Spijt van tweede kind

Herken het niet, heftig om je zo te voelen. Hoe voel je je verder over het algemeen?

 

Hoi MissSol,

Ik herken het niet, want hier net bevallen van de eerste.

Het lijkt me erg vervelend dat je met deze gevoelens zit. Kun je er wel met iemand over praten? Met je partner of vriendin? Of is er misschien iets medisch aan de hand zoals postnatale depressie?

In ieder geval vind ik het heel dapper dat je het uit, al denk ik dat je best wat negatieve reacties hier van mensen kunt krijgen.

Dus mijn advies zou zijn om iemand te zoeken die je vertrouwt en hierover praten.

 

Ik herken niet het niet blij zijn met de jongste, maar wel dat ik totaaaaaaal onderschat had hoe zwaar het me af en toe zou vallen om twee kleine kinderen te hebben.

 

Hoi Miss Soll,
Ik herken je gevoelens niet.
Maar ik zie aan je ticker dat je dochtertje nog maar 2 maand oud is. Kan het zijn dat alles je een beetje overweldigt. Ik weet niet hoe oud je oudste is? Maar het is natuurlijk best weer wennen zo'n kleintje erbij. Je moet toch weer een ritme zien te vinden. En dat in combinatie met misschien nog wel hormonen kan ik me voorstellen dat je het niet altijd even leuk vind.
Hopelijk zakt dit gevoel snel en kun je dan volop genieten van je beide kinderen. Het lijkt me in ieder geval een erg naar gevoel.

 

Ken het gevoel zelf niet, maar in mijn directe omgeving ken ik moeders die met zelfde gevoel worstelen of hebben geworsteld.
Het is heel moeilijk om uit te spreken omdat je dan vaak raar aangekeken wordt door de omgeving.

Soms is het gewoon te veel

 

Ik ken het niet, ik heb er vier en heb het gevoel dat het van een leien dakje gaat,

Ik denk dat het als eerste stap belangrijk is dit met je partner te bespreken, samen kijken naar dingen die hij kan doen om
Jou even het gevoel van adem te kunnen halen geven, bijvoorbeeld even een uurtje naar opa en oma met beide kinderen, en dat jij dan een uurtje later komt, ?

 

Misschien een rare vraag, maar geef je borstvoeding? Daardoor komt een hormoon vrij waar sommige vrouwen diep ongelukkig van worden. Ik snap heel goed dat het geleefd worden iets is wat heel moeilijk is en zoals je met je oudste eerder wel hebt meegemaakt, dat komt weer goed.
En heel eerlijk? Pas vanaf een half jaar vind ik baby's echt leuk. Dan gaan ze wat meer ondernemen

 

Ik snap je gevoel heel goed. Mijn zoontje wordt in mei 2 jaar en we gaan nu opnieuw met ovulatie inductie beginnen voor een tweede. Ik wil het super graag maar kijk er ook tegen op. Hoe zwaar het zal zijn, we hebben erg geluk gehad met de eerste, sliep vrijwel meteen in ieder geval 6 uur per nacht en ontwikkelt zich snel en goed.

Ik zie er ook tegenop om weer de periode van het elkaar leren kennen, darmkrampjes, kolven/borstvoeding en gieren hormonen te beleven.

Misschien wordt het beter, ze is nog maar 2 maanden, en is nog super afhankelijk van jullie, dit wordt ook weer minder.

 

Heel herkenbaar! Wat is het zwaar! Vooral als de kleine niet of slecht slaapt. Maar..... gewoon volhouden, het wordt vanzelf makkelijker en leuker! Denk ik tenminste

 

Nou, het goede nieuws is dan dat je oudste binnen niet al te lange tijd naar school gaat, want (voor mij althans) scheelt dat echt heel veel. Nog even volhouden dus!

 

Als ik het zo lees heb je geen spijt van je tweede, maar is het gewoon loeizwaar. Dat vond ik bij mijn oudste, je bent een bepaalde manier van leven gewend en ineens komt er een intense ommezwaai. Mijn oudste is nog geen twee dus de baby gaat nu mee in de roulatie. Ik denk dat je met je oudste gewend bent te gaan en staan waar je wil en dat de baby je beperkt. Ik vond het bij mijn oudste ook pas na 9 maanden leuk worden, oftewel: eenmaal ontzwangerd kon ik genieten. Geef het dus toch nog even tijd, en met je oudste die binnenkort naar school gaat heb je binnenkort ook wat meer rust in huis.

 

Ik heb nog geen tweede maar denk dat ik dit wel ga herkennen. Mijn oudste is pas 1.5 jaar als straks nummer 2 komt. En rationeel hebben we hier bewust voor gekozen (om verschillende redenen), ik denk dat ik nog vele momenten ga hebben waar ik 'spijt' ga krijgen.
Ik denk dat het een kwestie is van de tijd doorkomen. Ik vond de eerste maanden met mijn oudste ook niet leuk. Eigenlijk vind ik baby's gewoon niet leuk.
Sterkte! Ooit wordt het beter zegt iedereen tegen me

 

Heel herkenbaar. Heb absoluut geen spijt van ons tweede kindje, maar ervaar het wel als erg zwaar. Ik kan er niet goed van genieten als ik alleen thuis ben met de meiden. Kan er niet meer op uit met de oudste (die daar veel behoefte aan heeft) omdat de jongste nergens anders slaapt dan thuis in bed en max anderhalf uur wakker kan blijven.
Ik houd me vast aan de gedachte dat het makkelijker wordt, de oudste speelt regelmatig bij de buren zodat zij flink kan rennen met de buurjongen en ik m'n handen vrij heb voor de jongste.
Veel sterkte, het is niet abnormaal dat je je zo voelt, maar houd jezelf wel in de gaten. Als het negatieve blijft overheersen is het verstandig om eens langs de huisarts te gaan. Als je wilt pb-en, altijd welkom, ben niet vaak actief meer op het forum.

 

TO bedenk ook dat je kindje pas 2! maanden is. Ze heeft nog heel veel zorg en aandacht nodig. En jij moet nog wennen aan een nieuw ritme met 2 kleine kinderen. Je bent echt geen slechte ouder. Het heeft gewoon even tijd nodig. En met 2 kinderen ben je gewoon veel drukker dan met 1. Zeker op momenten van de dag dat je alleen bent.

Bedenk ook dat je met 2 maanden (neem ik aan) nog met verlof bent. Je bent dan de hele dag thuis en alleen maar bezig met de kinderen. En met zo'n kleine baby ben je gewoon even weer wat minder mobiel ivm voeding, slaapjes etc.

Geef het tijd! En bespreek met je partner of met anderen (iemand uit je omgeving die even wil oppassen). Of je dingen alleen kunt doen. Denk aan even naar de stad, naar de kapper, boodschappen doet etc. Of momenten samen met je oudste kind.

En onderschat ook zeker de hormonen niet! Je lijf zit daar zo kort na een bevalling nog echt vol van.

 

Ik herken het! Maar ik had dan ook een pnd.
Ik heb heeeeel vaak gedacht "waar zijn we in godsnaam aan begonnen???", en idd vooral bij de tweede. Ik heb ook écht spijt gehad. Het lag niet aan mijn zoon maar wel aan de niewe situatie, zoals jij die ook beschrijft. En dat in combinatie met zijn slechte slapen deden mijn gevoelend niet veel goeds. Het gevoel hebben dat je wereld op zijn kop staat....
En nu, 1,5 jaar later, heb ik geen spijt meer. Oprecht niet!
Wel heb ik heeeeeeel soms nog wel eens het gevoel van "waar zijn we aan begonnen", maar dat is eigenlijk nog maar heel weinig. Ik geniet echt van mijn kindjes. Ik hou zielsveel van ze. Zou ze nooooooooit meer kwijt willen. Ze zijn het allerbelangrijkste dat ik heb.

Het komt echt wel goed. Vooral als je jongste wat ouder wordt. Wanneer alles wat makkelijker wordt, zal je merken dat jouw gevoel steeds positiever wordt.

 

Zo is het voor mij ook gegaan. Na de geboorte van de jongste had ik een pnd en ik vond het zo zwaar met twee kindjes. Mijn moeder is een aantal maanden bijna fulltime bij ons in huis geweest om de boel op de rit te krijgen. Nu is onze jongste zoon 22 maanden en het is echt genieten. Na het eerste jaar was het echt al stukken beter. Dat eerste jaar is pittig. Heb je vrienden en/of familie die je kunnen helpen? Door bijvoorbeeld eens op te passen?

 

Ja ik herken het ook wel hoor. Vanmorgen om half negen de oudste op school gebracht (zit ze sinds 2 weken) en toen dacht ik (weer) even; wat had het lekker geweest om even alleen te wezen...
in plaats daarvan vroeg zoon veel aandacht en wilde hij echt niet slapen vanmorgen. Maar het gevoel van 'spijt' wordt wel minder. Hij is nu bijna 10 maanden en het wordt makkelijker in die zin dat ik er gemakkelijker op uit kan met de kinderen omdat je steeds minder vast zit aan slaapjes en vaste eetmomenten enzo...zoon doet nu nog 1 lange slaap en 1 klein slaapje overdag. Maar als hij het kleine slaapje een keer overslaat dan is hij niet gelijk meer over de zeik. Ook kan ik nu enigszins inschatten hoe laat en hoe lang hij slaapt, er komt een ritme in. Daardoor kan ik ook dingen makkelijker plannen enzo...Ja het wordt makkelijker! En nog maar 3,5jr jaar dan zit hij ook op school haha

 

Ik herken het ook. Zwaar depressief noemen ze het bij mij.