Daag allemaal! Ik heb een best nare bevalling gehad en kan nergens nou echt m'n ei kwijt. Iedereen is lief en begripvol, maar ik vertel ook niet zomaar aan iedereen m'n bevalling en krijg al snel de opmerking: Ach maar nu is hij er, het was het toch allemaal waard?? Dus daarom dacht ik, ik plaats het hier, dan kan ik het kwijt aan iedereen die weet hoe bevallen is! Met 28 wk ben ik opgenomen ivm verkorte baarmoedermond, 1 cm ontsluiting en lichte weeen. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit, met spoed naar het academisch ziekenhuis, weenremmers, longrijping, een heleboel echos, metingen etc verder... ben ik na 3 keer strippen ingeleid met 40 weken. Ik zat er doorheen, de baby werd om ruim 4 kg geschat en het was gewoon klaar. Smorgens gemeld in t ZH, ik bleek al 4 cm ontsluiting te hebben en mijn vliezen werden gebroken. De weeen kwamen gelijk op gang, elke 2 min, maar goed te doen. Ik kon nog wel lachen om mijn oncharmante verschijning, op een skippybal al vruchtwaterlekkend. Na een half uur kwamen de weeen continue en volgde een weenstorm van 2 uur. Ik zat toen op 5 cm... na nog een uur heb ik, ondanks dat ik vooraf zo tegen was, een ruggenprik gevraagd en gekregen maar deze zat niet goed, ik had nog net zoveel pijn en voelde alles nog in mijn benen etc, er zou weer iemand komen voor een nieuwe. Al spugend en wachtend zat ik daar mezelf enorm zielig te vinden want de weeen kwamen maar en kwamen maar en er zat geen halve minuut pauze ergens tussen... Maarja he, zo gaat bevallen dan nog dacht ik. Ineens kreeg ik persdrang en bleek ik op 9 cm te zitten!! Dus geen nieuwe ruggeprik, maar wegpuffen die persweeen. Na nog een uur wanhopig zijn en wegpuffen had ik volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. Wat een zegen, EINDELIJK. Ik dacht toen nog, over een half uur issie er vast wel.... Helaas bleek zijn hoofdje de bocht niet te kunnen maken en na ruim een uur persen begon ik uitgeput te raken. Na enig overleg werd besloten de vacuum te gebruiken en werd ik gewaarschuwd dat de kans er was zijn schoudertjes ook niet zouden passen en wat dan de vervolg stappen waren. Gelukkig maar, want na een hoop pijn en getrek met de vacuum kwam zijn hoofdje,... maar zijn schouder zat vast. Ik vanuit de beugels door 6 man op handen en knieeen gedraaid en ze hebben toen zijn schouder losgehaald en hij is geboren, na 2 uur persen etc. Hij was blauw, slap, haalde nauwelijks adem en huilde niet. De kinderarts was al op de kamer en ze zijn aan de slag gegaan, gelukkig was hij na 10 minuten helemaal bij en mocht ik hem EINDELIJK vast houden. die 10 min leken 10 dagen en ik dacht alleen maar; Hij gaat dood... Ik was zo bang. Mijn man had ik naar hem toegestuurd om fotos te maken en bij hem te zijn maar ik voelde mee eenzaam, alleen en verloren en compleet over mijn toeren. Ondertussen werd ik gehecht want ik had een flinke knip. Uiteindelijk is alles goed gekomen, mijn zoontje heeft er niets aan overgehouden en doet t fantastisch. Hij woog 4160 gram en was dus flink en ik met mijn 1,60 m was daar niet op gemaakt. Maar door alle ellende vooraf en deze bevalling als toetje kijk ik op geen enkele manier met plezier erop terug en dat vind ik erg. Tuurlijk is hij het waard en voor hem doe ik t zo weer, ik ben stapelgek op mn jochie, maar ik hem mn portie wel gehad en merk dat t toch best nog wel eens door mn hoofd spookt, het is niet leuk als zo een mooie tijd, zwangerschap etc, zo wordt overschaduwd door deze dingen. Heel lief dat je dit allemaal hebt gelezen! Soms helpt opschrijven gewoon even!
Oh wow, wat een heftige bevalling! Wat een nachtmerrie moet dat zijn geweest. Rot voor je dat je dit zo hebt moeten ervaren. Natuurlijk is je kind het waard; maar dat wil niet zeggen dat het niet volkomen shit was om dit te moeten meemaken. Jeetje. Dat zijn gewoon twee hele aparte dingen. Ik begrijp ergens ook wel dat anderen er zo op reageren, want ze kennen jouw verhaal waarschijnlijk niet en daarnaast is het best moeilijk om je in te leven in zoiets dat zo emotioneel voelt en zo lang geduurd heeft. Het is inderdaad fijn dat je je kereltje hebt nu; maar dat staat verder los van de nachtmerrie-bevalling. Ik hoop dat je het een plek kunt geven. Goed dat je erover schrijft; dat helpt misschien bij jou bij het verwerken hiervan. Ik heb aan mezelf ook gemerkt dat ik wel even flink wat tijd nodig heb gehad om mijn bevalling te verwerken; en dan ging alles nog wel van een leien dakje, laat staan als dit anders was geweest. Zo'n bevalling is en blijft gewoon simpelweg een flink brok natuurgeweld wat je lichaam meemaakt. Sterkte ermee!
Ik begrijp hoe je je voelt, ik ben zelf ook nog een flinke tijd achtervolgd door mijn bevalling. Weinig ontsluiting, vliezen gebroken, toen weeënstorm maar nog steeds amper ontsluiting, gevraagd om ruggenprik maar het was avond dus er moest een anesthesist opgeroepen worden. Die heeft er 2,5 uur (!) over gedaan om te komen, ze horen er binnen het half uur te zijn en hij had ook geen goed excuus, helemaal geen excuus eigenlijk. Wat ik me vooral herinner is de totale wanhoop in die uren. Het heeft me nog lang achtervolgd, ik dacht er toch wel een paar keer per dag aan terug. Wat mij uiteindelijk heeft geholpen was het schrijven van een klachtenbrief aan die anesthesist, ik heb die uiteindelijk nooit verstuurd maar door het schrijven ervan kon ik het afsluiten. Dus praat er vooral over, dat helpt echt!
Heftig meid! Weet niet hoe lang het geleden is, maar als je er zo naar aan blijft terug denken is het misschien goed om er met een psycholoog over te praten? Om het los te kunnen koppelen en geen angst te hebben bij een eventueel volgend kindje...
Wat een herkenbaar heftig verhaal!! Mijn dochtertje is ook met een schouderdystocie geboren. Ik werd idd ook alle kanten op gegooid en zag een slap blauw baby'tje weggedragen worden. Ik kon ook alleen maar denken dat er naast een tijdstip van geboorte een tijdstip van overlijden zou komen. Hier gelukkig ook een goed einde, nu een kerngezonde peuter, maar ik kan me dus heel goed voorstellen hoe je je voelt! Ook herken ik de muur waar je nu soms bij mensen tegenaan loopt. Vooral mijn schoonfamilie heeft/ had zon enorm bord voor de kop. Ik heb hier nog best lang boosheid en verdriet om gehad (soms nog steeds wel). Voor mijn man was het ook enorm heftig (misschien nog wel heftiger dan voor mij). Bij ons heeft het erg geholpen om er samen over te praten! Ook heb ik veel gehuild onder de douche... Alle angst kwam er uit en tegelijkertijd gevoel van enorm geluk te hebben gehad. Het heeft echt even tijd nodig om allemaal een plekje te geven is mijn ervaring. Veel praten met mensen die het wel snappen kan helpen. Als je wilt mag je me een pb doen! Heel veel sterkte meid! Het is nu dubbel de blijdschap van je kleine maar tussendoor ook de pijn van wat je hebt meegemaakt! Het komt echt goed! En natuurlijk ook gefeliciteerd!
Wat heftig he meid? Ik heb hetzelfde meegemaakt. Ook een schouderdystocie. Dochtertje was 9 pond, en ik had een suptotaalruptuur. Ook had ik de volgende dag een bloedtransfusie nodig. Ik heb zelf niet echt last van. Ik stond een soort van "uitgeschakeld" toen dit allemaal gebeurde. Hierdoor weet ik niet echt meer precies hoe het allemaal ging en wat er gebeurd is. Je mag me pb-en als je er over wilt praten met een lotgenoot! Sterkte.
Jouw topic komt voor mij op precies het juiste moment. Ik ben 3 weken geleden bevallen van ons tweede kindje, 2.5week voorweeen gehad, ontsluiting die niet wilde vorderen ondanks weeenstorm, in t vruchtwater gepoept dus naar het zkh, binnen een half uur van 5cm naar persdrang, laatste 2cm wilde niet dus een uur persdrang moeten wegpuffen, en uiteindelijk schouderdystocie! Ben ook op all fours moeten bevallen, en hoewel dit voor sommigen vast juist heel natuurlijk voelt, voelde het voor mij enkel beestachtig! En dan ons kindje, met zn grauwe lijfje en blauwe hoofdje, geen ademhaling, zo slap als een elastiekje.. Vreselijk! Gelukkjg krabbelde hij terug, en ligt nu gezond in mijn armen terwijl ik dit typ. Het geluksgevoel overheerst hier, maar merk wel dat ik mn bevalling vooral nog wegstop, en het wel een moment van verwerking nodig gaat hebben... Vind t lastig om op openbaar internet echt hierover te vertellen, maar mocht je privé willen praten hierover, stuur gerust een berichtje! (sorry voor het wat chaotische wn egoïstische berichtje) Sterkte en hopelijk kan je naast deze ervaring ook wel genieten
Meid, wat afschuwelijk voor je! Ik heb nog geen ervaring, maar dit is een grote angst van mij. En dat mensen dan zoiets tegen je zeggen... Waarschijnlijk omdat ze 'toch iets' moeten zeggen. Als mensen aan je vragen hoe de bevalling was, dan horen ze het liefst 'prima, was een eitje'. Net zoiets als: hoe gaat het? En dan niet willen horen hoe het echt met je gaat. Het zijn meer beleefdheidsvragen en geen oprechte vragen. Dit laatste herken ik dan weer wel. Zo achterlijk. Ik hoop dat je het een plekje kunt geven en schaam je niet om er hulp voor te zoeken. Dit is toch een soort traumatische ervaring! Sterkte!