Ik herken je gevoel ook. En ik had dit ook toen mijn zoontje ongeveer 1 a 2 maanden was.. ik dacht ook vaak waar ben ik aan begonnen. Voordat mijn zoontje er was gingen wij ook veel weg met de oudste. Leuke dingen doen. Elke ochtend vraagt mijn dochter wat gaan we doen vandaag en dan moet ik weer zeggen we blijven gewoon thuis. Ik vond alleen dat al zwaar om te moeten zeggen. ook hakte de slapenloze nachten er in.. ik liep ook tegen een depressie aan en heb er veel over kunnen praten. Vriend, dokter, verloskundige. dit heeft wel geholpen en hun adviseerde mij om er veel over te praten. Maar nu paar maanden verder (hij is nu een halfjaar)heb ik dat gevoel echt niet meer. Ik ben ontzettend blij met me zoontje en zou hem echt niet meer willen missen! En me dochter is er wat meer aangewend dat we meer thuis zijn. Voor haar was het ook een omschakeling en het weer meer weg gaan komt weer wel als hij wat ouder is... En het gekke, ik twijfel nu zelfs of we in de toekomst een derde nemen! Probeer echt er veel over te praten! dat gevoel gaat echt weg! en het wordt weer steeds makkelijker. en wat ik ook vind de 1e 3 maanden zijn echt overleven. Sterkte en succes!
Wat goed dat je het hier schrijft, het gevoel delen kan helend zijn. En bovendien ben je echt niet de enige die zich zo voelt! Ik heb bij de oudste een dijk van een pnd gehad en bij de jongste zat ik ook niet bepaald op een roze wolk door de bi die nog heel lang aanwezig bleef en me in alles beperkte. En nu zijn ze 7 en bijna 4 en nog kan ik weleens denken: waarom wilde ik in godsnaam kinderen?! Het ouderschap valt echt niet mee vind ik en natuurlijk kan ik ze echt niet missen, maar mijn leven is volledig veranderd en dat heb ik echt moeten accepteren. En daar worstel ik nog weleens mee, nooit eens even tijd voor mezelf of samen met mijn man, een dagje uit moet gepland worden, de constante stroom zooi die ik op ruim, de was, de schooltripjes 4 keer per dag en dan allebei naar een andere school, tja ik kan leukere dingen bedenken om te doen Staat natuurlijk wel tegenover dat ik de leukste jongetjes op aarde heb maar af en toe wat vrijheid en mezelf kunnen zijn, is heel welkom. Als je merkt dat je teveel slechte dagen hebt en steeds meer in die put wegzakt, zou ik wel contact opnemen met je ha. Een depressie gaat niet zomaar weg en er zijn echt hulpmiddelen die je erbij kunnen helpen.
Ik heb het bij mijn zoontje gehad, hij is mn eerste. Na 6 weken heb ik zo gejankt, ik miste t uit eten gaan, lekker slapen, BV ging nog steeds rommelig, en ooooh wat een schuldgevoel, want ik was wel gek op hem!!!! Maar ik wilde tijd voor mezelf en mn lijf terug. Nu is dat heleemaal over, ik ben zo verliefd Blijkbaar kwam dat bij mij pas gewoon laat, v.a. Een week of tien eig pas echt dat ik geniet en alles van m hebben kan. Ik kan me heel goed voorstellen dat je dat bij een tweede nog meer hebt. Maar ik weet bijna zeker dat t snel goedkomt! Sterkte xx
Oh als ik dit lees.. Ik heb een zoontje van 2,5 en ik vond het eerste jaar echt loeizwaar. Hormonaal was ik na 1,5 jaar pas weer de oude. Maar.. het gaat over. Ik denk ook vooral als kindjes ouder worden, meer zelf willen en kunnen doen er meer ruimte komt voor jezelf. Ook zou ik echt kijken naar mensen in je omgeving die je kunnen helpen. Al is het maar een uurtje. Zodat jij naar de winkel kunt of even een half uur onder de douche kunt gaan staan. Accepteren dat het voor nu even zo is, is het moeilijkste wat er is, maar over een tijdje kun je je niet meer voorstellen dat je je zo negatief gevoeld hebt. En dan is er ook weer ruimte voor genieten en rust. Geef het de tijd en trek aan de bel in je omgeving. Sterkte! Als ik ooit in jou schuitje zit, zoek ik je op op het forum zodat jij mij kunt vertellen hoe goed het met je gaat. Enne... Hoe oud is je oudste kindje als ik vragen mag? (Miss heb ik er overheen gelezen).
Heb precies hetzelfde...... Ik heb wel heel erg de drang om het toch te proberen, want ik ben gek op kinderen! En ik zou zo graag alles na de bevalling positief en bewust mee willen maken. Het idee dat ik dat nooit meer mee zou mogen maken maakt mij verdrietig.
Ik herken het maar met mijn eerste. Ik dacht eerst ook dat ik spijt had maar weet inmiddels dat het een ppd is. Mede dankzij een zware bevalling en tot overmaat van ramp zit ik nu ook met een gescheurde nier en een nierdrain te wachten op een operatie en kan ik niet voor mijn kleine zorgen. Zwaar depresuef ben ik maar nu ik hem uit handen moet geven voel ik hoe erg ik hem mis. Ik bloei gewoon op als ik hem weer even kan knuffelen. Als je dit gevoel blijft houden ga dan aub naar de huisarts want je kan er iets aan doen! En vergeet niet: het is ook zwaar! En daar mag je soms best van balen!
Ik wil alleen even zeggen dat ik het moedig vind van je dat je dit gevoel durft toe te geven. Dit is al een grote stap in de goede richting waarin je dit gevoel kan verbeteren. Ik ben zelf nu zwanger van de eerste en ik heb dus geen idee hoe dat gaat zijn. Maar ik kan mij best indenken dat 2 kindjes heel zwaar is en je daarom nu in een dip of depressie zit. Ik denk dat het belangrijk is dat je hiermee naar de huisarts gaat en daar een doorverwijzen kan krijgen om met een professioneel iemand te praten. Die kan je hiermee helpen. Want spijt zal je niet hebben ik denk dat je het gewoon heel zwaar vind allemaal en die roze wolk een beetje veranderd is in een zwartte schim die aan je vast zit en niet weg wil (Mr. Mevr. Depressie). Ik wens je veel succes en geluk meid! Voel je niet schuldig hierom maar ga er wel aan werken want het zal niet vanzelf over gaan denk ik.
Herken het ook wel. De jongste is 8 week nu, het weer word mooier, baby word makkelijker, het word allemaal weer beter hoor!
Ik geef geen borstvoeding dus daar komt het niet door. Ik denk zelf dat het een combi is van teveel hooi op me vork nemen, hormonaal en teveel thuis zitten, het word tijd dat ik weer aan het werk ga, ik mis me werk en collega's ook heel erg. Het is fijn om jullie reacties te lezen en ook dat ik niet de enige ben. De afgelopen dagen gaat het gelukkig een stuk beter en als ik weer Een donkere wolk voel aankomen probeer ik afleiding te zoeken of iets voor m'n oudste te regelen zodat er even iets meer rust is, dat scheeld wel een hoop. En als het wel zo blijft ga ik hulp zoeken want ik wil wel heel graag van mijn gezinnetje genieten!
Ik heb nooit spijt gehad van weer een kind erbij, maar de eerste maanden vond ik elke keer weer loeizwaar. Daar moet je echt even doorheen. Denk dat als je dat voor ogen houdt en zorgt voor voldoende ontspanning voor jezelf, (echt even weg gaan dus als je man met de kids thuis is!), je er wel doorheen komt. Zijn er nog andere manieren waarop je het jezelf gemakkelijker kunt maken? Mensen die je kunnen helpen met huishouden? Betaalde hulp zoeken?
Ik heb zeker geen spijt van de tweede. Maar merk wel dat ik extra geniet van 1-op-1 momentjes met een van de kinderen. En meestal zijn ze er toch samen en dat vind ik wel lastig. De oudste kan op haar manier niks alleen, dus moet de hele dag spelletjes doen, samen kleuren, samen duplo, etc etc en de jongste is op een leeftijd dat ik die gewoon niet alleen zn gang kan laten gaan (hij kan bijv sinds deze week zelf op de bank klimmen en gaat er niet alleen rustig op zitten..) Als ze ouder worden heb je wel steeds meer momenten met de kinderen apart. Nu bijv als de oudste naar de psz is, straks als ze naar school gaat nog veel vaker. Daarnaast ga ik met beide op aparte dagen te zwemmen en als de jongste slaapt heb ik even meer aandacht voor de oudste. In het begin vond ik het vooral zwaar omdat de oudste een periode veel negatieve aandacht vroeg (ze was 2,5 toen haar broertje kwam). Nu kunnen ze juist heel goed samen maar zijn ze beide op hun eigen manier vrij arbeidsintensief! Maar spijt, nee zou ze allebei voor geen goud willen missen!
Ik heb geen spijt, mocht dat er wel zijn dan is dat iig niet bewust. Maar ik heb wel het gevoel dat ik te weinig kan bieden. Hier begon het toen we thuis kwamen uit het ziekenhuis. De oudste was flink ziek en wilde zijn moeder. En de jongste wilde niet neergelegd worden en wilde elk uur eten. Ik wilde zo graag de oudste geven wat hij nodig had, maarja je kan jezelf niet in tweeën splitsen he.... Nu de oudste weer beter is en de kleine wel neergelegd wil worden zorg ik ervoor dat er elke dag een 1 op 1 momentje is. De ene dag met de oudste en dan is de jongste bij papa en de andere dag andersom. Zodra we mogen zwemmen dan gaan we elke 2 weken en nemen we babyzwemles om en om. En elke 2 weken zijn we ook van plan om een binnenspeelpaleis te bezoeken voor de oudste. Als ik wat tijd voor mezelf nodig heb dan ga ik verder met de spring cleaning en zorgt papa voor beiden. Na jaren niks voor mezelf te kopen ben ik gestart met mn garderobe uitzoeken en aanvullen. Binnenkort ff kappertje bezoeken. Dat soort dingen helpen ook. Ik merk wel dat er een verschil nog zit in de band die ik heb met de oudste en die met de jongste. Maar met de oudste heb je ook veel meer meegemaakt. En dat komt allemaal nog met de jongste, dat is een proces. Misschien heeft de 1 ook wat langer nodig om aan een nieuwe situatie te wennen dan de ander. Met een baby van 2 maanden is ook nog weinig contact te maken. Het word alleen maar leuker met de maanden. Vooral zodra ze veel naar je beginnen te lachen, mama roepen en lachend staan te springen in bed als je ze komt halen.
Nee niet herkenbaar... ben vanaf moment 1 stapelgek op ons 2e ventje. En ik kwam pas na 3 maanden erachter dat ik zwanger was en we hadden de babyspullen al opgeruimd, een 2e kindje stond niet in de planning. Maar geen seconde spijt van de 2e. Ik zou dit bespreken met je huisarts, misschien heb je een depressie? Gezien ook het feit dat de jongste pas 2 maanden oud is en je waarschijnlijk ook heel moe bent... Het wordt echt wel makkelijker na het 1e jaar met 2 kindjes. Dat je je normale nachten weer hebt en wat makkelijker de deur uit kunt (en sneller) de routine komt vanzelf op een gegeven moment.
Hoi, Wat goed dat je gewoon opschrijft hoe je je voelt! En zoals je ziet ben je niet de enige. Hier bij de eerste een moeilijke eerste babytijd ivm KMA. Hier zit er ook ong 3.5jr tussen. Ik had me zo voorgenomen om dit keer op een enorme roze wolk te zitten maar wat hebben we getobd afgelopen halfjaar! Reflux, wéér KMA en nog andere problemen. Om de 3u drinken dag en nacht, krampjes tot 5.5maand pff. Het gaat nu eindelijk beter. Wat heb ik me rot gevoeld! En eigenlijk vind je dat je blij moet zijn. Dat gevoel dat de kids als stroop aan je kont kleven, je kint nog niet eens naar de wc of douchen wanneer je dat wilt, pfff Nu gaat het echt beter, meer slaap, meer de deur uit, meer genieten. Geef het de tijd en ga af en toe een zaterdag lekker weg in je eentje. Lekker shoppen of met een vriendin uit eten. Even niet je gezin. Het komt écht weer goed maar tis gewoon zwaar. Veel sterkte, blijf praten en klagen mág, t valt gewoon niet mee...
Ik vind het supergoed dat je dit durft te vertellen en ben aangenaam verrast door alle fijne reacties. Mensen in je omgeving gaan er vaak maar vanuit dat je op een roze wolk zit, maar als je er voor uit durft te komen dat dat niet zo is blijkt het ineens voor zovelen herkenbaar, of het nou een eerste of een volgend kind is. Misschien is een draagdoek of ergnomische drager iets wat je kan helpen? Door veel te dragen werk je continu aan de band met je jongste kindje terwijl je je handen vrij hebt om het huishouden of leuke dingen met je oudste te doen. Vaak slapen kindjes hier ook heerlijk in, zeker buiten. Het vergt even wat oefening, maar eenmaal gewend vind ik het echt een uitkomst.
Ik ben ook een tijd bang geweest dat ik me zo zou gaan voelen bij een tweede. Daarom hebben wij bewust gewacht tot onze zoon straks naar school is als de kleine komt. Maar dan nog kijk ik er tegenop hoe dit ons leventje straks weer op zijn kop gaat zetten, net nu alles zo rustig en goed verloopt. Ik hoop voor jou dat het ook rust brengt als je eerste straks naar school is en als je je over een tijdje nog zo voelt zou ik er toch eens met de huisarts over praten.
Geen spijt maar wel denk ik dat ik beter had gewacht tot de eerste naar school gaat. Dan had ik voor beide kinderen meer tijd kunnen maken.