Onze dochter is 7 en staat heel negatief in het leven merk ik. Ik vraag me af of dat een fase is of dat ik aan de bel moet trekken dus heb even wat meningen nodig. Vooral op sociaal gebied gaat het niet goed. Ze speelt heel graag samen met andere kindjes maar vind dat het altijd moet gaan zoals zij wilt (voor zover ik gemerkt heb) "dit gaan we spelen en dan doe ik dit, zeg jij dat en haal jij dit" taferelen zijn geen uitzondering. Huilend binnenkomen omdat kinderen niet naar haar willen luisteren en niet doen wat ze wilt en dat ze alleen maar dingen doen die hun willen en zij dus niet leuk vind. Gisteravond weer een emo breakdown dat ze zich zo eenzaam voelt. Ze had een vriendinnetje uit school mee om te spelen en ze kwamen samen een ander klasgenootje tegen die in de buurt woont die graag mee wilde spelen en binnen no time had ze het gevoel dat er niet meer naar haar geluisterd werd en kwam ze huilend binnen, ik gaf aan dat ze best eens wat kan doen wat ze niet leuk en dat ze dan daarna weer kunnen doen wat zij leuk vind. Met die info ging ze weer naar buiten. Haar vriendinnetje kwam snel daarna binnen dat ze graag met mijn dochter wilde spelen maar dat ze steeds boos wegloopt als ze naar haar toe loopt en dat ze niet goed weet wat ze hier mee moet doen. Zodra ze sociaal gezien haar zin niet krijgt bouwt ze een enorme muur op en hoe ouder ze word hoe minder kinderen dit gaan pikken en ik ben zo bang dat ze hier enorm veel last mee krijgt zometeen... Nu vergeten de kinderen dat weer en heeft ze de volgende dag weer een nieuwe start maar als ze zo wat ouder zijn is dat niet zo natuurlijk. Ik krijg er gewoon niet in dat ze soms ook eens kan doen wat iemand anders wilt en het niet altijd alleen maar kan zijn zoals zij het wilt. En zodra zoiets dan gebeurd is de wereld te klein en is direct alles fout. Dan roept ze dat ze zo eenzaam is en zo verdrietig, dat ze nooit iets goed doet en dat niemand haar aardig vind en is ze echt immens verdrietig... Ik heb gevraagd waar ze allemaal dankbaar voor is en beetje bij beetje noemt ze meer en meer dingen en is ze weer uit haar bui maar dit is dus elke keer zo. Zit zelf te denken om wellicht een smoelenboekje te halen waarin ze elke avond op kan schrijven hoe ze zich voelt en waarom maar misschien heeft iemand anders een ander idee?
Misschien een gesprek met je huisarts ? Ik zou er wel wat mee doen wat je al zegt dit kan wel erger worden. Of het een fase is weet ik niet.. maar misschien kan een gesprek goed doen
Ik vind het woord depressie nogal overdreven. Het klinkt als een meisje die graag haar zin wilt en dat wanneer dat niet gebeurd ze daar lastig mee om kan gaan. Geen uitzonderlijk gedrag op die leeftijd. Mijn dochter heeft hier ook af en toe last van. Hier wordt thuis dan over gepraat en duidelijk gemaakt waarom het niet altijd op haar manier kan gaan.
Herkenbaar toen onze dochter die leeftijd had... Ik heb inderdaad toen een schrift met haar bijgehouden met dingen die ze leuk vond...moeilijk et cetera... Hier was dat echt een fase...ze heeft echt hele leuke vriendinnen en speelt al heel anders met de meiden. Ze is nu bijna 9 en ik merk dat er nu veel meer wordt overlegd.. Het is denk ik echt een sprong in het gedrag...leren omgaan met anderen en hoe moet je je gedragen...zodat je goed met elkaar om kunt gaan.
Snap dat het zo lijkt in mijn verhaal maar dit is dus in het algemeen helemaal niet zo. Ik probeer gewoon een probleem van 20 a4's vol te proppen in een samenvatting en daar ben ik niet heel goed in dus kan me voorstellen dat er een ander beeld geschetst word van haar. Film uitzoeken thuis gaat prima, als ze iets niet kan hebben in de winkel is dit nog nooit een probleem geweest met haar en alles is helemaal prima. Ook als ze haar zin niet krijgt maar kinderen iets anders doen dan afgesproken was is ze overstuur want volgens haar doen ze dat omdat ze haar niet aardig vinden. Als ik haar aanspreek op iets wat ze gedaan heeft en dondersgoed weet dat het niet mag is ze ook meteen helemaal down en roept ze dat ze nooit iets goed kan doen. Zelfde wanneer een activiteit niet lukt of haar huiswerk niet helemaal goed is...
En was dat het enige waar ze "last" van had toen of merkte je over het algemeen veel negativiteit bij haar?
Mijn zoon vertoont hetzelfde gedrag. Nog wel meer bijzonder gedrag ook trouwens. Ik herken het dus. En ik ben nu wel bezig met het CJG. Binnenkort worden we uitgenodigd en zullen ze hem gaan testen om erachter te komen of er iets met hem aan de hand is. Zelf denk ik dat hij sowieso hoogsensitief is.
Mag ik vragen welk gedrag hij nog meer vertoonde? Wellicht dat ik wat herkenning zie bij mijn dochter.
Ik herken dit heel erg. Mijn dochter is precies zo, maar ik noem het niet depressief. We zijn met haar al een tijdje bezig, nu onder begeleiding van het cjg en het is meer dat ze bang is de controle te verliezen, ze is snel bang van dingen en als zij vriendinnetjes de kans geeft iets te verzinnen wordt dat voor haar onveilig, want ze kunnen best iets verzinnen dat zij eng vindt. Ze is ook heel bang om afgewezen te worden door leeftijdsgenoten en daarom doet ze dat dus eigenlijk zelf. Wij gaan iig aan de slag met een weerbaarheidstraining en iets waarbij ze leert te vertellen hoe ze zich voelt tegen leeftijdsgenoten en waarbij ze dus leert te zeggen: tot hier en niet verder.
Ze heeft ook wel last van andere dingen...maar ik zag dat dit echt een fase was waar al haar vriendinnen ook wel doorheen gingen. Ze is heel verlegen en angstig...perfectionist en eerder negatief dan positief.
Absoluut een fase! Constant in gesprek blijven en constant een spiegel voorhouden over hoe zij dit gedrag zou vinden?
Misschien lees ik het verkeerd hoor, en in dat geval heb ik niks gezegd, maar ik haal het gevoel uit je bericht dat de focus vooral ligt op het moeten doen van dingen die niet leuk zijn voor haar en ze haar behoefte 'moet opofferen' voor een ander. Ik zou in dat geval proberen de focus verleggen naar proberen iets te vinden wat ze allebei leuk vinden, en haar laten zien dat er ook leuke dingen zijn in een middenweg waarin er ook naar haar behoefte wordt gekeken én naar de ander, in plaats van óf het een of het ander.
Als je aanvoelt dat jouw dochter het echt zwaar heeft zou ik een professional vragen om mee te kijken en vast te stellen of het buitensporig is of niet en zo ja wat je kunt doen.
Bedankt voor alle reacties ik blijf even doorlezen dus alle ervaringen zijn welkom!! Als ik kijk naar haar sociale leven lijkt de focus daar ook op te liggen maar als ik naar haar algemeen kijk lijkt ze daar totaal geen moeite mee te hebben dus vermoed dat de oorzaak ergens anders ligt. Thuis heeft ze geen moeite met dingen doen die ze niet leuk vind en als we ergens heen willen is het ook geen probleem als de bestemming dit keer niet haar keuze is. Het lijkt echt alleen op te spelen tijdens haar speelactiviteiten met vriendinnen.
Ik vind dit niet echt klinken als een depressie, maar als je je zorgen maakt gewoon aan de bel trekken. Ik vind het meer klinken als een meisje dat een bepaald beeld of verwachtingen heeft van dingen en er slecht mee weet om te gaan als het anders loopt. Misschien wel wat perfectionistisch aangelegd en niet veel zelfvertrouwen dat ze die afwijzingen dan op zichzelf betrekt? Ik herken dat van mezelf nl wel en zie het bij de oudste met momenten ook heel erg. Nu ben ik wel echt depressief geweest en vermoedelijk als kind achteraf ook al eens, maar bovenstaande is meer gewoon hoe ik ben. Dat maakt niet meteen ook dat je depressief bent. Dat uitte zich bij mij echt door niets meer te willen ondernemen, mij terugtrekken, zeggen dat ik niet meer wilde leven en dat soort dingen.
Mijn dochter is ook wel zo. Ook heel vaak boos, wil het liefste een soort voorkeursbehandeling thuis die ze dus niet krijgt.
Dit maken wij precies zo mee met onze dochter. School heeft aangegeven dat de kinderen in de klas het nu nog wel pikken, maar dat de acceptatie daarvan wel minder gaat worden naar mate de kinderen ouder worden en het dan eventueel wel een probleem kan opleveren. Dus wij hebben onze dochter opgegeven voor sovatraining bij cjg, de sociale vaardigheden worden hierin bekeken en er wordt samen geoefend hiermee om te gaan. Ook wij als ouder worden hierin betrokken natuurlijk. Ik wil onze dochter niet direct depressief noemen, maar ze kan erg lang in een bepaalde emotie blijven hangen en is er dan moeilijk uit te halen. Ze heeft ook een tijd gehad dat er kindjes bij ons kwamen spelen en dat ik onze dochter inderdaad hoorde bepalen wat het vriendinnetje wel of niet mocht. Hier hebben wij op ingegrepen, nu gaat het beter. Ze is ook erg gevoelig voor veranderingen, kan daardoor emotioneel reageren. Ik hoop heel erg dat het een fase is, maar ik denk ook wel dat het een karaktereigenschap is. En dat we onze dochter daarmee moeten leren omgaan.
Ook herkenbaar helaas. Dochter wordt 7 in aug. Ik heb het gevoel dat het bij haar door onzekerheid komt. Dit heeft ze vooral met leeftijdsgenoten en niet met volwassenen. Vind het altijd zo zielig om haar verdrietig of boos te zien als ze niet weet hoe ze met andere kinderen moet spelen. Zo vaak gepribeerd te helpen met tips en advies enz. Bennzelf pedagoge, maar niet het gevoel dat het helpt. Ook op school krijgt ze extra begeleiding, maar ik ziengeen verschil. Hoop dat het een fase is en dat ze wat meer zelfvertrouwen krijgen en niet bang zijn voor andere kinderen. Hier zegt ze ook vaak, als ze zo een bui heeft, dat niemand haar lief vindt en dat ze niks goed doet.
dl was hier juist de andere in het verhaal. als zij niet deed wat de ander wilde werd de ander boos en waren ze maar geen vriendinnen meer. dl staat sociaal ook niet zo heel sterk is perfectionistisch regelmatig onzeker en een pleaser. zij kwam dus regelmatig verdrietig thuis omdat de ander de vriendschap voor de zoveelste keer weer had verbroken omdat dl niet alles wilde doen zoals zij dat wilde. zelfs hier thuis probeerde het vriendinnetje de regie in handen te houden. ik heb haar dan ook wel eens weg gestuurd omdat ik het niet oke vond hoe ze 'speelde'. uiteindelijk is de vriendschap definitief verbroken omdat het gewoon niet ging op die manier. naar mijn weten heeft het meisje nog steeds niet veel vriendinnetjes en het gedrag lijkt me de reden. als alles altijd maar op jouw manier moet en niet anders dan dat jij wil blijven er weinig mensen over die dat accepteren. dl heeft nu een nieuwe vriendin waarmee het een stuk beter gaat. ook daar is af en toe nog wel sturing nodig omdat ze af en toe nog wat botsen met wie haar zin krijgt maar heel veel gelukkig niet. ze moeten nou eenmaal leren dat je af en toe een middenweg moet vinden, al dan niet met wat hulp van een volwassene, anders blijven er niet veel vriendinnetjes over. dl was trouwens iets jonger als jouw meisje toen ze de vriendschap definitief verbrak. ze wilde steeds minder met het meisje spelen omdat zij altijd haar zin wilde doordrijven dus de volgende dag vergeten is er niet altijd meer bij op 7jarige leeftijd
Ik vind het best erg om zo'n kind dan weg te sturen. Beter helpen in het spel. In mijn dochter zit totaal geen kwaad, maar weet niet goed hoe ze zich moet wegzetten.