Even een topic, omdat het me niet loslaat en ik het even kwijt moet. Wij waren met de auto op vakantie naar het buitenland. We reden stapvoets en grotendeels stilstaand door een grote file (redelijk vooraan) en we kwamen dus ook stapvoets langs het ongeluk zelf en we keken recht naast onze auto op drie lijkjes met met bloed doordrenkte lakens erover met beenjes en kindervoetjes eronderuit stekend. Ik zal niet teveel in detail treden maar het zag er super heftig uit. Vreselijk! Het laat me nu dus niet meer los.. Misschien helpt het om hier op te schrijven.. Hebben jullie ook wel eens zoiets meegemaakt? Of tips om het los te laten?
Oh bah, wat heftig! Ik heb onze buurman 2 jaar geleden gevonden, dood op z'n bed. Jonge vent van 40 maar erg ziek (psychisch). Ik zie hem nog steeds liggen
Oh wat vreselijk! Misschien kun je er eens met een therapeut over praten? EMDR werkt heel goed tegen dit soort trauma's. Zelf hebben wij in het buitenland ook eens een ongeluk gezien. Die man lag op de grond (in Afrika steken mensen letterlijk de snelweg over, dus dan is het niet gek dat af en toe iemand wordt geschept brrr), geen laken eroverheen, maar duidelijk overleden. Heel naar gezicht, maar ik was vooral bezig mijn kinderen de andere kant op te laten kijken. Heb er verder geen last van gehad, maar dat komt denk ik vooral omdat ik bij EMDR en mindfulness heb geleerd om hele nare dingen echt te ervaren en te laten zijn, zodat ze niet opstapelen. Maar met 3 kinderlijken zou ik heel wat meer moeite hebben, dus traumatherapie lijkt me echt niet overbodig. Sterkte!
oh dat lijkt mij verschrikkelijk! Als het je blijft achtervolgen zou ik hulp vragen als ik jou was! er over praten kan helpen het te verwerken. Wat mij altijd bij zal blijven staan is het overlijden van mijn vader, het overlijden zelf maar ook de hulp die ik heb geboden in zijn ziekteperiode, dingen die je niet bij je vader hoort te doen ( zoals van het toilet helpen toen het hem niet meer lukte) maar heb het met liefde gedaan. Ben daarvoor naar een psycholoog geweest en dat heeft mij erg geholpen!
Getuige geweest van een zelfmoord poging, deze mevrouw ging steeds verder uit het raam hangen tot ze viel van 4 hoog uit een flat......vreselijk geschreeuw beneden aangezien er een meneer de auto aan het wassen was en bloedspatten op zich kreeg. Mevrouw heeft het overleeft. Ik was 16 jaar en heb veel nachtmerries gehad en slachtofferhulp gehad maar dat hielp niets......blijft me altijd bij en ben als de dood voor balkons en ramen in een flat.
Heftig! Ik heb als kind een keer een buurman gevonden die van de trap af was gevallen en overleden was (hoofd op de tegel vloer en voeten nog op de trap...) en dat beeld krijg ik nooit uit mn hoofd. Heb het wel een plekje gegeven en nooit nachtmerries gehad gelukkig maar het blijft wel voor altijd bij me. Denk ook niet dat therapie dat kan veranderen eigenlijk je moet het denk ik gewoon een plekje geven.
Ik reed langs een flat en zag een oudere man op de grond liggen. Uitgestapt om hem te helpen maar hoe dichter ik bij kwam, hoe duidelijker het werd dat hij gesprongen was. Gewacht op de politie en toen weggegaan. Dit heeft me even bezig gehouden maar zakte al snap naar de achtergrond omdat ik besefte dat deze man zelf de keuze gemaakt had. In jouw geval is het wel wat anders, drie kleine kindjes.... Best heftig. Ik ben ervan overtuigd dat alles met een reden gebeurt en als het je tijd is je gaat. Dit is een soort overlevingsmechanisme van mij geworden. Het heeft me in iedergevaldoor hele moeilijke tijden geholpen en die heb ik de afgelopen jaren veel gehad helaas. Ik zou wel zoeken naar hulp als ze je dagelijks leven van belemmeren.
Hier ook een aantal ernstige trauma's gezien (en meegemaakt). Ik ga niet in details treden welke, maar de herinnering zal altijd wel blijven. Wat je wel kunt doen is er mee om leren gaan. Therapieën totdat je een ons weegt en vervolgens denken: ja, dit gaat niet meer weg, laat maar, ik ga er wel gewoon mee om en accepteer dat dit gedeelte van mij dusdanig beschadigd is dat "FUBAR" er een goede term voor is - verder niet meer aan denken. Op een gegeven moment kom je zelfs in betere tijden waarbij je er een dag niet aan denkt. Of dat je er misschien wel aan denkt, maar dat het 2 seconden later weer de revue gepasseerd heeft. Dat is het betere werk
Ik snap dat het gek klinkt maar ik denk dat het voor haar een soort copingmechanisme is. Je kunt er beter een soort van 'vrede' mee hebben dan dat je bij alles stil blijft staan en je blijft afvragen waarom?! Soms moet je jezelf een beetje beschermen en als dit voor haar werkt is dat prima toch?
Zo gek als het klinkt denken sommige mensen inderdaad zo... Ook hele gelovige mensen die niet naar de dokter gaan enzo want als god ze ziek maakt moet dat zo zijn... Er gaan dus gewoon mensen dood omdat ze weigeren medische hulp te accepteren voor zichzelf of zelfs hun kinderen... Vermoed alleen dat Twinkle Star dit niet zoals ik het beschrijf bedoel maar meer dat het voor haar een manier is om dingen een plekje te geven... Fijn dat ze voor zichzelf een methode heeft om ermee om te kunnen gaan. Dat ze dat hier op een openbaar forum deelt is niet zo handig misschien
Emdr kan helpen bij de verwerking. De situatie blijft ongewijzigd maar de emotie verminderd. Maar het is zoals ik het lees kort geleden gebeurd en heeft ook tijd nodig en anders dus emdr.
Zo gek is dat niet hoor. Ik geloof ook dat wanneer het je tijd is je ook gaat. Maar ondanks dat ik dat geloof kan ik er toch mee zitten hoor vooral met kinderen. Hoevaak hoor je wel niet dat mensen echt geluk hebben gehad dat ze het overleefd hebben terwijl ze eigenlijk dood hadden moeten zijn en mensen met een stomme zachte val overlijden bij wijze van door die val? Ik noem dat geen toeval maar dat mag iedereen voor zichzelf weten @ts: je zou kunnen overwegen EMDR therapie te doen. Hier heeft mijn moeder mijn broertje gevonden hangend aan de trap Zelf in Frankrijk op 1 weg 3 verschillende ongelukken gezien en 2 ervan waren overleden. 1 weet ik niet zeker die man was op die weg iedereen aan het inhalen en later kwamen wij hem tegen over de kop gevlogen tegen de berg aan.
Dat is vooral hoe gelovigen denken. Echt vreselijk kwetsend, zou er verder gewoon niet op ingaan. Wat erg TS dat je dat hebt moeten zien, de vraag is of je dat beeld zelfs met therapie oid nog uit je hoofd kan krijgen.. Wil je er alleen sterkte mee wensen
Wat een heftig verhaal zeg! (Al de verhalen hier trouwens...) hopelijk kan je een manier vinden er mee om te gaan. Niet te geloven
Ik heb 10 jaar geleden een dode man in de berm gevonden. Hij was neergestoken, door het raam naar buiten gesprongen/geduwd? en een paar meter bij het huis vandaan ingestort en overleden. Een vreselijk gezicht.. In het begin dacht ik er heel vaak aan, zag het steeds voor me. De politie heeft slachtofferhulp geregeld, maar daar had ik niet zoveel aan. Het is gewoon vanzelf minder geworden. Maar misschien heb jij wel wat aan prof hulp, je kunt het altijd proberen! Sterkte.
Je moest eens weten hoe bizar veel mensen die opmerking maken tegen ouders van pas overleden kindjes.. 'Het heeft zo moeten zijn.' Echt..
Dat kan ook niet. Vind ik zelf ook te hard om te zeggen. Mijn ouders hebben dat ook te horen gekregen: gelukkig heb je nog 2 kinderen
Het is inderdaad zoo dat er mensen zijn die alleen met dit soort dingen om kunnen gaan door te denken - het was hun tijd - het heeft zo moeten zijn of het was God's wil. Dat is voor hun een soort manier van erge dingen kunnen verwerken. Je hoeft dan ook niet na te denken om het waarom van zoiets. Voor Ts maar 1 tip praat erover, tegen wie maakt niet uit (het forum, je partner, de buurvrouw, een therapeut) maar blijf praten.