Hoi dames, Gister is de dunne lijn die er nog was met mijn ouders wat mij betreft echt gebroken... Ik ga verder niet in op de details maar ik ben benieuwd of er meer dames zijn die gebroken hebben met hun ouders toen er al kleinkinderen waren? Zoon en dochter zijn 2 en 4. Ze kennen hen dus wel. In principe paste mijn moeder 1 dag per week op maar daar hebben we nu dus iemand anders voor. Hoe gaan jullie om met kleinkinderen? Ik had een supergoede band met mijn oma en vind het jammer dat ik die mijn kinderen niet kan geven maar van de andere kant kwam die goede band met mijn oma ook voor een groot gedeelte voort uit de band met mijn moeder. Ik heb het nu jaren geprobeerd maar het kost me teveel negatieve energie, ik heb simpelweg geen zin meer om elke keer huilend thuis te komen door een of andere rotopmerking van haar. Ik hoor graag andere verhalen van mensen die hier ervaring mee hebben.
Ik weet niet of je t relevant vind hoor, ik ken je andere topics ook niet, maar wil t toch graag noemen. Mijn vader brak met mijn oma toen ik nog jong was, en dat heeft toch wel veel impact gehad. Ze hadden eerst een keer enorme ruzie trouwens, bij ons thuis, en ik snapte er niks van. Ik weet zelfs nog steeds hoe dat ging. Daarna bracht mijn vader haar weg en was er geen contact meer, kort daarop kreeg ze kanker en overleed ze. En nog steeds begreep ik er niks van! Ineens uit beeld en daarna ineens dood. Ik was heel verdrietig op de begrafenis en heb echt nog wel (soms nog steeds) vaak gedacht van, het was wel mijn oma! Dan zie ik haar op fotos en filmpjes en tegen ons was ze een lief mens. Ok ze kon een kreng zijn vooral tegen mijn moeder en ze hadden nog wel wat meer redenen voor de breuk maar het kan meer met een kind doen dan je in eerste instantie misschien zou verwachten
Ik zit in dezelfde situatie als jij. Gelukkig zijn mijn kinderen ook nog jong en hebben mijn ouders geen vast contact omdat wij ver weg wonen. Ze willen wel heel graag contact met ze en in principe kan dit wat mij betreft ook maar dit is zo lastig allemaal. Ze doen heel moeilijk namelijk en proberen mn kinderen te claimen. Wat ik je wel wil meegeven: je kinderen voelen die spanning ook. En als ik naar mezelf kijk ben ik een minder leuke moeder als ik contact heb ( stress, down voelen ed). Het allerrrbelangrijkste ben jij voor hun. Dus ik denk dat je daarom ( voor nu) een goede keuze hebt gemaakt. Het is kiezen tussen twee kwaden. Dat maakt het zo naar. Alleen maar verliezers. Is er misschien nog een mogelijkheid ( indien je moeder wel een leuke oma is) om via een derde het vontact te laten verlopen? Man/broer zus/ vriendin? Heel veel sterkte. Je mag me altijd pben
Heftig zeg! Volgens mij is het tegenwoordig wettelijk ook zo dat grootouders contact kunnen afdwingen (via de rechter) met hun kleinkinderen. Hoe het precies zit weet ik niet.
Ik heb geen contact met mijn vader, dat had ik ook niet. Heb het toen ze een baby was geprobeerd maar hij kan net zo min een opa zijn voor haar als een vader voor mij. Met mijn moeder zou ik het liefst ook het contact verbreken, omdat ze me echt te veel energie kost, maar mijn dochter is stik stapel gek op haar, dus ik bewaar de vrede voor dochter. Mocht ik zelf echt geen contact willen, zou ik haar nog brengen en desnoods bij de deur geven en weer ophalen. Zij kan er ten slotte niks aan doen en mijn moeder is een leuke oma voor haar. Dus mocht ze wel goed zijn voor je kinderen zou ik daar een middenweg in zoeken. Sterkte!
Dat klopt, maar rechters zijn voorzichtig met het toewijzen hiervan. Wat lastig ts. Wij hebben ook geen contact meer met de kant van mijn man vanaf de geboorte van onze oudste. Niet leuk, maar het zorgde voor zoveel spanningen, ook tussen mijn man en mij. Er is nu rust en dat vind ik het allerbelangrijkste.
Dit kan alleen wanneer grootouders kunnen aantonen dat er voorheen goed en regelmatig contact was. Dus niet zomaar. Dan wordt er tevens gekeken naar het belang van het kind. Het blijft een moeilijke situatie en vertrouw hierbij op je gevoel maar probeer ook realistisch te blijven. Is er een band met grootouders mogelijk desnoods zonder ouders erbij ben ik hier wel voorstander van.
Dit is alweer van de baan: Geen wettelijk omgangsrecht voor oma's en opa's | Magazine | de Volkskrant TS: lijkt me een hele lastige situatie. Hoe goed gaan de kinderen met je ouders om? In hoeverre is de situatie zo erg dat je breekt? Mijn ouders hebben ook ooit met mijn oma (moeder van mijn moeder) gebroken, maar hebben ons nooit weggehouden van haar. Wij hadden een hele goede band met mijn oma. Is er geen mogelijkheid om haar de kleinkinderen toch te laten zien? Of was ze ook niet goed voor hun, want dan is het een ander verhaal natuurlijk....
Mijn ouders hebben met mijn opa en oma van moeders kant gebroken toen ik ongeveer 6 a 7 jaar was. Ik heb er geen nare herinneringen aan over gehouden. Ik zag wat voor verdriet zij mijn ouders aandeden en ik vond het wel best zo, die rust die mijn ouders nadien hadden.
Wij denken er al tijden over aan de kant van schoonouders, maar hier is het verschil dat ze toch al nooit naar de kinderen omkijken, dus wat dat betreft is het niet eens een issue, het blijft alleen een enorme stap. Over afgedwongen contact via de rechter maak ik mij geen zorgen, schoonvader is een alcoholist en ooit beschuldigd van misbruik, dus zal wel niet zo'n vaart lopen, helemaal aangezien ze ze nu toch al niet vaak zien.
Heb zelf zoiets als ik er niet kom hoeven mijn kinderen er ook niet te komen. Ze worden opa en oma, dat betekend nog niet dat het goede zijn (tuurlijk moet je ze een kans geven). En heb liever mensen om me heen waar je wat aan heb en je er goed bij voelt dan dat het soort van 'verplicht' is ,omdat het familie is. Lieverd goede vrienden om mee heen dan in een negatieve sfeer zitten. Maar doordat ik zo denk komt ook door wat ik veelal heb meegemaakt in de familie. Ga zelf nog wel naar me ouders maar niet heel veel. Ken ook mensen die brengen hun kinderen wel naar opa en oma, maar gaan zelf niet meer naar hun ouders.
ik heb nog geen kinderen, maar heb het contact met mijn moeder ook verbroken en met mijn vader zit het op het randje. dus als ik in de toekomst zwanger word en kinderen krijg, hebben ze helaas geen opa en oma van mijn kant van de familie. je moet gewoon doen wat je gevoel zegt. Kinderen wennen toch wel snel aan een nieuwe en andere situatie, die zullen er geen last van hebben.
Ik heb zelf een tijd terug het contact met mijn moeder verbroken, en daarna weer hersteld, en vervolgens verbrak zij het contact. Door de afstand zagen we elkaar toch al niet veel, dus de kinderen missen haar niet zo zeer, die hebben amper door dat het gebrek aan contact iets bewust is. Maar het steekt wel, dat er vanuit haar uit zo ook is omgegaan met het contact met haar kleinkinderen, en ze dit heeft weggegooid. Ik had nog wel open gestaan voor contact, -oppervlakkig- juist vanwege de kinderen, maar zij heeft er blijkbaar geen behoefte aan. Dan niet.
Mijn ouders hebben gebroken met mijn opa en oma van vaders kant toen ik een jaar of 6 was. Ik weet niet zo wat voor impact dat toen op mijn zus heeft gehad die had een heel goede band met hun. Maar de reden was dat zij (opa en oma dus) onderscheid maakten in hun kleinkinderen, wilden bijvoorbeeld nooit mij te logeren hebben maar zus het liefst ieder weekend. Dat vonden mijn ouders niet oké. Toen ik een jaar of 12 was toch het contact weer hersteld, en zijn we daar een paar keer geweest, een half jaar later is mijn oma overleden. mijn zus heeft haar nooit meer gezien sinds de keer dat er gebroken was, daar heeft ze het wel heel moeilijk mee gehad.
Bedankt voor de al vele reacties! Ze is opzich wel een leuke oma hoor maar ik vraag me af hoe dat er dan uit ziet? Ik bedoel ik werk 5 dagen per week, ik zie het dan absoluut niet zitten om de kinderen in het weekend bij haar af te zetten. Daar is mijn tijd met de kinderen veel te kostbaar voor . Dus ben wel benieuwd hoe anderen dat dan doen qua tijd? Voor de rest blijft het natuurlijk lastig. De kinderen voelen de spanning ook, mijn man heeft sowieso niks meer met mijn ouders nadat ze hem eens zwaar hebben neergehaald. Mijn vriendinnen hebben verder ook niks met mijn ouders dus die opties zijn er niet voor contact. Ik vind het heel lastig vooral voor de kinderen... Als het aan mij lag was het 4 jaar geleden al klaar geweest.
Ik denk dat niet zozeer de breuk met de grootouders de schade aanricht als leven in een omgeving waar zoveel conflicten niet opgelost worden dat elkaar mijden de enige manier wordt om met problemen om te gaan. In een aantal gevallen zal het contact verbreken vast een goede keuze zijn, daar niet van. Maar over het algemeen is het een zwaar middel. In mijn moeders familie gingen ze zo met elkaar om. Bizarre situaties kreeg je daarvan. Kinderen die jarenlang hun moeder niet hadden gezien. Wij kenden sommige nichtjes en neefjes niet. En zij ons niet. In vergelijking met m'n vaders familie, waar ruzies uitgepraat werden, en mensen het zo ver niet lieten komen, vond ik het buitengewoon armoedig. Ik vond m'n moeders familie weliswaar lief, maar ook buitengewoon onbetrouwbaar. Voor je het wist zag je ze niet meer.
Ja een heel zwaar middel idd, daarom wordt het 9 van de 10 keer toegepast als het echt niet anders gaat. Niet om een lullige ruzie of dingen die niet uitgepraat zijn. Vanwege de loyaliteit van kinderen naar ouders doen kinderen dit dus echt niet zomaar.
Ik wil ook geen contact meer met mijn moeder. Ik wil wel dat ze een kans krijgt om mijn zoontje te zien, dat heb ik ook gezegd tegen haar. Alleen ze woont ver weg en naar haar toe is geen optie. Ze wil wel bij mij thuis komen maar dat wil ik eigenlijk weer niet. Sterker nog, ze eist bijna dat ze hem elke twee weken mag zien, en dan wel op mijn vrije dag ?!?!???. Dus ik word uit mijn eigen huis verjaagd omdat oma haar kleinkind wil zien? Overigens kan ze niet eens een luier verschonen, en als mijn zoontje leert praten en begrijpen wil ik niet dat ze met hem alleen is, ik wil niet dat ze negatieve dingen vertelt over andere familie tegen hem en ze kan zich niet goed inhouden...