Hoi dames, ik wilde graag even van mij afschrijven. De weg naar het ouderschap is voor mijn man en mij een lange geweest. Meerdere jaren en meerdere miskramen zijn aan de geboorte van onze zoon vooraf gegaan. Mede daarom heeft het ook niet lang geduurd voor wij "aan de slag" zijn gegaan voor nummer twee. Helaas werden wij al snel weer geconfronteerd met miskramen, 3 in een kleine 7 maanden tijd. Ik merkte al snel dat het me nu zwaarder viel dan voorheen. Dit verbaasde mij behoorlijk want hoe moeilijk het ook was voorheen, de lange zware weg naar een eerste kindje was het dubbel en dwars waard toen ik hem eenmaal vast mocht houden. Maar emoties zijn een vreemd iets. Ik dacht dat het alleen maar mooier kon worden, en stiekem hoopte ik dat een groot gezin er voor ons toch inzat. Maar hoewel dat misschien zo is, durf ik het niet meer aan. Natuurlijk ben ik nog steeds zielsgelukkig met ons zoontje maar de miskramen vielen me zo zwaar de laatste keren, dat ik tot het besluit ben gekomen dat het het (nu) niet waard is. Ik wil met volle teugen kunnen genieten van wat ik heb en geen zwarte wolken meer. Ik wil mezelf gelukkig kunnen blijven prijzen dat nadat ik had geaccepteerd dat 1+1 2 zou blijven we toch 3 werden en niet meer verdrietig zijn of worden omdat het (weer) geen 4 lijkt te worden. Deze maand zijn we weer condooms gaan gebruiken en vanaf mijn volgende cyclus ga ik na ruim 6/7 jaar weer aan de pil. Het was een pijnlijk besluit maar ik weet dat dit voor mij nu het beste is. Ik ga genieten van het kleine mannetje dat zijn eerste stappen door het huis zet, dat nog even bij mama aan de borst drinkt voor hij gaat slapen en daarnaast ga ik uitkijken naar een nieuwe baan. Het voelt of er een last van mijn schouders is. Misschien bedenk ik me nog, maar voor nu is het goed zo.
Moeilijke keuze. Goed dat je kiest om te genieten van je zoon. Sterkte met het verwerken en succes met het vinden van een nieuwe baan!
Heel herkenbaar! Voor de geboorte van onze zoon twee miskramen gehad. Ongeveer 8 maanden na zijn geboorte toch besloten voor een tweede kindje te gaan, ook omdat ik al ouder ben. Direct weer zwanger, maar wederom een miskraam. Voor ons was het toen ook klaar. We hebben een mooi en gezond jongetje waar we heel blij en trots op zijn en dat steeds maar weer zwanger worden en dat het dan weer fout gaat, waren we gewoon helemaal klaar mee. Je blijft er toch steeds mee bezig, wel of niet zwanger, en als ik zwanger was, bang dat het opnieuw mis zou gaan. Wij zijn happy met hoe het nu is en zijn gewoon andere dromen gaan najagen! Maar het is soms best lastig en ik had nog heel graag een keer zwanger willen zijn. Maar gaat bij jullie ook goed komen!
Wat een onwijs moeilijke beslissing! Nou ja, misschien ook niet als je mentaal eenmaal zover bent, maar de weg er naartoe moet zeker geen makkelijke zijn geweest.. Ik vraag me vaak af wanneer het voor iemand genoeg is geweest (zie mijn onderschrift), maar dat is natuurlijk ontzettend persoonlijk. Ik wens je het allerbeste met alles waar je je nu op wilt gaan richten!
Een moeilijke beslissing, maar wel begrijpelijk. Het lijkt mij ook zeer heftig dat het 3x fout gaat in zo'n korte tijd. Is er ook onderzoek gedaan naar de herhaalde miskramen, denk aan genetisch onderzoek?
@liefste baby: bedankt voor je reactie. Het is heel erg herkenbaar wat je schrijft, hoe erg ik het ook van me af probeerde te zetten speelt het toch altijd in je achterhoofd. Is het niet het rekenen, dan wel het wachten, de telleurstelling of de angst. Het nog zwanger willen worden herken ik wel, ik hoop dat het weggaat of in elk geval minder wordt maar je bericht geeft me goede hoop dat we dit kunnen. Gezien ik nog in de twintig ben heb ik het geluk me nog te kunnen bedenken, maar voorlopig zie ik dat desondanks niet gebeuren. Op gegeven moment is het gewoon genoeg geweest. @pechvogel: bedankt voor je reactie. Het bleef inderdaad een moeilijke beslissing, de wens is immers nog niet weg, maar het gaf me zo snel rust dat ik weet dat het de juiste is. Waarom het nu voor mij genoeg was vind ik lastig te beantwoorden, een combinatie van factoren denk ik die eigenlijk niet rationeel te verklaren zijn als ik ze opschrijf. Voor we onze zoon kregen heb ik 13 miskramen (zie ook mijn blog) voor mijn kiezen gehad, nu erna nog drie. Ondanks dat ik nu weet dat het dus wel kan, en wat een geluk het brengt als het toch lukt maakte het me zo angstig. Ook merkte ik dat hoe blij ons kind mij ook maakt, het door het steeds toch bezig zijn met een volgende zwangerschap als een donkere wolk boven de mijlpalen ging hangen. De dag dat hij voor het eerst los liep was voor mij de druppel, althans, toen durfde ik het te benoemen. In plaats van gevuld met trots tranen van blijdschap te huilen kon er alleen een zwakke lach af en waren de tranen om de miskraam die de week ervoor plaats had gevonden. Ik heb het gevoel dat het beter is me te richten op wat ik heb dan iets wat misschien kan komen. Wat een weg hebben jullie afgelegd trouwens! Een ontzettend fijne zwangerschap gewenst.
Heel herkenbaar. Ik denk het soms ook wel eens. Maar wij hebben nog steeds geen levend kindje, dat maakt het voor mij dat wij nog steeds proberen. Maar ik vraag me inmiddels af waar de grens ligt. Ontzettend knap dat je deze keuze (voor nu) maakt. Dapper en bewonderenswaardig.
Geen ervaring met een miskraam etc Wens je een gelukkig leven toe samen met jullie 3en En genieten moet je echt doen anders krijg je spijt
Je hebt wel gelijk hoor, wij hebben de keuze gemaakt niet voor een tweede kindje te gaan, maar wij hebben wel een kindje. Jullie hebben dat nog niet en dan kan ik me heel goed voorstellen dat die keuze heel erg moeilijk is!
De keuze is hoe dan ook enorm moeilijk. Wij hebben hem al eens gemaakt, maar dat bleek onverteerbaar. Het complexe verdriet was zo heftig... ik denk wel dat dat minder heftig was geweest als we al ouders waren geweest. Maar je toekomstbeeld verandert, dat is het moeilijke. Je moet misschien wel sterker in je schoenen staan om te kunnen stoppen dan om maar steeds door te blijven gaan. Ik wens je heel veel liefde en geluk met je man en kindje. Deze beslissing zorgt ervoor dat je open gaat staan om weer onbegrensd te gaan genieten.
Wat een enorm dappere keuze, misschien krijg je een stukje rust terug en wie weet in de toekomst heel veel sterkte!
Wat een ontzettend knap dat jullie deze keuze hebben gemaakt/kunnen maken. Ik heb er ook al een aantal keren aan zitten denken om te stoppen met alles, weer aan de pil te gaan en vrede te hebben dat we met zijn drieen blijven maar het lukt me gewoon niet . Toen wij zwanger wilde worden van de eerste duurde het 8 maanden, maar toen ik eenmaal zwanger was bleef hij wel zitten. Nu al meer dan ander half jaar bezig voor een tweede, en in 8 maanden tijd 3 keer een miskraam gehad. Onderzoeken wijzen uit dat alles goed is, dus het moet gewoon kunnen. Toen ik mijn eerste miskraam kreeg heb ik gezegd, als dit nog een keer gebeurd stoppen we. Nu inmiddels 3 miskramen verder en nog bezig. Voor nu heb ik weer zo iets als het nu nog een keer mis gaat stoppen we echt. Het houdt mij al meer dan ander half jaar in zijn greep en hoe goed ik ook probeer te genieten van mijn ondeugende knul, af en toe schiet het er wel eens bij in. Ik vind het echt heel knap van je, en hoop echt dat je je erbij neer kan leggen. Dikke knuffel en geniet van je mooie gezinnetje
Wat goed van je om dit van je af te schrijven en wat een dappere keuze. Het is inderdaad zonde om tijd te "missen" met je zoontje doordat je verdrietig bent. over een poosje merk je vanzelf of je er weer klaar voor bent (of niet). Veel geluk gewenst met je gezinnetje!
wij hebben ook na 3 miskramen in een half jaar en waarvan de laatste precies met 12 weken was ook besloten om weer aan de pil te gaan. Hier al 3 gezonde kinderen rond lopen maar dat nam de wens voor een 4e niet weg Na de laatste miskraam is het verlangen naar een kindje ineens weg alsof ik afgekickt ben ( te veel verdriet en pijn ) . Mischien in de toekomst maar nu zou ik het ECHT NIET KUNNEN. angst overheerst te veel
Allemaal ontzettend bedankt voor de lieve woorden en het delen van jullie eigen verhalen. Dikke digitale knuffel.