Lieve dames, Ik heb een zoon van 22 maanden en ben ondertussen 29 weken zwanger. Ik heb al vanaf week 11 last van bekkenproblemen. Ondertussen is het zodanig dat ik fysiek tot maar weinig in staat ben. ZL gaat 2 dagen naar opa's en oma's en hij gaat 2 ochtenden naar de kinderopvang. 's middags slaapt hij vaak zo'n 2,5 uur. Het komt er op neer dat ik mijn zoon 1 dag alleen heb. In het weekend is mijn man er gewoon. Ik krijg steeds meer fysieke klachten en moet meer zorg van ZL overdragen aan anderen. Op zich kan ik voor mezelf prima accepteren dat ik pijn heb en weinig tot niets kan, maar tegenover ZL vind ik dit heel moeilijk en voel ik me schuldig en een slechte moeder. Ik ben bang dat hij er last van heeft dat mamma niet echt met hem kan stoeien, niet met hem naar buiten kan (hij is nu gewoon sneller dan ik en hij vliegt zo de straat op). Ik merk dat hij bij mij wel rustiger is en wat meer boekjes met mij gaat lezen e.d. Aan de andere kant zie ik dat hij echt fysieke uitdaging nodig heeft en zich gaat vervelen als hij een dag met mij thuis is. Zodra pappa thuis komt, gaat zl direct over op standje fysiek spelen. Ik heb het gevoel dat ik zl veel moet teleurstellen en dat hij er last van heeft dat ik zo beperkt ben. En dat hij merkt dat ik niet zo goed er bij zit. ZL past zich echt wel aan en het is een vrolijk en gezellig mannetje. Hoeveel last heeft hij er nu van dat ik zo beperkt ben en hoeveel last heeft hij hier op de langere termijn van? Hoe moet ik ermee omgaan als ik straks nog minder kan? En hoe ga ik om mijn schuldgevoel? Sorry voor het hele verhaal, maar ik heb er goed last van.
Ik snap je gevoel maar hij houdt hier echt niks aan over. Het Is eigenlijk maar 1 dag in de week dat hij 'last' heeft van je beperkingen en hij past zich al aan door rustige dingen te doen. De rest van de tijd heb je hulp en Is papa er om mee te ravotten. Misschien dat hij zich een beetje verveelt soms maar daar krijgt hij echt niks van. En het Is ook maar tijdelijk, dat snapt hij nog niet echt maar voor jou Is dat misschien een troost. Je kunt het een beetje aan hem uitleggen dat mama pijn heeft in haar rug en daarom niet kan rennen en veel moet zitten. Je kunt denk ik beter niet zeggen dat het door de baby komt, dan denkt hij natuurlijk stomme baby. Maak je niet teveel zorgen, het komt echt goed!
Hoihoi lieflief Zat jij ook in het mei 2014 topic? Ontopic: Wat naar voor je. Wel fijn dat je zoveel hulp krijgt! Ik had bij mijn derde zoon heel erge BI en ben nog steeds niet 100% hersteld. Daardoor herken ik je gevoelens heel goed. Heb er ook weleens om gehuild. En baal er soms nog van! Het ergste vond ik dat ik vaak ook niet vrolijk of gezellig kon doen doordat ik zoveel pijn en vermoeidheid had. Maar ik moet zeggen dat mijn andere twee zoons er heel goed mee omgaan. Ze hebben er ook veel positieve dingen door geleerd. Meer begrip en geduld en in bepaalde dingen zijn ze wat sneller zelfstandig geworden. En mijn man heeft er ook veel van "opgestoken", want ik deed eigenlijk veel meer dan hij qua koken en verzorging enzo. Ik merk dus uiteindelijk ook positieve dingen op. En gelukkig zit ik ook weer veel beter in mijn energie, en kan ik nu weer veel meer met ze doen. Nu geniet ik er dus dubbel van en mijn zoons ook merk ik. Ik wens je heel veel sterkte en zorg goed voor jezelf! Dan kan je ook net een beetje meer geven. Kinderen zijn heel flexibel, maak je geen zorgen!
Je kindje houd hier echt geen trauma aan over en is het zo weer vergeten Zelfs oudere kinderen... Tijdens zwangerschap van mijn vierde lag ik elke twee weken een week in het ziekenhuis tot 22 weken ivm hevige Hg, daarna had ik galsteen aanvallen bekken instabiliteit en cholestase ik moest soms 60 keer per dag spugen en was helemaal op, tenen wiebelen was al te veel moeite laat staan voor drie kinderen zorgen Mijn man kon overdag vrijnemen en in de avond gaan werken ( verpleegkundige ) hele aardige meedenkende collega's, dat scheelde een hoop, Mijn schoonmoeder was 15.30 klaar met werken, zij kwam elke dag bij ons thuis, zij ging eten koken en samen met de kinderen en mijn man eten, zij hielp mij met douchen en de kinderen met douchen en in de pyjama ik las ze een verhaaltje voor en zij bracht de kinderen naar bed Goede dagen deed ik nog weinig en verdeed mijn energie alleen aan mijn kids, samen filmpje kijken potje kwartet ( is jou kindje nog te nog voor ) maar wat mijn toen bijna 2 jarige heel leuk vond was mama's buik schilderen, Na de geboorte nog een aantal weken in het ziekenhuis geweest met ons zoontje op de ic en de jongste van toen bijna 2 mocht niet op de ic komen dus ze mocht haar broertje niet zien, gezin werd gesplitst ivm 1,5 uur reistijd en school ed dat door moest gaan En de kinderen hebben er echt helemaal niets aan overgehouden, Ja waren wat dwarser en huilde sneller omdat ze mama misten maar vanaf het moment dat mama het huis weer draaiende houd was het ook meteen oke dit kennen we en het is weer als van ouds Komt echt goed meid !
Ik heb het vooral nu... met een kleine baby die veeel aandacht vraagt (dwz constant aan de borst wil). Arme peuter moet zich altijd aanpassen en kijkt momenteel veel meer tv dan ik eigenlijk goed vind. De momenten dat baby slaapt probeer ik wel aan hem te besteden maar wat opruimen en koken moet ook gebeuren. Hij gaat 3 dagen naar de gastouder en papa is het weekend thuis maar die 2 dagen met mij voel ik me vaak schuldig. Zelf heeft ie er volgens mij geen probleem mee haha en vind hij het prima. Hij mag natuurlijk veel meehelpen maar ja aan de borst kan hij niet veel doen behalve wachten...
Beetje een late reactie (we hadden de griep in huis en ik had geen puf om te reageren), maar enorm bedankt voor jullie antwoorden. Het stelt me wel enigszins gerust, alhoewel ik het wel moeilijk blijf vinden. Het is maar goed dat hij nog niet alles beseft. Guapetona, ja klopt, ik heb daar destijds wel meegekletst.