Linda: Ik ben er helaas dagelijks bij aanwezig. Kinderen zitten bij elkaar op school dus is sowieso dagelijks contact. En als mijn kind met met hem wil spelen ben ik er ook altijd bij, omdat ik hem niet alleen daar wil hebben. Ketjap: School zegt niets te kunnen doen totdat het kind zelf dingen verteld of dat er duidelijke lichamelijke dingen zoals blauwe plekken aan de orde zijn. Ze houden wel een vinger aan de pols en hebben ook melding gemaakt dat er ouders zijn gekomen met zorgen, maar de instantie (veiligheidsteam jeugd gemeente) geeft aan dat die ouders dat dan zelf moeten komen melden. Punt is alleen dat ze daar met naam en toenaam de melding moeten doen en dat dit ook wordt verteld aan moeder. En daar haken mensen op af.
Melden kan ook anoniem. Daarnaast kan de school dus een melding maken in veiligheidsindex. Daar moeten ze alle kinderen melden waarbij ze risico's in de ontwikkeling zien tot 23 jaar. Risico's zijn breed: van kindermishandeling tot verstandelijke beperking.
Jeetje wat een moeilijk verhaal en wat goed dat je er zo voor dit kereltje wil zijn. Het Amk heet idd veilig thuis nu en dat heb je inmiddels geprobeerd. Het klopt dat sinds 2015 de meeste hulp via de gemeente loopt, daar zou je ook heen kunnen bellen en je zorgen kunnen neerleggen.Weet je ook welke hulp ze nu krijgt?
Jeugdzorg bestaat sinds 2015 niet meer. Alle hulp is overgegaan naar de gemeentes. Het AMK staat hier los van en heeft in deze periode de nieuwe naam veilig thuis gekregen.
Ik heb geen tips helaas maar wou wel zeggen dat ik het erg goed en bewonderingwaardig van je vind dat je er probeertte zijn voor dit jochie en hem toch liefde en steun kan geven die zijn moeder hem schijnbaar niet kan of wil geven.
Zó ontzettend mee eens! Ik was vroeger zo'n kind bij wie school de veilige thuishaven was en thuis een hel. Maar wat Tupp zegt, iedere arm om mij heen, ieder geruststellend woord, elke keer dat ik ergens anders mocht spelen bij een vriendinnetje thuis waren zó ontzettend waardevol....zondere deze mensen.....vooral leerkrachten en ouders van vriendinnetjes....was ik er niet meer geweest. Dus ga vooral zo door lieve TO. Neem het ventje zoveel mogelijk onder je hoede zodat hij weet dat er ergens in de buurt een volwassene is die om hem geeft. En blijf hem dat zeggen en blijf hem zoveel mogelijk knuffelen. Hij zal je later eeuwig dankbaar zijn, geloof mij. En in de tussentijd, blijf Veilig Thuis benaderen. Bij je vast als een pitbull en blijf er bovenop zitten. Bij mij heeft niemand dat ooit tijdig gedaan want niemand geloofde mij dus mijn jeugd naar de klote. Doe alles wat binnen je macht ligt om te zorgen dat er zsm beter hulp komt voor dit ventje zodat hij gelukkig kan opgroeien. Ik vind het geweldig van je dat je dit mannetje zo helpt, waren er maar meer mensen zoals jij! 👍🏼👍🏼
Jeetje wat erg voor dat arme kind! Wat knap en lief van jou dat je zo je best doet om dat kindje te helpen. Kan je anders geen contact opnemen met de kinderbescherming (of hoort dat ook bij veilig thuis?) of proberen contact te krijgen met de hulpverleners? En anders in het ergste geval dingetjes proberen op te nemen via je telefoon als je bewijs? Al is dat ook wel erg lastig en gevaarlijk...
Jeetje, moet er gewoon een beetje van huilen, vind zulke dingen zó erg om te lezen. Misschien ook omdat ik het me gewoon niet kan voorstellen dat mensen echt zo zijn, omdat ik zelf dus echt niet zo ben. Je doet het super goed TS, sluit me aan bij de andere dames Nikki88: Jeetje wat heftig voor je. Ik zie je regelmatig voorbij komen hier op het forum, en ik geloof dat je super opgedroogd bent, ondanks je jeugd. Al kan ik het me zo voorstellen (of nouja, eigenlijk niet, maar je snapt me..) dat je het altijd op de een of andere manier met je mee draagt.
Wat lief van je! 😊 Op zich ben ik idd wel aardig opgedroogd 😁 maar dat heeft héél veel bloed zweet en tranen gekost en vele vele jaren therapie. Nog steeds soms. Ik bljf vatbaar voor depressies en verslavingen dus ja, je draagt het idd altijd wel met je mee...... Daarom moet ik ook keihard janken bij kinderleed en het verhaal van zo'n mannetje. Ik kan mij zó goed voorstellen hoe eenzaam en bang hij moet zijn, iedere dag weer. Daarom is het zo fijn dat TO zich om dit kereltje bekommert, dat kan net het grote verschil maken voor hem.
Zo, dit klinkt zo als de ex van mijn man. Voor de buitenwereld de schijn ophouden en mooi weer spelen, maar achter de schermen mijn stiefzoon psychisch helemaal kapot maken. Gelukkig was er in dit verhaal wel een vader, mijn man, die melding heeft gemaakt. En hier heeft het jaren geduurd voordat het mannetje überhaupt eindelijk werd weggehaald daar. En nu, hij is nu 16, gaat het fantastisch met hem. Tenminste, van de buitenkant. Ik weet zeker dat hij er ooit nog veel last van gaat krijgen, maar het is helaas geen prater. Maar om op jouw verhaal terug te komen. Wat SUPER dat je er voor hem bent!! Blijf dat vooral ook doen. En misschien is het inderdaad iets om te vragen of iemand van veilig thuis bij jou kan komen? Het nare van psychische verwaarlozing / mishandeling is dat het voor de buitenwereld niet te zien is. Het klinkt heel erg wat ik nu ga zeggen, maar ze kon hem beter een paar flinke blauwe plekken bezorgen. Dan ziet iedereen dat er wat verschrikkelijks aan de hand is en staat veilig thuis meteen op de stoep. Maar nu zal dit waarschijnlijk nooit stoppen. Omdat ik uit ervaring weet dat instanties hartstikke blind zijn en altijd volgens de regels werken. Tegen de tijd dat ze er eindelijk ooit achter zijn dat het inderdaad ernstig is ben je een paar jaar verder. Het enige wat het balletje wel aan het rollen brengt, is als hij zelf zijn mond opendoet. Ik weet niet hoe oud hij is? Maar de kans dathij dit zal doen is waarschijnlijk klein. Ten eerste zal hij zijn moeder niet af willen vallen en ten tweede is hij waarschijnlijk bang voor haar. In elk geval steeds melding blijven doen, alle instanties erbij proberen te betrekken en hopelijk heeft het effect. Heel veel sterkte met deze situatie en geef hem maar vaak een dikke knuffel.
Nikki88: Knuffel voor jou! Ik zou zo graag willen dat het voor jou en voor al die andere kinderen anders was gelopen. Voor mij is het fijn om ook van jou weer zo de bevestiging te krijgen dat we er als juffen tóch toe doen, al hebben we vaak het gevoel zo machteloos te staan en veel te weinig te (kunnen) doen voor kinderen in deze situatie. Alle regels en meldcodes ten spijt.
Alleen OP gelezen. Wat ontzettend rot voor dit jongetje (zacht uitgedrukt), m'n hart breekt gewoon als ik zulke dingen lees, hoe erg hij wordt vernederd en genegeerd. Ook ontzettend lief dat jij je over hem ontfermt. Wat ik me alleen afvraag: zonder het gedrag van de moeder op welke manier dan ook goed te praten hoor, maar lijdt zij niet aan een zware depressie of iets anders? Helaas herken ik bepaalde dingen wel van hoe ik mijn vader herinner. En die was zo lang ik me kan herinneren depressief en nog steeds.
Wat ontzettend zielig voor dit jongetje zeg Hopelijk gebeurd er snel wat!! En ts, wat goed dat jij je ontfermt over hem. Dat zal een hele hoop goeds met hem doen. Hopelijk komt er snel hulp, want dit kan gewoon niet. Sterkte
TS wat een heftige situatie! Het lijkt me vooral moeilijk om de balans te kunnen vinden om het jongetje de warmte te kunnen geven die een kind behoord te voelen zonder zijn moeder af te vallen. Maar ook door het contact met de moeder te houden zonder dat zij zich aangevallen voelt. Wat doe je het ontzettend goed! Zijn reactie op jou zegt al zoveel! Wat een trieste situatie en wat fijn dat jij er bent voor hem! Maar daarnaast een zware rol als er geen familie is die er naar kijkt. Ik lees hoe je je verantwoordelijk voelt maar probeer het te delen zoals je volgens mij al doet met bijvoorbeeld met school en veilig thuis. Dit kan je niet alleen doen maar moet samen met school en anderen. Blijf er zijn, samen!