Ik heb dit in mijn directe omgeving ook wel gezien, maar dan de andere kant. Gouden beloftes, maar uiteindelijk als puber werd hij wat dikker en wat minder snel en daar ging zijn beloofde carriere. Om die reden zou ik er zelf niet voor kiezen denk ik. Ter vergelijking, ik heb in de klas gezeten bij een heel bekende voetballer, maar die heeft in elk geval tot zijn 12e bij de plaatselijke voetbalclub gespeeld geloof ik, ondanks aanbiedingen en moest naar een gewone school. Hij heeft wel echt gemaakt.
Als mijn kind ergens talent in heeft zal ik dat volledig op een verantwoorde manier stimuleren (lessen en/of clubs). The voice kids (zoals eerder genoemd) vind ik niet een verantwoord iets om mijn kind aan bloot te stellen en zoiets zou ik dus ook nooit stimuleren. Ze mogen die keus zelf maken als ze volwassenen zijn.
Ik heb net gisteren het verhaal voor een verhalenwedstrijd ingeleverd van de oudste. Zij is 9, kan enorm goed schrijven en heeft nu dus meegedaan aan een verhalenwedstrijd. Als ze niet wint zal ze best flink balen, maar dat hoort er bij. Voor nu is ze in de gloria dat ze mee doet en ook nog eens allerlei prijzen voor haar klas kan winnen! Qua sport ben ik wat terughoudender. Ze zit op wedstrijdzwemmen en over een paar jaar zijn er ook trainingen om 6 uur in de ochtend, en daarna gewoon naar school. Daar heb ik toch wel echt mijn bedenkingen bij, tenzij ze echt doorgaat in dit tempo en ze dus echt talent heeft, dan gaan we er over nadenken of het te combineren is met school, dat is wel de eerste prioriteit voor ons namelijk!
Als ze het zelf ook graag willen en er helemaal voor gaan. Dan nog, ik probeer ook mee te geven dat het goed is je breed te ontwikkelen en niet al je hoop en zinnen op 1 ding te zetten in het leven. Programma's als The Voice Kids hebben volgens mij alleen maar eendagsvliegen voortgebracht. Ja, je wint wat en daar blijft het vaak bij. Mijn man was als kind gescout met voetbal en heeft een tijdje bij een grote voetbalclub gespeeld. Nu is hij in elke sport wel aardig goed en gedreven, maar hij vond voetbal gewoon wel aardig om te doen, maar het was niet echt zijn passie. Zijn ouders vonden het ook wel erg veel tijd innemen en hebben besloten daarmee te stoppen. Kon mijn man niet zoveel schelen, die had zo weer een andere sport gevonden die hij eigenlijk nog leuker vond. Je kunt wel talent hebben, je hart moet er ook echt liggen. Ik ken ook kinderen die echt heel goed waren in sport, maar gewoon echt buikpijn kregen van de spanning, de hoge verwachtingen die ze maar steeds waar moesten maken etc. Uiteindelijk zijn ze gestopt en dat is jammer, want in het begin was het vooral voor hun plezier, daarna werd het meer een strijd en ik vroeg me af wiens droom het nu vooral was, dat van het kind zelf of van de ouders, coaches etc. die ze niet teleur wilden stellen. Maar goed, aan de andere kant ken ik ook kinderen die wel helemaal gelukkig lijken en keihard werken voor hun talent. Eentje heeft het ondertussen echt wel aardig ver geschopt ook, maar daar zijn hart ligt daar ook echt, ja, het ligt gewoon echt aan de manier waarop kinderen daar zelf mee omgaan en ik daar als ouder op zou inspelen.
Ja, maar juist met een sport zoals voetbal. Ik vind dat er zeker bij de kleintjes echt al wel veel gescout wordt, maar net zoals bij andere sporten ligt er het risico op blessures. Ik zou school dus altijd bovenaan stellen. Stel je breekt je been op je 16e, heb je mooi een probleem, je kunt je voetbalcarriere daarna waarschijnlijk wel vergeten en school? Altijd eerst school, daarna sport.
Ja, precies, daar moet je wel rekening mee houden. Het percentage kinderen dat later echt zijn/haar geld gaat verdienen met voetballen/turnen/zwemmen/muziek/dans maken etc. is maar heel klein. En inderdaad, straks heb je een zware blessure of een ongelukkige botbreuk en dan zit je.
School t/m middelbaar diploma zou ook wel mijn eerste prioriteit zijn. Maar ik weet dat als je kind echt gemotiveerd is en school serieus neemt, dat het kan lukken. Zodra schoolprestaties zakken, moet er wel iets gebeuren.
Heel iets anders maar ook een 'talent': mijn oudste heeft ass en is ontzettend intelligent en heeft niet genoeg aan de basisschool stof. Hij krijgt wel veel pluswerk en kinderwiskunde enzo maar het is niet breed genoeg. Na overleg met zijn behandelaar (bij ass kun je makkelijk hoofd te vol stoppen) hebben we besloten het te voeden. Dus abbo op een wetenschappelijk tijdschrift (die hij zelf leest) encyclopedieën, museumjaarkaart komt er binnenkort, hij leest veel over natuurkunde enzo (op kinderen afgestemd) en legt vervolgens mij uit hoe hoge en lage drukgebieden werken, hij zoekt uit hoe dingen in elkaar steken en slaat al die kennis op. Hij wil uitvinder worden.. Dat gaat m nog lukken ook. En wij maar voeden, voeden en voeden.. En daarnaast de begeleiding op sociaal gebied waar hij juist enorm achterloopt Mijn jongste wil al anderhalf jaar op vioolles, hij is nu 4. Wij bespelen geen instrument, het is zijn eigen initiatief. Ben benieuwd of daar iets van gaat komen aangezien hij zo vastbesloten is.
Daarom ben ik ook zo blij met de sportklas waar hij in zit. De trainer en juf spreken elkaar bijna iedere dag. Wordt er op school niet goed gewerkt dan zit je tijdens de training in het huiswerk lokaal op de club...
Mijn kinderen zijn niet zo getalenteerd, geloof ik. Als het op sport- of muzikaal gebied zou zijn, en ze zouden er zelf ook graag veel aan willen doen, zou ik ze wel steunen, waarschijnlijk. In de zin van extra trainingen/lessen, andere club etc. Ik zou er overigens niet blij mee zijn, omdat het best een zware druk op de overige gezinsleden kan leggen, maar ik zou mijn kind met talent ook niet in de weg willen staan. Maar alleen als het kind zelf ook heel gedreven is. Ik ben niet zo'n pushmoeder die haar kind koste wat het koste naar de top wil jagen. Talentenjachten zou ik ze niet voor stimuleren. Wij kijken ook nooit naar the Voice of dat soort programma's, ik heb daar helemaal niks mee. En ik denk dat het een kind ook best wel schade kan doen als het talent uiteindelijk toch niet zo groot blijkt te zijn. Stel je voor dat het kind daar zo verdrietig of onzeker van wordt dat het er nooit meer wat mee wil doen. Dan kun je toch beter hebben dat het gewoon lekker voor de lol blijft zingen of dansen en later als het groot is en mentaal wat sterker, misschien alsnog er echt wat mee doen.
Oeh moeilijk. Hier hebben mijn man en ik regelmatig discussie over. Voetbal is mijn zoon zijn lust en zijn leven en hij is er ook best goed in. Mening man: zo jong mag het nog niet. Vanaf een jaar of 13 a 14 wel, als hij bewust is van wat hij er daadwerkelijk voor op moet geven. Mijn man is zelf gescout door ajax toen hij heel jong was (9 jaar) en heeft hier tot zijn 17e gespeeld. Hij heeft hier gigantisch veel voor op moeten geven en op dat moment had hij het er voor over. Maar als hij er nu op terug kijkt weet hij niet of hij die keuze weer zou maken. Nooit naar kinderfeestjes, nooit na school af kunnen spreken. Het zet het sociale leven van een kind op zijn kop. Van de 250 jongetjes uit de jeugd halen er 1 of 2 daadwerkelijk de selectie voor het eerste. Mijn man begon met 17 jaar toch wel te puberen en het stappen met vrienden werd belangrijker voor hem dan zijn sport. Omdat mijn schoonouders er veel voor hebben opgegeven al die jaren heeft dit daar in huis voor best wat ruzies gezorgt. Uiteindelijk is mijn man dus gestopt en is hij weer amateur voetbal gaan doen. Mijn mening: Als voetbal zijn droom is en hij krijgt de kans dit waar te maken zal ik hem op elke manier die ik kan steunen en helpen. Ik zal zo goed mogelijk uitleggen wat de consequenties zullen zijn en de keuze bij hem neerleggen. Ik wil het niet op mijn geweten hebben dat ik hem zijn enige kans heb ontnomen om zijn grootste droom na te jagen.
Helemaal dit! Ik heb een nichtje met turn-talent. Ze was altijd heel goed en blij op haar eigen turn-clubje. Werd gescout. Maar haar moeder vond het geen goed idee met een 8-jarige 4 keer in de week een half uur rijden voor training (met nog 3 andere kinderen die ook hun clubjes hebben). Intussen is ze gestopt met turnen en met een vriendinnetje acrogym gaan doen. En daar al 2 keer aan NK meegedaan. Daarvoor kan ze wel zelf op de fiets naar training, en ze vind het leuker/socialer dan turnen. Als ik kijk naar mijn eigen zoon. Hij zit op voetbal en atletiek. Atletiek zou hij best goed in kunnen worden denk ik. Dat zal ik ook absoluut ondersteunen. Vooral ook omdat de club waar hij zit een heel goede jeugdopleiding heeft. voor talentontwikking hoeven we dus niet ver. Maar veeel belangrijker vind ik dat ze plezier hebben in hun sport. Dat zie ik bij beide sporten. Voetbal is hij ronduit onhandig in, maar hij zit bij een gezellige club vrienden en heeft veel plezier. Talentenshows op tv zie ik niet zitten. Zoon heeft wel meegedeeld dat hij mee wil doen (met mij) aan het programma bommetje. Ik heb maar gezegd dat je dan ouder san 10 moet zijn. Nog een paar jaar uitstel dus
Eigenlijk is dit niet alleen zo met talenten, maar ook met alle opleidingen. Dat je je diploma hebt gehaald betekent niet dat je een topper bent die kan kiezen uit alle droombanen, dat is maar voor een enkeling weggelegd. Daarom denk ik dat je uiteindelijk je hart moet volgen. Dat is als ouder alleen lastig te bepalen voor je kind.
Dat zie je wel vaker. Als kind besef je vaak wanneer je die keuze maakt nog niet welke druk er op je komt te liggen om die verwachtingen steeds waar te maken.