Hier is het trouwens geen overweging die volledig uit liefde is gemaakt hoor. Als ik voor een werkgever ga werken en wij mijn man daarvoor minder moet gaan werken gaan we daar financieel gezien gewoon gigantisch op achter uit. Ik ga voor een baas nooit het salaris verdienen wat mijn man uit zijn onderneming haalt. Het thuisblijven doe ik overigens wel MET liefde. Voor mij is er niets zo bevredigends als zorgen voor mijn zoon. Daar kan voor mij geen baan in de wereld tegen op.
Zo denken wij er ook over! Ik ben thuis, kan fysiek ook niet werken naast de zorg voor de kinderen, en daardoor verdient hij meer dan uitstekend. Het geeft daarnaast een hoop rust dat ik zaken als de verbouwing van ons nieuwe huis, keuring vd auto, onderhoud cv-ketel etc kan regelen zonder dat daar moeilijk over gedaan hoeft te worden. Mocht mijn man wegvallen, dan is er eea geregeld voor mij en de kinderen, en zolang wij beiden leven doen we dat samen is ons uitgangspunt. Doen we al ruim 17 jaar, en zie geen reden tot verandering in ons voor andere misschien saaie maar gelukkige leven!
Iedereen doet het uiteraard om zijn of haar eigen redenen Ik heb het wel bewust uit liefde gedaan, ik wist dat mijn man graag hoger op wilde en de kans kreeg van zijn werkgever. We moesten daar wel het één en ander opgeven waaronder ik mijn baan. Wij hebben hier goed over gesproken en het was heel pittig maar we plukken daar nu wel de vruchten van. Dus ja ik kan wel met zekerheid zeggen dat in ons geval het echt uit liefde is gegaan. Thuisblijven doe ik ook met alle liefde, vind het heerlijk om de kids op te zien groeien, lekker in de keuken te kokkerellen en blije gezichten te zien tijdens het eten. Daarnaast help ik veel op school dus heb ook genoeg te doen Ik geniet er heel erg van.
zoveel hoofden zoveel zinnen zeg ik dan altijd maar...de ene moeder is graag tbm, de andere doet dat uit liefde om haar man/vriend kansen te geven, weer een ander werkt omdat het moet voor de financiën, de volgende werkt met plezier. Zolang je kids en jijzelf maar in balans zijn toch? Wat ik iedereen aan kan raden: een gesprek met een financieel adviseur die alle scenario's uitdiept en dan de financiele gevolgen op n rijtje zet... Wat als... ... iemand werkloos wordt ... iemand arbeidsongeschikt wordt ... er een scheiding komt ... iemand overlijdt (of allebei) ... iemand minder wil gaan werken ... je met pensioen gaat ... het huis afbrandt Wij hebben al deze scenario's op een rijtje gekregen met grafieken, wat dan de inkomsten zijn en we hebben maatregelen getroffen zoals o.a. een levensverzekering. Dus... wat er ook gebeurt: altijd kan een van ons zelf de hypotheek ophoesten en zelfs als we er allebei niet meer zouden zijn kunnen de kinderen in het huis blijven wonen, de voogd kan dan bij ons in huis gaan wonen bij de kinderen. Het huis wordt dan van de kinderen. Dit hebben we dan weer bij de notaris geregeld. Er zijn heel veel mogelijkheden op dit gebied. Voor ons een hele rust dat het goed geregeld is! Wij hebben ooit eens afgesproken: als er kinderen komen gaan ze nooit meer dan 2 dagen per week en nooit langer dan 8u per dag naar een gastouder of oppas (geen kdv, dat vinden wij niet prettig). En dit is altijd gelukt! Ik werk op ma, di en vrij en mijn man op ma,di,wo,do. Op ma en di gaan ze naar de gastouder die verder geen andere oppaskids heeft en haar eigen kids zitten de hele dag op school, ze krijgen alle aandacht, ik breng ze om 8u en dan werkt mijn man maar tot 4u en dan haalt ie de kids al op. Ik werk in t onderwijs dus we hebben de luxe dat ze in alle vakanties ook niet naar de gastouder gaan. En 7x per jaar heb ik buiten de vakanties op vrijdag ook vrij en mijn man dus ook dus dan kunnen we lekker naar de dierentuin oid, echt heerlijk zo!
Dit zou voor mij dan weer voelen alsof ik minder ben in de relatie. Mijn man heeft een eigen bedrijf. Werkt veel en verdient heel goed. Voor hem en misschien ook voor het gezin zou het goed zijn om tbm te zijn. Maar, ik heb toch ook niet voor niets 2 studies gedaan en hard gewerkt om te komen waar ik nu ben. Ik heb ook jarenlang aan mezelf gewerkt en me gespecialiseerd. Ik heb me eerlijk gezegd echt beledigd gevoelt toen mijn man me vroeg of ik meer thuis wilde zijn. En dat snapte hij gelukkig ook. Dus ik werk 20 uur en hij 40. Hij is 1 dag in week vrij en werkt daarvoor de zaterdagochtend en 2 avonden. Gezien ik ook 1 avond werk hoeven de kinderen maar 1 dag naar de go.
Hoezo minder? Ik voelde mij juist super goed dat ik mijn man die kans kon geven. Ik snap eerlijk gezegd niet zo goed dat je je beledigd voelde maar dat is ieder voor zich natuurlijk Ik zie het juist als een goede investering waar je als gezin alleen maar beter van word. En wij plukken er nu de vruchten van dus ik voel mij alles behalve beledigd dat ik mijn baan heb opgezegd maar ik voel mij juist trots, trots op het feit dat wij het op deze manier hebben gedaan en samen tot een oplossing zijn gekomen om als gezin er nog beter uit te kunnen komen.
Eens met Niekepiek, heel mooi omschreven. Mijn man heeft best een pittige baan met regelmatig overwerk, studeert daarnaast nog en is daarmee nog kang niet klaar. Dit betekent dat het volle en heftige weken zijn voor hem. Als ik daarbij ook zou werken, vrees ik dat het huishouden en het reilen en zeilen van ons gezin een stuk chaotischer zou verlopen, ik kan slecht tegen veel dingen en drukte aan mijn hoofd. Op deze manier zitten we allebei op de plek waar we ons het beste bij voelen en het werkt ook nog eens goed.
Ik ben niet kortzichtig....ik ben reeel. In mijn ogen is hij helemaal niet afhankelijk van jou. Er bestaat ook nog zoiets als een oppas. Dat jullie de keuze hebben gemaakt om het anders te doen kan natuurlijk voor jullie de oplossing zijn. Maar er zijn zat mogelijkheden. En nogmaals ik snap die 32 uur niet goed. Er bestaan ook middenwegen. Maar je werkt/ hebt een eigen inkomen dus denk dat je dat wel begrijpt. Ik krijg wat kriebels van dit topic....nogmaals er is niks fout. Wat voor de een werkt werkt voor de ander niet of juist wel. Prima zolang beide in een relatie hier maar happy mee zijn!
Op financieel gebied is mijn man niet afhankelijk van mij maar wel op het gebied van onze kinderen, het huishouden en zijn baan. Er is geen middenweg, je bent financeel of afhankelijk of onafhankelijk, met 32 uur red je het ook niet in je eentje met kinderen. Maar volgens mij wil je het ook niet helemaal begrijpen. Nogmaals even voor jou: mijn man heeft een hele goede baan, deze baan is zijn droom en daar heeft hij jaren voor gestudeerd. Ik hecht niet veel waarde aan carrière maken dus in overleg hebben we besloten dat hij volledig voor zijn carrière gaat wat inhoudt dat hij flexibel kan zijn omdat ik overdag thuis ben bij de kinderen. Deze mogelijkheid hebben wij omdat hij een heel goed salaris heeft. Eigenlijk zou ik helemaal niet hoeven te werken maar ik vind mijn werk leuk en daarom maak ik wat uren in de avonden en het weekend. Als ik meer zou gaan werken dan is onze flexibiliteit weg en dan kan hij zijn functie niet meer uit oefenen. Dan blijft er nog 1 oplossing over en dat is inderdaad oppas. Oppas vind ik leuk voor een avondje weg in de trant van een feestje, maar wij hebben bewust de keuze gemaakt dat wij geen kinderen hebben "genomen" om deze vervolgens overdag naar een opvang te brengen zodat wij aan onze carrière kunnen timmeren, als het niet nodig is. Dan ben ik liever "afhankelijk" (als jij dit zo wilt noemen) dan dat ik later terug kijk op deze tijd en mezelf besef dat ik ontzettend veel heb gemist van mijn kinderen en dat een ander ze eigenlijk heeft opgevoed. Dat wil niet zeggen dat ik niet begrijp dat sommige mensen geen keuze hebben en wel beide flink moeten werken om rond te komen, maar dat is bij ons niet geval. Ik zou dan puur alleen onze kinderen naar een opvang brengen zodat ik kan werken om onafhankelijk te zijn van mijn man voor als het mis zou gaan tussen ons, dat is grote onzin in onze ogen. En nogmaals als je 32 uur werkt dan ben je nog niet onafhankelijk want dan red je het ook niet als je uit elkaar gaat en kinderen hebt dus het maakt niets uit of je 32 uur werkt, 18 uur of helemaal niets, in alle situaties moet je opzoek naar een fulltime baan om onafhankelijk te kunnen zijn en je eigen boontjes te doppen. Dat is de realiteit. Dus ja voor ons eigen geluk, van alle kanten, kiezen wij heel bewust voor deze situatie, wij zouden niet anders willen.
Denk dat het heel erg afhankelijk is van wat voor baan je hebt. Er zijn genoeg banen waar je met 32 uur gewoon modaal verdiend, dan red je het wel om daar jezelf en (deels) je kinderen van te onderhouden. Ik snap het op zich wel, misschien ook omdat ik het heb gezien bij 2 vriendjes van mijn zoon. Beide ouderstellen gingen scheiden. Bij de ene werkte zowel vader als moeder en kon moeder zelf een huis kopen en zo verder gaan. Bij de ander werkte de moeder niet en was het heel lastig om verder te gaan in het leven. Ze kon niet zomaar een sociale huurwoning vinden en moest uit haar huidige woonplaats weg bijvoorbeeld.
Ik begrijp het wel hoor. Het is niet hoe ik het zou willen maar Wat fijn voor jullie dat het zo goed werkt voor jullie. En als jij hiermee blij bent is er toch niemand die daar wat van zegt. Jij voelt je aangevallen terwijl ik zeg dat het voor iedereen anders werkt. En dat dit prima is. Overigens verdien ik niet slecht en zou mij prima redden met mijn uren. Dus daar doelde ik op die 32 uur waar je het steeds over hebt is niet bij iedereen van toepassing. Ow enne het kdv voedt mijn kids niet op hoor Ik heb denk ik teveel gezien in mijn beroep. Ow wat waren ze happy nee hun huwelijk was zo goed! totdat man bovenop de buurvrouw dook en pats weg was het geluk. Daar stond mw dan zonder inkomen niks. En nee dat ging niet makkelijk daarna.....werk was er ook niet te vinden. En dit is 1 van de 100 voorbeelden. 1 op de 3 gaat uit elkaar.....dat wil niet zeggen dat het bij jou gebeurd maar het is niet reeel om te denken dat het nooit kan gebeuren
Hoezo zou je het niet redden met 32 uur? Ik werk 20 uur maar kan het denk ik best redden. Het zal wel heel krap worden maar ik verdien nu toch wel een paar honderd euro boven het minimum loon. Ik hoop dat het niet nodig is maar ga er eigenlijk wel vanuit dat ik geen 40 uur zou moeten werken .
Ik voelde me toch wel beledigd omdat hij weet hoeveel moeite en vooral geld het me heeft gekost om de specialisatie te hebben die ik nu heb. En ik daar ook wel trots op ben. Ik weet dat hij al heeel lang de wens had voor een eigen bedrijf en ik steun hem daarin volledig. Ik ben ook echt heel trots op hem. Maar ik zou mezelf tekort doen als ik mijn baan zou opgeven voor zijn droom. Hij zou zeker weten ook nooit zijn bedrijf opgeven en thuisblijf vader worden voor mij. En dat zou ook echt niet hoeven.
Wij hebben een gezamenlijke rekening waar alle kosten vanaf gaan. Ik stortte daar altijd de helft van de kosten op maar sinds ik geen baan meer heb doet mijn man dat in zn eentje. Ik heb een eigen rekening maar deze ga ik weg doen. Dr komt toch niks binnen. Mijn man heeft een eigen privé en zakelijke rekening. Hij beheert ons spaargeld. En dat komt omdat het in de zaak zit. Ik heb werkelijk geen idee wat er in zit. Ik heb ook totaal geen behoefte om dat te moeten weten. Hij is zuiniger dan ik dus dat zit wel goed. Ik beheer de gezamenlijke. Hij heeft daar ook geen pasje meer van. Ik betaal en koop alles en als het geld op is krijg ik nieuwe haha. Werkt prima
Wij hebben allebei een eigen rekening. En daarnaast een gezamelijke. Eigenlijk gaat al het geld altijd naar de gezamelijke rekening, maar ik laat maandelijks een klein bedrag op mijn eigen rekening staan. Mijn vriend weet dit ook. Dit is meestal voor als ik een cadeau voor hem wilt kopen online en dan kan die niet zien wat ik heb gekocht. Verder overleggen wij alle uitgaven die we doen. Als hij iets wilt kopen vraagt hij aan mij of ik dat oke vind en andersom ook. Spaarrekening beheer ik, die staat ook op mijn naam, maar hij weet wat er op staat en vraagt dat ook regelmatig.
Ja, dat is ook helemaal prima als iemand zichzelf zo opzij wil zetten. Maar ik wil dat niet. Want ik ben net zo belangrijk als mijn vriend. Maar schijnbaar mag dat niet ofzo, want ik moet me telkens verantwoorden. Alsof wij dan niet van elkaar houden of iets dergelijks. Iedereen doet het op zijn eigen manier, maar 'jullie' noemen zoals wij het doen dan gezeik. Ik vind al jullie argumenten ook gezeik, maar dat hoeft toch niet zo gezegd te worden? Zolang allebei in de relatie achter de constructie staan, is dat toch prima?
Ik snap helemaal wat je bedoelt hoor! Zo voel ik het ook! Alleen zijn wij schijnbaar uitzonderingen Word er gek van mezelf te blijven verdedigen.
ik kan de tekst niet weer terug vinden maar ik las ergens dat als je een uitkering krijgt of partner allimentatie je nog steeds afhankelijk van je partner of van de overheid, maar als je zo gaat redeneren... is iedereen dan niet afhankelijk ? mensen zijn dan afhankelijk van hun baas, hun werkgever hun leidinggevende, als deze niets in jou ziet kun je weer gaan, als zulke mensen jou eruit willen werken lukt dat vast en zeker, wanneer je een eigen bedrijf hebt... ben je dan niet afhankelijk van je klanten en van andere bedrijven die jou "inhuren"of iets dergelijks, mijn broer heeft een eigen bedrijf, en hij doet veel voor andere bedrijven, maar als hij al die bedrijven niet had gehad dan had hij een heel stuk minder inkomen, dat zegt hij zelf ook, dan ben je toch ook afhankelijk van anderen ? als je uit elkaar gaat en je kunt je een paar maand redden met je kinderen met geld van de overheid than so be it, als je maar werk zoekt in tussentijd toch ?