Hi iedereen, ben even een tijdje niet op het forum geweest wegens allemaal drukke zaken. Wat betreft een zwangerschap zit ik nu op 9 dpo en een witte test nog. Ik heb geen idee of het nog wat gaat worden. Mijn lichaam zegt van wel maar zelf denk ik van niet. Het komt wanneer de tijd juist is. Meer is er niet. Ik blijf stomverbaasd waarom het nog steeds uitgebleven is, ik snap het echt niet. Maar ik merk daardoor wel dat ik op dit forum gewoon steeds minder te melden heb. Eef ik zal af en toe even een kijkje nemen om te zien hoe het met jou gaat en de kleine. Je bent een echte kanjer en ben je erg dankbaar! Ook Nuage heeft erg veel geholpen. Verder zal ik hier denk ik niet zoveel meer te vinden zijn als die testen zo wit blijven. Over drie weken was ik uitgerekend en ik denk dat het voor mij nu even beter is om me te focussen op mijn gezin en de zs te laten gebeuren wanneer de tijd rijp is. Het confronteert me anders een beetje te veel. Nou hopelijk tot snel weer!
Hou moed Skye! Wij hebben voor onze tweede ook weer een hele lange adem moeten hebben, en ik ben zo vaak gefrustreerd en boos geweest... Maar ik heb er vertrouwen in dat het voor jullie ook nog een keer gaat lukken! Dikke knuffel xx
Ik voel met je mee Skye 😢. Ben vanmorgen voor het eerst in maanden even helemaal geflipt en geschreeuwd dat het gewoon zo vreselijk oneerlijk is! Wij hebben verdorie onze portie wel gehad nu! Iedereen raakt maar zwanger, wanneer is het onze beurt weer?! Ik zie het ook even vreselijk somber in momenteel. 😩😢😢
Ik hoop zo dat het snel raak voor jullie is meiden! Ik moest na D* voor mijn gevoel ook zo lang wachten. Maar uiteindelijk moet het gewoon weer lukken, daar moet he asn vasthouden. Knuffel!
Ik kwam op mijn Facebook een foto tegen van een jaar geleden. Toen zat ik zwaar aan de oxazepam om te kunnen slapen want ik had net mijn 5e miskraam gehad, met curettage nadat we hartje hadden gezien en toen bleek daarna het weer een partiële mola te zijn en moest ik elke week weer bloed prikken of m'n hcg wel daalde. Op m'n werk kreeg ik ook extra gesprekken met HR omdat het echt slecht ging met me. Een jaar later... Op mijn schoot ligt een schitterende baby. Er is altijd hoop meiden xxx
Herkenbaar Skye!!! het is gewoon ellende! Momenteel laat ik het ook los ik heb geen zin en energie meer om ervoor te vechten en Gent was ook 10x niks afgelopen vrijdag. Ik concentreer me nu ook op mijn dochter en wie weet ooit maar zie het niet gebeuren. Sterkte meid!
Lieve meiden, heel erg bedankt voor jullie berichtjes. Ik ben as we speak ongelofelijk aan het huilen omdat ik er echt goed doorheen zit en tegelijkertijd geemotioneerd ben door jullie berichtjes... Lieve Nuage, van harte gefeliciteerd met de geboorte van je zoontje! ik wist niet dat je al bevallen was... Zó verdiend na alles wat je hebt doorgemaakt! Ik wil je heel erg bedanken voor al je steun en hulp door de maanden heen. Aan de andere meiden ook dankjewel en ik moet even door een moeilijke periode heen die helaas al een tijdje duurt. Ik hoop dat het tij snel keert...
Bij mijn beide zwangerschappen merkte ik pas echt wat op 7-8 dpo. Bij beiden had ik pijnlijke borsten aan de zijkanten en bovenkant en bij de eerste zwangerschap ook veel witte afscheiding. Verder had ik nog meer symptomen maar die vielen mij niet zoveel op omdat ik die elke maand heb: steekjes in m'n buik en lage rugpijn) Op hoeveel dpo zit je nu?
Sky ik voel met je mee! Het voelt zo oneerlijk dat het allemaal zo lang moet duren en we dit allemaal mee moeten maken. Hopelijk was je nog te vroeg met testen en heb je over een paar dagen goed nieuws voor ons. Dikke knuffel en doe wat goed voelt qua wel/niet hier aanwezig zijn!
Het is denk ik niet een kwestie van de moed opgeven maar toegeven aan wat er misschien wel of misschien niet gaat komen. Ik kan er zelf niet zoveel meer aan doen. Wat betreft Gent val ik een beetje tussen het wal en het schip gezien onze problematiek en zit er niks anders op dan toch de nl behandeling te volgen (starten met behandeling vanaf 6 weken) en hopen op een sterk kindje.
O meid, wat verdrietig om te lezen (en herkenbaar). Ook hier moeten we doorheen, al weet ik niet waarom. Wat mij troost geeft is de gedachte dat alles voorbij gaat, dus ook dit verdriet. Heel veel sterkte x
Skye, en de andere meiden...zo herkenbaar deze gevoelens. En nog lang niet weg uit mijn systeem. Zit nu zelf ook te huilen omdat ik het zo enorm herken wat jullie schrijven. Maar wat Nuage ook al schreef...het tij kan zo keren. Ik heb de meeste miskramen, behalve de curetage, gewoon doorgewerkt. Nooit stil gestaan. Wel grote huilbuien gehad, momenten dat ik hier ook niet mee las, momenten dat ik maar bleef zoeken naar het waarom en momenten dat ik ook dacht "laat maar, we zien wel of het nog komt". In september, na anderhalf jaar, zat ik er dan toch echt doorheen. Ik had al eerder gehuild op m'n werk maar nu kon ik niet meer stoppen. 2 zwangere collega's en een zwangere schoonzus, ik was op. Ik huilde zowieso om alles. Uiteindelijk, wederom al huilend, bij de dokter gezeten die me de rest van de week vrij heeft voorgeschreven. 2 weken later had ik de zoveelste positieve test in handen en nu ben ik nog steeds zwanger. Het KAN echt! Al is de weg lang, vermoeiend, frustrerend en pijnlijk. Ik hoop hier snel weer positieve berichten te lezen. Ps: ondanks dat ik elke keer zo zwanger werd en de laatste keer zelfs direct na de miskraam, heb ik ook wel een paar keer langer moeten wachten. Tot 6 maanden... Knuffel!! Xuxa: de symptomen waren bij mij niet echt duidelijk maar op de een of de andere manier wist ik het vaak gewoon, al een dag of 4 na de ovulatie. Ook heb ik me wel eens vergist hoor....
Net even enkele pagina's bijgelegen. Maar heb er niet echt iets van onthouden. Sorry. Na 4 dagen niks binnenhouden zijn er enkele dingen die minder evident zijn. Vorige week ongesteld geworden, dat was toch weer even een klap in het gezicht. Nuja goed nieuws mijn lf was langer. Vandaag bij de gyn geweest. Omdat er een voldragen zwangerschap tussen mk 1 en 2 zat, heeft ze mij zelf laten beslissen of ik verder onderzoek wou. Ik had altijd gezegd dat ik niet wou weten of ik drager was van het lupus anticoagulans. Gezien mijn moeder dit heeft, en mijn grootvader het waarschijnlijk ook had. Toch maar besloten om het te laten controleren. En een heLe reeks andere dingen dus ook. Een 15-tal buisjes bloed waren het.
@ Eef en nuage fijn dat bij jullie het tij gekeerd is en wat lief dat jullie proberen iedereen gemotiveerd te houden om niet op te geven. ik hoop dat dat voor nog veel meer meiden hier gaat gebeuren! Helaas gaat die vlieger niet voor ons op en is het echt vechten tegen beter weten in.
Ik blijf voor jou ook gewoon keihard duimen. Al begrijp ik heel goed dat je de hoop bijna bent verloren. Maar je hebt een kindje dus het moet kunnen, en de aanpak van het Erasmus heb je nog niet uitgeprobeerd toch... Wellicht is het toch genoeg. Zou je eventueel nog draagmoederschap overwegen?
Onze ziekte word elke zwangerschap erger dus dat mijn dochter er is zegt niks over de toekomst. Het feit dat mijn zoontje zo vroeg gestorven is en de titer van mijn antistoffen wel. Lief dat je blijft duimen maar zoals ik al zei echt tegen beter in.... Draagmoederschap heeft mijn gedachten gekruist maar dat traject willen we niet in. We proberen steeds meer te wennen aan het idee dat onze dochter een wonder is die keihard heeft gevochten om bij ons te zijn. We zijn erg dankbaar dat zij nu een gezonde peuter is. Ik lees nog wel mee en duim dat er voor zoveel mogelijk meiden het tij ook gaat keren hier!