Ik herken het ook. Bij mij had het niets te maken met depressie of wat dan ook, maar gewoon de omschakeling naar weer een andere indeling en wennen aan nieuwe structuren. Het werd bij mij steeds minder en na 6 maanden was het helemaal weg en kon ik me niet voorstellen dat ik dat soort dingen ooit had gemist. Ik kan nu oprecht zeggen dat ik dit nooit had willen missen, het is geweldig om 2 kinderen te mogen hebben en ik geniet er elke dag van. Maar de eerste maanden waren heftig.
Wat voor mij wel hielp was om lief voor mezelf te zijn; Dat het niet allemaal geweldig hoefde te zijn, voor jezelf erkennen dat het veel is en moeilijk en zwaar en dat dat ok is. Ml zei in het begin altijd in mijn verlof; nou veel plezier he vandaag... Alsof het heerlijk is om thuis te zijn met een peuter en een baby en alle andere taken die dan nog op je liggen te wachten in het huishouden/ boodschappen etc. ... Alsof je alleen maar veel plezier kunt hebben als je zo thuis bent. Op een gegeven moment dat besproken en tsjonge wat een verschil maakte dat. Toegeven dat het niet makkelijk is, was voor mij een opluchting en doordat ik toen ook minder van mezelf "moest" maakte dat makkelijker voor me. Bij mij was meer tijd voor mezelf nemen meer dan een dagje/ middagje weg met een vriendin bijv... Het was veel meer thuis de dingen anders organiseren, zodat er minder moest als ik alleen met ze was. Zo doen we het nu nog steeds en dat helpt echt in mijn/ ons geval.
Soefdeboef: Helemaal waar! Op die manier is t vol te houden en kun je het ook weer beter aan waardoor je weer meer kunt genieten van je kids! Hier moet ik ook manlief af en toe eerlijk vertellen hoe ik erover denk. Dit weekend is hij bijvoorbeeld op zaterdag een vriend gaan helpen en op zondag de hele morgen naar een andere vriend geweest die een belangrijke gebeurtenis had en toen ie thuis kwam moe en bij gaan slapen. Gun ik hem allemaal en ik vind het goed dat hij zijn vriend een dag gaat helpen enz. Maar in het weekend heb ik normaal even tijd voor mezelf of kan ik even alleen naar het centrum oid maar dit weekend dus niet. Dan voel ik me echt gejaagd op maandag en dinsdag als ik ga werken en dan woensdag tot en met vrijdag weer thuis bij de kids, dan heb ik minder geduld. Je hebt die me-time echt nodig!
Herkenbaar Hier kamp ik nog steeds met een postnatale depressie en het leven met de tweede erbij is geen rozengeur en maneschijn hier
Hoi, ja herkenbaar. Meneer brulde heel vaak en heb vaak gedacht (Hoe erg ook) waarom ben je geboren?! Nu is meneer 10 maanden en sinds die een half jaar is, gaat het geweldig. Helemaal sinds ik gestopt ben met bv is ieder negatief gevoel over. Maar het eerste half jaar vond ik mega zwaar. Hield/houd veel van hem, maar had het onderschat.
Voor mij totaal niet herkenbaar, mijn mond viel zelf open toen ik de titel las. Ik heb een beetje moeite met het woord "genomen"uit je openingspost. Maar enfin. Als ik t zo lees vraag ik me af is of het spijt is wat je hebt. Het klinkt meer dat je gewoon je leven nog niet op de rails hebt (wat ik ik ook niet had na 2 mnd). Mijn gedachten zijn dat je eerst het beste kunt gaan prioriteren. Wat is nou echt belangrijk dat gedaan moet? Je kinderen en dieren hebben verzorging nodig, huishouden is ook belangrijk maar sommige dingen van het huishouden lopen (jammerlijk) niet weg. Als je het niet redt, is er hulp dat je kunt inschakelen? Misschien tijdelijk, de eerste maanden zijn het lastigst. Echt het wordt beter! Ik zie nu pas wel hoe relaxed 1 kindje was
Ik heb dat gevoel heel even gehad toen hij net geboren was.. Voelde me zwaaaaar schuldig en ellendig soms! Nu wil ik hem echt niet meer kwijt! De vermoeidheid gaat wel weer over als je kleintje meer gaat door slapen. Ik heb ook lang naar een ritme gezocht trouwens.. Bij eentje kon je nog eens wat langer in bed hangen in de ochtend en lekker pyjamadag houden maar nu met twee hebben we een veel strakkere dag. Wij doen trouwens nog wel eens dingen met alleen de oudste hoor.. Of papa gaat alleen op stap met de oudste.. maar dat is nu nog meer omdat de jongste te klein is om mee te gaan dan.
ja dat heb ik ook.. Ik heb een vriendin met bewust 1 kind.. En die heeft het (in mijn ogen) zooooo makkelijk! Die zegt; kom we gaan! En hoppa, jas aan, in de auto en wegggg Maar dat komt met 2 kids ook wel weer! Het duurt alleen wat langer!
Dat het gevoel veel herkend wordt, geeft denk ik wel aan dat het heel normaal is en je niet direct maar hoeft te gaan denken in termen als depressie en professionele hulp. Niet te snel met termen gaan gooien...
Spijt, nee dat herken ik niet. Hoe kan je nou spijt hebben van iets wat jezelf heb gewild? Wel de gedachte van: wat was het makkelijk met 1 kindje. Konden we dit of dat. En wat hadden we nu wel niet allemaal gekund met alleen een kindje van 5jr. Heerlijk lijkt me dat. Maar dat is geen spijt dat is bedenken wat als. Lijkt me ook heerlijk om geen kinderen te hebben, te doen wat je wilt. Maar dat is niet het leven wat ik wil leiden, ik wil kinderen, ik wil die heerlijke warme armpjes om me heen. Genieten van alle leuke dingen die we doen. Dat wil ik allemaal veel liever dan uitslapen en gaan en staan wanneer ik wil. De eerste maanden heb ik mezelf gewoon weggecijferd. Volgde volledig het ritme van de kinderen. Het was erg pittig, hier kwam met nr 2 gelijk nr 3. Regelmatig heb ik gedacht waarom een tweeling. Maar heb altijd de gedachte gehad komt vanzelf goed. We kunnen straks steeds meer en meer, niet als individueel maar als gezin. En sinds kort kan er ook steeds meer. Spijt nee nooit van mijn leven, heerlijk een leven met kids.
Nee idd. We moeten niet naar een maatschappij waarin er iets mis is als je niet 24/7 miss sunshine bent. Juist door het niet accepteren dat niet alles leuk is. En van jezelf verwachten dat je alles geweldig moet vinden word je meer vatbaar voor depressies. Wat je wel kan doen is zorgen dat je een paar keer per dag even de tijd neemt om te benoemen voor jezelf wat goed is in je leven. Wat dat betreft is het christelijke danken bij de avond maaltijd zo gek nog niet.
Ik herken je gevoel deels. Zo makkelijk als onze oudste was, zo pittig was de tweede. In de begintijd aan lopen modderen en voornamelijk met de baby bezig waardoor ik gevoelsmatig flink te kort schoot bij onze oudste. Nooit heeft hij iets van jaloezie laten merken of mij het gevoel gegeven dat ik geen aandacht voor hem had, maar ondanks dat was ik toch vaak verdrietig. Nu is hij ruim 9 maanden en gaat het goed. Hij is rustig en slaapt goed. We zijn voorzichtig aan weer aan het bijvoeden (gek op eten maar zeer gevoelig reageren op voeding, krampen etc). Daarnaast krijgt hij pepti en snachts de borst. Kan nu eindelijk zeggen dat het goed gaat en ik geniet van beide mannen. Dat heeft zeker even geduurd!
Hier absoluut geen spijt van de tweede. Maar vind het wel zwaar. Bij de eerste kan je toegeven aan de vermoeidheid en hoef je, behalve zorgen voor de baby, niet zo veel. Hier nu ook een kleuter (4) dus moet nogal wat. Hier dus regelmatig frustraties omdat ik dingen wil doen (huishoudelijk of leuke dingen) en dat gewoon niet lukt omdat de jongste wil plakken.
Wel stoer dat mensen dit zo openlijk durven toe te geven en fijn dat er voor de niet veroordelend gereageerd wordt . Ik had misschien de eerste weken af en toe wel eens gevoelens van spijt. Mn jongste dochter is en was geen beste slaper en de combi met een vroegrijpe, eigenwijze peuter vond ik veel pittiger dan ik van te voren had ingeschat. Gelukkig gingen die gevoelens vrij snel weg, naarmate ik wat meer kon slapen en mn hormonsters verdwenen. Nu voel ik nooit meer gevoelens van spijt. Wat ik wel heb is dat ik op de dagen dat ik maar één van de kinderen heb (ander op de opvang/ school of spelen, etc.) het gevoel heb van : hoe geweldig leuk en makkelijk is dit . Ik kan dat echt ervaren als een feestje en snap totaal niet dat ik voor mn jongste het hebben van één kind af en toe best pittig vond.
Wat mooi omschreven Heb het er van de week nog over gehad in mijn omgeving dat er altijd alleen maar ruimte is voor gezellig en leuk en het leven helaas niet zo werkt!
Inderdaad Bambino en Rietje! En als je zwanger bent denk je er niet aan dat een roze wolk niet vanzelfsprekend is. En niet klagen maar wél je gevoelens delen en toegeven dat t ook erg zwaar kan zijn. Denken in oplossingen. Als ik van tevoren geweten had hóe zwaar t eerste halfjaar zou zijn.... Maar als je erin zit zoek je het beste op dat moment en ga je gewoon door. Soms heb ik maar 3u geslapen maar valt de dag toch best door te komen, ga ik lekker een ijsje eten bij de Italiaan oid om de moeheid te verdrijven... Gelukkig geeft werken ook weer het gevoel dat je niet alleen moeder bent maar ook professional, ben je ook buiten je gezin nodig, niet altijd alleen moeder. Dat is voor mij tenminste erg belangrijk. Petje af voor de TBMmers hoor!
Precies. Kan me er rot aan ergeren dat elk dingetje dat niet zo lekker gaat, gelijk ondergebracht moet worden in diagnoses en professionele hulp. Laten we idd vooral met elkaar erkennen dat we een hoop dingen in het leven niet onder controle hebben, dat dingen smerig kunnen tegenvallen en zwaarder kunnen zijn dan we gedacht hadden of in ieder geval dan we op een bepaald moment dragen kunnen en laten we elkaar dan vooral helpen. Gewoon: er zijn voor elkaar.
Ik kan me er alles bij voorstellen. Ik heb nog geen 2e (wil ik wel) maar ik zie op tegen het weer 'terug bij af' zijn. Weer de nachten, weer het gedoe met flessen en slaapjes en akelige poepluiers, gedoe met badjes, etc. En dat dan met nog een kind want ik heb er natuurlijk al eentje rondlopen. Eerste jaar vond ik vrij pittig (en dan heb ik nog een makkelijk kind) en alles draaide om mijn dochter en ons gezin. Nu heb ik meer tijd voor mezelf en het is makkelijker geworden. Heel veel zeggen dat een 2e kindje zo meedraait in het gezin. Voor sommigen misschien waar maar andere moeten meer wennen. Het is toch weer zo'n hummel die bepaalt hoe en wat. En als je hormonen dan ook niet meewerken... blehh. En die roze wolk hoeft er niet altijd te zijn hoor! Kinderen hebben is gewoon pittig, Gelukkig wordt ook de jongste elke dag een stukje ouder en zal het straks steeds iets makkelijker gaan. Denk je het toch niet te trekken schakel dan hulp in: iemand die wat werk van je kan overnemen in huis, iets leuks gaat doen met de oudste (of juist op de jongste past). Als je zo moe blijft laat dan je ijzergehalte en vitamine D checken, was hier veel te laag en mede daardoor was ik maandenlang bekaf.
Ik had dit topic al eerder gelezen, maar durfde niet te reageren door alle 'misschien-heb-je-een-pnd-reacties' Ik vind het nl ook héél herkenbaar, maar voel me totaal niet depressief. Eerder gejaagd, gestresst en zo vaak schuldig tov 1 kind. Maar het wordt langzaam aan wel iets makkelijker. Ligt aan de ene kant aan mijzelf (minder veeleisend, afnemende hormonen, meer slaap), maar je babytje wordt ook steeds iets zelfstandiger en minder weerbaar. Succes verder hoor TS! Ik hoop dat je iets aan alle reacties hebt!
Haha daarom durfde ik ook niet te reageren :') Maar dit is voor mij ook erg herkenbaar. Dat gejaagde heb ik gelukkig sinds een maand niet meer (zoontje 7 maanden). En ik heb de eerste weken ook echt wel eens gedacht "hemeltje lief wat hebben we gedaan!?" wanneer mn zoontje begon te brullen s' nachts en vervolgens de oudste ook wakker werd en niet meer wou slapen... gekkenhuis af en toe haha. Maar rond de 4 maanden ging hij doorslapen, namen de krampjes af en huilde hij steeds minder voor een voeding. Hij kan nu lekker in de box of speelkleed liggen spelen terwijl ik even een boekje lees en is gewoon ontzettend tevreden De overgang van 0 naar 1 kindje vond ik zelf moeilijker. Ik had toen echt geen idee. Binnenkort word ik tante en mn zusje heeft echt het beeld dat baby's vooral slapen de hele dag en nacht en dat het allemaal makkie is.. en ik denk "wacht maar"