Ik heb alleen je eerste bericht gelezen, dus sorry als mijn mening als mosterd na de maaltijd komt Ik heb er een dubbel gevoel over: - Vragen is inderdaad netter. Zelfs als je weet dat het antwoord 'ja' is, is het gewoon beleefder om het te vragen. Oók bij je eigen kinderen. Jij vraagt het ook netjes. Waar heb je dat geleerd? Van thuis toch zeker? - Ik vind het in jouw geval niet echt een punt, want ook al wordt het gezegd i.p.v. gevraagd, je kunt altijd zeggen dat het niet uit komt, zeg je zelf. Het zou wat anders zijn als je een 'nee' niet wordt geaccepteerd. Dat je moeder gepikeerd is, snap ik. Dat komt omdat het via whatsapp héél (!!!!) makkelijk is om een andere intonatie erin te lezen, dan eigenlijk bedoeld is. Je hebt er smilies bij gezet, zeg je, maar je vergeet dat je moeder niet uit een generatie komt, waarbij men veel communiceerde met korte berichtjes, laat staan met smilies. EDIT: Nu even verder gelezen. Je zei om 20.17 uur, dat je haar de volgende dag zou bellen. Waarom de volgende dag pas? Kan toch veel beter meteen? Sterker nog, ik had meteen gebeld op het moment dat de sfeer in de Whatsapp grimmig werd! Is het inmiddels uitgesproken?
Even zonder het hele topic te lezen: hm! Ik heb geen idee eigenlijk, ik heb nog nooit zo dicht bij (schoon)familie gewoond. Nu vraagt iedereen het altijd of ze kunnen komen, want niemand wil een eind rijden als er dan niemand thuis blijkt te zijn. Mocht er iemand in de buurt zijn, dan zou ik het dus altijd wel leuk vinden als ze spontaan even aankomen. Maar dat is heel zelden. Verder denk ik dat ik het niet zo fijn zou vinden als wie dan ook continu op mijn stoep zou staan, zomaar. Ik ben hartstikke gek op mijn familie en ik spendeer ook graag tijd met ze. Maar als ik druk ben geweest vind ik het ook heerlijk om gewoon een dagje alleen met manlief thuis te zijn, bijv. Lekker je eigen gang gaan. Misschien dat je dat aan je ouders uit zou kunnen leggen? Het is anders als kinderen bij ouders op bezoek komen. Omdat je daar gewoond hebt, kun je vaak er zijn zonder dat je bezoek bent. Of tenminste, dat heb ik toch. Als ik bij mijn ouders ben, ben ik niet op bezoek. Zij gaan hun eigen gang, we doen af en toe wat samen en we doen ook dingen alleen. Maar mijn huis is nooit het huis van mijn ouders geweest. Dus hoe close mijn moeder en ik ook zijn, in dit huis is zij niet zomaar 'onderdeel van het gezin', zoals het andersom is. Zij is hier niet thuis zoals ik bij haar thuis ben. Ze heeft geen gewoontes hier, kan niet echt haar eigen gang gaan en haar dingen doen, wat ik bij mijn ouders thuis wel kan. Dat betekent dat je ook nooit gewoon 'dochter' kunt zijn als je ouders op bezoek komen, je bent altijd ook een beetje gastvrouw. Terwijl je moeder geen gastvrouw is als jij bij hen komt, maar gewoon moeder. Daarom is het toch altijd bezoek als je ouders bij jou komen, en niet per se andersom. Tenminste, bij ons! En bij jullie misschien ook? Misschien dat je moeder die uitleg snapt?
Even een korte update (zonder al teveel in detail te treden). Ze heeft me vanmorgen, na bijna een week, zelf gebeld en een korte toelichting gegeven op vorige week en hoe de dingen bij haar aan kwamen. Ik heb haar vanwege meerdere dingen (die ik hier niet ga uitleggen want dan ben ik morgen nog aan het typen haha - het is niet de eerste keer dat mijn moeder zo raar doet naar haar kinderen) niet gebeld vorige week, ook al heb ik hier gezegd dat dat wel mijn plan was. Enfin, ze heeft me zelf gebeld, haar zegje medegedeeld (kuch) en na vijf minuten (ik wilde eigenlijk álles uitpraten, ook de dingen die mij nog meer dwars zaten dan alleen dit) gaf ze aan dat ze toch écht moest ophangen want ze moest eigenlijk naar haar werk en op de fiets en en en... Ik heb trouwens het gesprek nog vrij lang weten te rekken en toch dingen aangekaart waarvan ik denk dat we dat ook moesten bespreken, maar kreeg niet echt response daarop, helaas. Moraal van haar verhaal: "We denken allebei anders over deze dingen." Jep... Goed. Om het alsnog positief af te sluiten: ik ben blij dat zij het initiatief nam om te bellen dit keer . Ik waardeer alle reacties in dit topic zeer. Ik kan niet met alle vragen en opmerkingen iets, omdat er voor veel dingen ook nog wat achtergrondinformatie nodig is die ik niet hier ga neerzetten omdat ik dat te privé vind. Maar in grove lijnen vond ik sommige reacties erg prettig en kon ik het vertalen naar iets wat goed past bij onze familie situatie. Dus dank daarvoor.
Ik begrijp jou heel goed. Ik zou hier ook stapelgek van worden. Je bent een volwassen vrouw, schrijf je. Dat is mooi, maar ga je er dan naar gedragen. Hier bedoel ik mee dat je <zo interpreteer ik het> het waarschijnlijk eng vindt om eerlijk en recht door zee te zijn tegen je moeder. Wat tot gevolg heeft dat ze dwars over jouw grenzen heen walst en dit zelf niet in de gaten heeft. Het is heel simpel. Niet iedereen heeft dezelfde normen en waarden en vindt dezelfde dingen logisch he? De één vindt het doodgewoon om bij de buren te pas en te onpas binnen te wandelen en de ander heeft nog net geen betonnen hek om zijn huis geplaatst. Zo bedoel ik maar, ZEG het tegen je moeder. Ja, ze wordt boos misschien. Nou en? je bent toch volwassen? Je hebt toch een eigen leven? Daar horen ook eigen beslissingen bij. Maak die dan ook. Je hangt teveel aan je moeder en daarom neemt zij jou niet serieus op dit gebied. Dus begin maar met de grenzen aan te geven en dat tegensputteren is normaal. Daar begint alles mee uiteindelijk. Als je een wiel altijd links omdraait en dan na jaren ineens naar rechts, gaat ie ook piepen. Beetje olie ertussen en hij loopt weer als een zonnetje
Deze opmerking is volledig onjuist en ik vind ook niet dat je zoiets kan zeggen als je niet de hele situatie kent. Verder vind ik je bericht erg prettig en verder wel juist, en kan ik je eigenlijk alleen maar gelijk geven. Dank (voor de omschrijving en woorden waar ik zelf niet op kwam, maar wel zo denk)!