Ik herken het wel gedeeltelijk. Ik vond de tweede niet zo'n grote verandering als de eerste. Maar mijn tweede is wel een hele makkelijke baby. Wel af en toe schuldgevoelens naar mijn oudste toe, want die had het er best zwaar mee in het begin. Dan dacht ik wel eens "wat heb ik gedaan?" Om me vervolgens gelijk weer schuldig te voelen tegenover de jongste. En een kleine baby beperkt je toch in je doen en laten, je moet rekening houden met slaap- en voedingstijden. Wat ik bij mijn oudste bijna nooit gedaan heb, doe ik nu wel, namelijk buiten de deur borstvoeding geven, maar ik zit nooit helemaal op mijn gemak. Slapen in de doek doet ze alleen als ik blijf wandelen. En mijn vriend die maakt nog even wat extra uren op zijn werk, want ik ben toch thuis en hij kan moeilijk nee zeggen. Terwijl ik die tijd dat hij normaal thuis is graag één op één met een van de kinderen wil besteden. En als ze ouder wordt, wordt het wel makkelijker, maar mijn oudste gaat straks ook naar de kleuterschool. Ik wil nu nog even volop van haar kunnen genieten.
Je hebt geen spijt het is gewoon verschrikkelijk zwaar het eerste jaar! Mijn zoon was al 6 toen onze dochter kwam. Hij ging naar school sliep door had tijd voor mezelf en was in dat opzicht echt verwent! Kleine meid vaak ziek slaap niet echt lekker plakt aan me vast en tussendoor gaat het normale leven ook gewoon door en voel je je vaak een uitgeputte duizendpoot... Hier nu een jaar verder en de rust en ritme komt nu pas langzaam terug. Me lijf denk bekijk het maar sneller de griep en onstekingen gewoon omdat ik niet kon en wilde luisteren naar wat het aangaf. Maar echt het word veel beter en vooral leuker!!! Blijf je dit gevoel langer houden praat eens met je huisarts je zal echt niet de eerste zijn met een depressie en niet de laatste ook! Sterkte
Mijn zoontje is nu 4 weken en mijn man en ik vinden het loodzwaar. Vooral de gebrokem nachten, hij huilt harder dan mijn dochter, ook dwingender, vinden we erg pittig. Waren eigenlijk vergeten hoe het was, mijn dochter is 4,5 en is zo makkelijk geweest als baby en nu ook met slapen. Ik houd harstikke veel van hem, maar vind de babytijd gewoon erg zwaar, en ook nog herstellende van een keizersnede en gebrokem nachten maakt t dat ik regelmatig aan t huilen ben of me down voel na een rotnacht. Maar het uitspreken naar mensen is iets wat niet veel vrouwen doen, er rust zon taboe op, het moet allemaal maar leuk zijn, en als je dan tegen iemand zegt dat je een dip hebt zegt diegene, ja maar je moet ook wel genieten hoor! Zon rotopmerking dan. Uiteindelijk wordt het allemaal makkelijker vond ik vooral als ze rond half jr zijn
Ik herken het ook wel hoor, mijn tweede was een huilbaby. Mijn oudste was 2,5. En ik heb echt spijt gehad. Ze heeft een jaar lang vreselijke huilnachten gehad, ik was echt op. Gelukkig konden we de oorzaak achterhalen. Met zo'n 13-14 maanden ging het beter. Ze is nu anderhalf en wat een scheet. Kan me mijn leven zonder haar niet meer voorstellen. Vraag hulp waar mogelijk en slaap af en toe bij! Sterkte, het komt echt goed!