Ik ben vorige week maandag (11/1) na een zwangerschap van 33,5 week bevallen van onze j/m tweeling. Onze knul woog 2055 en onze meid 2035 gram. De kindjes doen het naar omstandigheden ontzettend goed, ze waren al snel van de monitor af en liggen inmiddels in een gewoon bedje (j) en in een warmtebedje (m). Ik vind het onwijs zwaar, zit er sommige dagen emotioneel doorheen en weet niet hoe ik er mee om moet gaan. In mijn hoofd weet ik dat ze daar nu beter af zijn, maar mijn lijf en mijn gevoel schreeuwt dat ik ze mee naar huis wil nemen. Het enige wat ze nog moeten kunnen voordat ze naar huis mogen is zelfstandig drinken. Dit gaat voor mijn gevoel heel langzaam, maar in het ziekenhuis zien ze dat zo helemaal niet. Hoe gingen jullie hiermee om? Met welke gedachtes kan ik proberen om toch positief te blijven? Ik vind het echt heel zwaar, lichamelijk en emotioneel gezien en misschien dat jullie tips mij een beetje op de been kunnen houden.
Ik werd de ziekenhuis periode echt geleefd. Het was ook t enige waar ik aan dacht. Opstaan, bellen hoe ze de nacht had doorgebracht, klaarmaken en naar het ziekenhuis. Ik heb heel veel geslapen op momenten dat ik thuis was, want het was zo zwaar. De ene infectie na de andere, terug op de zuurstof.. Wat mij op de been hield was veel foto's maken en iedere vooruitgang opschrijven (gewicht toename, hoeveel ze had gedronken) Mijn ervaring was dat het echt veeeel te lang duurde (totaal ook 23 weken) maar ineens ging het in een sneltrein en dan heb je ze lekker thuis. Succes met je kleine kanjers, en voor je het weet loop je zo trots als een pauw met ze het ziekenhuis uit
Allereerst gefeliciteerd met je zoon en dochter! Ik snap je gevoel maar al te goed. Mijn meisjes hebben resp. 13 en 16 weken in het ziekenhuis gelegen. Ik vond vooral de laatste paar weken heel erg zwaar. Je wordt echt geleefd. Mij hielp het om veel op te schrijven. Details over hun leven in het ziekenhuis maar ook over hoe ik me voelde. En daarnaast heb ik een paar keer met de maatschappelijk werker gesproken vanuit het ziekenhuis. Ik vond het fijn om mijn verhaal te doen bij iemand die er wat meer afstand van had maar wel goed kon inleven in de situatie. Zo'n gesprek kun je gewoon aanvragen via de verpleegkundigen op de nicu. Hou vol, als zelfstandig leren drinken het laatste is, dan ben je er echt bijna .
Allereerst gefeliciteerd meid.. Ik herken me enorm in je verhaal. Hier 3,5 maand geleden bevallen van een tweeling met 34 weken. Blijf je bij je kleintjes slapen? Want dat was mogelijk bij ons in het ziekenhuis (familie gerichte zorg) Ik vond de weken ook heel erg zwaar je zit maar te piekeren en alles "duurt lang" voor je gevoel.. Bij ons was ook alleen nog het wachten op zelfstandig drinken, dat duurde mij ook veel te lang maar echt zo ineens hebben ze het door en dan gaat het rete hard hoor.. Wij waren met precies 37 weken thuis en konden ze zelfstandig van de borst drinken en ze doen het prima groeien snel veel te hard.. Meid ik adviseer je ook om alles op te gaan schrijven bundel het.. Want ook straks ga je alles niet meer weten omdat je nu so geleefd word.. Bij ons in het ziekenhuis was op de kinderafdeling ook een kamer waar je even ontspannen kon, en meer een huiskamer waar je even rustig tv en een kop koffie kan drinken.. Als je zoiets hebt maak daar dan ook af en toe gebruik van want je moet wel een beetje proberen te ontspannen ook hoort bij een prematuur geboorte maatschappelijke zorg dat word je aangeboden geloof ik. Tenminste bij mij wel, maak daar ook gebruik van praat van je af Meis je mag altijd berichten als je er doorheen zit
Probeer positief te zijn. En geniet van elke stap die ze vooruit zetten.. Hier waren we na 6 weken thuis. Het was enorm heftig, maar nu bijna 10 maanden later denk ik er bijna nooit meer aan. Ik probeer altijd positief de toekomst in te kijken en blijf niet hangen in het verleden.. Hopelijk mogen jullie snel naar huis. Gelukkig zijn ze al uit de couveuse. Iig al een stapje dichter bij huis.. X
Ik ben met 32 weken bevallen en dacht echt dat de tijd voorbij kroop voor hij naar huis mocht. Ik heb uiteindelijk maar gewoon geaccepteerd dat het zo was want ik kon niet meer. Uiteindelijk heeft het 6 weken en een bloedtransfusie geduurd voor hij thuis was. Is inmiddels al 5 jaar geleden maar als ik er aan terug denk wordt ik nog naar vanbinnen
Jeetje jullie hebben ook allemaal heftige periodes gehad. Ik verwacht niet dat ze nog gigantisch lang moeten blijven, maar ondanks dat vind ik het nog steeds onwijs moeilijk. Ze hebben beide een couveusedagboekje waar ik zo nu en dan wat inschrijf en ik maak genoeg foto's. Ik verblijf niet bij de kindjes, ben na de bevalling 5 dagen gebleven en moest toen naar een gedeelde kamer waar iemand lag die heel negatief was, die energie kon ik op dat moment niet gebruiken en dus besloten om thuis te slapen. Ik woon 10 minuutjes van het ziekenhuis af dus ik kan er naartoe als ik wil. Het is dus echt een kwestie van verstand op nul en doorgaan. Moet wel zeggen dat ze ineens een enorme sprong hebben laten zien. Mijn zoontje is wat langzamer dan mijn dochtertje maar ze drinken sinds 2 dagen ineens enorm veel ten opzichte van de dagen daarvoor. Ik hoop zo dat ze dit ritme doorzetten... Dankjewel voor jullie reacties.
Onze uk was er met 34.5 en we zaten veel in het ziekenhuis, gelukkig hadden ze in het ziekenhuis een sondeproject en mocht hij na 10 dagen naar huis. Dat project was voor kindjes waar het gied bij gaat en het enige wat ze houden in het ziekenhis is het niet leeg drinken van de fles. Was wel spannend maar we mochten dag en nacht bellen en wanneer hij de sonde eruit haalde konden we de kinderthuiszorg bellen. Heel blij dat we daar aan mee konden doen.de rust kwam ook pas na hij thuis was.( tot hij verborgen reflux bleek te hebben en de rust ver te zoeken was) Je moet de dag nemen zoals het komt en zoveel mogelijk de rust nemen voor wanneer je kindjes thuis komen.
Erg herkenbare verhalen! Bij ons was ook de laatste stap het zelfstandig drinken. Het leek wel een eeuwigheid te duren. Onze dochter is met 31.4 weken geboren en uiteindelijk mochten we met 39 weken naar huis. Vanaf thuiskomst heeft ze alle flessen goed gedronken en is het super goed gegaan. Wat mij goed geholpen heeft is het schrijven in een boekje en veel gesprekken met de verpleging en maatschappelijk werker... Het is gewoon een pittige periode maar helaas moet je in de achtbaan mee en heb je geen andere keuze. Hopelijk zijn je kindjes snel thuis! 😘