Hè dames, ontzettend dan voor het meedenken! Ik heb besloten om inderdaad te gaan komende vrijdag. Er zijn nog meer moeders die gaan, waarschijnlijk gaan we met een kleine groepje er naar toe. Inmiddels zijn we ook bezig met een rouwadvertentie namens de klas en gaan de kinderen een kleine knutselwerkje maken voor haar zoontje. Nu alleen nog de beslissing om zoon mee te nemen of niet. Ik ging er al vanuit dat hij niet wilde gaan, dus ik had de buren al geregeld (zoontje tevens vriendje van hem). Maar hij wil mee 😕... Erg lief, hij wil zijn vriendje/klasgenootje steunen. Maar hij overziet het geheel niet. Het kan lang duren, hij kan niet spelen etc... Aan de andere kant, toen mijn schoonvader begraven werd wilde wij ook niet dat de kinderen bij de kist kwamen. Hij zou en moest opa nog zien en was niet weg te slaan bij opa (toen 5 jaar). We hebben het laten gaan en ik ben zo blij dat we dat hebben gedaan! Hij had dat echt nodig. En nu denk ik ook, moet ik hem niet vertrouwen op zijn gevoel? Ik heb ook niet de wijsheid in pacht.. En als blijkt dat het een verkeerde inschatting is geweest kunnen we altijd nog eerder weg. En er gaan mogelijk ook andere kinderen naar toe. Moeder vindt het trouwens prima, ze laat de keuze bij de ouders liggen of ze hun kindje mee willen nemen of niet. Dus er blijft nog een klein dilemma over...
Ja, de directeur heeft de mail verstuurd. Maar of het ter kennisgeving was? Geen idee. Dat was niet duidelijk. Vanmorgen hoorde ik van de juf dat de hele school de mail had ontvangen. Maar of dat klopt... Dat blijft vaag...
Zo zou ik het gedaan hebben. Andere moeders polsen en kijken of je met zn allen kunt gaan. Het lijkt mij ook dat je niet voor niets een kaart krijgt. Zij en haar zoontje zullen het heel fijn vinden denk ik dat jij (en de andere moeders) toch komen. Het gaat er ook om dat ze kan zien dat er aan haar, haar man en hun kinderen gedacht wordt. Ik weet niet hoe oud je zoontje is, maar als hij perse mee wil zou ik het denk ik wel doen.
Zin in een begrafenis heb ik nooit.. Maar ja, je hebt gelijk, misschien ken ik haar beter dan ik denk. En misschien moet ik ook toelichten dat wij in een wijk wonen type 'ons kent ons'. En ik ben hulpverlener, dus omgaan met emoties is mij niet vreemd en zou ik ook een wild vreemde op staat troosten Dus als iemand die ik ken (niet perse een vriendin, eigenlijk een kennis) zo iets heftigs meemaakt, tja... dan knuffel ik iemand, geef ik een zoen op de wang en dan app ik. Dus een een knuffel of appje zegt in mijn geval niet heel veel over de relatie inhoudelijk, maar meer iets over mij en mijn ideeën over hoe we met elkaar om zouden moeten gaan van 'mens tot mens'. Ik vind het niet meer dan normaal dat je dat doet, maar dat is echt vanuit mijn perspectief, dus ik wil hier niemand hiermee veroordelen.
Het is niet erg dat je kind niet kan stil zitten en je vanalles wilt vragen, ga lekker met hem achter in zitten en laat het hem over hem heen komen. Mijn neefje had veel meer interesse in de graafmachine dan in het afscheid van overgrootopa (dus ben ik met hem daarheen gelopen ok hij was 4...) De dood hoort bij het leven en daar hoort ook een afscheid bij. Ik snap dat nooit zo dat volwassenen kinderen willen beschermen en onze angsten en gevoelens projecteren op zon kind? Een kind gaat er gewoon anders mee om dan een volwassenen en belasten doe je ze er echt niet mee. Zeker omdat het in dit geval de vader van een vriendje is zou ik gaan, ideaal om dingen uit te leggen, hoe een begrafenis werkt en waarom ze zo'n verdriet hebben, wat er gaat gebeuren en vooral dat je laat zien waarom het belangrijk is voor wie.
Ik ben het ook met je eens. Maar ik merk dat ik dan gevoelig ben voor andere meningen (ook vanuit school) en dan uit het oog verlies wat ik zelf vind. En zoals ik het inschat wil mijn ventje daar naar toe en kan hij het ook aan
Gaan de klasgenootjes niet? Toen mn schoonzus overleed, waren er van alle 5 haar kinderen, de klassen op de begrafenis.
Ik zou gaan, je doet het niet voor jezelf maar voor de nabestaanden. Zij kunnen daar veel troost uithalen dat er mensen komen waar je het miss niet van had verwacht. Ik merk dat dat vaak wel zo werkt. Sterkte!
"Zin in" is idd een beetje kort door de bocht. En fijn dat je zo ook met een 'minder bekende' kunt omgaan. Maar in je begin post is het net alsof je het voor jezelf een beetje probeert goed te praten dat je niet gaat. Je noemt namelijk verschillende argumenten om juist niet te gaan. Las net dat je toch samen met meerdere moeders (vaders?) heen gaat. Een goede keus, denk ik. Veel sterkte alvast.
Ik zou ook gaan. Misschien gaat het helemaal niet om jou, maar om jouw kind. Het is immers een vriendje/klasgenootje van hem. Ik denk dat het ook veel steun biedt voor hun zoontje.
Klopt, dat heb je goed gelezen. Ik vind een begrafenis ook heel persoonlijk en (al komt het niet zo over) ik ken haar echt niet zo goed als dat iedereen misschien denkt. Tegelijkertijd vind ik ook dat je met dit soort gelegenheden ook je eigen gevoel soms opzij moet zetten, verstand op nul en het gewoon doen. Maar ik was ook erg benieuwd of het dan ook wel gepast was om naar zo'n persoonlijke gelegenheid te gaan terwijl je de overledene niet kent en zijn vrouw en kind ook niet zo goed. Het voelde ook een beetje ongemakkelijk om dan daar naar toe te gaan. Maar nu we met een groepje gaan en ook een aantal kinderen, is het ook weer anders. Dus ik ben blij dat ik dit besluit heb genomen en mijn zoontje gaat ook mee. Er zijn nog een paar kindjes uit de klas die gaan en ze krijgen ook een eigen plekje zodat ze ook samen kunnen zijn, dus ze houden veel rekening met ze. Er lief en ongelooflijk knap dat je daar nog aan kan denken als je zo aan het rouwen bent...
Ik vind het juist logisch dat die vrouw daar aan denkt. Ook al rouwt ze om haar man, ze wil ongetwijfeld dat de begrafenis ook een "fijn" afscheid voor haar zoontje is. Je zult op die leeftijd maar je vader verliezen. Dan vind je het hartstikke fijn dat er klasgenootjes zijn. Als rouwende moeder probeer je waarschijnlijk het verdriet van je kinderen om de eerste plek te zetten.
Ik heb het in gedachten geprobeerd om te draaien. Stel dat mijn kinderen op mijn begrafenis zouden zijn (afkloppen!), dan zou ik toch zo enorm hopen dat hun klasgenootjes er zouden zijn. Al was het maar dat ze elkaar even zagen... Het moet al afschuwelijk genoeg zijn. Dus alleen al om het zoontje van de overledene zou ik mijn kind meenemen. (als hij oud genoeg is uiteraard) Sterkte TS!