Hallo allemaal, Afgelopen week heeft mijn zoontje (bijna 3)ontzettend veel last van driftaanvallen. Hoe goed ik hem ook probeer voor te bereiden op dingen, zodra ik mijn grens aangeef en het anders gaat dan hij wil, verandert hij in een ander kind. Slaan, bijten, schreeuwen en gooien met alles wat hij tegenkomt is dan heel normaal. Ook wil hij zichzelf pijn doen door zichzelf te slaan of zijn hoofd tegen iets aan te bonken. Ik schrik hier zo van, dat ik er zelf helemaal verdrietig van wordt. Zelf probeer ik rustig te blijven als hij zo doet. Ik blijf in de ruimte en voorkom dat hij zichzelf pijn doet of iets stuk maakt. Toch lukt het hem dan niet rustig te worden. Afzonderen werkt ook niet. Als ik hem even op de trap zet of in de gang zet, blijft hij naar me toe komen of met deuren slaan. Het enige wat tot nu toe werkt, is om na een kwartier de tv aan te zetten of iets lekkers te eten te geven. Dan is het ineens over en zegt hij uit zichzelf sorry tegen me. Maar dit gaat toch wel tegen mijn principes in. Wat we wel altijd doen na zo'n bui, is dat we er even over praten en knuffelen om de boosheid te vergeten. Ik zou hem zo graag helpen bij deze overspoeling van emoties. Ik vraag me af of dit gedrag normaal is en of jullie nog tips voor mij hebben? Ik ben nu 30 weken zwanger en begin het best zwaar te vinden. Het gebeurt ongeveer 3-5x per dag!
Ik herken het, mijn dochter doet dit ook. Op het bijten na. Zij doet dit al heel lang en ik vind het niet normaal. Reden dus ook dat ik hier hulp bij gezocht heb. Wat ik doe is op mijn hurken voor haar gaan zitten, bij haar armen pakken zodat ze zichzelf of mij even niet kan slaan. Dan zeggen "ik snap dat je dit en dat niet wil/leuk vindt etc, mama weet dat je verdrietig /boos bent maar nu doen wel het even zo". Dit is dan wel een simpele beschrijving maar je snapt mijn bedoeling. Helpt dat niet dan haal ik haar uit haar bui door bijvoorbeeld te zeggen dat we stickers gaan plakken. Haal ik haar er niet uit dan blijft ze door gaan. Volgens de ambulante hulpverlener is dat een hele goede aanpak. Helaas vermindert het gedrag van mijn dochter niet en is dit dus vreselijk vermoeiend.
Ik zou opletten hoe je het oplost. Als je een beloning geeft, ik lees tv of iets lekkers te eten geven, zal je het gedrag juist verergeren. Want je krijgt iets positiefs voor slecht gedrag. Tegen de jongste zeg ik vaak; "Ik heb gehoord dat jij dit en dit wel/niet wil, maar het moet nu even echt/mag niet. Wat wil je wel doen? Of Kan je mij helpen?" De oudste is een ander verhaal (is emotioneel gezien ongeveer een 3 jarige, heeft ass). Daar zeg ik vaak tegen; "Je mag best boos of verdrietig zijn, maar je moet nu even stoppen met gillen en naar mij luisteren. Je mag of in de (waar je maar wilt) gillen of we gaan gezellig (verzin maar iets) doen. Wat wil je?" Hij kiest dan altijd voor het niet gillen. En als ze stoppen met gillen kun je ze best positieve aandacht geven, maar niet op het moment dat ze aan het gillen zijn. Mijn verhaal doe ik altijd op ooghoogte. Het verschil bij onze kinderen is dat ik bij de jongste vaak weet waarom hij gilt en hij het anders krijsend wel 'verteld'. Bij de oudste kan ik doorgaans niet 1 direct aanwijsbare reden zien (vaak een opeenstapeling) en hij is echt aan het gillen zonder woorden. Als je er niet zelf uitkomt kun je altijd hulp vragen. Elk kindje is anders.
Mijn dochter van net 3 doet dit ook behoorlijk heftig. Vooral als ze moe is. Enige dat hier helpt is laten uitrazen. ik blijf bij haar zodat ze zich geen pijn kan doen. We wennen er een beetje aan en kunnen er beter mee omgaan maar ik vind het niet leuk. Lijkt alsof ze in een compleet andere wereld zit..na een bui is ze zelf heel verdrietig en wil ze alleen maar knuffelen en elkaar vasthouden. De wordt ze rustig en kan ze ineens over iets heel anders beginnen...dan is ze weer op 'deze wereld'.
Hier hetzelfde, zoon is 2 jaar en als het hem niet zint krijsen,brullen en vooral: met zijn hoofd op de grond bonken. Het was een tijdje minder maar nu begint het alweer meer. Naar he? Om soms moedeloos van te worden. Niets helpt,zoals afleiden,er tegen praten. Inmiddels laten we hem maar uitrazen en eerder hielden we hem tegen want zoals je wel weet gaat het hoofdbonken zo hard dat hij schaafplekken ervan heeft. Nu laten we hem gaan. Gelukkig zijn de tegels buiten nog te ruw en te hard voor hem Dikke knuffel en je bent niet de enige!
Ook hier herkenbaar... Mijn zoontje is nu 4 jaar en nu beginnen de driftbuien af te nemen. Ik merkte dat het beter ging naarmate zijn woordenschat wat groter werd. Ook het feit dat hij wat ouder werd en ik dingen beter aan hem uit kon leggen hielp mee. Zijn driftbuien ontstonden meestal als hij iets wilde en het niet kreeg of als ik niet begreep wat hij nou wilde. Ik kon op zo'n moment alleen maar rustig blijven en wachten tot hij weer een beetje 'geland' was. Zodra hij weer begon te praten wist ik dat de bui bijna voorbij was. Af en toe werd ik gek van zijn buien en reageerde ik wel eens net zo heftig als hij zelf. Dat werkte echter averechts en duurde de bui nog langer... Bij mijn zoontje is het dus een kwestie van tijd gebleken. En nog blijft hij best heftig in zijn reacties dus zal het misschien ook het aard van het beestje zijn.
Mijn dochter had ook driftbuien. Als we nee zeiden ging ze op de grond liggen huilen en gillen met hoofd bonken. Hulp gezocht...... Advies negeren! Weglopen.....ik ging naar de keuken als ze weer een bui had en bleef daar soms duurde het wel 30 minuten na een week was het over want ze merkte dat ze er niks mee bereikte behalve dat ze geen aandacht kreeg als ze zo deed.
Hier ook zo een die boos wordt en gaat huilen en schreeuwen om de stomste dingen. Mama ik wil nu een banaan!! ook al heb ik ze niet. dan kan hij er een half uur over doorgaan. Ik ga ze echt niet halen. Volhouden denk ik en het zal vanzelf een keer over gaan denk ik....