Silki.. Ik begrijp dat dat heel belangrijk is.. Maar kan me niet voorstellen dat het daar aan ligt bij ons.. Wij leven gezond en zijn in goede conditie allebei.. Maar in het weekend drink ik graag een glaasje wijn en mijn vriend een biertje.. En volgens onze arts maakt dat absolute niks uit.. Als je elke keer op zijn kop staat van de drank word het een ander verhaal denk ik haha.. Dat boek heb ik nog nooit van gehoord zal het eens opzoeken.. Dankje voor je tip Jootje.. Dat is idd ook wel lastig.. Je moet het ook alleen doen op een moment dat het voor jou goed uitkomt.. Maar het is niet zo dat wanneer je daar binnen stapt het ok zo gepiept is natuurlijk.. Plannen kun je het helaas nooit ook medisch niet.. Ik keek heel weg op tegen de medische molen.. Als je eenmaal een keer daar bent geweest is t bog maar een hele kleine stap om over te gaan tot behandelen.. Mij is het opzich heel erg meegevallen heb bijv van de hormonen niet ect last.. Wel word de teleurstelling als het weer niet is gelukt groter als daarvoor! Succes ook met de verkoop van jullie huis
Hier was ik bij de eerste na 6 jaar blijvend zwanger. Wij zitten nu in ronde 18 en nog niet zwanger het positieve hier van is dat ik ook geen miskramen meer heb gehad. Het onrustige gevoel heb ik niet maar dit komt waarschijnlijk omdat ik al in het proces van nooit mama worden zat gelukkig ben ik toen wel zwanger geworden wel vind ik het moeilijk als ik weer ongesteld ben geworden
Minimuis.. Poeh 6 jaar bij de eerste wat erg.. Ik denk wel dat het idd anders voelt waarschijnlijk heb je jezelf erop ingesteld dat het langer gaat duren alleen niet te hopen dat het waar zo lang zou zijn! Hebben ze wel ooit een oorzaak gevonden?
Hiii meiden mag ik ook mee kletsen met jullie? Zoals jullie zien hier ook al lang bezig voor een 2e.. ergens heel "fijn" om te lezen dat het niet alleen bij ons is.. klinkt mss stom
Hoi meiden, veel herkenbare verhalen. Hier drie keer binnen drie maanden zwanger geworden maar de laatste twee werden een miskraam. Mijn zoontje is is al twee jaar en 8 maanden. Ik had afgelopen januari al kunnen bevallen van de tweede, of anders aankomende juli, maar zit nog steeds met een lege buik. Ik vind het ook heel erg dat het leeftijdsverschil steeds groter wordt, maar ik probeer inderdaad ook de positieve kanten ervan in te zien. Ook voor mij klopt dit echter niet met het ideaal wat ik altijd had. We gaan volgende cyclus pas weer beginnen, eerst drie maanden rust en acupunctuur om de kans van slagen te vergroten. Bij mij zijn er zoveel vriendinnen zwanger, degene die vlak na mijn eerste miskraam zwanger werd moet nu bijna bevallen, en ben blij voor haar, maar wat doet het een pijn. Soms kan ik die blijdschap voor al die andere zwangeren echt niet meer opbrengen en ben ik gewoon stikjaloers.. Ik laat ze niks merken hoor, maar schrik soms zelf wat deze emoties met me doen. Zo wil ik helemaal niet zijn.
Ik vind het ook echt moeilijk er niet mee bezig te zijn. Wij willen ook graag weer zwanger worden, nadat ons dochtertje in september met 20 weken stil geboren is. Zwanger worden van haar duurde ook bijna 2 jaar en ik ben zo bang dat we weer zo lang moeten wachten.. Overigens ben ik van haar toch spontaan zwanger geworden, we hadden de eerste onderzoeken in het ziekenhuis gehad waaruit niets afwijkende bleek. Maar nu begin ik te twijfelen: misschien was het toevallig precies toen goed en werd ik daarom die cyclus ook zwanger? Ik vind het zo moeilijk, als ze gezond was, was alles nu zo anders geweest en hadden we een dochtertje om voor te zorgen. Ik vind het mentaal best zwaar, telkens die onzekerheid rond de periode dat ik ongesteld moet worden. Vooral als ik dan een paar dagen over tijd ben, krijg ik gelijk weer hoop. Nu maar besloten dat ik voortaan gelijk een zwangerschapstest uitvoer zodra ik 1 dag over tijd ben. Dan heb ik in ieder geval geen hoop meer. Hoe is dat bij jullie? Zijn jullie ook van slag iedere keer als je weer ongesteld bent of valt dat mee?
Mutskuh.. Snap ik precies dat is ook de reden waarom ik op dit forum ben gaan zoeken soms helpt t om even te klagen en te zeuren 😜 Aquavis.. Miskramen heb ik niet bewust gehad gelukkig.. Ja ze vermoeden van wel maar dit al voordat ik een positieve test heb gehad en dus voelt t ook niet echt als een miskraam.. Ik ben ergens heel blij voor andere zwangere ookal doet t pijn en voelt t oneerlijk maar er zijn er een paar waar ik gewoon niet blij voor kan zijn.. Heel slecht k laat het ook zeker niet merken.. Mijn vriend zei laatst waarom hun nu ook wij zijn veel gelukkiger samen (niet zo'n stabiele basis zeg maar) en daarnaast is bij haar alles erger en vervelender gelopen en en ze eindelijk zwanger is klaagt ze alleen maar.. Daarnaast vraagt ze nooit hoe het net mij gaat.. Grrr Nina.. Poeh ook weer een heftig verhaal.. Ik ben nu in de fase dat ik ervan uit ga dat het niet gelukt is dus dan is het ook niet meer echt een teleurstelling ik heb hier oo hele andere momenten last van.. En dat uit zich in een soort afgunst naar bepaalde mensen.. Al merken zij er niets van ikzelf sta dan te kijken van de gemene jaloerse gedachten in mijn hoofd 😳
Sjonge wat een hoop herkenning hier!! Ik mag me bij jullie aansluiten... Van onze dochter (3,5) was ik heel snel zwanger; zo snel dat het ons gewoon overweldigde... Zwangerschap was problematisch en bevalling nog meer, het scheelde weinig of ze was er niet meer geweest... Maar toen ze 2 werd, kreeg ik kriebels; en een paar maanden later was manlief het ermee eens... En tot op dit moment nog geen resultaat. Zestien rondes verder; vandaag ongesteld geworden, alweer. Wij zijn bezig met de onderzoeken. Mijn baarmoeder zag er gezond uit; mijn eierstokken ook. Hormoonwaarden eerste helft van de cyclus waren in orde... Vorige week tweede helft geprikt en manlief heeft deze week zaadonderzoek gehad. 18 maart krijgen wij uitslagen daarvan; en 'hoe groot de kans is op het ontstaan van een natuurlijke zwangerschap'. Heel veel onzekerheid, die jullie vast allemaal kennen.. Ene kant wil ik heel graag weten wat er dan is en wat er te doen valt om die felbegeerde zwangerschap te laten komen. Andere kant wil ik me soms verstoppen omdat ik vreselijk bang ben voor een slechte uitslag, of een eventueel einde van onze droom. Ik kan het nog niet opgeven... En o wat snap ik het verdriet wat jullie beschrijven! Over het leeftijdsverschil; over het zien van anderen bij wie het wel lukt (de ene keer kan ik best blij zijn; maar vandaag dus echt effe niet als ik hoor dat iemand haar derde kindje verwacht, terwijl haar eerste in 2013 geboren werd - een jaar na mijn meisje; dat voelt zooooo oneerlijk!), zien van dikke buiken (denken ik wil ook!!!), zien van die heerlijke pasgeboren baby's dicht bij mama... Ooooh wat wil ik dat dan ook graag weer voelen; en dan wel van een EIGEN kind... Vandaag echt een baaldag Het gekke is toch altijd weer vind ik, dat ik na een paar dagen wel weer moed vind en me veel beter voel. Afgelopen maand heb ik er zelfs nauwelijks aan gedacht; alleen dan gezorgd dat we wel om de dag actief waren, zodat zwanger worden wel tot de mogelijkheden behoorde. Maar helaas... alweer niet... En het leeftijdsverschil wordt groter en groter... Ik zie als een berg op tegen september; dan gaat mijn meisje naar school. Het idee dat ik dan alleen thuis ben vind ik vreselijk! Ja, op m'n werkdagen heb ik genoeg afleiding; maar toch... zo oneerlijk; ik had zo graag nu zo'n kleine krummel in m'n armen... Of al wist ik maar wanneer het zover zou zijn. Als ik maar iets van garantie kreeg dat het ook daadwerkelijk komt... Zeg, als nu blijkt dat vooralsnog alles goed is bij ons... Doen ze dan nog meer onderzoeken, zoals bv samenlevingstest, HSG, laparascopie oid; of is dat in een later stadium? En als alles goed is... Doen ze dan gewoon voorgoed niks; of kun je dan uiteindelijk ook medische stappen zetten? (Ik vind het soms benauwend om te bedenken dat ik nog 10 jaar zo voort moet zeg maar; elke maand hopen, elke maand teleurstelling.. en als ik dan 40 ben bedenken van 'nou, dat was het dus; het werd 'm niet'. )
Poetje.. Ik snap je helemaal.. Bij ons is er dus niets gevonden en is alles goed heb wel hsg en alles gehad.. En zijn ook gewoon meteen met behandelingen gestart en word gewoon vergoed.. Ik zit dan wel bij een privé kliniek Nij Geertgen in Elsendorp. Hier doen ze alleen dingen op het gebied van fertiliteit.. Zij handelen ook echt veel sneller als in het ziekenhuis.. Daarom komen er mensen vanuit heel Nederland en België.. Van iemand die ik ken weet ik dat ze nog een half jaar moesten proberen enten bog eens 3 maanden voordat ze wat gingen doen was ze bijna 2,5 jaar verder.. Wij zijn naar de kliniek gegaan na ruim en jaar tijdens de intake meteen onderzoekjes gedaan en binnen die cyclus alle onderzoeken meteen afgerond.. Cyclus daarna al gestart met de behandelingen..hopelijk heb je hier wat aan..
Jozefien: Absolute.. Word compleet vergoed hetzelfde als bij het ziekenhuis.. bij deze kliniek zoals ik al eens zei ze komen van ver. Kijk maar eens oo de website Nij Geertgen - centrum voor vruchtbaarheid hopelijk heb je er wat aan..
Die kliniek is voor mij erg ver weg; maar dank voor je informatie over het verloop. Ik ben echt benieuwd wat er allemaal gaat volgen nu... Hadden jullie dat ook; dat bang zijn voor de uitslagen, zenuwachtig er voor zijn? En dat gevoel van het komt nóóit? Soms weet ik het haast zeker... Mn man gelooft daarentegen dat er absoluut een tweede komt; voor hem is onze dochter daarvoor het bewijs... Hij vindt de 18e ook spannend; hij denkt dat er "iets" (kleins) is, maar nog veel mogelijkheden... Ik kan zó bang zijn dat het eind verhaal gaat zijn en de afscheid moeten nemen van de wens... Ah, ik vind die onzekerheid soms zó killing. Als ik maar een béétje garantie had dat het kwam; ook al moet ik nog 2 jaar wachten... als ik wist dát het kwam zou ik er vrede mee hebben. Maar ooh die onzekerheid! Herkenbaar?
idd heel erg herkenbaar!! ikzelf hoopte eerlijk gezegd gewoon dat er iets mis was (vreemd toch?) liefst iets kleins en makkelijk oplosbaar natuurlijk.. Nu er niets gevonden is blijf ik met die vraag in mijn hoofd.. En ook begrijp ik echt niet waarom t dan nog steeds niet is gelukt.. Mijn vriend was ook steeds heel positief maar heel eerlijk gezegd denken we er allebei steeds vaker aan om het er lekker bij 1 te laten.. Gewoon om van dat gedoe en die onzekerheid achter ons te latend Maar omdat definitief te beslissen dat kunnen we ook weer niet want 1 kind is zo alleen dat heb en we nooit gewild..
Hoi allemaal.. Ik zou vandaag ongesteld moeten worden.. Vanacht flinke buikpijn gehad.. Vanmorgen dacht k ik ga maar gewoon testen dan hoef ik ook niet te blijven hopen.. Maar het was een positieve test! Ik voelde echt een opluchting en dat stuk stress dat ik in mijn lijf had viel ineens van me af.. Huilen van blijdschap moest ik.. Heb alleen last van krampen hoop niet dat daf iets slechts betekend.. Maar hou me vast dat ik eindelijk na 21 maanden een positieve test heb! Ik hou jullie op de hoogte!! Ik hoop echt dat de rest van jullie ook snel volgt! 💋
Hai Inge Vervelend he dat het dan opeens niet meer lijkt te lukken... Van de eerste was ik in ronde 4 zwanger en van de tweede in ronde 2!! Nu na een paar jaar willen wij een derde (eerste samen) en ben al vanaf juli 2014 gestopt met de pil. In ronde 3 was ik alweer zwanger, maar werd een mk.. Daarna even pauze gehad en zit inmiddels in ronde 14 (11 na mk). Wij hebben ook onderzoeken gehad en alles lijkt tot nu toe in orde. Het is zo frustrerend, juist omdat je niet weet wat er nou aan de hand is... Hopelijk is het jullie snel gegund! Liefs!