Ik ben een alleenstaande mama van een dochter van 3 en zoontje van 7 maanden. Beide kinderen hebben een drukke jkheid en mijn zoontje van 7 maanden slaapt snachts nog steeds niet door. Elke nacht moet ik er wel 6x uit, dan wel voor een fles of voor de speen. Vaak is hij klaarwakker en huilt hij wel 3uur aaneengesloten snachts. Ik heb een vechtscheiding meegemaakt met mn ex omdat hij de kinderen wilde hebben. De rechter heeft gelukkig besloten dat de kinderen bij mij blijven, maar nu komt het... Ik heb het gevoel dat ik mijn einde van me latijn bereikt heb. Heb het gevoel dat ik de opvoeding van de kinderen niet meer aankan en ben ontzettend moe.. Heb vaak het gevoel dat ik in huilen kan uit barsten. Ik heb niemand die mij kan helpen met de opvoeding van de kinderen en als ik mijn ex om hulp vraag weigert hij. Dit zou mijn eigen schuld zijn omdat ik de kinderen wilde houden. Ik weet niet hoe het verder moet. Als me zoontje niet snel door gaat slapen raak ik oververmoeid, als ik dat niet al ben. Zit niet lekker in me vel, Heb het gevoel dat het me teveel word. Heb geen idee of ik ergens terecht kan..
Via je huisarts of cb kan je de gegevens krijgen van een opvoedondersteuner in jouw wijk. Dat heeft niet zozeer met opvoeden te maken maar echt met ondersteunen. Ik heb zelf ook hulp van hen op het moment en ben ook bezig met HomeStart van Humanitas. Die kunnen dan een dagdeel in de week komen helpen tot je het zelf weer op de rit hebt. En ze weten vaak een hoop andere dingen die je verder kunnen helpen. Je mag altijd een pb sturen als je meer wil weten.
Ik herken het gevoel wel ook al had ik een man thuis. ( werkte wel 3 ploegen en veel moest ik.zelf doen) Elke dag werken van 9 tot 1, zoontje huilbaby na Zware zwangerschap waarvan 2 maanden plat liggen in het ziekenhuis. Zoontje sliep pas door met2,5 jaar. Ze verchillen 20 maanden. Na het werk nog 2x fysio jongste ivm verkorte nekspieren en slechte motoriek en dochter logepedie ivm spraak. Zelf versnelde schildklier dus graad mager, dood moe en op Den duur gewoon geleeft worden. Sommige nachten sliep ik gewoon niet en moest smorgens fris en fruitig op het werk staan. Toen dochter naar school ging weer aflever adres extra en kon ik nog meer op en neer crossen met de fiets om overal optijd te zijn. Ik had er geen zin meer in, raakte echt in een depressie en genoot niet meer van mijn gezin. Ben toen ook naar een maatschappelijk werk gegaan. Vond hulp Vragen lastig en deed dat niet snel. Nu heb ik geleert dat wel te doen. Man probeerde me wel te helpen maar door zijn wisselende diensten was dit bijna onmogelijk om echt bij te tanken. Echter ben ik er boven op gekomen. Weet nog goed hoe ellendig ik me voelde. Er waren zelfs momenten dat ik dacht wat hebben ze nog aan mijn. Van leuke moeder die vol energie zat naar een ellendige moeder die niks meer wilde maar moest zorgen. Nu geniet ik weer volop van de kinderen. Al snel nadat ik gesproken had met maatschappelijk werker. Kindjes gingen soms logeren bij oma of mijn zus en dat was precies genoeg om ff bij te komen. Volgende dag miste ik ze heel erg en zo ging ik weer beseffen wat ik had. Ik heb het overleeft. Vond het zwaar en als ik nu denk hoe ik me toen voelde, dat wil ik nooit meer. Ben nu de gelukkigste moeder ooit. Ja het blijft zwaar om op te voeden, zoontje mankeerd medisch erg veel en is echt een zorgen kindje. Maar hij slaapt. Het was vooral het slaapgebrek wat mijn brak. Dat dat zoveel met een mens kan doen besefte ik toen niet maar nu wel. Heb je geen moeder, zus ofzo waar ze keer kunnen logeren? Of een vriendin. Een keer goed slapen knap je echt van op. Is er een co ouderschap of komen de kindjes helemaal niet bij hun vader? Wel jammer dat hij totaal niet wil helpen en zegt alles op niks. Alsof je zomaar je kinderen opgeeft. Al zouden ze maar om de weekend daar logeren en helft van de vakanties zodat je wat rust hebt ;(. Je moet hier doorheen. Elke dag denk je, ik houdt het niet meer vol maar je gaat maar door. Maar geloof me er komt een moment dat je niet meer kunt. Prikkelbaar bent, geen zin hebt om op te staan maar moet. Niet meer geniet. Zover moet je het niet laten komen. Ga praten met iemand. Xx
Mischien iemand vragen op te passen en er even tussen uit the gaan of je kinderen uitbesteden aantal dagen Paar nachten goe e slaap doet wonderen
Misschien heb je hier iets aan: SteunOuder - Onder andere voor alleenstaande ouders die niet kunnen terugvallen op hun netwerk. Het is nog niet overal in Nederland, ik weet niet waar je woont. Veel sterkte in elk geval, ik hoop dat je een oplossing kunt vinden!