Breken met je ouders als er kleinkinderen zijn...

Wij hebben sinds twee jaar geen contact meer met schoonouders. Tot de komst van onze zoon ging het heel goed. Hij was echter prematuur met veel zorg nodig, huilen en reflux en ze hadden totaal geen oog voor de situatie. Dus frustraties over en weer. Daarna hebben ze steeds maar precies afgewogen wie welke stap zette voor contact en ondertussen mocht we alleen maar op verjaardagen verschijnen (geen van beiden ondernam verder actie voor spontaan bezoek) en tijdens die verjaardagen draaide alles om de andere kleinzoon. Onze zoon gedroeg zich voorbeeldig, maar we vonden dit zo crue en toen ook nog sinterklaas alleen kwam voor de andere kleinzoon en niet voor de onze (omdat we dit niet specifiek hadden gevraagd) en dus overgeslagen werd, hebben we het contact verbroken. Geen zin om alles maar precies afgewogen te doen (heeft die initiatief genomen, dan die enz enz). Vreselijk vermoeiend en frustrerend. Zowel mijn man en ik hebben rust nu, ondanks dat het niet leuk is voor mijn man, het blijven natuurlijk zijn ouders. en dat vinden we allebei vele malen prettiger dan hoe de situatie hiervoor was.

 

Mooi geschreven en helaas in veel situaties waar.

 

Wat voor invloed heeft de situatie met je moeder op jou als moeder en daarmee op je kinderen? Voor mij heeft het antwoord op deze vraag de doorslag gegeven. Ik was kapot door alles wat er was gebeurt en nog gebeurde in het contact en ik kon daardoor geen goede moeder meer zijn voor mijn kinderen.

 

Je hoeft natuurlijk ook geen definitief besluit te nemen. Kan je niet aangeven dat je een maand even geen contact wilt en voor jezelf deze maand gebruikt om te kijken wat dit met jou en de kinderen doet?

 

@ khlo

Een maand lijkt me te kort, maar het idee van een tijdelijke breuk vind ik ook goed.
Wat ik lees is het probleem: ze gaat continu over je grenzen, houdt geen rekening met jouw gevoelens.
Wat je moeder vanaf nu MOET gaan doen is rekening houden met je grenzen.
Die grenzen ga je vanaf nu heel duidelijk aangeven. Stap 1 is: voor nu even geen contact, en vertel haar wat de reden is ( je hebt te veel kritiek ed). Waarschijnlijk zal je moeder toch contact blijven zoeken en je grenzen niet respecteren. Maar houd voet bij stuk.
Eerlijk denk ik dat het heel goed voor je zou zijn om nu ook professionele hulp erbij te zoeken. Een goede psycholoog bv die de situatie niet bagetaliseerd met loze uitspraken al " het is toch je moeder ed".
Ga in de tijd vd breuk op zoek naar een vorm van contact die je wel aan zou kunnen met je moeder. Als dat voor nu bv 1 keer in de 2 maanden voor een uur is. Dan is dat zo. Dat stel je voor aan he moeder en is het aan haar of ze hier wel of niet mee akkoord gaat.
In de tussentijd zou het heeel mooi zijn als je moeder voor zichzelf ook hulp zoekt, zodat zij aan zichzelf kan gaan werken. Maar de kans dat zij vindt dat dit nodig is en zij verandert is nihil.

Bedenk je trouwens ook, wanneer is het mis gegaan tussen jullie?
In mijn geval: toen ik een mening begin te krijgen.
Mijn ouders zijn nu ook een leuke opa en oma. Maar ik vraag me af of ze dit blijven als de kinderen ouder worden. Dus dat is ook zekwr nog iets om op te letten.

Neem je tijd wat betreft de afstand die he gaat nemen. En het zal echt heel zwaar worden.
Maar mocht je moeder je grenzen structureel blijven negeren dan heb he er echt echt echt alles aan gedaan.

 

Ik heb het gedaan. Beste keuze ooit, na jarenlange geestelijke en lichamelijke mishandelingen (22 jaar). Mijn zoon is tijdens oppassen meermaals (iedere oppasdag, 1 keer per 2 weken op vrijdag en dat 1,5 jaar lang) lichamelijk mishandeld, was 3,5 jaar op moment van contactbreuk. Zoon is ook doodsbang voor zijn opa en oma. Hier wel definitief contactbreuk. Sorry nog niet verder in je topic gelezen.

 

Hier heeft mijn stiefvader met ons gebroken. De kinderen waren net geen 5 jaar oud. Ze zagen hem minimaal 5x per week. En toen helemaal niet meer. Heeft een flinke impact gehad. Zeker omdat ze mijn moeder ook al voor hun ogen hebben zien sterven.
Nu een ruim jaar later gaat het goed. En vragen ze er ook zelden meer naar.

 

Ik kan me hier goed in vinden en je hebt gelijk dat een maand misschien te kort is. Ik liep zelf ook bij een psycholoog op het moment dat ik het contact verbrak en daar heb ik ontzettend veel steun aan gehad. Mede daardoor heb ik eindelijk de stap durven zetten en mijn eigen grenzen durven te stellen. Er zullen altijd mensen zijn die er een oordeel over hebben en het een te zwaar middel vinden. Dat lees je ook in dit topic, maar ik vond deze beslissing zo heftig en emotioneel dat ik weet dat iemand hier niet zomaar voor kiest. Ik vond het een keuze tussen twee kwaden, maar achteraf gezien was dit de beste beslissing ooit. Er is zoveel rust en ruimte voor mezelf en mijn gezin voor terug gekomen.

 

Hier ook contact met mijn ouders verbroken
beste keus fijn nee wel veel meer rust.
de kand van mijn moeder spreek ik ook niet meer.
Het moest altijd van mij af komen er kwamen kinderen er werd gefeest (verjaardagen), en wie werden er njet voor gevraagt juist dat deed me pijn.
heb ze dus allemaal van fb gegooid en nu naar anderhalf jaar nog niemand die zich afvraagt waar ik ben.

daarintegen heb ik wel goed contact met de kand van mijn vader.
Mijn oma werd zwart gemaakt do8r mijn moeder maar oma is een lieve vrouw.
mijn vader heeft ruzie met een oom en tante ook hun heb ik aangehoord en het zijn lieve mensen.
hun dochter ook leuk.
dus tja de een verloren de andere terug

 

Er is nog een andere optie... jezelf wapenen tegen je moeder. Ik heb dankzij mijn therapeut geleerd 90% van de opmerkingen langs me heen te laten gaan. De 10% wat ik niet wil negeren, begrens ik door er wat van te zeggen en bij mijn grens te blijven. Is het leuk? Nee. Zou het zo moeten zijn? Ook niet. Maar het geeft mij wel rust en het idee dat ik controle heb over de situatie en in welke mate zij mij raakt. Mijn moeder en ik zitten nu in de fase dat ik moet wennen dat ik mijn grenzen aangeef, en zij moet wennen dat er grenzen zijn waar ze niet meer overheen komt. Maar het word langzaamaan beter, waar ik eerst iedere keer gefrustreerd, boos of verdrietig thuis kwam, is dat nu zelden.

Dat wil niet zeggen dat je haar accepteert of dat zij haar gang kan gaan zonder consequenties. Het betekent wel dat jij boven haar staat, haar een oma kan laten zijn voor je kinderen zonder dat jij nog langer last van haar hebt. Het liefst zou ik nog steeds het contact verbreken, het is de makkelijkste keuze maar dat wat ik nu doe voor mijn gevoel wel de beste.
Succes meis xx

 

Knap Insomniac. Ik hoop dat je na verloop van tijd, als alles wat meer gewend is, ook daadwerkelijk meer rust ervaart zonder dat het telkens voelt als keihard werken.

 

Knap idd insomniac! Ik heb ook geleerd om het naast me neer te leggen, het scheelt al een hoop om het me niet meer aan te trekken, maar helaas weet ze van geen ophouden en beticht me van vanalles en nog wat. Er niet op reageren is geen optie want dan wordt haar interpretatie haar nieuwe werkelijkheid en heeft ze weer meer om mee te steken. Ik reageer er niet meer op, maar inmiddels ben ik in haar ogen een duivels kind met al haar hersenspinsels over mij. Ze schrijft dat het haar ontzettend veel verdriet doet allemaal, maar ze heeft geen idee wat het met mij doet (ziet ze niet). Het draait allemaal om haar en als het even kan heeft ze de hele dag aandacht van me nodig (ze werkt niet) en slokt ze mijn vrije dagen op.

Ik vind het gewoon erg jammer dat ze zo is (sinds ze niet meer werkt) en dat het zoveel onrust veroorzaakte. Ik heb een megazware zwangerschap achter de rug waar ik nu (baby is 7,5mnd) nog van moet bijkomen en druk ben met revalideren, en ik hoor alleen maar "ik ik ik ik ik" en ze bagetaliseert hoe ziek ik ben geweest, ze snapt t niet. Ik vind van mezelf dat ik het hartstikke goed doe met de baby en mijn fysieke toestand (positief blijven en vooruit kijken), maar ze maakt me gewoon echt helemaal zwart. Ik vrees met grote vrezen wat ze mijn kind voor negatieve dingen gaat vertellen als hij gaat praten. (ze heeft mijn vader+familie ook zwart gemaakt bij mij toen ze gingen scheiden en doet dat nog steeds, 25jaar na dato)

 

Ik begrijp je situatie, ik heb mijn ouders nu al een een jaar niet gezien of gesproken.
De pijn van het missen gaat niet weg.
Ik denk er nu anders over, hoe voel ik me sinds ik ze niet meer spreek, wat is voor mij de meerwaarde voor contact?
Ja het klinkt egoïstisch maar wie vangt mij op als ik me door hun "down" voel? En ja mogelijk volgen er excuses of zinnen als, dat had ik niet bedoeld. Maar helpt zoiets als jij in de kreukels ligt.

Ik ben mogelijk zwanger en denk nu aan de mogelijkheid om het ze te laten weten.
Maar wat als ze dan langs willen komen... komen ze voor mij of voor hun mogelijke kleinkind?
Wat als jouw kinderen om hun grootouders vragen terwijl het jou pijn doet?

Het klinkt hard en gemeen, denk aan jezelf.
Je kunt moeilijk aan je kinderen uitleggen waarom ze hun grootouders weinig kunnen zien terwijl zij het juist leuk vinden. Mogelijk willen gaan logeren zodat jij er dan geen "last" van hebt. Opa en oma de optie geven om de kinderen op te halen voor een "leuk dagje uit"'.
Terwijl jij je mogelijk opvreet maar geen nee durft te zeggen omdat twee gezichtjes je al smekend aan kijken omdat ze aan de Efteling/ijs/kermis denken.

 

Ja hier dus ook precies hetzelfde
Ik zit nog midden in het proces. Probeer nog dat het " goed komt" maar wel met mijn grenzen en regels. Ook samen met een psych.
Maar tot op heden accepteren ze die niet ( ik heb nooit grenzen aangegeven want nooit geleerd en want hun zijn er mn leven lang overheen gegaan).
Ook al weet je hoe ze zijn, toch doet het zoveel pijn en schrik ik telkens toch van hun reactie. ( ontkennen, bagetaliseren, boos worden, mij zwart maken).
Ik vind het ook heel jammer dat sommige mensen het niet kunnen begrijpen, wat je hier ook leest. Maar ik snap hun ideeen wel, want als he het niet kent kan je gewoon niet begrijpen dat sommige ( op het oog normaal lijkende ouders) zoveel stress veroorzaken. Veel mensen denken nog dat alle ouders het beste met ze voorhebben en tja mensen maken fouten blabla, blijven je ouders, breken is een zwaar middel.
Het is vaak onwetendheid of een grote blinde vlek omdat ze er zelf ook in zitten en het niet willen zien ( laatste heb ik zelf ook gehad).
Ik vind het gewoon echt heel zwaar. Had heeel graag goed contact gehad met ouders.
Jij ook veel sterkte.

 

Wens je heel veel sterkte met goed maken.
Ik had ook een goede band met grootouders en mensen hebben gelijk als ze zeggen dat zoiets goed is.
Maar wat er niet is....

Je zegt dat je nooit je grenzen aan gaf.... pas op voor reacties als "het moet altijd zoals jij het wil" of "het kan niet altijd zoals jij het wil".
Ze draaien dan alles om, maken je op een andere manier zwart. Het gaf mij altijd het gevoel dat ik gek werd, maakte me onzeker. Probeerde iets "goed" te maken, recht te zetten en kreeg dan de wind van voren en kreeg er de schuld van.
Kwam dan altijd compleet in de war en van streek thuis en wist niet wat ik er mee moest.

 

Ik sinds kort, niet mijn keuze in eerste instantie.

Maar heb het geprobeerd nog langere tijd, contact voor mijn kindjes.

Mijn moeder heeft geen interesse en deed alleen maar naar ook tegen de kinderen. Dus dan maar niet meer contact, heb kinderen apart genomen.

Mama en oma hebben ruzie, oma wil mama niet zien en nu wil mama ook niet meer omdat oma mama altijd pijn doet in mijn hart.

Mama wil dat jullie wel oma mogen zien, dus als jullie dat willen belt mama meteen om iets af te spreken.

Heb de kinderen nooit meer erover gehoord, zelfs niet op verjaardagen......dus die hadden zelf ook door dat oma toch niks om hun gaf... 😢

 

@khlo:
ik vind het eigenlijk wel klinken alsof je nog veel van je moeder houdt.... ik begrijp je punten wel over dat het niet goed is voor jou en je kinderen is als je steeds huilend in de auto zit. Maar ik denk dat als je het contact verbreekt het los van je kinderen ook voor jou niet goed zal voelen. Ik zou de oplossing zoeken in je zelf wat meer afstandelijk opstellen. Probeer te denken, mijn moeder doet nou eenmaal vaak niet zo leuke dingen. Dat is niet leuk en niet ok, maar ik ga me er niet al teveel van aantrekken. als het je te gortig wordt probeer je er -luchtig- iets van te zeggen. 'mam, ik vind het niet leuk als je dit zegt/doet.' of je denkt, zo jongens, we gaan naar huis toe. Het is genoeg geweest voor vandaag.

 

Ik heb al een aantal jaar geen contact meer met mijn vader en sinds een aantal maanden is er ook geen contact meer met mijn schoonouders. Dit door een heleboel verschillende dingen, maar uiteindelijk is de bom gebarsten. Overigens is het mijn vriend zijn eigen keus om het contact helemaal te verbreken.

In eerste instantie had hij aangegeven even een paar maanden geen contact te willen (wat afstand van elkaar te nemen), maar toen er daarna wel weer contact was, was het nog steeds hetzelfde verhaal en niks veranderd dus. Dus voor hem hoeft het niet meer.

Zelf ben ik opgegroeid met alleen een opa en oma van mijn vaders kant. Maar door ruzies tussen hun en mijn vader, was er regelmatig dan weer wel, dan weer niet contact. Ik heb dat wel altijd heel erg jammer gevonden, zeker als ik dan bij vriendinnetjes zag hoe leuk de band kan zijn tussen kleinkind en opa en oma. En ook omdat ik nooit wist waar ik aan toe was, dan mochten we wel naar opa en oma, en dan ineens weer niet.

Ik vind het het belangrijkst, dat mijn zoon mensen in zijn leven heeft die onvoorwaardelijk van hem houden, er voor hem zijn, bij wie hij zichzelf kan zijn en die hij kan vertrouwen. En mijn schoonouders zijn niet dat soort mensen, dus in dat opzicht mist hij niks. En hij is nu nog klein, dus hij zal later ook niet anders weten dan dat hij 1 oma heeft.

Ik zou voor nu misschien ook een pauze voorstellen, even wat ademruimte voor jezelf en tijd om alles op een rijtje te zetten. Wil je het contact definitief verbreken, of kan je inderdaad een oplossing vinden. Want het is zonde als zij geen oma meer kan zijn, terwijl zij wel een leuke oma is voor je kinderen. Het blijft sowieso een lastige situatie en keus, zeker omdat er kinderen bij betrokken zijn.