Ik zit zelf met een soortgelijk iets. Mijn zoon is 5 en heeft soms een behoorlijk grote mond. Niet alleen tegen ons, maar ook tegen anderen. Dat zit me behoorlijk dwars. Als hij tegen ons een grote mond heeft, dan zeg ik altijd dat ik die woorden niet nodig vind en dat het ook anders kan. Dus echt straffen doe ik niet. Wel als het echt niet door de beugel kan, of dat hij echt flink tegendraads is, dan mag hij geen TV kijken of spelletjes spelen. Hij wordt dan even flink boos en gaat dan schreeuwen, maar het werkt gelukkig wel. Alleen die grote mond, lijkt niet te verdwijnen. Als ik boos word helpt het ook niet, sterker nog dan lijkt het averechts te werken. Dus ben ik begonnen met praten zoals "vindt je dat nou echt nodig? Waarom zeg je dat soort woorden en waar haal je dat vandaan?" dus merendeel confronteren. Ik heb ook wel eens gedacht om het geen aandacht te geven, houd vanzelf wel op. Maar gezien hij het ook op school doet en hoort van anderen, is dat geen optie. Vanavond bijvoorbeeld nog tijdens voetbal, zei hij tegen de trainer "ah joh hou je klep dicht" een ander kijkt mij ervoor op aan (Logisch opzicht) terwijl ik mijn god niet weet waar hij die woorden vandaan haalt, en vooral hoe ik ze eruit krijg. Iemand suggesties?
Heb je al eens verteld wat het gevolg is van die taal? Dus hoe iemand zich voelt als je op zo'n manier tegen iemand praat?
Ja, ik heb ook wel eens gezegd "hoe zou jij het vinden als.. " dan lijkt het even aan te komen, de volgende dag is hij het weer vergeten dus het is tijdelijk..
Ik ben vooral heeul duidelijk dat Ik dat soort taal niet accepteer. Voor 5 jaar vind ik het ook behoorlijk heftige uitspraken.. Hij zou van mij na de training moeten blijven en met de trainer gaan praten. Elke keer uitgebreid zijn excuses aanbieden aan mensen tegen wie hij zulke taal gebruikt. Ook tegen ons.
Heb je hem wel eens verteld hoe andere mensen het ervaren? Hie je iets zelf vindt is nog wat anders dan weten wat het met een ander doet. Dat niveau van inlevingsvermogen mis ik hier op het forum ook nog wel eens.
Mee eens. Mijn 8-jarige heeft thuis wel vaak een grote mond, maar buitenshuis eigenlijk nooit. Laatst deed hij zijn handen over zijn oren toen de trainer wat naar hem riep. Ik heb hem na afloop gelijk na de trainer gestuurd om zijn excuses aan te bieden en heb ook heel duidelijk (in overleg met de trainer) gezegd dat ik hem volgende keer aan zijn haren van het veld af zou halen (figuurlijk dan), als het nog een keer zou gebeuren. Denk niet dat hij het nog een keer probeert. Dat kun je ook best met een 5-jarige al proberen. Sommige dingen accepteer ik gewoon niet en dan is het 1 keer en eigenlijk ook nooit weer.
Rockmade: Ik zou wel meer "proberen" als ik jou was. Voordat je het weet is je zoon 12 en niet meer te sturen . Het niet voldoende proberen haal ik uit je bericht echt straffen doen we niet is toch een vorm van accepteren.
Accepteren doe ik het zeker niet! Als dat uit mijn bericht is gehaald dan ben ik niet duidelijk genoeg geweest. Ik ben dit alleen niet gewend van hem, en alhoewel hij heus wel eens een grote mond heeft gehad, was hij altijd meteen wel 'koest' als ik of mijn man tegen hem zeiden dat we dat niet nodig vonden, en op moest houden daarmee. En nu niet meer en lijkt hij volledig lak aan te hebben. Hij heeft nog geen grote mond weer gehad (gelukkig) wel dat hij simpelweg niet wou luisteren, dus toen hij later iets aan mij vroeg, reageerde ik expres niet. Toen hij boos werd hierom zei ik "als jij wil dat ik luister naar jou, heb jij naar mij te luisteren" klinkt wel kinderachtig maar ik had zeker wel het idee dat het kwartje viel. Straffen doe ik meer met bepaalde dingen niet toelaten, geen tv of geen spelletje spelen voor 2 dagen of zulke dingen dat soort dingen vindt hij veel vervelender als in de hoek zetten
Straffen doen wij ook niet echt. Maar soms als hij echt heel vervelend is en bijvoorbeeld expres treuzelt en ik dreig te laat op het werk te komen, geef ik aan dat ik hetzelfde ga doen als hij naar voetbal gaat, kan hij daar te laat komen. Dat helpt wel.
Ik las dat er hier nogal wat kinderen zijn die lastig zijn tijdens het eten of snel afgeleid waardoor het eten heel lang duurt. Zo een fase hebben wij een half jaar geleden met onze zoon gehad. Elke avond was het weer strijd aan tafel. Alles was vies, niets was goed, had geen honger... en ondertussen was ik zelf telkens zo geïrriteerd dat ik zelf geen hap meer naar binnen kreeg. Uiteindelijk ben ik een avond de tafel nog maar voor 2 (man en mij) gaan dekken en zijn we samen aan tafel gegaan. Mijn zoon vroeg verbaasd wat hij moest eten. Ik heb gezegt dat hij lekker chips snoep en koek mocht pakken en zelfs cola en dat voor de tv mocht eten. Dat vond hij namelijk wel lekker en leuk en mijn eten is altijd vies volgens jou dus dan is dit toch veel beter! Nou toen kwamen de tranen dat hij dat helemaal niet wilde en gewoon groente met ons wilde eten. Ik heb gezegt dat ik dat nog 1x wilde proberen maar wel gezellig aan tafel en dat ik anders voortaan niet meer voor hem ging koken. Nou ik heb de weken daarna dagelijks complimentjes gehad van mijn zoon over hoe lekker ik kan koken en het geklier aan tafel was voorbij!
Hetzelfde gegaan met het tandenpoetsen en bedtijd drama. Na dit een aantal weken elke avond te hebben meegemaakt was ik het zo zat dat ik heb gezegt dat hij wel eigen baas mocht Zijn als hij mijn regels zo stom vond. Dan kon hij zelf kiezen of hij tanden ging poetsen (wel gevolg van gaatjes uitgelegd) en hij mocht zo lang opblijven als hij zelf wilde. Dit eindigde weer in een huilbui. Hij vond dit echt belachelijk ik was de volwassene dus ik moest de baas zijn. Hij wilde de baas helemaal niet zijn en smeekte zowat of ik weer de baas wilde zijn omdat dat hoort. "Jij bent de mama en ik het kindje, dit kan niet hoor mam". Daarna ging het een stuk beter. Nu beginnen de strubbelingen af en toe weer en dan zeg ik alleen, wil je toch weer eigen baas zijn? En dan is hij snel weer om en werkt hij weer mee Denk dat je op die leeftijd met omgekeerde psychologie ver komt!
Dat is toch ook straf? Wij deden ook nooit aan timeouts als straf (wel om uit te huilen trouwens.. Maar dat was absoluut geen straf en vond ze zelf vaak ook wel prettig) Maar ze kreeg heus weleens straf of op dr donder (En wij hebben inderdaad ook een kind dat doorgaans prima luistert..)
Haha... super om te zien dat elk kind anders is! Hier zou het antwoord zijn: oke! En daarmee verdwijnt meneer op de bank met snoep etc... Weg punt. Maar op dit moment klaag ik niet... het gaat weer super hier. Pfieuww...Maar wel interssant elk stukje van een ieder te lezen. De fase kan maar zo terugkomen...anytime....anywhere...
Haha ik moet wel lachen om je titel. Mijn broer heeft dit dus ook en niet alleen bij mijn moeder maar ook wanneer ik erg boos op hem ben. Hij weet niet goed hoe hij met boze vrouwen om moet gaan en dan begint hij te lachen. Het laat je inderdaad ontploffen. Geen idee hoe het te verhelpen is want hij doet het nog steeds maar hij is ook gelukkig getrouwd, vader van een zoontje en staat gelukkig in het leven dus je zoon zal vast goed terecht komen. Mijn zoon heeft het ook een beetje, hij lacht niet maar het doet hem niets wanneer je hem straft. Hij voert zn straf uit zonder een kik te geven en gaat daarna gewoon weer verder waar hij gebleven was. Ook erg frustrerend dus ik geef hem geen "straf" meer maar ik zorg dat wanneer ik last van hem heb of hij dingen doet die niet oke zijn dat ik geen last meer van hem heb. Op zn kamer spelen ofzo. Dus het straffen is er een beetje vanaf en dat heb ik ingeruild voor een activiteit die mij op dat moment even de ruimte geeft. Beide heeft het weinig effect op hem maar een groot effect op mij voor ik ontplof hahaha succes