vriendin heeft postnatale depressie wat doen?

Horen, tja, ik denk niet dat je veel kan zeggen, luister als ze wat wil vertellen en er gewoon zijn is al heel wat denk ik. Probeer haar te helpen waar je kunt. Ik heb een pnd gehad en ik had nooit iemand die het even (al was het maar een half uurtje) van mij over kon nemen, dat zou ik wel heel fijn hebben gevonden.

 

Verplicht dingen ondernemen. Dus niet 'zullen we'...maar dan en dan gaan we naar.... Het is fijn om er even uit te zijn, op te merken dat je ook nog vrolijke momenten hebt. Ook al zijn ze maar kort, het zijn toch strohalmen die je laten weten dat het weer goed komt.
En open staan voor het verhaal. Welke gedachten zitten je vriendin dwars. Laat haar die uitspreken, ook al is het duizend keer, geef aan dat ze altijd bij je terecht kan.
Maar wellicht werkt dit niet bij iedereen....

 

Praktische hulp bieden.

De was weg werken, even wandelen met de kleine.

Wat niet werkt is om steeds de positieve dingen te benoemen. Met een depressie lukt dat gewoon niet en voel je je nog meer schuldig dat je het niet kunt.

Samen een eindje wandelen.

 

Dat verschilt enorm per persoon; vraag aan haar wat zij nodig heeft! Mijn zus vond het bv fijn als ik even een paar uurtjes op kwam passen zodat zij kon slapen, maar haar schoonmoeder moest dit bv juist niet doen, dan voelde ze zich veel te verplicht koffie te zetten etc etc.
Zus had vooral behoefte aan rust en slaap.
En ze wilde bv weg zelf boodschappen doen, maar vond het fijn als ik dan meeging zodat ze rustig aan kon doen.

 

Dit! Je kunt het niet weten, de een wil veel praten, de ander wil graag dat je even de baby verzorgt dat ze een momentje voor zichzelf heeft, weer een ander wil de baby misschien helemaal niet uit handen geven en is dolblij als er een stofzuiger door het huis is gehaald en er eten gekookt is en een vierde wil er graag opuit, maar vindt het in haar eentje te veel gedoe. Stel echt de vraag: wat kan ik voor je doen? En als er dan geen of een ontwijkend antwoord komt, bied dan verschillende dingen aan, zodat ze kan kiezen. Lief voor je dat iets voor haar wilt doen.

 

Je kan het idd niet weten. Iedereen reageert weer anders op een postnatale depressie. Ik was voortdurend mensen aan het ontlopen en durfde totaal niet eerlijk te zijn over mijn gevoelens. Er was 1 vriendin die gewoon regelmatig langs kwam (onaangekondigd) en gedroeg zich vooral niet als visite. Ze deed dingen in het huishouden, pakte ons zoontje op en liep ermee rond en was er voor mij. Dat vond ik op dat moment niet altijd prettig, maar uiteindelijk ben ik daar heel dankbaar om geweest. Speel in ieder geval altijd open kaart en benoem wat je ziet. Sterkte, wat naar voor je vriendin.

 

Vraag door, een appje sturen met 'laat weten als ik wat kan doen' had bij mij weinig zin. Ik zei het toch niet eerlijk en voelde me bezwaard hulp te vragen. Als je bij haar bent probeer dan echt te kijken waar ze behoefte aan heeft. En idd niet steeds het positieve benoemen, komt goed, gaat over, je komt eruit, oh pff daar werd ik echt nog depressiever van

 

Eens met Fratello.

Ga naar haar toe en kijk wat je kan doen. Al ga je maar een uurtje wandelen met de kleine zodat zij ook even kan gaan slapen, kook daarna voor haar gezin en pak de stofzuiger en zuig een keer door de woonkamer. Zulke dingen zou ik echt enorm gewaarderd hebben.

 

~iets in het huishouden doen is heerlijk- en een luisterend oor bieden- gewoon spontaan langsgaan hoor

 

Ik heb zelf ook een postpartum depressie en kan het absoluut niet waarderen als mensen hier onverwacht voor de deur staan of mij "dwingen" om dingen te ondernemen.
Wat ik wel heel fijn vind is dat een vriendin soms aanbied of ze even wat voor me kan doen in het huishouden, maar dat vraagt ze dus eerst en ze overlegt wanneer het mij uitkomt

 

Mee eens. Dat had ik ook niet kunnen waarderen.