Ik ben al jaren bekend met paniekaanvallen, elke aanval is anders en beangstigend maar ik heb hier geleerd mee om te gaan Door cognitieve therapie. Echter twijfel ik nu aan 2 kort durende aanvallen. Ineens uit het niets voel ik me erg naar worden een soort shock. mijn gehele lichaam is ineens gevoelloos en heb het idee het loodje te leggen ( met de daarbij horende rampgedachten) 1 ste keer was in bad, 2de keer na hardlopen tussen wandelen en hardlopen in. Alleen dit duurt hoogstens 10 seconden net alsof het tegen een muur aanbotst. Iemand ervaring met deze kortdurende paniekaanval of wat het ook is?
Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik last heb van chronische paniekklachten, haha . Natuurlijk alles behalve grappig, maar ik zie het maar zo; sommige mensen hebben last van migraine e.d. en dit is mijn 'dingetje'. Het enige verschil met pakweg 2 jaar geleden is dat ik het beter kan relativeren en het gevoel wat jij omschrijft heb ik nog regelmatig. Soms zomaar uit het niets. Het stijgt dan echt op vanuit je tenen, maar gelukkig pakt het niet meer uit in een full-blown aanval die ervoor zorgt dat je de hele dag van slag bent en trekt het ook snel weer weg. Alsof je lichaam eindelijk doorheeft dat paniek nergens voor nodig is.
Hier ook chronische hyperventilatie/paniekaanvallen. Elke aanval is weer anders. Soms kort, soms lang en kom ik er moeilijk uit.
Dat denk ik ook, dat je lichaam het herkent en niet zover meer laat komen. Ik heb ongeveer een halfjaar lang meerdere keren per dag paniekaanvallen gehad met hyperventilatie om de gekste dingen. Ik heb wat je zegt afgelopen jaren kleine paniekaanvallen die vrij snel abrupt stoppen. Gelukkig heb ik ze zelden meer, vreselijk!
Ja precies! Ik heb ook een punt gehad dat ik in mijn hoofd wel wist dat ik 'alleen maar' een paniekaanval had, maar dat mijn lichaam zeg maar niet volgde. Dus ik stond dan bijvoorbeeld in de rij bij de kassa, wetend dat er feitelijk gezien niets aan de hand was, maar mijn lijf reageerde met volle paniek (zweten, hyperventileren, duizelig, etc.). Uiteindelijk ga je dan toch doemdenken en loopt het uit de hand. Het is bijna instinctief. Ik noem het ook niet echt een paniekaanval, maar eerder schrikken. Want zo een gevoel krijg je bijvoorbeeld ook als je plotseling voor een auto weg moet springen en dan trekt het ook snel weer weg, omdat het gevaar geweken is.
Ja ik herken dit wel. Op een gegeven moment was ik zo met de aanvallen bezig, dat ik ze op kon wekken. Ineens valt alles even "uit". Ik rijd daarom ook geen auto als ik gespannen ben. Voor mij helpen ontspanningsoefeningen erg goed.
Ik ben dan niet duizelig zweten oid. Maar een ontzettend naar gevoel ( gevoeloos in lichaam worden) en dan nog iets erbij wat ik dan niet uit kan leggen iets van controle over lichasm kwijy.Maar wel het typerende het doemdenken, kan dan wel denken het is maar een paniekaanval en misschien dat het daarom maar een paar seconden duurt. Ik ben paniekaanvallen gewent van aanloop toppunt en afloop. Die van ineens uit het niets eigenlijk niet.
Een duidelijke aanloop, toppunt en afloop zie je meestal bij de langere, intensere paniekaanvallen. Wat jij omschrijft kan trouwens ook gewoon verkeerd ademhalen zijn. Hyperventileren dus. Dit kan je prima onbewust doen en is niet altijd het 'hijgen' zoals we het denk ik allemaal kennen, haha. Ik hyperventileerde bijvoorbeeld door heel diep in te ademen, maar te kort uit, waardoor ik dus alleen maar extra lucht zat te happen, haha. Daar kan je jezelf ook kort naar van voelen.
Ik herken de korte paniekaanvallen wel. Maar zonder gedachten erbij. Meer dat het dan een pure fysieke reactie lijkt (als bijrijder in de auto). Aangezien er bij jou gedachten naar boven komen denk ik dat je iets aan het onderdrukken bent. En dat het misschien goed is om dat uit te gaan zoeken.
Gedachten zijn doemdenken flauwte doodgaan iets controle verlies zeg maar dat is vaak wel typerend bij pa. Ik heb wel hardgelopen en geheigd Door mijn slechte conditie haha. Dus dat zou wel eens kunnen
Hier ook behoorlijk veel last van paniekaanvallen, wat mijn dagelijks leven belemmerd. ik durf op dit moment niet meer naar de supermarkt omdat ik standaard een aanval krijg bij de kassa. dit uit zit bij mij in het heeeel warm krijgen, hartkloppingen, maar het vervelendste nog het rood worden. daardoor ben ik dus bang geworden om te betalen bij de kassa Omdat ze dan kunnen denken dat het misschien nepgeld is wat ik ze geef. Ook heb ik dan constant het idee dat ik aangekeken wordt, en mijn paniekaanval is dan alleen maar erger. zo heb ik dit bij meerdere dingen. het zit nu zo erg in mijn hoofd, dat ik hulp heb gezocht bij een haptotherapeut. Ik ben pas 1 keer geweest, maar het was zo'n fijn gesprek, zonder schaamte! (Behalve toen ik haar met briefgeld moest betalen, toen kreeg ik het weer even warm😜 Zelf ben ik dus eigenlijk te laat hulp gaan zoeken.. dus ik raad iedereen dan ook aan om optijd hulp te zoeken in welke vorm dan ook!