Morgen is het zo ver; dan gaat onze dochter (eindelijk) naar de PSZ. Ze is er echt aan toe, aan nieuwe uitdagingen en te leren om met andere kindjes om te gaan. Ook ik ben er aan toe, ben 24/7 thuis met haar, vanaf haar geboorte, ze is een zeer temperamentvolle meid die de hele dag in de weer is, dus ik vind het wel fijn dat ik nu 2 ochtendjes in de week even kan "ademhalen" . Maar toch, hoe hard we er ook aan toe zijn, ik voel me vandaag toch een beetje emo. Niet dat ik loop te huilen, maar heb toch een beetje een apart gevoel. Ik vind het ook enorm spannend, want hoe zal ze gaan reageren? ze is geen andere kinderen gewend, en opeens moet ik haar achterlaten tussen een groep kids en 2 vreemde peuterleidsters... Wie herkend dit?? zou het fijn vinden als jullie ook je verhaal willen delen. Groetjes!!
Dit gevoel kan ik met je delen hoor! De eerste dag voelt vreemd en onwennig. Nieuwe omgeving en andere kindjes. Mijn dochter deed het heel goed de eerste dag, eigenlijk bij het weg gaan was ze al lekker aan het spelen.. De dagen er na heeft ze er wel moeite mee gehad en was het ook continue brullen, maar je ziet dat kindjes dat vaker hebben en vooral natuurlijk in het begin. Het is voor hun ook erg wennen. Maar juist omdat ze leuke activiteiten doen met de kinderen zijn ze het ook weer zo 'vergeten' Heel veel plezier voor je dochter en misschien heeft je dochter er wel helemaal geen moeite mee. Het is altijd wennen het begin.
Ik herken het helemaal! onze zoon is sinds januari 3 ochtenden per week naar de psz. daarvoor ook 24/7 bij mij. En wat vindt hij het leuk nu! de eerste paar weken was het huilen als ik hem wegbracht, maar nu zegt hij gelijk doei mama tot zo! en ik heb m'n handen even vrij in de ochtend Komt helemaal goed! Ik was ook in het begin emo, maar nu geniet ik echt even van de rust als hij op de psz is.
Hier is het letterlijk 3 minuten huilen geweest. De dag erop zag ze me niet meer staan! En het is super leerzaam en leuk voor haar!
Dl gaat ook volgende maand, ben ook erg benieuwd hoe het zal gaan. Zij is ook bijna 24/7 bij mij. Vorige week hebben we een tour langs psz'en gemaakt, en toen mocht ik wel even met de 'juf' mee van haar, voor een rondleiding door de school. Zag dat ze het eng vond, maar ze houdt zich dan groot. Hopelijk blijft dat effect als ik echt het pand uit ben...
Vandaag was het zo ver; eindelijk mocht ze naar de psz. Het ging erg goed, ze kijkt nog wel de kat uit de boom, wou nog niet in de kring zitten en fruit/drinken wou ze ook nog niet, maar ze heeft niet gehuild. Toen ik haar kwam halen wou ze niet meer mee, haha! ze deed heel kribbig en kattig, maar was gewoon ontzettend moe van alle indrukken. Thuis heeft ze eerst een uur overstuur gehuild en was ze boos enzo. Heb haar geprobeerd even een uurtje te laten slapen, maar dat wou ze niet. Ze wou met mama knuffelen, hihi. Toen weer naar beneden gegaan en toen was ze weer de normale dame die ik ken; ze begon toen ook uit zichzelf te vertellen dat ze in de kring hadden gezeten, liedje gezongen, enz. Ik herken dit wel een beetje van mezelf, toen ik vroeger thuis kwam van school o.i.d. wou ik ook eerst ff bijkomen en had ik er een hekel aan als mijn moeder van allerlei vragen op me afvuurde. Heb ik nu nog trouwens. Morgen mag ze weer, ben benieuwd hoe het dan gaat, en als ze weer zo kribbig is bij thuiskomst weet ik hoe ik moet handelen; gewoon ff lekker kribbig laten zijn, haha! de verhalen komen vanzelf wel.
En? Heb jij ook genoten van die paar uurtjes zondrr haar? Hier vond ik de eerste paar keren ook super spannend. Na een paar keer kon ik er pas van genieten Bij de tweede veel minder
Ging wel goed dus, fijn! (Dat boze gedrag herken ik wel; wij mogen niet eens meer naar haar kijken als ze in zo'n bui is)
Wat fijn dat het goed ging, snap dat je het spannend vond. Heb jij ook wel even genoten? Mijn zoon gaat vanaf baby zijnde al naar het kdv, maar pas ging hij voor het eerst een ochtendje naar een vriendin van mij die hij bijna nooit ziet en niet echt kent dus. Toen was ik ook wel een beetje zenuwachtig dus ik begrijp je gevoel. Hij heeft me toen trouwens lachend uitgezwaaid en toen ik hem kwam halen wilde hij niet mee naar huis
Toen ik mijn dames voor het eerst wegbracht was het huilen huilen huilen... Ik dus. Zij gingen gelijk spelen en keken niet eens meer om.
Vandaag ging ze zonder morren weer mee naar huis(was 2e keer), ze is nog steeds supervrolijk. Ik ook, gisteren was echt niet leuk thuiskomen met zo'n ontploffende dochter, haha! maar het was allemaal spanning die eruit kwam. Vandaag heeft ook niet gehuild bij het afscheid nemen, alleen toen we binnen waren vond ze het wel weer even spannend, toen dacht ik een bibberlipje te zien, hihi. Ze heeft nu ook lekker buiten met de andere kids gespeeld, gisteren niet. Het komt allemaal wel goed, de 1e keren is toch even wennen voor ons allebei.En die uurtjes even zonder kind; heerlijk!! alleen je moet wel oppassen dat je het niet weer volstopt met huishoudelijke klusjes, hahaha! Nu heb ik deze 2 ochtenden nog maar even als wenochtend betiteld, dat ik even als een kip zonder kop door het huis loop, maar heb me voorgenomen om vanaf volgende week ook eens even lekker op de bank te gaan zitten met een tijdschrift, haha!
Bank zitten? 'Kan je straks lekker naar de sportschool!' zei buurvrouw gister tegen mij. (En bedankt )
Het kon mijn verhaal zijn half jaartje geleden. Ik was zo zenuwachtig die ochtend vooral... Mijn vriend zei nog: volgens mij ben jij zenuwachtiger dan ons dochtertje hahaha. Was volgens mij ook wel zo. Maar het went na een paar weken snel!!
Nou, dat ga je echt niet redden, zo lang zijn ze nou ook weer niet weg. Tegen die tijd dat je op de crosstrainer staat kun je je kind alweer ophalen