Hier geen contact met mijn vader en stiefmoeder, ze mogen wel ten alle tijden de kinderen komen halen, al doen ze dat niet want ze willen mij niet zien.. Prima dan niet maar ze zijn welkom om ze op te halen., ook op verjaardagen van de kinderen maar of ze komen is de vraag
Ik heb het contact met mijn eigen ouders verbroken toen mijn dochter 4 maanden oud was. Dus mijn dochter weet ook niet wie mijn ouders zijn.
Jij ook veel sterkte! Ik vond het contract verbreken allesbehalve de 'makkelijke' weg. Nog steeds hoop ik tegen beter weten dat het ooit goed gaat komen. Jarenlang heb ik geprobeerd om mij emotioneel af te sluiten in het contact, maar het lukte mij niet. Ik heb zelfs het voorstel gedaan om samen in gezinstherapie te gaan, maar zij vond dat ik mij maar aan haar moet aanpassen. Ze is psychiatrisch patiënt en vind daarom dat ik haar gedrag richting mij en de kinderen maar moet accepteren . Ik heb niet meer de energie om alle rotzooi die ze over me heen stort te slikken. Op een gegeven moment is het genoeg en ik heb voor mezelf gekozen. Desondanks voel ik mij soms schuldig en voel ik mij een slechte dochter .
Ik heb mijn moeder vandaag gemaild met een voorstel om haar kleinkind te zien, heel vriendelijk en op een datum/tijd dat zij ook kan. Bij de eerste reactie van haar had ik al direct weer spijt. Niet iets van "fijn dat ik hem kan zien" of "ja graag" ofzo, nee direct weer een wedervraag n een suggestie dat ik aan het liegen ben over iets, een oordeel en een verkeerde conclusie. Direct weer een bevestiging waarom ik ookalweer geen contact wilde
Mijn ouders hebben toen ik 4 was het contact verbroken. Hier heb ik altijd heel erg verdriet om gehad. Mijn ouders wisten/weten dat eigenlijk niet omdat hun altijd vrij negatief over ze waren. Toen mijn dochter geboren werd heb ik een geboortekaartje naar ze toe gestuurd. Helaas is kort daarna mijn opa overleden en heb ik hem nooit meer gezien ( ze wonen 6 uur rijden hier vandaan) mijn oma heb ik vorig jaar dan eindelijk ontmoet. Was erg emotioneel. Nu whats appen of Skypen we ( ze is al 89) en gaan we ergens dit jaar weer langs. Ik neem het mijn ouders nog steeds kwalijk dat zei mij mijn opa en oma hebben ontnomen. Ik ben niet de gene geweest die ruzie had.
Ooit eens bij stil gestaan dat ze dat wellicht ook wel hebben gedaan om je te beschermen? Lijkt mij niet dat ze het zomaar gedaan hebben.
Ik heb gebroken met mijn ouders zodra ik wist dat ik zwanger was van onze dochter. Was in maart 2012. Inmiddels zijn we 4 jaar verder en ze hebben onze dochter 1 keer hier aan de deur gezien. Zij kunnen mijn partnerkeuze niet accepteren. Tja, het is niet de makkelijkste relatie. Oudere man met 2 dochters uit een vorig huwelijk, maar we zijn dit jaar al wel 5 jaar samen en hebben straks ook 2 kinderen samen. Ik ben wel gelukkig met mijn man. Maar heb sowieso geen contact meer met mijn 2 broertjes en mijn oma.
Wij hebben een paar jaar geen contact gehad met mijn schoonouders, wij hadden nog geen kinderen toen der tijd. (mijn man verbrak het contact) Toen ik zwanger was heb ik gevraagd of hij weer contact wilde hebben en dat wilde hij niet, toen de baby 3 maanden was heeft mijn man contact opgenomen. Wij hebben wel contact met ze maar niet zo hecht. (problemen komen voornamelijk door sm) Als ik kijk naar ons gezin nu en de familie, dan gaat mijn gezin voor en als het beter is om te breken met ouders door dat er problemen zijn dan doe ik dat wel om mijn gezin te beschermen. (ik heb zelf een vader die vind dat hij altijd gelijk heeft en hij is de baas, zoals ik het altijd zeg hij denkt dat hij de koning van de familie is. Dus als ik mijn gezin moet beschermen tegen hem dan doe ik dat, ook als dat betekend het contact verbreken.)
Driedubbel eens... Ik zal trouwens haar nooit zwartmaken bij mijn dochter. Dus dat houdt ook in dat ik haar niet vertel dat zij tegen mijn dochter heeft gezegd dat haar moeder een h**r was, maar dat zij zo lief was en daar niets aan kon doen (echt ik ben nog steeds pislink)
Mijn moeder had geen contact met mijn oma (haar schoonmoeder), maar ik en mijn zusje hebben wel altijd contact gehouden. Ze was voor mij een geweldige oma, en ik mocht in de vakanties ook een paar dagen gaan logeren en vond het altijd geweldig.
Ze hadden eigenlijk alleen wat meningsverschillen en beide partijen waren te koppig om het goed te maken. Nu ik het contact heb bijgelegd is het tussen mijn ouders en oma ook weer prima. Ze weten beide niet eens meer waarom. Dus nee ik noem dat geen bescherming van de kleinkinderen.
Ik heb al 4 jaar geen contact meer met m'n moeder en m'n vader is 5 jaar geleden overleden. De gehele familie uitgezonderd m'n broertje kiest kant voor mijn moeder zonder mijn kant te horen en ik vind het wel best. Destijds gekozen voor mijn eigen gezondheid en sindsdien een heel stuk negativiteit kwijt. Ik kan m'n energie wel voor andere dingen gebruiken. Maar... ik heb nog geen kinderen en ik sluit niet uit dat het contact met mijn moeder er ooit weer komt omwille van ons kind/kinderen De moeder van m'n partner is helaas 2 weken terug overleden, maar we hebben goed contact met zijn stiefvader en ook zijn vader leeft nog. Dus zullen onze kinderen iig opa's hebben
Als ze stopt met oppassen en je zou haar 1x per maand/2maanden zien, is dat geen optie? Je hoeft dan niet echt te breken voor je kinderen en jij hebt niet wekelijks de confrontatie..
Ik wil toch even zeggen dat ik het voor jullie allemaal heel vervelend vind. Ik heb namelijk een hele goede band met mijn moeder en mijn vader is helaas overleden. Jullie kiezen er niet zomaar voor om de band met jullie ouder(s) te verbreken. Het is alleen wel heel triest natuurlijk dat dit de enige oplossing is. Toen ik dit topic las dacht ik toch even aan hoe de band met mijn kinderen later zal zijn. Dit is mijn grootste angst. Nu snap ik wel dat dit niet over kleine dingen ging natuurlijk dus wat dat betreft zal het wel los lopen.
Hier ook al een geruime tijd geen contact met mijn mans ouders. En wat een rust heeft het ons gezin gebracht. Natuurlijk is het een trieste situatie maar soms gaat het niet en moet je voor je gezin kiezen Mijn oudste vraagt wel eens naar hun. en vertellen we eerlijk wat hij wilt weten maar tot op zekere hoogte vertellen we dingen. Onze kinderen zijn vaker in 1 ruimte geweest met hun ( op een verjaardag ) Maar ze kijken niet eens maar hun kleinkinderen om voor mij een bevestiging dat het de juiste beslissing was. ondanks dat het ons veel pijn en verdriet heeft