Ik heb er 6 jaar over gedaan met mn ex om Zwanger te worden.. 4 miskramen gehad.. Dus o wat was ik Blij toen ik met nieuwe vriend zo ineens spontaan al Heel snel, eigelijk ongepland, zwanger bleek. Maar wat viel dat tegen.. Heb 9 maanden gespuugd. Met 15 weken kon ik al niet meer werken, met 20 wk zat ik in rolstoel door zware bi. Met 25 wk veel Te hoge bloeddruk, medicijnen gekregen, continu naar t zh omdat die bloeddruk hoog bleef. Uiteindelijk met 38 wk met spoedkeizersnee bevallen omdat de hartslag wegviel En ik zwangerschapsvergiftiging had, van een dysmatuur meisje.. Geen roze wolk gezien die zwangerschap.. Toen raakte ik weer zwanger.. Deze zwangerschap heb ik geen hoge bloeddruk.. Ik hoef niet te spugen maar heb wel weer zware bi en dit keer dus zwangerschapsdiabetes. Al vanaf week 20 ofzo continu harde buiken. Heb al op spoedeisende gelegen omdat ze me verdachten van longembolie. Mn antistoffen bleken ook niet goed.. Dus uiteindelijk nog niks aan. Ik ben ook echt jaloers op mensen die echt kunnen genieten. Die kunnen shoppen voor de kleine.. Ik zit al weken, wat zeg ik, maanden aan huis gekluisterd. Mn enige uitstapje is naar de supermarkt of 1 winkel tegelijk want meer houd ik niet vol... Ik ben onwijs dankbaar, begrijp me niet verkeerd.. Maar nee, zwanger zijn is echt niks voor mij.. Vroegah wilde ik altijd 3 kindjes.. Maar Nu ik suiker heb en dit een grote kans heeft dat het een volgende zwschap eerder en erger begint.. Nee dank je. Voor mij geen zwangerschap meer.. Ben gelukkig met 2 gezonde kids (ga dr vanuit dat dit kindje dus gezond geboren word) Dus begrijp je helemaal!
Ik heb week 6 tot week 14 als zwaar ondervonden, door het kotsen en alle misselijkheid, maar ook dat ik geen fut had Daarna ging het weer beter, en straal ik, altijd vrolijk Mijn vriend vind mij ook super makkelijk in omgang en vraagt nu al wanneer nummer 2 mag komen, eerst maar deze andere helft afwachten maar mij valt het op kleine kwaaltjes alles mee
Ik vind het zwanger zijn helemaal niet leuk. Ik ben dolblij dat ik nog(weer) een kind krijg, maar zwanger zijn, nee. Ik vind het ook helemaal niet leuk dat andere mensen het kunnen zien, heb het ook zo lang mogelijk proberen te verhullen. Daarom was ik wel blij dat ik een groot deel in de winter liep.
Oh wat een herkenbaar topic, ergens wel 'fijn' dit te lezen. Hier geen afschuwelijke dingen meegemaakt, maar zwanger zijn vind ik geen roze wolk. Bij de eerste ben ik misselijk gebleven tot het einde. Elke dag overgeven. In het begin de gewone misselijkheid, aan het einde zo last van maagzuur. Verder was dat het, maar wel een rot einde, met PE opgenomen en bevallen van een kindje wat al snel ziek werd. Geen leuke kraamtijd, baby in zkh en ik naar huis. De zwangerschap kroop voorbij doordat ik me beroerd voelde en thuis zat, maar verder geen ernstige dingen dus vind niet dat ik echt mag klagen over het zwanger zijn zelf. Nu bij de tweede en derde vind ik het een stuk zwaarder. Ik stopte rond de 14 weken met overgeven en de misselijkheid verdween ook. Dat had ik niet verwacht, zeker niet met een tweeling. Alleen daarvoor in de plaats heb ik eczeem gekregen, echt overal afschuwelijke jeuk, was echt vreselijk. Ik deed geen oog dicht. Nee, geef me dan maar misselijkheid en overgeven, echt. Nu is dat eindelijk onder controle, heb ik alweer zo last van maagzuur, tot kotsen aan toe. Daar de gyn maar voor informeren en wat voor te laten schrijven, de gewone middeltjes helpen steeds minder naar mijn idee. En ik zit nog maar op de helft, die buik gaat nog dikker en dikker worden dus die maag 'mag' niet nu al opspelen. Op zich zijn het deze zwangerschap niet allemaal ernstige dingen, maar ik kan ze missen als kiespijn. Geef mij maar mn gewone lijf zonder gekkigheid!
Ik geniet toch echt wel heel erg veel van mijn zwangerschap.. eerste 3 maanden waren wel vreselijk.. niet vanwege misselijkheid of iets helemaal niet geweest.. maar meer door ontzettend veel bloedverlies en na mijn MA gewoon ontzettend bang.. vanaf ongeveer 15 weekjes ben ik echt gaan genieten en ookal worden de simpele dingetjes nu wel behoorlijk lastig ben ik zo blij en zo dankbaar.. kan uren op de bank zitten met mijn handen om mn buik alleen om meneertje te voelen schoppen. Voel me ook echt wel gezegend dat ik fluitend door mijn zwangerschap heen kom.. ik weet helaas dat dat niet voor iedereen zo is.. dames die het zwaar hebben.. succes nog verder.. er komt een prachtig wondertje voor terug
Ik vind het vreselijk! Bij de eerste tot 10 weken misselijk geweest en vanaf 20 weken heel erge rugpijn boven in mijn rug tot aan het einde van mijn zwangerschap. Na de bevalling was het meteen over. Heb gewoon een hele slechte rug en werkte toen in de kinderopvang. Dit is mijn laatste zwangerschap en was vastbesloten hier van te genieten, maar ben nu de eerste 15/16 weken heel misselijk geweest en vanaf 23 weken weer die verschrikkelijke pijn in m'n rug. Ik kan niet normaal zitten, liggen gaat redelijk maar doet vaak ook nog erg pijn en lopen gaat soms het beste. En nu ook veel eerder en veel meer harde buiken waardoor de pijn lijkt toe te nemen. Dus nee.. Ik kan er zeker niet van genieten en zal blij zijn als ik onze kleine in m'n armen heb
Herkenbaar. Ik hoorde van veel mensen om mij heen dat zwanger zijn zo geweldig was. Ik ben 9 maanden misselijk geweest en heb behoorlijke bekkeninstabiliteit gehad. De bevalling daarentegen vond ik helemaal niet erg. Ik zou zo weer willen bevallen. Maar iedereen ervaart de zwangerschap en bevalling anders. Maar het resultaat, mijn prachtige dochter!
Ik dacht ook dat het geweldig zou zijn. De roze wolk verhalen van iedereen en vooral de maatschappij die het doet overkomen als 'geweldig' nou vind er niks geweldigs aan. 1ste zwangerschap was met verschillende complicaties en nu mag ik eigenlijk helemaal niet klagen want voelde me de eerste weken ziek maar vanaf 14 weken gaat het prima. ik heb alleen niet de roze wolk en de wow-factor. Ik vind de zin 'alles voor een goed doel' en 'je krijgt er zoveel moois voor terug' ook echt verschrikkelijk. Er zijn nogal wat offers die zwangere vrouwen en mama's moeten maken. Natuurlijk met alle liefde maar het is niet allemaal rozengeur en maneschijn.
Ik had zulke andere (naïeve...) verwachtingen van zwanger zijn ... viel daarom vreselijk tegen. Veel, heel veel kwaaltjes, nauwelijks in staat om te functioneren, afzien, heel veel ziektewet. Laatste zwangerschap zelfs vanaf 6 weken volledig in ziektewet en letterlijk dus een jaar niet gewerkt (+ bevallingsverlof). Ik ben nog steeds jaloers op zwangere vrouwen die rustig tot 36 wkn doorwerken en enigszins hun normale leven kunnen leiden... Ik weet dat ik genoeg heb om dankbaar voor te zijn, maar ik merk dat het nog steeds een pijnpuntje is dat zwangerschappen zo'n heftige impact hebben gehad.
Nu zwanger van de tweede en nog meer kwalen als bij de eerste zwangerschap! Kan zo af en toe jaloers worden van vrouwen die nergens last van hebben. Maar aan de andere kant, het belangrijkste is echt een gezond kindje! En ook als je voor het eerst moeder word, komen er dingen op je af waar je nog nooit van heb gehoord en dan vraag je je heel vaak af waarom niemand je dat ooit verteld heeft.. 1tip: geniet toch van je zwangerschap en vooral van je verlof straks. Want die rust komt nooit meer terug en ondanks dat je met iedere vezel in je lijf van je kind houd, ga je nog regelmatig terug verlangen naar de tijd dat je zwanger was en je kapot verveelde😉
Heel herkenbaar al die reacties. Ik vind het zwanger zijn ook afzien. Behalve alle kwalen ook vooral omdat je de dingen niet meer kunt die je gewend bent te doen. Voor mijn gevoel staat mijn leven echt een jaar on on hold. Ben stiekem ook wel jaloers op die vrouwen die fluitend de zwangerschap en bevalling doorkomen....
Ik vind zwanger zijn wel echt bijzonder en geniet er echt van. Wel vind ik deze tweede zwangerschap zwaarder, ik heb meer fysieke klachten. Ik hoop nog steeds dat als t eindelijk mooi weer wordt t beter gaat.
Ik ben nu voor de twede keer zwanger en beide keren zijn tot nu toe zo anders maar beide vond ik het wel zwaar. Bij de eerste in het begin heel misselijk geweest en op het einde kreeg ik helpp/pe en ben met 36 weken ingeleid. en het bedrijf waar ik werkte en het zo onwijs naar mn zin had ging failliet waardoor ik met 28 weken zwangerschap thuis kwam te zitten. Nu had ik net een nieuwe baan waar ik de proeftijd niet doorkwam dus met nog geen 3 maanden zwanger al thuis zonder werk, het begin ging goed maar vanaf 15 weken al steeds meer pijn in mn bekken/heupen/rug terwijl sporten het enige was waar ik een beetje blij van werd waardoor ik dus ook met een depresief gevoel rondloop en pijn die met de dag erger wordt. Ik kan niet echt genieten omdat ik constant met geldZorgen blijf rondlopen en mijn man alleen maar met werk en zn eigen zaak bezig is. Dat vind ik heel vervelend want dit is als het goed is mijn laatste zwangerschap dn voel me vaak schuldig tegenover de baby. Dus nee ik ben niet zo goed in zwanger zijn en heb het bij de eerste in de periode daarna ook vaak zwaar gehad maar uiteindelijk zal het vast weer goedkomen
Precies dit! Probeer ik mezelf maar voor te houden en te genieten van de rust! 1e zwangerschap echt genoten. Weinig kwaaltjes. Zo graag wilde ik nog eens zwanger zijn! Nu ben ik zwanger van nr 2 en oei... Dat is even anders dan ik me had voorgesteld! Misselijk geweest, continu moe, vreselijke bekkenpijn en natuurlijk dochterlief die ook rondloopt en aandacht vraagt. Gestopt met werken 2 weken geleden omdat ik er ook nog eens flink harde buiken bij kreeg! Dus ja; zeker niet wat ik verwacht had, wel heel erg gezegend en blij met nog een (tot zo ver) gezond kindje in mijn buik! En bovenstaande tip houd ik mezelf ook voor als ik weer eens zit te mopperen; geniet van deze rust, want de komende jaren krijgen we het niet meer zo veel als nu
Ik was net een beetje aan het idee gewend dat ik zwanger was, had HG tot 28 weken, dus ziekenhuis in en uit. Probeerde op dagen dat ik dacht dat het goed ging ook iets te doen als boodschappen, lag ik daarna weer 2 dagen ko van de inspanning en iedereen om mij heen had de meest geweldige zwangerschap. Of alLe mensen om mij heen die het niet begrepen dat het echt zwaar was en ik riep dat het maar zou blijvrn bij eentje.. De weken tot de bevalling had ik bedrust en mocht ik wel in mijn handen klappen dat ik amper slapeloze nachten had, ik was sowieso zo moe dat ik de meeste dagen slapend doorbracht.. Genoten van mijn zwangerschap heb ik bijna niet, maar de kleine is nu 4 maanden en ik zou het zo weer doen!
Eerste zs vond ik een ramp. 8 maanden beroerd gevoeld. De laatste maand voelde ik me eindelijk lekker. Deze zs voel ik me beter dan de vorige keer. Maar wel erg moe. Het voelt minder zwaar dan de vorige. Maar het blijft een noodzakelijk goed voor het eindresultaat voor mij. Maar nu kan ik ook naar mijn oudste kijken. Zien waar ik het allemaal voor doe. Ik zou het zo weer over doen. Dan maar niet de happy zwangere. Maar wel een hele gelukkige moeder.
De eerste en de tweede zwangerschap vond ik heerlijk. Deze valt echt stukken zwaarder en dat zeg ik dan ook gewoon eerlijk tegen iedereen die het vraagt. Ben net pas over de 20 weken maar ga er zeker niet om liegen dat ik heel erg uitkijk naar de bevalling
Op zich gaat het zwanger zijn mij wel goed af. De eerste zwangerschap was er sowieso 1 uit een boekje en deze tweede zwangerschap gaat ook best prima (wel heel veel last van mijn darmen gehad waardoor ik vooral 's nachts een date had met onze wc) Alleen snapt mijn lichaam niet dat zo'n baby er ook een keer uit moet en ben ik ingeleid bij onze dochter met 41+5 weken. Onze dochter had toen geen vruchtwater meer. Nu lijkt het weer hetzelfde te gaan en dat zit mij niet echt lekker en hoop ik over uiterlijk 22 dagen een gezonde zoon in mijn armen te kunnen sluiten.
Mijn eerste zwangerschap was super, de tweede was helemaal niet fijn en nu ben ik er ook al heel lang klaar mee... kan niet wachten tot de kleine er is. Ik vind zwanger zijn gewoon niet leuk, je bent meteen beperkt in veel dingen. Allerlei ellendige kwaaltjes. Bah, het is dat het moet als je een kind wilt, maar het liefst sla ik de boel over...