Toen ik 27 was dacht ik net zoals jij nu: 'Het leven is maakbaar.Geld, carrière, de kans van je leven; prachtig!' Inmiddels weet ik beter. Het mooiste in het leven is liefde en aandacht. Ik zou kiezen voor het gezin. Tijd steken in je kind ipv 2 jaar lang zoveel dagen naar de oppas sturen en daarnaast hopen op een 2e zwangerschap.
Echt een lastige keus. Het is echt een hele pittige opleiding. Toch als je in de buurt woont van een universitair ziekenhuis zou ik me niet zo heel druk maken. Bij mij in de regio worden vaak verpleegkundig specialisten gevraagd. (Ik weet eerlijk gezegd niet of dat voor jouw richting ook geldt.)
Even off topic: wat stoort deze toonzetting me. De minachting druipt er vanaf. Misschien besef je als je 40 bent dat je de wijsheid niet in pacht hebt, situaties en wensen en keuzes voor iedereen individueel zijn en hopelijk leer je dan ook wat minder veroordelend te zijn. Of minimaal beter te communiceren. *en weer on topic*
Dan lees je een toon die ik niet aan het bericht heb toegevoegd. Excuus als die toon er wel in gevonden wordt. Absoluut niet mijn insteek, ik schrik dr gewoon van
Wow, wat een kans! Ik zou het zeker doen. Volgend jaar gaat je zoontje al naar school, en dat zijn ook 5 dagen. Zou me daar echt niet door laten tegen houden. Ik ben vorig jaar aan een opleiding begonnen waarbij ik 3 dagen naar school ging en 2 dagen stage in posten en vaak onderbroken diensten. Mijn dochter kon gelukkig bij mijn ouders terecht. Ze heeft daar echt gewoond, en kwam op vrijdag terug naar huis. Dat werkte voor ons prima en zou het zo opnieuw doen. Moest iedere dag om 5u uit bed, dus voor mijn dochter lastig om haar dan uit bed te halen. Mijn vriend vertrekt ook iedere dag om 6. Tuurlijk heb ik haar gemist, maar ging dan gewoon savonds naar mijn ouders voor te eten bvb. Nu zeurt ze nog steeds dat ze naar oma en opa wilt minstens 1x in de week Succes woensdag!
Bedankt voor jullie berichten! Waar schrik je dan van Bambi? Van mijn naïviteit? Zo lees ik je post ook namelijk. Ik ervaar het als een enorm dilemma. Door deze baan aan te nemen kies ik ervoor om 2 jaar tijd minder tijd te hebben voor zoon. Die tijd krijg ik nooit meer terug, ook dat besef ik me. Als ik klaar ben dan ben ik 30. Mogelijk minder vruchtbaar, broertje of zusje zou zo maar eens lastiger kunnen gaan dan nu, ook dat besef ik me. Waar schrik je dan van?
Ik zou het doen. Maar daarvoor zou wel heel belangrijk zijn dat mijn man er volledig achter zou staan en zijn steentje bereid zou zijn bij te dragen. 4 dagen werken is prima te doen, zeker als er 2 dagen een oma is, dat is vaak rustiger dan een kdv. Maar andere dingen moeten ook gebeuren en die zijn niet alleen jouw verantwoordelijkheid. Kunnen jullie goede afspraken maken zodat jullie samen kunnen genieten van de vrije tijd en samen de andere verantwoordelijkheden dragen? Vinden jullie een poetsvrouw een goed idee? Scheelt ieder veel tijd. Ik zou er zeker voor gaan, maar doe het als gezin!
Ik schrik nergens van hoor? Ik wou je gewoon even de kantvan mij laten zien. Ik denk dat je er zeker goed over nadenkt. en ook dat is belangrijk, maar ik persoonlijk zou me niet laten tegenhouden door mijn kind. Genoeg ndere oplossingen. Die wow is gewoon een wow van kreeg ik meer zo'n kans
Ik proef uit je topic dat het echt een hele moeilijke keuze is. Aan de ene kant een mogelijkheid voor een topbaan; tegelijk wil je niemand tekort doen. Toen ik koos om thuisblijfmoeder te worden vond ik dat een moeilijke (lang niet altijd geaccepteerde) keuze. Tot iemand mij zei: op iemands sterfbed hoor je nooit iemand zeggen: had ik maar meer carrière gemaakt of meer gewerkt. Wel hoor je: had ik maar meer tijd aan mijn kinderen besteed.... Voor mij is dat doorslaggevend geweest. De tijd met en voor je kinderen krijg je maar 1x. Totaal niet veroordelend bedoeld naar wie dan ook hoor! Uiteindelijk moet je toch datgene doet waar jij met je hele hart achter staat. En dat kan niemand voor jou invullen. Heel veel succes met het maken van de juiste keuze!
Ja ik bedoelde jou smile! Mis ik dingen waar ik niet aan denk? Oprechte vraag. Soms zie je dingen idd echt nog niet helder door leeftijd namelijk. En siepie (?!) dat is wel een waarheid als een koe. Anderzijds gaat mijn zoon idd na een jaar zelf school, dus hoeveel mist hij me dan?! Zoooooo lastig dit!
Natuurlijk is het belangrijk om genoeg tijd met je kinderen door te brengen. Maar het gaat ook om de kwaliteit. Ik lees vaak genoeg in topics over ouders die zelden met hun kinderen spelen omdat ze ook het huishouden moeten doen. Of die de kinderen wekelijks laten logeren. Dat mag uiteraard. Hier ietwat anders. Wij werken allebei voltijds, maar als ik thuis ben met mijn dochter, ben ik er ook echt voor haar. Ik mis niets van haar leven, want de tijd dat ik werk, zit zij op school.
Ik schrok van het feit dat iemand mijn post zo negatief las, echt niet mijn bedoeling. In je eigen post schrijf je iets als 'om een betere toekomst veilig te stellen'. Precies wat wij jaren lang ook gepoogd hebben te doen. Een dik huis kopen, want dat is beter met het oog op de toekomst. Zo nog een paar dingen waaronder het beginnen van een vierjarige deeltijd studie. Want ook dat zou voor de toekomst beter zijn. We zitten er nog middenin. Maar ik begin zelf te beseffen dat je niet zo gefocust moet zijn op de toekomst maar op het nu. Die toekomst is niet maakbaar, kan zomaar veranderen. Je moet dealen met het heden. Ik zou niet weer de keuzes maken die We hebben gemaakt. Aandacht en liefde vind ik tegenwoordig veel waardevoller dan de focus op de toekomst. Betekent niet dat ik carrière en een fijn huis etc onbelangrijk vind. Maar het is voor mij niet meer alles waard. Als het betekent dat daardoor veel tijd in en met het gezin verloren gaat, dan vind ik dat echt een groot punt. Die baan is een superkans, maar de wens voor een tweede toch ook? Zou zo n baan echt nooit meer binnen bereik komen? De tijd met je kind komt in elk geval niet meer terug. Snap je een beetje wat ik bedoel? Sterkte met beslissen. Wat je ook kiest, zolang je alles echt goed en eerlijk overwogen hebt, kun je achteraf ook niet zeggen dat het verkeerd is geweest. Zet hem op
Oh als je pas 30 bent als je klaar bent zou ik er persoonlijk misschien toch wel voor gaan. Je bent nog super jong. En je zou in principe al zo'n half jaar vóór het eind van je opleiding zwanger kunnen worden toch?
Maar daar draait haar werk toch juist om? Liefde en aandacht? Lijkt me niet iets dat alleen in je gezin te vinden is. Bovendien zou ik aan jouw lijstje wel 'zelfontplooiing' toe willen voegen. Liefde en aandacht is leuk, maar van alleen liefde en aandacht (geven en krijgen) zou ik persoonlijk niet gelukkig worden. Ik wil ook leren en mezelf ontwikkelen, op allerlei vlakken. Ik weet niet hoe dat voor TS is, maar voor mij horen daar naast levenservaring ook gewoon kennis en vaardigheden bij zoals je in een opleiding kunt leren.
Ik schrijf ook dat ik dat niet onbelangrijk vind...maar dat dat me niet alles meer waard is....Ik kan ook niet zonder mn baan en vind het fijn om mn kennis bij te spijkeren. Maar het voert hier niet meer de boventoon....
Hoeveel je werkt zal wel afhangen van hoe de functie ingevuld gaat worden, daar kun je deels ook afspraken over maken. Ik merk wel dat je als VS veel dichter in de buurt komt van de functie van arts en dat er daardoor ook hogere verwachtingen aan je worden gesteld als het gaat om het maken van extra uren als de situatie dat vraagt. Maar wat ik extra werk neem ik in vrije uren ook weer terug, dus ik vind het niet erg. Normaliter werk ik ook echt van 8:00-16:30, maar ik heb ook een puur poliklinische functie en ik zorg dat mijn spreekuren niet of nauwelijks uitlopen. De opleiding is pittig, maar zoals iemand anders hier zei; je hoeft niet tot het eind van de opleiding te wachten om zwanger te worden. In onze groep zat ook iemand die een jaar vertraging had vanwege zwangerschap, dat is even extra geregel en overleg, maar lost zich altijd op. Veel succes met het 2de gesprek, hopelijk ben je door!