Al jaren loop ik met een angst rond wat uiteindelijk heeft geresulteerd in een fobie, emetofobie. Ik ben eigenlijk opzoek naar herkenning of lotgenoten. Ik vind het heel lastig mijn verhaal te vertellen, ik kan namelijk niet echt een hele duidelijke oorzaak opnoemen. Het enige dat ik wel weet is dat het rond mijn 19e jaar is ontstaan (ik ben nu 30). Ik heb toen een flinke buikgriep opgelopen die in de nacht ontstond. In de maanden daarna ben ik heel vaak misselijk geweest zonder een aanwijsbare oorzaak, ik liep toen ook stage en was daar ook regelmatig misselijk. Ik heb toen nooit gespuugd maar dacht wel vaak dat ik het zou moeten maar het gebeurde niet. Op een gegeven moment ben ik enorm afgevallen omdat eten me steeds meer tegenstond omdat ik weer bang was om misselijk te worden. Ik was in beginsel al niet de stevigste en woog op een gegeven moment onder de 50 kg. Dat was geen leuk jaar en ik baalde er enorm van, ik heb dan ook geen eetstoornis maar een angststoornis. In de jaren erna had ik er op en af last van, soms een hele tijd niet maar soms stak het ineens weer de kop op. Ook had ik veel last van een prikkelbare darm, vooral 's nachts speelden ze op door te rommelen en pijnlijk te zijn. Dan kreeg ik ook last van misselijkheid en had ik angstaanvallen waarbij ik enorm lag te trillen in bed, soort hyperventilatie. Ik was namelijk bang geworden dat het weer zou resulteren in een buikgriep, want rommelende darmen en misselijk dat kon toch haast niet anders? Tig keer heb ik daar last van gehad in de nacht, nooit was het werkelijk iets. Misschien was ik door de rommelende darmen wel misselijk maar het was nooit daadwerkelijk buikgriep. En zo kwam ik in een negatieve spiraal terecht. Dit heb ik na een hele tijd toch redelijk onder controle gekregen, ik probeerde op zulke momenten rustig adem te halen en mezelf ervan te verzekeren dat er niets aan de hand was en het gevoel zo weer over zou gaan. En eigenlijk was dat altijd ook wel het geval. Ook hielp mijn man mij hier toen goed bij. Hij ademde rustig in en heel rustig uit en kalmeerde mij. Inmiddels is hij het een beetje zat en wordt er alleen maar geïrriteerd door en daardoor voel ik mij weer alleen en niet begrepen. In 2014 kregen wij ons eerste kindje. In de zwangerschap heb ik veel geluk gehad, ik ben toen nauwelijks misselijk geweest en al helemaal niet gespuugd. Ook is mijn kindje in zijn eerst jaar nauwelijks echt ziek geweest. Tot hij vorig jaar in het najaar naar de kdv ging, al snel nam hij een buikgriep mee en jahoor man en ik moesten er ook aan geloven. Dat was mijn eerste keer weer sinds 10 jaar en ik vond het afschuwelijk. Ik ben inmiddels zwanger van de 2e wat qua misselijkheid weer goed gaat (wat dat betreft mag ik mezelf geluk prijzen) maar die angst voor misselijkheid en spugen is nu weer erg opgelaaid door mijn zoontje en het idee dat hij alle mogelijke virussen makkelijk kan oppikken en overdragen aan mij. Op een normale dag is er in principe niets aan de hand en maak ik me er niet druk om (al zit het natuurlijk altijd in mijn achterhoofd), ook de nachtelijke angsten zijn veel minder maar zodra zoontje ziek is (vannacht was het weer raak) dan ben ik alleen maar met het spugen bezig en met name 'als ik het zelf maar niet krijg'. Zodra hij gespuugd heeft dan ben ik niet in staat hem te troosten dus neemt man het over, de boel opruimen lukt me nog net. En dat vind ik niet leuk aan mijzelf maar ik kan er niets aan doen. Ook de uren nadat zoontje gespuugd heeft maalt alleen maar in mn hoofd dat ik het misschien over een aantal uren ook wel heb. En dat kost heel veel energie. Misschien gebeurt er niets, misschien ook wel. Rationeel weet ik ook wel dat er niets erg kan gebeuren en er nu mee bezig zijn zorgt er niet voor of ik het nou wel of niet krijg. Het is de angst die dit doet en ik kan het niet loslaten. Het is ook echt de angst om het zelf te krijgen, misselijk te worden en te spugen. Het horen of zien van iemand anders kan ik eigenlijk ook niet tegen maar als ik weet dat het geen besmettelijk virus is dan neemt dat al een heleboel angsten weg. Ook de nare woorden 'overgeven en kotsen' kan ik eigenlijk helemaal niet tegen. Vroeger werd ik van die woorden letterlijk misselijk, dat is nu niet meer het geval maar als iemand die woorden in zijn mond neemt word ik er niet vrolijker op. Ik heb na al die jaren toch maar een afspraak bij de huisarts gemaakt om mijn probleem voor te leggen en er eens iets aan te doen. Ik wil niet dat mijn zoontje hiervan iets gaat overnemen en bij de komst van de 2e wordt de kans op ziek zijn ook alleen maar groter. Er moet dus echt iets gedaan worden maar ik vind het doodeng om het bespreekbaar te maken na al die jaren. Het is een heel verhaal geworden, bedankt als je het helemaal hebt gelezen.
He, wat vervelnd zeg! Je bent echt een flinke angs/fobie gaan ontwikkelen die je soms best lijkt te belemmeren in het dagelijks leven. Ik heb er zelf (gelukkig) geen ervaring mee maar ik wil wel even zeggen dat ik het super knap van je vindt dat je hulp bent gaan zoeken en je probleem onder ogen komt! Voor zowel je kids als voor jezelf. Heel goed! En ook dit topic vind ik knap, wellicht tref je hier lotgenoten waar je veel aan hebt. Weet je vriend wel precies wat er speelt en wat je angsten zijn? Succes!
Dank je wel voor je opbeurende woorden. Mijn man weet wat er speelt, in het begin had hij er meer begrip voor. Tegenwoordig wordt hij er alleen maar geïrriteerd door. Ik denk doordat mijn zoontje dan ziek is en ik me dan 'aanstel'. Zo voelt het aan de ene kant ook wel maar aan de andere kant kan ik er gewoon echt niks aan doen. Dat doet angst met je denk ik..
Ik heb ook een angststoornis (hypochondrie), ik heb therapie en slik medicijnen. Dit is bij mij gekomen door veel ziektes in de familie en twee zware zwangerschappen waardoor ik in het Ziekenhuis belande. Ik ben moeder, werk.. Heb gewoon een duister geheim haha.. Grapje. Mocht je willen kletsen pb me maar!
Wat een herkenbaar verhaal! Ik heb ook emetofobie en ben eigenlijk vooral bang voor overgeven door buikgriep of iets anders besmettelijks. Op fb is er een besloten groep, als je wil kan ik je de naam geven, hier vind je veel herkenning en steun van mensen die je begrijpen. En heel goed dat je hulp zoekt!
Van mij weten ook niet veel mensen het, alleen familie die dichtbij staat eigenlijk. Maar zij kunnen er allemaal niet zoveel mee behalve wat begrip tonen.
Wat fijn (voor mij) dat je mijn verhaal herkent! In mijn omgeving heeft niemand er echt last van en vind ik niet echt herkenning en steun. Sommige zeggen dan wel 'ja ik vind het ook geen pretje maar ik heb er geen angst voor' dus dan herkennen ze het eigenlijk ook niet. Die besloten fb groep dat lijkt mij wel wat, stuur maar in pb eventueel!
Hoi, ik ben een echte hypochonder. Denk dagelijks dat ik iets (dodelijks) onder de leden heb. Er weten maar weinig mensen van, ouders, broertje en mijn man. Mijn man is het deze week ook teveel geworden en we hebben er een flinke discussie over gehad. Uiteindelijk gisteren bij de HA aangegeven en ik moet nu weer naar de Praktijkondersteuner en hoop hierna passende hulp te krijgen. Het is nu wel heel erg moet ik zeggen, het komt met vlagen. Sommige weken gaat het heel goed maar nu is het bij elk pijntje weer totale paniek. Waar het vandaan komt, geen idee. Heb een goede en gelukkige jeugd gehad en niks raars oid. Het beperkt me echt in vanalles terwijl de buitenwereld een vrolijke, werkende mama ziet. Ben er echt klaar mee! Kan zo niet doorgaan, vandaar dat ik weer hulp heb gezocht. Verschillende therapieën geprobeerd maar werkte niet. Ik weet wat je voelt (al is het een andere angst) en je bent niet alleen!
Lijkt me een heel vervelend probleem zeg. Tegelijkertijd, probeer het te relativeren. Eigenlijk zou je man dat ook wat meer moeten doen. Dat jij je zoontje niet kan troosten bij spugen en hij wel is mooi. Dat je niet goed wordt als je je kind ziet spugen, dat is nu een feit en daar hebben jullie mee te dealen. Er zijn mensen die omvallen als ze bloed zien en dus ook hun kind niet kunnen helpen als het een sneetje heeft. Ik wil het absoluut niet afdoen als iets simpels, begrijp me goed. Het is een probleem en dat je daar wat aan moet/wil doen lijkt me een heel goed plan. Maar wat meer begrip voor jou vanuit je man (nu) maar ook vanuit jezelf mag er best zijn. Je bent heel hard voor jezelf. Je veroordeelt jezelf en dat helpt niet denk ik. Het is nu eenmaal zo. En je gaat er nu wat aan doen. Mooi streven toch. En het is een goed behandelbaar iets, dus dat ga je wel onder de knie krijgen hoor. Je hebt motivatie genoeg! Als je het moeilijk vind om het aan je huisarts te vertellen dan draai je openingspost uit en laat die lezen. Je vertelt het heel mooi en kernachtig. Heel veel sterkte maar vooral ook succes
'Gelukkig' ben ik er idd niet alleen in, jammer dat zoveel mensen last van angsten hebben. Angst om iets (dodelijks) onder de leden te hebben lijkt me ook heel naar. Geen enkele angst is leuk natuurlijk, de vraag is hoe we er vanaf komen. Ik ben zelf een beetje bang dat therapie niet echt gaat helpen, in ieder geval niet in de gevallen als het buikgriep heerst of als mn kind(eren) het hebben. Dan blijft die angst denk ik voor altijd bestaan. Ik ben zeer benieuwd hoe mijn gesprek bij de HA zal verlopen.
Bedankt voor je hart onder de riem. Ik vind het moeilijk om de angst en het eventuele gevolg van buikgriep te aanvaarden. Het gebeuren van misselijk zijn en spugen is gewoon erg naar en ik word er angstig van. Het idee alleen al dat het misschien over een aantal uren of morgen wel eens mis kon gaan beangstigd me enorm. Als ik wist dat het geen buikgriep was maar iets anders bij mn zoontje dat niet besmettelijk is dan zou ik helemaal niet meer angstig zijn. Het gaat er gewoon echt om dat ik het misschien ga krijgen.. Ik heb vandaag aan mn man verteld dat ik het jammer vind dat hij geen begrip meer heeft voor mn angst. Gelukkig is hij trots dat ik de stap naar de HA al heb gemaakt en dat ik er iets mee wil gaan doen. Ook had mn man dezelfde tip om mijn geschreven tekst mee te nemen, ik denk ook dat ik het moeilijk zal vinden om het allemaal zo te vertellen, ben er vandaag ook vrij emotioneel onder (zal ook wel door de hormonen komen). Bedankt!
Hi Lula, Wat je omschrijft is herkenbaar, ik ben op dit moment onder behandeling voor een soortgelijke angststoornis. Goed dat je de stap naar de huisarts hebt gemaakt, dit los je niet meer alleen of met hulp van je man op. Ik wil niet teveel details kwijt zo openbaar, maar als je vragen hebt/wilt kletsen stuur me dan gerust een pb!
Ik had ook een fobie als puber. Zo erg dat ik een jaar langer over mijn studie heb moeten doen, omdat ik niet meer sliep. Maar wat mij hielp was exposure. Dus ik raad je aan om daarmee aan de slag te gaan. Sowieso niet nog langer mee rondlopen, hoe langer je ermee rondloopt, hoe moeilijker je er vanaf komt. Ook EMDR kan helpen als je nare ervaringen hebt, ik had er niet veel aan, maar heb wel goede verhalen gehoord.
Wow jouw verhaal had ik kunnen schrijven! Ongelofelijk, ik heb precies hetzelfde! Enorm bang om over te geven en het beheerst mijn leven. Het is door de komst van onze dochter wel flink versterkt. Ik had er voorheen voornamelijk in de wintermaanden last van (als de buikgriepjes heersen) maar ik sloeg me er wel doorheen. Deze winter is het echter op een hoogtepunt, ik heb in november buikgriep gehad (1e keer weer sinds 6 jaar) en ik vond het vreselijk!! Mijn nachtmerrie kwam uit om het zo maar te zeggen. Sindsdien weer enorm angstig. Ik ben naar de psycholoog geweest en we hebben Emdr geprobeerd, helaas zonder resultaat. Hier lijken we ook vast in te lopen, waar ik flink van baal want deze angst kost me zoveel energie. Ik kan relativeren, ik weet dat er ergere dingen zijn, dit kon ik zelfs na die buikgriep zeggen (!!) maar die angst lijkt er zo ingeprogrameerd te zitten.. Ik wil er nu meer dan ooit van af, maar zelfs mijn psycholoog lijkt het moeilijk te vinden.. Nou ja, om een lang verhaal kort te maken, helaas heel veel herkenning hier dus..
Ik herken het ook. Alleen ik ben vooral heel bang om anderen te horen/zien spugen. Ik ga daarom niet uit, liever niet naar pretparken, kermissen. Ik kijk bepaalde tv programma's niet, zoals Bizarre eters, zon zee ziekenhuis, dat soort dingen. Als mijn kinderen ziek worden, zit m'n hart in m'n keel, maar gelukkig lukt het me wel ze te steunen. Als ik zelf ziek ben, word ik ook erg zenuwachtig als ik misselijk ben. Al met al, kan ik er wel mee leven. Maar het is soms echt heel vervelend.
Ik wou je nog even zeggen dat ik het wel super knap van je vind dat je gewoon je leven leeft, huisje boompje beestje, en nu zelfs een 2e kindje op komst (iets waar ik dan weer enorm tegenop hik )) Ik weet uit eigen beleving dat dat soort stappen extra moeilijk zijn als je leeft met zo'n grote anst. Het voelt soms gemakkelijker/veiliger om die dingen dan maar niet te doen, waardoor je jezelf helemaal beperkt en heel veel mooie dingen in het leven ontneemt. Als je ooit wil praten of wat dan ook mag je me altijd een pb sturen.
Dat is naar, zeg. Is deze psycholoog wel gespecialiseerd in angststoornissen, dan? Ik had de indruk dat angststoornissen over het algemeen (misschien ben jij de uitzondering) goed te behandelen zijn.
Ik had eerst een gedragstherapeute en dat werkte voor geen ene meter voor me. Moest ik mijn Angst becijferen, proberen te relativeren en weer becijferen.. Nou dat werd hem niet. Ik heb niets met opdrachten blijkbaar. Ben overgestapt naar een psychotherapeut, heb emdr gehad en ik moet ook eerlijk toegeven, mijn medicatie heeft ook echt meegewerkt. Ik dacht dat ik er nooit vanaf zou komen, mijn dagen draaiden er compleet om. Maar beetje bij beetje is de angst minder geworden, ik had dat niet meer verwacht. Ik krijg inzicht waarom ik dingen doe en heb daar vrede mee. Ik voel minder de drang om perfect te zijn..
Dank je wel! Ik ben er nu ook echt achter gekomen dat ik het niet zelf meer kan oplossen. Heb periodes gehad dat ik er nauwelijks last van heb gehad dus dacht dat ik het wel onder controle had. En dat heb ik opzich ook wel als het een gewone normale doordeweekse dag is, dan ben ik er ook niet echt mee bezig. Maar zodra die rottige bg ziekte rond gaat of nog erger bij ons in huis is door mn zoontje (en door de ervaring van afgelopen november) ben ik er nu ineens weer een stuk panischer door geworden. En ik wil niet dat mn kindje(s) daar last van krijgt of ook zo'n angst stoornis ontwikkeld omdat hij ziet dat ik er angstig van word. Succes met je behandeling! Ik vind het enorm spannend om de mijne te gaan starten.