ook beren op de weg mbt vervoer, huisvesting, geld, verzorging, studies, etc. Maar over het algemeen vind ik het echt 'geluk' en rijkdom als je zoveel gezonde kinderen mag krijgen).
Wij hebben een meisje en een jongen. Bij de eerste had ik wel een beetje voorkeur voor een meisje, maar dat was echt 'als ik had kunnen kiezen'. En dat kan gelukkig niet, dus was het ook prima geweest als het een jongen was geweest. Ik weet nog dat ik na de 20 weken echo in de auto zat en dacht: he toch jammer dat het geen jongetje is.... tssss rare hormonen. Eenmaal thuis was ik gewoon weer helemaal blij dat we een meisje kregen. Bij de tweede hikte ik op twee gedachten. Twee meisjes leek me ook wel heel gezellig, maar een jongetje leek me ook heel leuk. Mijn vriend ook en die was daar ook heel open in. Hij zei: voor mezelf zou ik het leuk vinden als het nu een jongetje is, maar voor dochter is een zusje misschien leuker. Maar nu hebben we dus beide en ik vind dat toch wel heel erg leuk. Maar het is ook iets waar je gewoon in terecht komt. Hadden we twee meisjes gehad dan hadden we nu een roze huis vermoedelijk. Nu zweven er ook overal autootjes enzo rond en hebben we wat meer diversiteit aan speelgoed. Mijn vriend wilde altijd al 2 kinderen dus waarschijnlijk blijft het hierbij. Ik had het voor mezelf nog open maar krijg wel steeds meer het gevoel dat we 'klaar' zijn. Ik zou het leeftijdsverschil ook niet veel groter willen dan tussen de oudste twee en dan zouden we nu alweer 'in actie' moeten. En nu een zwangerschap... nee even geen zin in. Hoe het was geweest met twee meisjes, dat weet ik niet. Ik denk dat het niet veel anders was geweest.
Is het echt dat het knaagt? Of dat je wel bedenkt dat je bepaalde ervaringen niet of anders zult hebben? Ik denk dat het anders is om de zwangerschap van je eigen dochter mee te maken dan van je schoondochter, en dat idee heb ik wel jammer gevonden. Maar dat is niet iets wat knaagt. Andersom hebben vrouwen met alleen dochters dat toch ook? Bepaalde ervaringen heb je met zoons wel en met dochters niet. Maar is dat dan echt een gemis of gewoon een constatering?