Even een noodkreet. Het zal ook allemaal wel normaal zijn maar ik zit er nogal mee. Ik ben twee weken geleden bevallen van zoontje Mees. Ik ben dolgelukkig met hem en ben ontzettend verliefd! Natuurlijk had ik op de bekende dagen last van kraamtranen maar die zijn dus gebleven. Ik ben zo ontzettend verdrietig dat de kraamtijd/week voorbij is, dat ik niet nóg meer heb genoten van het moment dat Mees op mijn buik werd gelegd en ik mis zelfs de zwangerschap (of meer het bijzondere gevoel) een beetje. Ik kan echt wel uren huilen om het feit dat ik dat bijzondere geboortemoment met Mees nooit meer zal ervaren. Misschien nog wel eens met een andere baby maar die baby is niet Mees op wie ik nu zo verliefd ben. Bovendien is Mees de eerste baby in mijn omgeving. Eerste kleinkind, eerste in onze vriendengroep... Hij wordt zo bijzonder gevonden! En dat gaat straks vast over omdat jet dagelijks leven weer verder gaat. En naast dat ik dus het verleden heel erg mis, zie ik erg op tegen de toekomst. Ik wil dat mijn baby klein blijft en zo blijft zoals hij is. Hij ruikt zo lekker en hij is zo ontzettend mooi! Als mensen dan aankomen met leuke voorbeelden: zijn eerste verjaardag, zijn eerste woordjes, mijn vriend die steeds fantaseert over het varen met hem als hij daar oud genoeg voor is... Ik wil er niet aan denken! Ik wil mijn kleine baby houdrn, zoals hij nu is. Die kleine handjes en voetjes... Wordt dit herkend door andere moeders en hoe zorg ik ervoor dat ik wél geniet van het 'nu'? Want ik wil natuurlijk optimaal genieten nu Mees nog klein is, en juist door dat krampachtige lukt het niet.
Herkenbaar hoor, ook dat klein willen houden. Maar het gaat zo natuurlijk. In eerste instantie zie je de groei nauwelijks want je zit er 24/7 bovenop. Maar zodra je kindje helderder wordt, naar je gaat lachen, geeft dat ook weer zoveel geluk. Ik zag er ook tegenop maar juist te zien hoe goed en gezond mijn zoon zich ontwikkeld en wat hij al weer kan ten op zichte van paar weken terug maakt me vooral heel erg trots en gelukkig, terwijl ik daar dus eigenlijk naar van werd van het idee. Sinds ik weer meer onderneem, weer werk en hij meer geintergreerd is in mijn leven zijn de zware gevoelens ook verdwenen, was echt even een bubble waar ik uit moest. Gaf verdriet maar nu het eenmaal loopt voelt het ook wel weer dat ik mezelf wordt. Oh en dat jezelf opleggen te moeten genieten deed ik ook, maar juist doordat dingen doorgaan wordt je je ook weer heel bewust van de geniet momenten is mijn ervaring.
Dat zijn volgens mij echt nog wel de kraamtranen als ik het zo lees. En kleine baby's zijn leuk en lief maar ik vind eigenlijk dat hoe groter ze worden, des te leuker ze worden . Kan je je misschien nog niet voorstellen maar het is echt waar . Mijn kinderen zijn nu 8 en 6 jaar en als baby vond ik ze leuk maar nu nog zoveel leuker!
Heel herkenbaar, ik had het alleen na de geboorte van onze jongste... Ik had ook het gevoel dat ik te weinig had genoten van de zwangerschap en bevalling (terwijl ik dat echt wel genoeg had gedaan hoor😉.Ook het gevoel van het klein willen houden had ik heel sterk... Bij mij ging het gelukkig vanzelf weer over. Probeer inderdaad niet te krampachtig te willen genieten en als je merkt dat de wolk toch wel grijs wordt hulp inschakelen hoor!
Ah ik heb geen tranen maar herken wel als k met m'n baby knuffel dat k denk oh over paar weken ben je alweer zo groot. Hij is nu weekje oud en dat is zo heerlijk he? Wil 'm ook even zo nog klein hebben haha. Maar ind wat er word gezegd. Ik heb het nu met m'n peuter van 3 ook hj is zo leuk zo. En k moet er niet aan denken als ie naar de basisschool gaat over een jaar...maar ja als ie dan weer paar jaar verder is denk je weer na over dat andere onbekende...en kinderen zijn gewoon altijd leuk haha alles komt goed
Dank jullie wel. Ik hoor het wel meer dat kinderen steeds leuker worden of dat alle fases zo zn leuke dingen hebben. Maar dat is lastig voor te stellen. Wel fijn om te lezen dat het ook weer over gaat, dit gevoel!
Herkenbaar dat je door alle hormonen echt even compleet van het padje af bent die eerste weken Maar durf er op te vertrouwen dat je 'mee groeit' met je kind en dat alle nieuwe dingen zo leuk zijn en zo bijzonder om mee te maken. En dat verveelt echt niet hoor voor je familie en vrienden. Maar toch, dat groeien heeft iets dubbels. Bij elk nieuw ding wat ze doet ben ik heel enthousiast en doet het tegelijkertijd een beetje zeer dat het weer een stapje verder is van dat mini-babytje.
De tranen zijn zeker herkenbaar. Ik was ook echt totaal mezelf niet, ook na de kraamweek heeft dat nog wel een tijdje geduurd Klein verschil dat ik de babytijd verschrikkelijk vind, ben ZO blij dat dat voorbij is, t liefste zou er nog een jaar voorbij zijn maar probeer ook wel te genieten
heel erg bekend, meid. En bij mij gaat het nog steeds niet over. Elke fase vind ik weer heerlijk, maar ik blijf er ook maar zo tegenop kijken dat ie nog groter wordt,want elke keer denk ik: leuker dan dit kan het gewoon niet worden. Maar als die fase dan aanbreekt waarvan ik dacht dat ik het minder leuk zou vinden, dan kan ik me niet meer voorstellen waar ik zo tegenop heb gekeken Dan ben ik weer zo trots over wat ie heeft bijgeleerd
Dit herinner ik me nog zó goed van mijn oudste!!! Ik had dat ook heel erg en dat duurde ook wel even. Ben toen nog paar keer bij de vk geweest om te praten, dat was heel fijn. Geef jezelf de tijd, het ís ook heftig en je zit nog onder de hormonen! Accepteer het voor nu maar hou wel in de gaten dat het niet erger wordt. Hopelijk voel je je snel beter!
Ik herken het met mijn tweede wel een beetje dat ik de tijd stil wil zetten. Ik had niet door dat mijn oudste al zo groot was. Wat vliegt de tijd! Daarbij denk ik na de geboortes meer na over dat alles voorbij gaat. Maar geloof me. Dat eerste echte lachje. De eerste keer dat je dat kinderstemmetje mama hoord roepen. Dat je kleine blij loopt te stuiteren als je smorgens de slaapkamer in komt. Dat is ook zo mooi!
Ik had geen last van kraamtranen, wel van de gevoelens die je beschrijft. Het is natuurlijk ook een emotionele, heftige tijd en jij staat nog vol met hormonen. Het wordt zeker vanzelf minder. O, en dat bijzondere? Dat blijft nog wel heel erg lang hoor! L is 17 maanden en nog steeds krijgt ze van mijn hele vrienden groep alle aandacht, opa & oma zijn nog even verliefd op haar als de eerste dag te ze haar zagen, haar neefjes vinden haar nog steeds leuk. Dat is echt een band die nooit meer kapot gaat!
Alsof ik het zelf geschreven heb . Heel herkenbaar vanaf dag 3 alleen maar zitten huilen en toen onze kraamverzorgster weg ging pfffff vreselijk wat heb ik zitten huilen. Soms lijkt het of ik (3,5 jaar later) nog wel eens last heb van kraamtranen . En dat gevoel van het missen van je kraamweek het bijzondere gevoel wat iedereen je geeft het bijzondere kindje wat je hebt en het liefste alleen voor jezelf wilt houden ahhhhh ook zo herkenbaar. Ik verlang nu nog steeds terug naar dat gevoel, het zwanger zijn de mooie bijzondere thuis bevalling en dat mooie kleine onschuldige kindje . Maar toch heeft het ouder worden ook zijn charmes al begint hier straks de basisschool fase wat even wennen zal worden. Gewoon lekker veel knuffelen, kroelen en kusjes geven dat is het mooiste en fijnste wat er is
Oh ik vind het echt heerlijk dat de Kraamzorg weg is. Alles loopt nu. En ik hoef niet meer achter haar aan op te ruimen. Er worden geen spullen meer kapot gemaakt. Alles loopt nu. En de 20 uur die we hebben gehad was teveel. Alleen gezondheidscheck was genoeg geweest.
Van harte gefeliciteerd met Mees!! Als of ik mezelf (in dit geval) lees. Dat had ik ook! Ook een heftige bevalling te verwerken gehad... Ik was ook wel een emo bommetje. Hij is drie maanden nu en geniet echt nog steeds vol op!! En idd het gaat snel en wil de tijd af en toe nog steeds even stil zetten.
Ik ben ook zo emotioneel als maar kan! Enerzijds zijn er tranen van blijdschap, trots, maar aan de andere kant zijn er ook tranen van vermoeidheid, hormonen, het huilen (niet weten wat er aan de hand is). Ik vind deze tijd mooi, maar tegelijkertijd heel heftig!
Ik begrijp je gevoelens helemaal. Mijn dochter is nu 1.5 en ik mis het kleine baby'tje, de zwangerschap en de eerste ontmoeting nog steeds. Al geniet ik natuurlijk ook van haar op dit moment en de dingen die ze allemaal leert.
Dit is zo herkenbaar. Ik zit nu op kraamdag vier en man man... Ik had het bij mn 1e ook en nu weer. Bij mn 1e wist ik dat het snel zou terugkomen als het ons gegeven mocht zijn. Maar nu..... Geen idee wanneer wij voor een 3e gaan. Je moet alles verwerken, je bent moe, ga zo maar door. Het gaat over, maar het heeft tijd nodig. Bij mij duurde het echt wel 9mnd op 9 mnd af. Ik heb nu ook al zelfs de angst van: mogen wij ooit een 3e keer dit meemaken. Twee vlotte en goedr zwangerschappen gehad en twee geweldig mooie bevallingen. Is dit ons ook nog eeen 3e keer gegund. Ga er lekker in mee en praat/schrijf erover.
Ik had dit precies zo bij mijn eerste. Ik had het liefst zijn hele leventje willen filmen om al die mooie momenten te bewaren. Toen hij vier weken was stond ik in een winkel en zei een mevrouw 'dat is echt nog een kleintje hè?' Ik heb haar waarschijnlijk vreemd aangekeken, want hij was juist al (te) groot. Ik was jaloers op hoogzwangere vrouwen, dat ze het nog gingen meemaken allemaal, ik had hem wel weer terug willen proppen om het allemaal opnieuw te beleven. Het is bij mij best lang gebleven. Ook omdat ik niet wist wat er zou komen omdat hij de eerste was. Ik was steeds bang dat hij minder lief en leuk zou worden en dat ik minder van hem zou gaan houden. Bij de tweede en de derde had ik deze gevoelens veel minder omdat ik wist wat er komen ging. Wel heb ik intens genoten van de pasgeboren baby's, want dat is toch wel extreem bijzonder. En het doet altijd een beetje pijn als die tijd voorbij is. Maar er komt heel veel moois voor terug!
Ik begrijp dat je je baby klein wilt blijven zien maar kan je echt, hand op mijn hart, beloven dat de rest nog mooier gaat zijn. De vreugde wanneer hij begint te kruipen (niets schattigers), zijn eerst stapjes (nog schattiger maar op een andere manier), de eerste woordjes (je zal blinken van trots), etc. Zijn eerste oprechte knuffel terwijl hij "mammie!" roept en je overlaad met kusjes... etc. etc. Dat kleine jongetje zal hij altijd een beetje blijven, maar binnenkort gaat hij zich beetje bij beetje blijven ontwikkelen en dat is best gaaf!